Η άποψη της Σοφίας Δερέ για το βιβλίο
Δεν μου αρέσει να μυρίζω το χαρτί. Προτιμώ να αφουγκράζομαι τις λέξεις. Πάντα το κάνω αυτό στα καινούρια μου βιβλία. Ξεφυλλίζω και διαβάζω αράδες από τυχαίες σελίδες, χωρίς ποτέ όμως να διαβάσω την περίληψη. Κανόνας απαράβατος, ποτέ την περίληψη πριν από την ανάγνωση του βιβλίου.
Η Αλκυόνη δεν είναι μια συνηθισμένη συγγραφέας για μένα. Δεν φαντασιώνεται μια ιστορία κι ύστερα τη βάζει σε χαρτί. Θεωρώ, πως η ιστορία φαντασιώνεται την Αλκυόνη και την επιλέγει για να διαδοθεί. Η ιστορία εμπνέεται απ’ το ταλέντο της Αλκυόνης και θρονιάζεται στον νου της, μέχρι εκείνη να την κατεβάσει στην ψυχή. Την ψυχή της Αλκυόνης διαβάζουμε στα βιβλία της, κάθε φορά που μας ανοίγει μια χαραμάδα. Κάθε βιβλίο της είναι ένας μεγεθυντικός φακός που μας βοηθά να παρατηρήσουμε, να ερευνήσουμε και να κοινωνήσουμε αντάμα με την δική μας ψυχή, την ιστορία πίσω από τη χαραμάδα. Γεμάτη κρίνα η ψυχή της στο “χαμόγελο του δράκου”, γεμάτη ευωδιές η ιστορία της. Ούτε που κατάλαβα πως βρέθηκα μ ένα κουβάρι στα χέρια, που έπρεπε να ξετυλίξω για να μην χαθώ. Ούτε που κατάλαβα πως πέρασα απ’ τη χαραμάδα και βούτηξα στα βαθιά νερά της ψυχής μιας μάνας, ή μήπως μιας κόρης; Ναι, στα βαθιά νερά, γιατί η ψυχή είναι υγρή, γιατί μόνο έτσι μπορεί να ποτίζει τον νου για να μην ξεραίνεται από τους ανέμους της λογικής. Με το ένα πόδι στον έρωτα και με το άλλο στην ντροπή, διάνυσα αποστάσεις σε γνώριμους χάρτες. Περπάτησα στην παράνοια και κοντοστάθηκα στην αγάπη. Αφέθηκα στον θυμό και συνηγόρησα στο “έγκλημα”. Συνάντησα τον εγωισμό που άνοιγε ρωγμές και μια λευκή ελπίδα που τις έκλεινε. Στο τέλος του λαβύρινθου, συνειδητοποίησα πως, για να βρω το χαμόγελο του δράκου, έπρεπε να γυρίσω πίσω, να επιστρέψω στη χαραμάδα με τα κρίνα. Άρχισα να τυλίγω το κουβάρι μου και σιγά σιγά πήρα το δρόμο της επιστροφής. Έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελά απέναντι στον δράκο. Έσκυψα κι έκοψα δυο κρίνα και του τα προσέφερα. Δεν μου ήταν εύκολο, γιατί η ανάσα του μου έκαιγε τα σωθικά. Άπλωσα δειλά – δειλά το χέρι μου κι εκείνος φόρεσε τα όνειρα μου και μου χαμογέλασε. Σαν ζεστό μέλι έρεε μέσα μου η ιστορία της Αλκυόνης. Έκλεισα το βιβλίο κι είχα την αίσθηση που σου αφήνει ένα σκούρο πικρό ρόφημα, με διεγερτικό άρωμα. Ναι, αυτό είναι! “Το χαμόγελο του δράκου”, μου θύμισε μερακλίδικο ελληνικό καφέ, ψημένο σε μπρίκι πάνω σε καυτή άμμο.
Σοφία Δερέ
Αθήνα, 23 Ιανουαρίου 2019
.
Σύνοψη βιβλίου από το οπισθόφυλλο
Εμείς… που κάναμε ψίχουλα την ψυχή μας για να ταΐσουμε τα όρνια.
Εμείς… που περπατήσαμε μέσα στη βροχή γιατί δεν καταδεχτήκαμε να πάρουμε την ομπρέλα που μας πρόσφεραν οι άλλοι επ’ αμοιβή…
Εμείς… που περπατήσαμε στον υπόνομο μ’ ένα τριαντάφυλλο στο χέρι.
Εμείς… που κάναμε τον δράκο που φώλιαζε μέσα μας να χαμογελάσει.
Εμείς… που φτάσαμε στην άκρη του γκρεμού, μόνο και μόνο για ν’ απολαύσουμε τη θέα…
Εμείς… που δεν ζητήσαμε ποτέ τα ρέστα της ζωής μας από τον ταμία.
Να ’μαστε, λέει, στη βαρκούλα… και να ’χε φεγγαράδα… και ν’ αρμενίζαμε.
.
Λίγα λόγια για την συγγραφέα
Αλκυόνη Παπαδάκη
Η Αλκυόνη Παπαδάκη γεννήθηκε στο Νιο Χωριό, κοντά στα Χανιά. Αφού αποφοίτησε από τη Γαλλική Σχολή, ήρθε στην Αθήνα με το όνειρο να αλλάξει τον κόσμο. Με την εμφάνισή της στη λογοτεχνία κατέκτησε το αναγνωστικό κοινό, το οποίο την
ακολουθεί πιστά σε όλη τη συγγραφική πορεία της.
Τα έργα της, τα οποία ανήκουν στη σύγχρονη μυθιστορία, διακρίνονται για την προσωπική, λυρική γραφή της. Μέσα στις σελίδες των βιβλίων της αναλύει, συνθέτει, αγωνίζεται, δημιουργεί, διακινδυνεύει και διδάσκει ήθος, σε μια δύσκολη εποχή που αναζητεί οδηγούς και πρότυπα ζωής. Από το 2018 τα βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Διόπτρα.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
(2018)Το χαμόγελο του δράκου, Διόπτρα
(2017)Μια ατέλειωτη φυγή, Καλέντης
(2015)Θα ξανάρθουν τα χελιδόνια, Καλέντης
(2013)Σ΄ένα γύρισμα της ζωής, Καλέντης
(2011)Τι σου είναι η αγάπη τελικά…, Καλέντης
(2009)Αν ήταν όλα… αλλιώς, Καλέντης
(2007)Το ταξίδι που λέγαμε…, Καλέντης
(2005)Στο ακρογιάλι της ουτοπίας, Καλέντης
(2004)Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή, Καλέντης
(2004)Το τετράδιο της Αλκυόνης, Καλέντης
(2003)Στον ίσκιο των πουλιών, Καλέντης
(2001)Βαρκάρισσα της χίμαιρας, Καλέντης
(1999)Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα, Καλέντης
(1997)Οι κάργιες, Καλέντης
(1995)The Colour of the Moon, Καλέντης
(1995)Αμάν, αμάν, Καλέντης
(1995)Το χρώμα του φεγγαριού, Καλέντης
(1993)Σκισμένο ψαθάκι, Καλέντης
(1991)Die Farbe des Mondes, Καλέντης
(1989)Η μπόρα, Καλέντης
.
Επιμέλεια και σύνταξη Σοφία Δερέ
Τρεις λέξεις θα αρκούσαν, για να μας συστήσουν την Σοφία.
Μακεδονίτισσα, Λέων, καλλιτέχνης. Οι άνθρωποι όμως, δεν είναι μόνο μια λάμψη σαν τον ήλιο, έχουν και μια διαδρομή. Μια πορεία αναζήτησης του δικού τους ουρανού, από τις ξεθωριασμένες σελίδες του χθες, ως τις λευκές σελίδες του αύριο. Ένα μοναδικό βιβλίο που σπανίως διαβάζεις από την αρχή, αλλά που πάντα αξίζει να το ξεφυλλίσεις ως τη σελίδα του σήμερα. Ας διαβάσουμε λοιπόν μαζί, λίγες σελίδες από το βιβλίο της Σοφίας.
Η Σοφία γεννήθηκε στους πρόποδες του Κορύλοβου, τη χρονιά που η μεγάλη σκιά σκέπασε την Ελλάδα. Το σπίτι της ,ένας ναός της τάξης και της ηθικής, όπου δέσποζε η ηγεμονική μορφή του πατέρα. Ένας πατέρας αλύγιστος, ασυμβίβαστος, μα ταυτόχρονα μια αστείρευτη πηγή προσφοράς και ανιδιοτέλειας. Το χέρι πάντα απλωμένο και ανοιχτό για προσφορά σε όλους, μα πάντα σηκωμένο και βαρύ συνόδευε την αυστηρότητα στον δρόμο για την τιμωρία. Στη σκιά του μια μητέρα ασπίδα, μια μητέρα χάδι, μια μητέρα θυσία. Το χέρι της πάντα σφιγμένο από εσωστρέφεια και συχνά πυκνά από φόβο.
Από τους γονείς της η Σοφία, κληρονόμησε υπερηφάνεια και δοτικότητα κι απ’ τα παιδικά της χρόνια -ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους των αυστηρών αρχών-, την ανάγκη για επανάσταση, για ανεξαρτησία, για ελευθερία.
Μεγάλωσε νωρίς, παντρεύτηκε νωρίς, έγινε η ίδια μάνα ενώ ήταν ακόμα παιδί.. Άφησε την κοιμισμένη αγκαλιά της επαρχιακής της πόλης, για να δοκιμάσει τις δυνάμεις της στη μόνη αρένα όπου όλα μπορούν να συμβούν. Εκεί που η καρδιά της χώρας χτυπά, στην Αθήνα των χιλιάδων προσώπων. Έφυγε μακριά και ποτέ δε ξαναγύρισε.
Αντιμετώπισε τον κόσμο όλο σε μια ηλικία, που τα άλλα κορίτσια ζεσταίνονται ακόμα κάτω απ’ τα γαλακτερά τους παπλώματα. Η Σοφία έκανε χίλιες δουλειές, γνώρισε χίλιους ανθρώπους, όμως τον ακρογωνιαίο λίθο της δικής της εστίας, του δικού της πεπρωμένου, της δικής της αποστολής, δεν τον άφησε να πέσει χάμω, κάτω από τα αυξανόμενα βάρη της ανθρώπινης καθημερινότητας. Ήθελε να μάθει για να ξέρει το γιατί, ήθελε να πάθει για να ξέρει το πώς, ήθελε να δοκιμάσει πολλά για να μη μετανιώσει. Δούλεψε για τους άλλους και δούλεψε για τον εαυτό της. Πούλησε, οργάνωσε, διεύθυνε και ίδρυσε. Ποτέ δεν ακολούθησε, ποτέ δεν συμβιβάστηκε, ποτέ δεν κουράστηκε.
Από την αίθουσα συσκέψεων μιας πολυεθνικής, στην αίθουσα με τους καθρέφτες του δικού της οίκου μόδας, η Σοφία πάνω απ’ όλα δημιούργησε.
Από μια ζωή τόσο γεμάτη, η Σοφία πήρε πολλά και έδωσε ακόμα περισσότερα, όπως το ποτάμι κατεβαίνει από το βουνό συλλέγοντας αργά και υπομονετικά το νερό για να γίνει μια μέρα θάλασσα.
Η θάλασσα Σοφία είναι πλέον έτοιμη να προσφέρει τον εσωτερικό της πλούτο σε όσους θα θελήσουν να διαβάσουν για έναν κόσμο ολόκληρο πίσω από τον αφρό των κυμάτων.
Ετοιμαστείτε -όσοι τολμηροί-, για ένα μεγάλο ταξίδι στις σελίδες της Σοφίας.
Στέφανος Παπαδόπουλος
Συγγραφέας
678
124
20