Το «Νιώθω» όμως είναι και κάτι ακόμα πολύ πιο όμορφο και σημαντικό!! Είναι μια πράξη αγάπης γιατί
-Τόνια Κοντιπούλου, πώς εμπνεύστηκες το «Νιώθω»;
-Τόνια Κοντιπούλου: Το Νιώθω αποτελεί μια ιδέα που γεννήθηκε στο μυαλό μου και σμιλεύτηκε στην ψυχή μου. Πριν πολλά χρόνια έχασα τον πατέρα μου κι είχα πει ότι θα ήθελα να κάνω όμορφες πράξεις στη μνήμη του. Μία απ’ αυτές αποτελεί αυτή η προσπάθεια. Δεν ήμουν όμως μόνη μου σ’ αυτό. Καταρχήν οφείλω πάρα πολλά στον Αχιλλέα Τριαντόγλου. Η ιδέα θα είχε μείνει ιδέα αν δεν ήταν εκείνος με την ευαισθησία του και μάλιστα με χαροποίησε ιδιαίτερα, καθώς συμμετέχει με ένα πραγματικά υπέροχο διήγημα. Επίσης, οφείλω να ευχαριστήσω από καρδιάς, νιώθοντας απέραντη ευγνωμοσύνη για τους φίλους συγγραφείς που αγκάλιασαν το εγχείρημα, με εμπιστεύτηκαν και χάρισαν σε όλους μας διηγήματα με πάρα πολλά συναισθήματα. Αντώνη, Μάριε, Θεόφιλε, Μαίρη Κ., Καλλιόπη, Γιάννη, Μιχάλη, Σπύρο, Μαίρη Φ.Κ., Νίκο, Μαρία, Πόλυ, Σοφία, Αχιλλέα, θα έχετε πάντα μια θέση στην καρδιά μου!
-Πες μας και πώς εμπνεύστηκες το δικό σου κείμενο;
-Τόνια Κοντοπούλου: Πάντα ένιωθα ότι υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας για να μας συγκλονίσουν. Υπάρχουν κάποιες στιγμές, αιώνιες και μαγικές, που έρχονται για να μας σημαδέψουν την ύπαρξη. Έρχονται για να μας κάνουν να δούμε το πραγματικό νόημα της ζωής. Γιατί, μερικές φορές, αξίζει να ζήσεις μια και μόνο τέτοια ασύλληπτης ομορφιάς και βάθους στιγμή, από το να ζήσεις χιλιάδες ανούσιες. Κι εμπνευσμένη από αυτές τις σκέψεις, με στοιχεία από μια αληθινή ιστορία, προέκυψε αυτό το διήγημα που ελπίζω να σας κάνει να νιώσετε τη μοναδικότητα και τα συναισθήματα που ένιωσα κι εγώ και που νιώθω κάθε φορά που το διαβάζω!
Απόσπασμα από το διήγημα της “Όταν κουμπώνουν οι ψυχές”
“Τη φίλησε τόσο βαθιά και τόσο παθιασμένα κι ήταν σαν να φιλάει την ψυχή της την ίδια, σαν να την αγγίζει, να την αγαπάει και να την καίει ταυτόχρονα. Να την ανυψώνει και να τη συντρίβει. Κόπηκαν τα πόδια της, χάθηκε το σύμπαν και βυθίστηκε σ’ αυτό που ζούσε, σε μια εμπειρία που της χάριζαν οι ίδιοι οι άγγελοι”.
Η Τόνια Κοντοπούλου γεννήθηκε στη Νέα Πέραμο Αττικής, όπου και τελείωσε το σχολείο. Σπούδασε Χημεία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Εργάζεται στο ΚΕΠ της περιοχής όπου ζει με την οικογένειά της. Είναι παντρεμένη και μητέρα ενός κοριτσιού κι ενός αγοριού.
***
-Αντώνης Τουμανίδης: Η αλήθεια είναι πως δεν είχα κάποια συγκεκριμένη πηγή έμπνευσης για την ιστορία της συλλογής. Άφησα απλά τον εαυτό μου ελεύθερο να «νιώσει». Έδωσα την ευκαιρία στα συναισθήματα, αποκλειστικά και μόνο, να με καθοδηγήσουν –γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως το δημιουργικό αποτέλεσμα σε αυτές τις περιπτώσεις κινείται ανάμεσα στο παράλογο και τη λογική, την ψευδαίσθηση και την αλήθεια, το όνειρο και την πραγματικότητα–. Έτσι γεννήθηκε το «Θα φύγω μαζί με τα άλογα». Και, ειλικρινά, ελπίζω οι αναγνώστες της ιστορίας να γίνουν συμμέτοχοι στο ίδιο γαϊτανάκι συναισθημάτων που με κατέκλυσε όταν την έγραφα.
Απόσπασμα από το διήγημα του “Θα φύγω μαζί με τα άλογα”
«Περπάτησε γυμνός κάτω απ’ το φως του φεγγαριού, ανάμεσα στα νεκρά άλογα. Σταμάτησε σ’ ένα μαύρο, σαν εκείνο που έβλεπε στα όνειρά του. Γονάτισε. Τον αγκάλιασε από τον λαιμό κι άρχισε να κλαψουρίζει».
-Κύριε Καρακατσάνη, πώς εμπνευστήκατε το δικό σας κείμενο;
-Μάριος Καρακατσάνης:
Πάντα μου άρεσε να προσωποποιώ τα συναισθήματα. Έτσι λοιπόν σκέφτηκα να γράψω μια ιστορία βασιζόμενος σε αυτά. Εξάλλου αυτά δε καθορίζουν τον άνθρωπο;
Εύχομαι λοιπόν να σας αρέσει!
Απόσπασμα από το διήγημα του “Εραστές του ονείρου”
-«Να πάμε στη διάσταση των ανθρώπων…» της εξομολογήθηκε τελικά.
-«Στη διάσταση των ανθρώπων;» επανέλαβε εκείνη αρκετά έκπληκτη.
-«Ναι… Το σκεφτόμουν πολύ καιρό τώρα…»
-Κύριε Γιαννόπουλε, πώς εμπνευστήκατε το δικό σας κείμενο;
-Θεόφιλος Γιαννόπουλος: ..ακούγοντας τον ήχο από το κύμα της θάλασσας κι έχοντας ως γνώμονα την αγάπη και την μοναξιά που εναλλάσσονται σαν ηλιαχτίδες και ψιχάλες στη ζωή μας..
Απόσπασμα από το διήγημα του “Φθινοπωρινά φύλλα”
«Έφυγε καταρρακωμένος, με το κεφάλι σκυμμένο. Η γυναίκα του ήταν πια ένας άγγελος κι ο γιος του μεγάλωνε τώρα σε μια άγνωστη οικογένεια».
-Κυρία Κολοβού, πώς εμπνευστήκατε το δικό σας κείμενο;
-Μαίρη Κολοβού: Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν μπορούμε να αξιολογήσουμε τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας. Η καθημερινότητα και οι υποχρεώσεις, αρκετές φορές και τα παιδιά, δημιουργούν ένα φάσμα αποξένωσης στο ζευγάρι. Ποια είναι η λύση; Ο δημιουργικός διάλογος; ΄Η η εξεύρεση εξωσυζυγικού δεσμού; Το αποτέλεσμα είναι να πληρώνουμε για τα λάθη μας. Αυτές οι σκέψεις, με οδήγησαν σε αυτό το διήγημα.
Απόσπασμα από το διήγημα της “Διπλό χτύπημα”
«Έκανε στροφή κι έφυγε τρέχοντας. Γυρίζει δυο ώρες στους δρόμους κλαίγοντας. Πώς να πάει σπίτι; Ένα όρθιο πτώμα. Τί να τους πει και σε ποιον; Ξέρετε, με απάτησε ο εραστής μου;»
***
-Κύριε Παπούλη, πώς εμπνευστήκατε το δικό σας κείμενο;
-Γιάννης Παπούλης: Η “Μαύρη Μπογιά” είναι ένα μυθοπλαστικό διήγημα, βασισμένο όμως σε άρθρα που εμπεριέχουν αλήθειες, που έχω διαβάσει σχετικά με την -κατακριτέα- αντιμετώπιση των αλμπίνων στην Αφρική. Μου κίνησε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον η περίπτωση αυτών των ανθρώπων γιατί, εγώ με μία πρόχειρη αναζήτηση στο διαδίκτυο ένιωσα πως η λευκοπάθεια τους κάνει ιδιαίτερα ξεχωριστούς, όμορφα πλάσματα, ενώ σε μερικές χώρες όπως στην Τανζανία, τους αντιμετωπίζουν ακριβώς αντίθετα: τους δαιμονοποιούν, τους θεωρούν σύμβολα του διαβόλου, τους τιμωρούν και φυσικά υφίστανται σωματική κακοποίηση. Θεώρησα λοιπόν ότι μέσα απ’ το διήγημά μου, θα ήθελα να ενθαρρύνω τους ανθρώπους αυτούς, και κάθε έναν που είναι διαφορετικός στο σύνολο, να μην ντρέπεται για την διαφορετικότητά του, αλλά αυτό που οι άλλοι θεωρούν ως ελάττωμα, να το κάνουν πλεονέκτημα. Ειδικά εν έτει 2021, νομίζω είναι η κατάλληλη στιγμή για να εμπεδωθεί η ανάγκη σεβασμού στο διαφορετικό και να κατασταλεί κάθε ίχνος ντροπής που αφορά τον εαυτό μας.
Απόσπασμα από το διήγημα του “Μαύρη μπογιά”
«Στοιχηματίζω πως αν μπορούσαν να με κλείσουν σε ένα κλουβί για να με περιεργαστούν λίγο ακόμη, θα ήταν συμπλήρωμα στην ήδη ευτυχισμένη στιγμή που διένυαν».
***
-Κύριε Κατράκη, πώς εμπνευστήκατε το δικό σας κείμενο;
-Μιχάλης Κατράκης: Αυτό το διήγημα είναι μέρος μίας απόπειρας στην ελευθερία, μίας σειράς διηγημάτων που γράφτηκαν χωρίς σχεδιασμό ή σκοπό, περισσότερο για να εξερευνήσω τη δυναμική της ελευθερίας στη γραφή. Δεν υπάρχει σαφές ερέθισμα για τη συγγραφή του, ούτε πρόθεση, σκοπός ή μελέτη του κύριου χαρακτήρα. Έβαλα έναν ηλικιωμένο άντρα μπροστά στα σκαλιά μίας τράπεζας. Μόνος του αποφάσισε πως είναι επαίτης. Τι ακριβώς ζητιανεύει, όμως; Τι ψάχνει να βρει; Κάποιος μπορεί να πει πως ψάχνει την ελπίδα. Άλλος, την απελπισία. Κινείται ελεύθερα, δεν με ρώτησε στιγμή «από πού να πάω τώρα;», δεν του φύτεψα λέξεις στο στόμα. Ξεκίνησα ψάχνοντας την ελευθερία και ανακάλυψα την ελπίδα. Δεν είναι και λίγο.
Απόσπασμα από το διήγημα του “Σκόνη στο κουτί”
«Κοιτούσε και έγραφε με μανία.
Οι άνθρωποι τον προσπερνούσαν ανενόχλητοι. Έμπαιναν, συναλλάσσονταν και έβγαιναν λίγο λιγότερο άνθρωποι».
Λίγα λόγια για τον Μιχάλη
***
-Κύριε Παπαλέξη, πώς εμπνευστήκατε το δικό σας κείμενο;
-Σπύρος Παπαλέξης: Πηγή έμπνευσης της συγγραφής του διηγήματος: “Συνειδητοποιώ: Το όνειρο που μιλούσε”, αποτέλεσε ένα συγκλονιστικό όνειρο – ή μάλλον εφιάλτης -, που είδα με τον 3χρονο γιο μου, τον Δημήτρη. Η βαθιά, έντονη, καταλυτική του επίδραση μού δημιούργησε την ανάγκη να το αποτυπώσω στο χαρτί. Όπερ και εγένετο.
Απόσπασμα από το διήγημα του “Το όνειρο που μιλούσε”
«Άκου γιατρέ μου και θα στα πω γρήγορα, διότι σήμερα έχω μια διαβολεμένη όρεξη να μιλήσω και ο χρόνος είναι χρήμα – στην περίπτωσή σου κυριολεκτικά».
***
-Κυρία Φιλιππίδου, πώς εμπνευστήκατε το δικό σας κείμενο;
-Μαίρη Φιλιπίδου-Κατσανίδου: Είναι η ιστορία κάποιας γνωστής μου κοπέλας που μου τη είπε πριν χρόνια και πάντα την σκεφτόμουν.
Τώρα δεν υπάρχουν σαν ζευγάρι στη ζωή και έτσι μπόρεσα να την γράψω. Έως το τέλος της ζωής τους έζησαν αγαπημένοι δίχως προβλήματα εις πείσμα όλων που όπως έγραψα αρκετοί από τους επικριτές τους είχαν χωρίσει.
Απόσπασμα από το διήγημα της “Θρησκευτικοί φραγμοί”
«Η αγάπη είναι ένωση, όχι μίσος, όχι πόλεμος, όχι πόνος, όχι κλάμα.
Και άρχισαν τα εμπόδια να μπουκώνουν την ψυχή τους σαν μια φουσκοθαλασσιά έτοιμη για τρικυμία, να παρασύρει στα κύματά της τα πάντα γύρω τους».
Λίγα λόγια για την Μαίρη…
Η Μαίρη Κατσανίδου γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Με την ενηλικίωση και την αποκατάσταση των παιδιών της και προκειμένου να αξιοποιήσει τον ελεύθερό της χρόνο παρακολούθησε επί σειρά ετών μαθήματα Δημιουργικής Γραφής και άρχισε να γράφει. Νιώθει πως όταν ασχολείται με τη συγγραφή δίνει άλλη νότα στη ζωή της. Της ξεκουράζει τον νου, τη γαληνεύει. Της αρέσει να ταξιδεύει στη φαντασία και να ζωντανεύει τις εικόνες με λόγια. Στέλνει κείμενά της σε ειδικές σελίδες στο Διαδίκτυο. Έχει συμμετάσχει σε τρία συλλογικά βιβλία με κείμενά της. Πρόκειται για Τα ορυχεία της Γραφής το 2014, Ιστορίες με Χρώματα το 2016 και Υπάρχει… το 2017. Είναι συγγραφέας του «Αριάδνη», από εκδόσεις Ελκυστής και συμμετέχει στο συλλογικό «Νιώθω» με το διήγημα «Θρησκευτικοί φραγμοί».
***
-Κύριε Βαρδακά, πώς εμπνευστήκατε το δικό σας κείμενο;
-Νίκος Βαρδακάς: Στην περίοδο που ζούμε, βιώνουμε την κρίση των αξιών. Το προσωπικό συμφέρον διαβρώνει την έννοια της αλληλεγγύης και προωθεί τον εγωισμό. Αυτή η καθημερινή εικόνα, είναι που με ώθησε να γράψω αυτό το μικρό κείμενο με τίτλο “Νοιάζομαι”. Ελπίζω όσο δύσκολο και αν φαντάζει, ο καθένας με τις πράξεις του να βάλει ένα λιθαράκι, ώστε να γεμίσουμε με περισσότερο χρώμα την γκρίζα και σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε”
Απόσπασμα από το διήγημα του “Νοιάζομαι”
«Αυτή δεν ήταν άλλη, απ΄ το να φροντίζει και να επιβλέπει για κάποιες ώρες την κατάκοιτη στο κρεβάτι ενενηντάχρονη γιαγιά της. Την αγαπούσε ιδιαίτερα, καθώς ήταν ο μοναδικός κοντινός συγγενής, που της είχε απομείνει».
***
-Κυρία Μελεμενή, πώς εμπνευστήκατε το δικό σας κείμενο;
-Μαρία Μελεμενή: Εν αρχή είναι ο Λόγος.. Ο Λόγος είναι η Αγάπη!
Η αγάπη μου για την μουσική η μόνη δύναμη ώστε να ” ζωντανέψουν” οι ήρωες μου Ορφέας και Μελωδία και να γίνουν η φωνή των σκέψεων μου και της αγάπης μου για την μουσική και να ταξιδέψουν και εκείνοι μέσα από την ίδια την. αγάπη!
Απόσπασμα από το διήγημα της “Ορφέας και Μελωδία”
” Ένιωθε «μαγεμένος» όπως έπαιζε και άκουγε την φωνή της… ήθελε να σταματήσει ο χρόνος…θα μπορούσε να πει ότι ήταν η Μελωδία με την μελωδική φωνή”.
***
-Κυρία Κατάρα, πώς εμπνευστήκατε το δικό σας κείμενο;
-Σοφία Κατάρα-Ξυλογιαννοπούλου: Την κυρία Τούλα την ανέσυρα κάποιο καλοκαίρι, παρατηρώντας πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια… Βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και νομίζω ότι περνάει ένα ηχηρό μήνυμα: όσο κι αν πονέσουμε, πάντα εμείς έχουμε τον τελευταίο λόγο στη ζωή μας!
Απόσπασμα από το διήγημα της “Η κυρία Τούλα”
“Η κυρία Τούλα επέζησε του σκανδάλου. Παρά το αγγλικό της παρουσιαστικό, δεν εξελίχτηκε σε καμιά κυρία Χάβισαμ”.
Η Σοφία Κατάρα–Ξυλογιαννοπούλου γεννήθηκε στις Αχαρνές. Ευτύχησε να έχει υπέροχους δασκάλους και έτσι δε δυσκολεύτηκε να επιλέξει επάγγελμα! Από νωρίς, το σχολείο και τα βιβλία υπήρξαν ο φυσικός της χώρος. Μετά από σπουδές στην Αρχαιολογία, βρέθηκε να υπηρετεί ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Στη διάρκεια της συγγραφικής της προσπάθειας ευτύχησε να διακριθεί τρεις φορές. Μία για τη συγγραφή του σεναρίου της ταινίας μικρού μήκους «Λέγε με φίλε», στο φεστιβάλ Αρχαίας Ολυμπίας, από τον Συνήγορο του Παιδιού, το 2012. Έπειτα, το 2017 στα πρώτα βραβεία ορθόδοξου χριστιανικού παιδικού και εφηβικού βιβλίου, που διοργάνωσαν η Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς και ο Ραδιοφωνικός Σταθμός «Πειραϊκή Εκκλησία», με το βιβλίο «Ο Άγιος της τελευταίας στιγμής» (Εκδόσεις Έαρ) κατέλαβε τη δεύτερη θέση στην κατηγορία του ανέκδοτου βιβλίου. Το 2019 συμμετέχοντας σε διεθνή διαγωνισμό με το βιβλίο «Ταξίδι στην Ανεμούσα» (Εκδόσεις Ελληνοεκδοτική), βραβεύτηκε από τον Πολιτιστικό Οργανισμό La Finestra Eterea. Από τον Ελκυστή, το μυθιστόρημά της “Χάρτινος Πύργος” και συμμετέχει στο “Νιώθω” με το διήγημα “Η κυρία Τούλα”.
***
-Κύριε Τριάντογλου, πώς εμπνευστήκατε το δικό σας κείμενο;
-Αχιλλέας Τριάντογλου: Η ιστορία μου βασίζεται σε πραγματικό γεγονός. Γύρω στις 10 το βράδυ 24 Δεκεμβρίου 1988 πήγαινα 5 φαντάρους με το ταξί μου στο Πολύκαστρο. Πριν 8 μέρες είχε αποκλειστεί η Θεσσαλονίκη από τα χιόνια. Ο χάρος μας περίμενε με τη μορφή μιας νταλίκας που είχε ανατραπεί κάτω από την δεύτερη αερογέφυρα, νομίζω κοντά στο Πρόχωμα. Η μικρή σχετικά ταχύτητα, γύρω στα 80 και το γεγονός ότι ο δρόμος δεν είχε διαχωριστική μπαριέρα, μου επέτρεψαν τελευταία στιγμή, όταν ο σκοτεινός όγκος εμφανίστηκε επειδή σκοτείνιασε κάποια μακρινά φώτα, να κάνω μια παράκαμψη μπαίνοντας στο αντίθετο ρεύμα. Ο συνοδηγός ο μόνος που ήταν ξύπνιος αμέσως μετά ψιθύρισε : “φιλαράκι είδα τον Χάρο και ήταν μαύρος…..”
Μια ώρα μετά όταν επέστρεψα την είχαν πάρει, αυτό το χρονικό παράθυρο όριζε ουσιαστικά τη ζωή από τον θάνατο…
Απόσπασμα από το διήγημα του “Ε75”
“Ο ξαφνικός θόρυβος από τα λάστιχα τον έβγαλε από την ονειροπόληση. Το χιόνι στο πλάι του δρόμου είχε λιώσει την ημέρα κάνοντας ρυάκια στην άσφαλτο που τώρα είχαν παγώσει, δημιουργώντας ύπουλες παγίδες. Γράπωσε πιο σφιχτά το τιμόνι κι έκοψε ταχύτητα».
“Έτσι, ήταν ήσυχος. Δεν τον ενοχλούσαν ούτε παιδιά.
Κάποια μέρα τον είδαν να κρατάει ένα μαραμένο λουλούδι και να πλαντάζει στο κλάμα. Απόρησαν. Κάποιοι τον είχαν για τρελό”.
«Κάθε σούρουπο σαν κοιτούσε έξω από το παράθυρο της άκουγε μια μελωδία από βιολί να ξεχύνεται από το βάθος της χαράδρας και να φτάνει μέχρι το δωμάτιο της».
Το Χριστοδούλειο είναι ένα κοινωφελές, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα ίδρυμα που αναλαμβάνει τη φροντίδα μικρών κοριτσιών τα οποία για διάφορους λόγους έχουν βρεθεί σε δυσμενή θέση και έχουν την ανάγκη μας.
Η δράση τους, η ίδια η ύπαρξη του ιδρύματος, βασίζεται στην εθελοντική εργασία ευαίσθητων ανθρώπων και ως εκ τούτου, κάθε τέτοιος άνθρωπος αποτελεί εν δυνάμει μέλος του ιδρύματός.
Σας προσκαλούμε λοιπόν να περιηγηθείτε στην ιστοσελίδα του ιδρύματός και να το γνωρίσετε και αν το θελήσετε, να γίνετε μέλος της οικογένειας αυτών των κοριτσιών…
678
124
20