10.8 C
Greece
30 Απριλίου, 2024
ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΒΙΒΛΙΑ ΕΝΗΛΙΚΩΝ ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΓΙΑΚΟΥΜΗ ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΓΙΑΚΟΥΜΗ

“ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ” της Άρτεμις Παπανδρέου, γράφει η Καλλιόπη Γιακουμή

Η άποψη της Καλλιόπης Γιακουμή για το βιβλίο
 
“ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ”
Συγγραφέας Άρτεμις Παπανδρέου
Εκδόσεις Μιχ .Σιδέρη
.
.
Το ένα χαμόγελο στον ουρανό” είναι το δεύτερο βιβλίο της Άρτεμις Παπανδρέου που έχω διαβάσει, το πρώτο είναι το “Πηλιορείτικο γαϊτανάκι”, μέσα από αυτό γνώρισα για πρώτη φορά την γραφή της Άρτεμης Παπανδρέου. Θυμάμαι πως τότε  ένιωσα τελειώνοντας το, ενθουσιασμένη και χαρούμενη γιατί ένας ακόμα ταλαντούχος άνθρωπος ξεκινούσε την πορεία του στον κόσμο της λογοτεχνίας. 

“Το ένα χαμόγελο στον ουρανό”, είναι εξαιρετικό βιβλίο ως προς την δομή του, γραμμένο από με μια συγγραφέα, που αγαπάει αυτό που κάνει και αυτό βγαίνει αβίαστα στο κείμενο της. Αυτός ο συνδυασμός λοιπόν δεν υπόσχεται απλά τέρψη στον αναγνώστη, μα τηρεί την υπόσχεση αυτή από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σελίδα. 

Η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου, η Λία, είναι μια νέα και όμορφη κοπέλα, 25 χρόνων, μορφωμένη που προσπαθεί να βρει τα πατήματα της στην ζωή, εντελώς μόνη της πια, μιας και χάνει τον μοναδικό δικό της άνθρωπο στην ζωή, τον πάτερα της. Αυτό από μόνο του την αποσυντονίζει, την πονά, μα ταυτόχρονα την προβληματίζει και η συμπεριφορά του πατέρα της και ο τρόπος που εκείνος αντιμετώπισε την ασθένεια του. Αυτό που την στοιχειώνει όμως περισσότερο, είναι πως διαπιστώνει, ότι ο πατέρας της, μέσα από τον θάνατο του, επιζητούσε να εξιλεωθεί όπως της εκμυστηρεύτηκε στις στερνές του κουβέντες και να λυτρωθεί από τις ενοχές, που του δημιουργούσαν κρίματα του παρελθόντος. Η Λία μένει έκπληκτη μπροστά σε τούτη την εξομολόγηση γιατί για εκείνη ο πατέρας της αποτελεί πρότυπο έντιμου ανθρώπου και ενός εντελώς δοτικού και στοργικού πατέρα. Δεν μπορεί να διανοηθεί καν, πως αυτός ο άνθρωπος έχει κάνει λάθη που ίσως κάποιους να έβλαψαν. Το αφήνει στην άκρη μιας και πιο σημαντικά θέματα έρχονται σε προτεραιότητα, όπως αυτό της επιβίωσης της, μα δεν το ξεχνά πότε.
 
Από τις πρώτες σελίδες λοιπόν, το μυστήριο ξεκινά να είναι, ένα από τα βασικά στοιχεία του βιβλίου με αποτέλεσμα το ενδιαφέρον του αναγνώστη να κερδίζεται από την αρχή.
 
Βρίσκει λοιπόν μια δουλειά που την ικανοποιεί σε πολλά επίπεδα και προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της. Μέσα από την εργασία της βρίσκεται στην Άνδρο και εκεί εντελώς απρόσμενα, η μοίρα, την περιμένει αποφασισμένη να παίξει μαζί της ένα παιχνίδι που θα την περάσει μέσα από δαιδαλώδης διαδρομές και θα την φέρει αντιμέτωπη με μυστικά καλά κρυμμένα μα και με αλήθειες που πονάνε.
 
Το αυτοκίνητο το οποίο της έχει δώσει η εταιρία της για να μπορεί να κινείται στο νησί μένει στην μέση του πουθενά από βλάβη, ενώ μια καταιγίδα που ξεσπάει κάνει τα πράγματα για την Λια πολύ δύσκολα. Είναι μόνη, στο έλεος της καταιγίδας, μέσα στην νύχτα, στην ερημιά, σε έναν άγνωστο για αυτήν τόπο και φυσικά είναι πολύ τρομαγμένη. Μέσα στην ταραχή της διακρίνει ένα αμυδρό φως να τρεμοπαίζει στα βράχια, πάνω από τα μανιασμένα κύματα, που μαρτυρά την παρουσία κάποιου σπιτιού και μην έχοντας άλλη επιλογή κατευθύνεται προς τα εκεί για να ζητήσει βοήθεια. Το ζευγάρι των ηλικιωμένων που έμεναν εκεί, αν και πολύ ξαφνιασμένοι για τους δικούς τους λόγους, με την παρουσία της, την δέχονται και της προσφέρουν και βοήθεια και φιλοξενία μιας και η καταιγίδα εξακολουθεί να μαίνεται με μανία και έτσι εκείνη δεν μπορεί να πάει πουθενά. Μετά το δείπνο τους, καθισμένοι μπροστά στην φωτιά και οι τρεις τους, ο παππούς της ιστορίας, αρχίζει να διηγείται μια ιστορία παλιά. Μια εσωτερική ανάγκη τον ωθούσε σε αυτή την αφήγηση/εξομολόγηση. Μια παρόρμηση που τον ανάγκαζε να της αφηγηθεί αυτή την ιστορία και να της τα πει όλα από την αρχή μέχρι το τέλος. Να μην ξεχάσει τίποτε. Εκείνη, η Λία, στην αρχή δεν καταλαβαίνει τον λόγο αυτής της εκμυστήρευσης όμως όσο η διήγηση προχωρά διαπιστώνει έκπληκτη πως κάποια γεγονότα, ονόματα και ημερομηνίες κούμπωναν στη δική της ζωή. Η ιστορία του παππού είναι κάπως μπερδεμένη και χωρίς ειρμό. Διάσπαρτα κομμάτια ενός παζλ που μοιάζουν ασύνδετα προσπαθούν να γίνουν εικόνα. Μια φωτογραφία πάνω στη σερβάντα, που μαγνητίζει το βλέμμα της Λίας, της προκαλεί έκπληξη και κάνει τα πράγματα ακόμα πιο περίεργα.
 
Μέχρι εδώ μπορώ να σας πω. Δεν το κάνω για να σας παιδέψω, μα γιατί πιστέψτε με δεν θέλω να σας στερήσω την χαρά του να ανακαλύψετε τα υπόλοιπα μόνοι σας. Να κάνετε αυτό το ταξίδι με αφετηρία την Άνδρο και να αφήσετε την ιστορία να σας οδηγήσει σε μια συναρπαστική διαδρομή.
 
Το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι να αφεθείτε και να έχετε άδειες τις αποσκευές σας. Άδειες ναι.. γιατί επιστρέφοντας από αυτό το ταξίδι θα είναι γεμάτες με την αίσθηση της ικανοποίησης μα και με την μελαγχολία της επιστροφής, θα είναι γεμάτες συναισθήματα, εικόνες, μηνύματα, μαθήματα, που θα θυμάστε πάντα.
 
Πρόκειται για ένα κείμενο με δυο χαρακτήρες. Αυτόν του κοινωνικού και αυτόν του αισθηματικού μυθιστορήματος. Είναι γραμμένο με τρόπο κινηματογραφικό. Η συγγραφική δυνατότητα της Άρτεμης Παπανδρεόυ, δίνει στον αναγνώστη την ευκαιρία και την πληροφορία που χρειάζεται για να πλάσει μόνος του, την εικόνα και να την δει πρώτα, παρά να την διαβάσει. Δεν υπάρχει ουσιαστικό στις περιγραφές του βιβλίου χωρίς την συνοδεία του κατάλληλου επιθέτου που θα το προσδιορίζει, αποτυπώνοντας με αυτό τον τρόπο την εικόνα στο μυαλό σαν φωτογραφία, σαν καρτ ποστάλ μιας άλλης εποχής. Οι εύστοχες παρομοιώσεις που αναδεικνύουν τον λυρισμό της συγγραφέως, μαρτυρούν πόσο την έχει παρασύρει η ορμή του λόγου της και η ασύνορη φαντασία της. Χωρίς να περικόπτει τις προτάσεις της, αφήνοντας τη σημασία των λέξεων να ξεχυθεί μέσα από τη γραφή, «ξεναγεί» τον αναγνώστη στα “τοπία” του λογοτεχνικού ταξιδιού που μας προσφέρει, με μια φιλότητα που μαρτυρά μια ευγένεια σχεδόν παλιομοδίτικη στις μέρες μας, μα πάντα αξιοθαύμαστη και γιατί όχι, αριστοκρατική.
 
Μέσα από αυτή την κινηματογραφική αφήγηση, παραδίδει τα ηνία στον αναγνώστη που παρακολουθεί με αμείωτο ενδιαφέρον τα γεγονότα. Με βασικές τεχνικές της τον γρήγορο ρυθμό αφήγησης, που συνδυάζεται εξαιρετικά με την επιτάχυνση και την επιβράδυνση στις σκηνές που περιγράφει και με την σωστή πάντα δόση. Μέσα σε όλη αυτή την δίνη που παρασύρει όποιον το διαβάζει, προσθέτει αριστουργηματικά και καίρια τις ανατροπές που εμπεριέχει το βιβλίο κάνοντας το ακόμα πιο ενδιαφέρον και καταδικάζουν την “αναγνωστική ανία” σε παντελή αφάνεια από τις σελίδες του.
 
Σταδιακά πλήθος ηρώων εμφανίζονται. Ο καθένας με τη δική του μοναδική ιστορία να τον συνοδεύει. Ο καθένας πληγωμένος, από τις δικές του μάχες, πενθεί για τις δικές του απώλειες, δίνοντας τις δικές του εξηγήσεις ή και δικαιολογίες Όλοι τους έχουν σχέση με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο με την ιστορία μα και με την κεντρική ηρωίδα. Όλοι τους αποκτούν λόγο ύπαρξης ακριβώς επειδή υπάρχει εκείνη.
 
Η Άρτεμις Παπανδρέου στήνει ζωντανά, καθημερινά πρόσωπα, επιλέγει λεπτομέρειες που κανείς δεν προσέχει και παράλληλα μέσα από τις συμπεριφορές τους προσφέρει τροφή για σκέψη στον αναγνώστη. Απλές κοφτές αναφορές ώστε να αποδοθεί, όσο πιο πιστά και αντικειμενικά γίνεται, η πραγματικότητα χωρίς να πλατειάζει σε λεπτομερείς περιγραφές συμπεριφοράς των ηρώων, χωρίς να κουράζει ούτε για μια στιγμή.
 
Η γλώσσα του κειμένου απλή, καθημερινή, με ιδιωματισμούς ντοπιολαλιάς, σε πλήρη ισορροπία με το εσωτερικό κόσμο της συγγραφέως, που καταμαρτυρούν τη γνώση και τις μέχρι τώρα κατακτήσεις της στην πεζογραφία και αφήνουν τη γεύση μιας γνήσιας συγκίνησης, καθώς διακρίνεται η εντιμότητα της συγγραφέως στον τρόπο που κάνει την δική της κατάθεση ψυχής, χωρίς να εκβιάζει το συναίσθημα απλά καταγράφοντας αλήθειες.
 
Κερδίζει με αυτόν τον τρόπο τον αναγνώστη της εύκολα και γρήγορα. Διαλέγει μέσα από το βιβλίο της αυτό να μιλήσει για την οδύσσεια της ζωής των ηρώων της… Ένα βιβλίο βαθιά ανθρώπινο, το οποίο καταγράφει πορείες ζωής που ελέγχει και κατευθύνει η μοίρα. Η ζωή των ηρώων μοιάζει σαν ένα συννεφιασμένο ουρανό. Άλλοτε φέρνει ψιχάλες, άλλοτε σφοδροί αέρηδες ανακατεύουν τα μπλαβιά σύννεφα στο στερέωμα του, καταιγίδες ξεσπούν, μικρές μπόρες δροσίζουν, μα το χαμόγελο του ουρανού είναι πάντα μια ανοιχτή υπόσχεση, είναι εκείνη η λύτρωση και η παρηγοριά που περιμένουν.
Για κάποιους έρχεται νωρίς, για άλλους πάλι.. όχι…
 
Ευφάνταστη μέσα από μικροϊστορίες που θα τη βοηθήσουν να αποτυπώσει τη διαφορετικότητα του κάθε ήρωα και με πλούτο γλωσσικό, γίνεται εύστοχη και στέκει με αγάπη στην περιγραφή τους. Με πλήθος εικόνων, κατά την αφήγησή της, τους δίνει ζωή και γίνεται ο ζωγράφος τους, ενώ ταυτόχρονα γίνεται ο καθρέφτης μας. Ένας καθρέφτης ο οποίος αντανακλά το πρόσωπο της κοινωνίας, που όσο και να φαίνεται πως αλλάζει, στην ουσία της παραμένει ίδια. Με τη μοναξιά, την εγκατάλειψη, το συμφέρον, την αδικία, την απόσυρση, την περιθωριοποίηση και γενικότερα την κούραση και την απογοήτευση που φέρνουν οι ματαιώσεις και οι ανεκπλήρωτες προσπάθειες και επιθυμίες. Ωστόσο οι ήρωες της Άρτεμης Παπανδρέου επιμένουν να αντέχουν. Επιμένουν στην ζωή. Το κουράγιο τους το δίνει η δύναμη της αγάπης, της αληθινής αγάπης, που είναι ικανή να τα αλλάξει όλα. Εκείνης της αγάπης που ακυρώνει όλα τα παιχνίδια της μοίρας και στέφεται πάντα νικήτρια.
 
Το “Ένα χαμόγελο στον ουρανό”, είναι μια σύγχρονη ιστορία αγάπης και ας εμπεριέχει μέσα της την αφήγηση μιας παλιότερης ιστορίας, η οποία όμως είναι απαραίτητη για να φτάσουμε στο ποθητό αποτέλεσμα της κάθαρσης, της γαλήνης, της δικαίωσης. Ο αναγνώστης θα έρθει αντιμέτωπος με καταιγίδες, μέχρι να δει τις φωτεινές ζεστές ακτίνες του ηλίου να ξεπροβάλλουν μέσα από τα γκρίζα σύννεφα. Θα απολαύσει το χαμόγελο του ουρανού γιατί θα το έχει πολύ επιθυμήσει. Το ταξίδι του θα έχει συναισθηματικές αναταράξεις, που θα τις δημιουργούν η γρήγορη πλοκή, η ένταση, η αγωνία, το μυστήριο, οι καταιγιστικές εξελίξεις. Όμως θα νιώθει ασφαλής, γιατί το τιμόνι και τον μπούσουλα θα τον έχουν πάντα στα χέρια τους, η υπεροχή του καλού έναντι στο κακό, του δίκαιου απέναντι σε κάθε τι άδικο, της αγάπης απέναντι σε ότι προσπαθεί να την σκοτώσει.
 
Ο σημερινός πολυάσχολος αναγνώστης, ο αναγνώστης που γίνεται ακόμα πιο επιλεκτικός λόγω της οικονομικής κρίσης στην χώρα μας, αναζητά εκείνο το βιβλίο, που θα τον παρασύρει στις σελίδες του, θα του χαρίσει ευχαρίστηση και θα τον κάνει να νιώσει αισιοδοξία. Οι ποιητικές πινελιές στο κείμενο της Άρτεμης Παπανδρέου, το καταφέρνουν αυτό και προσδίδουν την δική τους μαγεία στην αφήγηση. Η εναλλαγή συναισθημάτων που δημιουργούν στη ροή του, συγκινεί τον αναγνώστη, τον εμπλέκει στα γεγονότα, τον κάνει συμμέτοχο και συναγωνιστή των ηρώων, τον παρασύρει στη δίνη των αποκαλύψεων και του δίνει φτερά στη χαρά και στην ευτυχία.
 
Ένα καλό μυθιστόρημα, έχει τον μαγικό τρόπο να πραγματοποιεί το ανέφικτο, αφήνοντας γεύση χαράς, αίσθηση ικανοποίησης, αποχρώσεις ονείρου και προσδοκίας στον αναγνώστη του. Το “Ένα χαμόγελο στον ουρανό”, είναι ένα τέτοιο βιβλίο, γιατί εκτός από χαμόγελα στον ουρανό, θα χαράξει χαμόγελα και μέσα σας…
 
Σύνοψη βιβλίου από το οπισθόφυλλο

Μια νέα, όμορφη γυναίκα, με σπουδές στα οικονομικά, παλεύει για τις ισορροπίες της, έπειτα από τον πρόσφατο θάνατο του πατέρα της, που έμοιαζε να τον επιζητά σαν εξιλέωση για κρίματα του παρελθόντος, που τον βάρυναν. Για ποια κρίματα όμως; Εκείνος ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας θαυμάσιος γονιός!

Μέσω της εργασίας της οδηγείται για πρώτη φορά στο νησί της Άνδρου. Εκεί, μια λάθος διαδρομή και μια καταιγίδα θα γίνουν οι συντεταγμένες μιας πυξίδας, που θα κατευθύνει τα βήματά της στο κατώφλι ενός σπιτιού καρφωμένο στα βράχια του πελάγου.

Η μοίρα, που βαστά την τύχη των ανθρώπων στα χέρια της, θα την καθοδηγήσει να αναζητήσει, μέσα από μια ιστορία που ξεδιπλώνει το κουβάρι της εκείνο το βράδυ και από μια φωτογραφία που γεννά ερωτηματικά και απορίες, ξεθωριασμένα χνάρια ενός παρελθόντος που μοιάζει καλά κρυμμένο.

Άραγε, συντονίστηκε ο χρόνος, για να βγουν στο φως θαμμένα μυστικά; Ή μήπως ο ουρανός συνωμότησε με τη μοίρα, για να αποδοθεί δικαιοσύνη;

.

Λίγα λόγια για την συγγραφέα

Η Άρτεμις Παπανδρέου γεννήθηκε στον Βόλο, τον Μάιο του 1962. Έζησε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια σε μια οικογένεια, που της εμφύσησε την αγάπη για τα γράμματα, την εντιμότητα και το δίκαιο. Η αγάπη για τη συγγραφή συνυπήρχε με την αρχή της ζωής της, αφού κατάγεται από λογοτεχνική οικογένεια.

Μικρό κορίτσι, όταν τα άλλα έτρεχαν στις γειτονιές, εκείνη προτιμούσε να σκαρώνει φανταστικές ιστορίες στα τετράδιά της. Στο γυμνάσιο και στο λύκειο, οι εκθέσεις της πάντα διακρίνονταν για το ύφος και τον λόγο τους.
Στόχος της ήταν το πανεπιστήμιο, αλλά ο έρωτας την κράτησε πίσω, καθώς ο γάμος και το πρώτο παιδί ήρθαν νωρίς. Έτσι, οι περγαμηνές και τα πτυχία έμειναν ανεκπλήρωτες επιθυμίες στο πίσω μέρος του μυαλού της.

Σήμερα, εργάζεται στην πόλη του Βόλου, στην τεχνική εταιρεία που έχουν ιδρύσει από κοινού με τον σύζυγό της και μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στα γραφεία, στις τεχνικές υπηρεσίες, στην αγάπη των παιδιών και των δύο μικρών εγγονιών της, αλλά και στη συγγραφή μυθιστορημάτων. Αξιοποιώντας τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, συμμετέχει ενεργά στο σωματείο Ελληνική Μέριμνα Βόλου, που αποτελεί καταφύγιο θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας.

Το μυθιστόρημα «Ένα χαμόγελο στον ουρανό» είναι το δεύτερο κατά σειρά εκδομένο βιβλίο της συγγραφέως. Καθώς ξεδιπλώνεται η πλοκή του, δημιουργείται ένα ερωτηματικό στον αναγνώστη κι ένα μυστήριο πλανάται στις σελίδες του, που επιζητά μία ή περισσότερες απαντήσεις. Μία φωτογραφία είναι αυτή, που θα αρχίσει το ξέφτισμα του κουβαριού, μία φωτογραφία και μία ιστορία που ξεδιπλώνεται πίσω στον χρόνο… Άραγε, όλα ξεκινούν τυχαία ή είναι ένα καλοστημένο παιχνίδι της μοίρας για απόδοση δικαιοσύνης, για κάθαρση, για δικαίωση; Ή μήπως, απλά, οι συντεταγμένες του χρόνου συνέκλιναν, ώστε να ανοίξει πια το συρτάρι που μέσα του φυλάσσονταν μυστικά…;

Το «Πηλιορείτικο γαϊτανάκι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μολύβι, είναι το προηγούμενο βιβλίο της, που αγαπήθηκε από τους αναγνώστες του.

.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

(2018)Ένα χαμόγελο στον ουρανό, Σιδέρη Μιχάλη
(2016)Πηλιορείτικο γαϊτανάκι, Εκδόσεις Μολύβι
.

Επιμέλεια και σύνταξη Καλλιόπη Γιακουμή

Please follow and like us:
error678
fb-share-icon
Tweet 124
fb-share-icon20

Related posts

“ΒΑΛΣΑΡΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΥΒΟΝ ΝΤΕ ΚΑΡΛΟ.. Έξι και μία ιστορίες” του Δημοσθένη Ματάλα, γράφει η Φαίη Δεληγιώργη.

Καλλιόπη Γιακουμή

«Λάχεσις» της Μαρίας Πρινάρη-Καρκαβατσάκη , γράφει η Καλλιόπη Γιακουμή-Κουγιώνη

Καλλιόπη Γιακουμή

“Φέρε με πίσω” της Paris B. A, γράφει η Δέσποινα Ανθοπούλου

Καλλιόπη Γιακουμή

Αφήστε Ένα Σχόλιο