Ο ΜΕΣΗΜΕΡΑΣ..
-Θα πάω να παίξω με τον Πέτρο και τον Άκη μαμά. Είπε το μικρό κορίτσι.
-Η ώρα είναι μία το μεσημέρι. Τέτοια ώρα περνά ο Μεσημεράς αγάπη μου. Θα μείνεις μέσα μαζί με τον αδερφό σου. Το απόγευμα στις πέντε θα βγείτε έξω. Της απάντησε η μητέρα της.
-Όχι μαμά. Εγώ θέλω να πάω τώρα. Σε παρακαλώ;
Η μητέρα της κλείδωσε τη πόρτα και έβαλε το κλειδί στη τσέπη της. Το κορίτσι λυπημένο πήγε στο δωμάτιο που ήταν ο αδερφός της και έκατσε μαζί του. Η μητέρα κοίταξε από το παράθυρο της κουζίνας έξω το δρόμο. Η μνήμη της πήγε πολύ πίσω στο χρόνο. Τότε που ήταν εκείνη μικρό παιδί. Ο δρόμος τότε ήταν χωματόδρομος. Σκόνη σηκωνόταν όταν φυσούσε το καλοκαίρι. Λάσπη γινόταν όταν έβρεχε το χειμώνα. Τότε τα παιδιά ήταν τυχερά γιατί υπήρχαν αλάνες και έπαιζαν χωρίς φόβο. Οι κάτοικοι ήταν λίγοι και όλοι γνωρίζονταν αναμεταξύ τους. Όμως υπήρχε ένας μύθος που για χρόνια υπήρχε εκεί. Ο Μύθος του Μεσημερά. Οι γονείς φώναζαν τα παιδιά τους μέσα στο σπίτι όταν η ώρα πήγαινε μία το μεσημέρι. Ήταν η ώρα που έβγαινε εκείνο το στοιχειό και άρπαζε μικρά παιδιά. Τα έβαζε στο κοφίνι του που είχε στη πλάτη και τα σκότωνε τεμαχίζοντας τα. Κάποιοι παλιοί τον είχαν δει καθώς περνούσε από τις γειτονιές και από το κοφίνι του έσταζαν αίματα. Αυτός ο Μύθος ήταν πολύ παλιός. Άλλοι τον θεωρούσαν ψέμα. Άλλοι έλεγαν πως τον είχαν εφεύρει οι μητέρες για να τρομάζουν τα παιδιά τους που δεν έτρωγαν το φαγητό τους. Όταν όμως έφτανε εκείνη η ώρα του μεσημεριού κανένα παιδί δεν έπαιζε έξω.
Είχε μεγαλώσει με το φόβο του Μεσημερά. Από μικρή οι γονείς της την πρόσεχαν και την είχαν μέσα στο σπίτι τα μεσημέρια. Εκείνη όμως σα μικρό παιδί συνέχεια τους φώναζε πως ήθελε να παίξει και δε την άφηναν. Και ένα μεσημέρι που οι γονείς της είχαν ξαπλώσει και η ζέστη ήταν δυνατή, ξεγλίστρησε και βγήκε στη γειτονιά. Ήταν καλοκαίρι. Ιούλιος μήνας. Ο ήλιος έκαιγε. Κοίταξε μήπως βρει τους φίλους της. Πήγε στην επάνω γειτονιά. Μετά κατέβηκε πιο κάτω στο δρόμο. Δεν υπήρχε όμως ψυχή πουθενά.
Απογοητευμένη που δε βρήκε τους φίλους της αποφάσισε να γυρίσει στο σπίτι. Ο ήλιος έκαιγε όταν μια σκιά κάλυψε το μικρό της κορμί. Γύρισε το βλέμμα της και είδε ένα μεγαλόσωμο άντρα να την κοιτάζει με τα μεγάλα του μαύρα μάτια και το παχύ του μουστάκι. Φορούσε περίεργα ρούχα. Μακριά και είχε σανδάλια στα πόδια του. Τα φρύδια του ήταν τρομακτικά στην όψη. Μαύρα και ανασηκωμένα , σα δυο τόξα.
-Τι θες εδώ έξω εσύ; Της είπε με άγρια φωνή.
Εκείνη είχε παγώσει. Δε μπορούσε να μιλήσει. Δε μπορούσε να κουνηθεί. Ήταν ο μεσημεράς. Στην πλάτη του είχε ένα μεγάλο κοφίνι. Στη ζώνη του ένα σπαθί που έσταζε αίμα κόκκινο. Εκείνος φάνταζε σαν ένα γρανιτένιο βουνό δίπλα της.
-Φύγε. Φύγε από εδώ. Η ώρα μου τελειώνει. Δε μπορώ να πάρω άλλο παιδί. Της είπε δυνατά και της έδειξε το κοφίνι. Μέσα του τεμαχισμένος σε κομμάτια ήταν ο παιδικός της φίλος. Ο Αναστάσης. Τα πόδια του ήταν στον πάτο του κοφινιού. Το σώμα του από επάνω τα χέρια του αριστερά και δεξιά και το κεφάλι του τελευταίο. Εκείνη στρίγγλισε δυνατά και έφυγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε από τον Μεσημερά. Μπήκε στο σπίτι, έκλεισε τη πόρτα με την καρδιά της να τρέχει σαν καλπασμό δέκα αλόγων και με δάκρια στα μάτια. Οι γονείς της κοιμόντουσαν ακόμα. Κοίταξε το ρολόι στην κουζίνα. Η ώρα ήταν τρεις το μεσημέρι. Είχε λοιπόν ξεμείνει για δυο ώρες εκεί έξω; Ούτε που το είχε καταλάβει. Για αυτό και εκείνος δε την σκότωσε. Έβγαινε και περιφερόταν για τρεις ώρες κάθε μεσημέρι. Το κοφίνι του χωρούσε μόνο ένα παιδί την κάθε φορά. Κοίταξε από το παράθυρο της κουζίνας τον δρόμο από έξω. Η κορμοστασιά του Μεσημερά αχνοφαινόταν καθώς έσβηνε ενώ το αίμα έτρεχε ποτάμι από το κοφίνι του.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ.Π.ΚΟΦΙΝΑ
____________
Λίγα λόγια για την συγγραφέα
678
124
20