“Στην πΈνα”: ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ ΡΟΛΟΥΣ, ΓΡΑΦΕΙ Η ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΑΝΟΥΡΓΙΑ

Στην πΈνα”

✒️✒️

Γεννηθήκαμε ηθοποιοί. Οι περισσότεροι. Και οι
περισσότεροι από μας, πιστεύουμε ότι παίζουμε πολύ καλά το ρόλο που μας
ανατέθηκε. Από τους σκηνοθέτες. Γιατί υπάρχουν και αυτοί. Είναι λίγοι, είναι
επίλεκτοι, είναι εκεί για να μας υποδεικνύουν με ποιο τρόπο θα ζήσουμε.
Οποιαδήποτε παρέκκλιση μπορεί να έχει κακό τέλος. Μπορεί να μας πάρουν το ρόλο
και να τον δώσουν σε κάποιον άλλον. Που αποδείχτηκε καλύτερος ηθοποιός. Γενικά οι
ρόλοι μοιράζονται από νωρίς, από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Ανάλογα με τον
τόπο, τους γονείς που μας γέννησαν, την ιστορία, την συγκυρία.

Κάποιοι στην πορεία, καταφέρνουν να αλλάξουν ρόλο
μόνοι τους, είτε γιατί δεν τους αρέσει, είτε γιατί αναγκάστηκαν. Πολλές φορές
γιατί έτσι αποφάσισε ο σκηνοθέτης. Όταν νομίζουμε ότι έχουμε βρει το ρόλο που
μας αρέσει, προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να κρατηθούμε σε αυτόν.
Διαβάζουμε και ξαναδιαβάζουμε το σενάριο, το αποστηθίζουμε, κάνουμε πρόβες στον
καθρέφτη. Καλά είμαστε, δόξα το Θεό, φτάνει να μην κάνουμε λάθος. Να μη
μπερδέψουμε τα λόγια μας. Φτάνει να προσπαθούμε πάντα να γίνουμε καλύτεροι. Να
βγάζουμε το συναίσθημα που ταιριάζει στο ρόλο μας, άλλοτε να είμαστε σκληροί,
άλλοτε ευγενικοί, άλλοτε ονειροπόλοι, κακοί, γλυκανάλατοι, αδιάφοροι,
διεφθαρμένοι, δολοπλόκοι, αθώοι, θύματα. Και τότε δεν κινδυνεύουμε από τίποτα.
Ο σκηνοθέτης μας συμπαθεί, είναι ενθουσιασμένος, οι θεατές   ικανοποιημένοι, εμείς περήφανοι για την τόση
αξιοπιστία στο σενάριο. Καμμιά φορά, αν είμαστε πολύ καλοί, ο σκηνοθέτης μας
ανταμοίβει, μας ανεβάζει βαθμίδα, μας δίνει μεγαλύτερη δημοσιότητα, μας
πληρώνει καλά. Οι πρωταγωνιστές πληρώνονται ακόμα καλύτερα και όλοι θέλουμε να
τους μοιάσουμε. Και όλο και πιο πολύ προσπαθούμε. Μερικές φορές όμως η
προσπάθεια πάει στο βρόντο. Κανένας δεν ενδιαφέρεται για το ρόλο μας. Και όσο
και αν παλεύουμε, οι προσπάθειες πέφτουν στο κενό. Ίσως να φταίει ότι είμαστε
κακοί ηθοποιοί τελικά, ίσως δεν μάθαμε καλά τα λόγια, ίσως να μη μας αρέσει και
αυτό που κάνουμε. Το αποτέλεσμα μετράει όμως. Μπαίνουμε στα αζήτητα. Ο
σκηνοθέτης με κάποιο τρόπο θέλει να μας βγάλει από το σκηνικό. Να μας
εξαφανίσει. Ή να αποφασίσει να δώσει το ρόλο μας σε κάποιον άλλον.

Φανταστείτε όμως τι θα γινόταν αν ένας σκηνοθέτης
τρελαινόταν. Αν ξαφνικά κόλαγε ένα παράξενο μικρόβιο και αποφάσιζε να αλλάξει
τους ρόλους σε όλους τους ανθρώπους. Να τους αντιστρέψει.  Έστω για λίγο. Ίσα για να δει αντιδράσεις.  Ή έτσι απλά από μια κυκλοθυμική καλλιτεχνική
τάση.

 Σκεφτείτε
λοιπόν να ανακάτευε τους ρόλους και να έφερνε τα πάνω  κάτω. Φανταστείτε για λίγο πόσο μπερδεμένο θα
φαινόταν το σκηνικό αν έκανε τους πλούσιους φτωχούς, τις πόρνες κυρίες, τους
άστεγους με σπίτι, τους πρόσφυγες με πατρίδα. Και έδινε τους δύσκολους ρόλους
σε αυτούς που τους φοβούνται, που τους κατηγορούν, που τους χλευάζουν. Σε
αυτούς που ούτε μια στιγμή δεν επιτρέπουν στο μυαλό τους να σκεφτεί, πώς θα
ήταν αν έμπαιναν στη θέση των άλλων.

Αν αυτός ο τρελός, άλλαζε ρόλους στους ανθρώπους
στο μεγάλο θέατρο της ζωής.

Αν  έκανε
τους «τυχερούς», να ζήσουν τη ζωή που φοβούνται, που ξορκίζουν, να τη ζήσουν έστω
για λίγο, για λίγα λεπτά, πάνω στα σαπιοκάραβα παρακολουθώντας με φρίκη τα
παιδιά τους να πνίγονται, ανήμποροι να τα βοηθήσουν, να νιώθουν το κρύο και το
χιόνι πάνω τους χωρίς να μπορούν να προφυλαχτούν, να νιώθουν ξένα χέρια να
βεβηλώνουν το κορμί τους γιατί αυτός ο ρόλος ήταν στα αζήτητα και κανείς δεν
τον ήθελε, να μην έχουν να δώσουν μια σωστή μπουκιά στα παιδιά τους και να μην
μπορούν να τους προσφέρουν το μέλλον που ονειρεύονται. Να κοιμούνται στο δρόμο,
να είναι βρώμικοι και οι άλλοι, οι τυχεροί-που πριν ήταν οι άτυχοι-, να
προσπερνούν όσο το δυνατόν μακρύτερα μη τύχει και τους αγγίξουν και λερωθούν,
να τους σιχαίνονται και να σουφρώνουν από αηδία τις μύτες.

Φανταστείτε τι αντίκτυπο θα είχε η ιδέα ενός
τρελού σκηνοθέτη που θα τα έκανε όλα άνω κάτω, όλο το σύστημα της κοινωνίας που
φτιάξαμε και στηρίζουμε να άλλαζε ξαφνικά ρόλους και οι πρωταγωνιστές να
γίνονταν κομπάρσοι και οι κομπάρσοι πρωταγωνιστές, απλά για να δούν πώς
παίζεται το έργο κάτω από άλλη οπτική γωνία, πως αλλάζει η νοοτροπία ανάλογα με
το ρόλο που σου έδωσαν και πως η επιβίωση δεν είναι πια ανάγνωσμα στις
εφημερίδες και τα περιοδικά αλλά μέρος της πραγματικής σου ζωής.

Και μετά από όλη αυτή την ανακατωσούρα, να
έβγαιναν οι ηθοποιοί εξαγνισμένοι, εξανθρωπισμένοι και έτοιμοι να φτιάξουν από
την αρχή μιαν αρμονική κοινωνία. Που χωράει μέσα της μόνο ανθρώπους και όχι
ρόλους. Και η ζωή να ήταν το ίδιο υποφερτή από όλους.

Ίσως αν κατορθώναμε να μπούμε από μόνοι μας στα
παπούτσια των άλλων, αν τους πιάναμε από το χέρι, αν βγαίναμε για λίγο να
πετάξουμε πάνω από τον εαυτό μας και να δούμε τον κόσμο από ψηλά, έξω από τους
ρόλους μας, έξω από το σενάριο…

Ίσως αν το κατορθώναμε αυτό, να ξυπνούσαμε ένα πρωί,
χωρίς δελτία ειδήσεων τρομακτικά, χωρίς αγωνία να μην ξεχάσουμε τα λόγια μας,
χωρίς το φόβο ενός τρελού σκηνοθέτη.