“Μαύρο – Λάθος κλειδιά” της Στάλως Φωτιάδου, γράφει η Δέσποινα Ανθοπούλου

  Γοητευτικός, αστείος, επιτήδειος, εξωφρενικός μα πάνω από όλα χειριστικός, ξέρει καλά να βρίσκει τα σωστά κλειδιά για να τρυπώσει στις ζωές των άλλων, με το «Διαιρεί και βασίλευε». Του αρέσει να χειραγωγεί τους πάντες, με μια στρατηγική που ποντάρει στο συναίσθημα. Διαστρεβλώνει την αλήθεια και  δημιουργεί ιστορίες για να προκαλέσει σύγχυση και για να τη βγάζει «καθαρή». Πάντα πρόθυμος να βοηθήσει, έχει τον τρόπο να γοητεύει και να γίνεται απαραίτητος. Ανιχνεύει τις αδυναμίες των άλλων, ακόμα κι αν πρόκειται για τα ίδια του τα παιδιά. Στον έναν γιο, χρωματίζει  τη ζωή του με μαύρο, ενώ ταυτόχρονα προσφέρει πολύχρωμους πλανήτες στον άλλον. Kάπου εκεί κοντά και η Ρένα, μια γυναίκα εξαρτημένη από τον Νάσο και όχι μόνο. Η Ρένα είναι ένας ακόμα χαμαιλέοντας καθώς μπορεί με μεγάλη ευκολία να εναλλάσσει τους ρόλους της στην ιστορία και από θύμα να γίνεται θύτης ή και το αντίστροφο.

« Αυτή ήταν η πληγή που χρωμάτισε με μαύρο την ψυχή του Νικόλα. Όσο μεγάλωνε εκείνος μεγάλωνε μαζί του  κι αυτή…»

Για τον Νάσο υπάρχει μόνο ένας ρόλος, ο «ΠΡΩΤΟΣ» από όλους και για να είμαστε ειλικρινείς, σε αυτόν τον ρόλο, εύκολα θα κέρδιζε και Όσκαρ Α΄ αντρικού ρόλου. Ο Νάσος Παυλίδης δεν έχει όρια, θα πάρει αυτό που θέλει χωρίς να υπολογίσει τους άλλους. Το παίζει θύμα για να νιώθουν οι γύρω του ότι δημιουργούν προβλήματα, χωρίς να αναλαμβάνουν ποτέ την ευθύνη. Είναι αυτός που κινεί τα νήματα, αφού κάποιοι του έστρωσαν τον δρόμο να πατήσει ή να τους πατήσει… Μην απορήσετε αν νιώσετε να πέφτετε στη παγίδα  της γοητείας του στις σελίδες του βιβλίου ενώ την ίδια ώρα που θα έχετε εξοργιστεί μαζί του, αυτός είναι ο Νάσος Παυλίδης.

Ο Νάσος δεν αντέχει τα έντονα και παράλογα συναισθήματα, είναι για εκείνον αδυναμίες. Η εν συναίσθηση είναι λέξη άγνωστη, ακόμα και όταν οι γύρω του αποζητούν την αγάπη του και ας έχει γεμίσει η ψυχή τους οργή. Ξεγλιστρά επιδέξια από τις ευθύνες, γεμίζοντας ενοχές τους γύρω, ακόμα και όταν όλα αποκαλύπτονται.

 Ρένα, Νικόλας, Σταύρος, Εύα, Δανάη, Βίκυ, Αντώνης, Θεοδώρα, Θάλεια, φερόμενοι ως πρωταγωνιστές του βιβλίου, μόνο που κάνουν πρεμιέρα στο έργο της ζωής τους, σαν μαριονέτες στα επιδέξια χέρια του χειραγωγού τους ή είναι απλοί βοηθητικοί ρόλοι και μέσα για τις επιδιώξεις του. Θα αγωνιστούν να διαφύγουν από το τοξικό μαύρο σύννεφο που τους περικύκλωσε, την ώρα που πόρτες σπάνε, αφού ήταν λάθος τα κλειδιά.

«ΜΗ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ, Νικόλα. Σπάσε την πόρτα, δεν μπορώ να σηκωθώ να ανοίξω…»

Τι επιφυλάσσει όμως η αυλαία αυτής της παράστασης; Ποια μονοπάτια θα ολοκληρώσουν το τέλος της ιστορίας των ηρώων; Και με τι χρώμα θα ντυθεί το φινάλε;  Όποιος ακολουθήσει το σκοτάδι των ηρώων, θα τους δει να βρίσκουν το φως. Σε αυτή την ιστορία ήταν όλοι πρωταγωνιστές με τον τρόπο τους, κάτι που μας κράτησε σαν δυνατό άσο στο μανίκι της για το φινάλε της, η συγγραφέας.

Κατάφερες να με κάνεις να σε αγαπήσω Νάσο Παυλίδη, με τα καμώματα σου, τις έξυπνες ατάκες σου και τη γοητεία σου.

 Η Στάλω Φωτιάδου δεν αρκείται στην απλή περιγραφή των πρωταγωνιστών της, αλλά τη στήνει πάνω στον ψυχισμό τους, μας επιτρέπει την πρόσβαση ακόμα και στις πιο ενδόμυχες τους σκέψεις και προβληματισμούς. Δεν τους σκιαγραφεί μονοδιάστατα, εισχωρεί στο μυαλό τους και μας αποκαλύπτει κάθε του πτυχή. Δεν τους οδηγεί αυτή, τους αφήνει σαν πραγματικούς οργανισμούς να πάρουν αυτοί αποφάσεις, να δράσουν ανεξάρτητα, να κάνουν λάθη, να υποκύψουν σε πάθη, να πληγώσουν, να πληγωθούν, να προδώσουν, να προδοθούν και εκείνη απλά φαίνεται να καταγράφει και να μας περιγράφει εντελώς αποστασιοποιημένα και κινηματογραφικά τα πάντα. Μας αφήνει να δώσουμε εμείς τις εξηγήσεις, να φτάσουμε στα δικά μας συμπεράσματα και προκαλεί αβίαστα την εν συναίσθηση μας χωρίς ούτε μια στιγμή να την εκβιάζει. Μοιράζει τα πρίσματα και ο κάθε αναγνώστης έχει δικαίωμα στη δική του οπτική. Χρησιμοποιεί τη συγγραφική της δεινότητα ως το μέσω, για να μας μιλήσουν οι ίδιοι οι ήρωες της και όχι εκείνη. Αυτό είναι και το χαρακτηριστικό της που την διαφοροποιεί από αρκετούς συγγραφείς, είναι η ταυτότητα της και είναι αυτό που με κάνει να την εντάσσω στους καλύτερους συγγραφείς που έχω διαβάσει. Δεν υπάρχει κανένα ίχνος υπερβολή ή συμπάθειας σε αυτό, όποιος την έχει διαβάσει μπορεί να το επιβεβαιώσει, αρκεί να έχει νιώσει τον παλμό της, όσοι πάλι δεν την διαβάσατε ακόμα, να το κάνετε, το προτείνω ανεπιφύλακτα!

.

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Ένα συγκλονιστικό αισθηματικό μυθιστόρημα που κλείνει με τον καλύτερο τρόπο μια υπέροχη τριλογία.

Όσες και να είναι οι παραλλαγές στον µύθο του Νάρκισσου, ο ίδιος παραµένει η απόλυτη καταστροφή. Στην εκδοχή που θα διαβάσεις έχει το όνοµα Νάσος Παυλίδης και συνθλίβει αυτούς που αγαπάει… Ακόµα και τα ίδια του τα παιδιά. Όσοι παρασύρονται από τη γοητεία της πλάνης του καταδικάζουν το µυαλό τους σε µόνιµη έκλειψη. Κι εκείνος, αποµακρύνεται αδιάφορος από τη σκηνή κάθε εγκλήµατος. Αγνοώντας πως κάθε του βήµα τον οδηγεί στη λίµνη που θα τον τραβήξει σαν µαγνήτης στον βυθό της όσο εκείνος θα ερωτεύεται το είδωλό του στον υδάτινό της καθρέφτη…

Θύτες και θύµατα. Οικογένειες της διπλανής πόρτας… Άνθρωποι γίνονται κλειδιά κι ανοίγουν πόρτες σε άλλους όσο κλειδώνουν τη δική τους. Μαριονέτες σε επιδέξια χέρια κι επικίνδυνα µυαλά. Σχέσεις εξάρτησης που παλεύουν για απεξάρτηση έσµιξαν αποχρώσεις κλείνοντας τον κύκλο στο Μαύρο. Σχέσεις στ-οργής και οργής πίσω από κλειστές πόρτες που ανοίγουν µόνο µε Λάθος Κλειδιά…

Από την επιτυχηµένη συγγραφέα της τριλογίας  “Μπλε” έρχεται το πολυαναµενόµενο αισθηματικό µυθιστόρηµα το οποίο κλείνει την τριλογία του “Μαύρου”, όπου οι ανθρώπινες αδυναµίες και ελαττώµατα αποτυπώνονται µε µαεστρικό ύφος και γραφή που καθηλώνει µέχρι την τελευταία σελίδα.

.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα