15.3 C
Greece
22 Οκτωβρίου, 2024
ΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΝΟΝΤΑΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Οι συγγραφείς της συλλογής διηγημάτων “ΝΙΩΘΩ” μας μιλάνε για το πως εμπνεύστηκαν τα κείμενα τους

“ΝΙΩΘΩ…”
Μια ιδέα γεννιέται πάντα στο μυαλό, αλλά ξεκινάει βαθιά απ’ την ψυχή. Ενσαρκώνεται με τη θέληση. Ακολουθεί μονοπάτια αγάπης και ποτίζεται με συναισθήματα.
Το «Νιώθω» ξεκίνησε σαν μια τρυφερή ιδέα, εκπορευόμενη από την ακατανίκητη επιθυμία της προσφοράς. Την ιδέα αυτή την είχε η αγαπημένη συγγραφέας και φίλη Τόνια Κοντοπούλου. 
Δεκαπέντε συγγραφείς συνεισέφεραν σ’ αυτό. Όλοι μας, σταλάξαμε αγάπη στα κείμενά μας. Νιώσαμε ότι όταν αυτή μοιράζεται, πολλαπλασιάζεται. Νιώσαμε ότι η προσφορά μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους. Ότι όποιος προσφέρει, λαμβάνει πίσω περισσότερα.
Το «Νιώθω» είναι μια συλλογή διηγημάτων, διαφόρων ειδών, ικανά να χαρίσουν στους αναγνώστες στους μια πληθώρα συναισθημάτων και να τους χαρίσουν ένα απολαυστικό ταξίδι.

Το «Νιώθω» όμως είναι και κάτι ακόμα πολύ πιο όμορφο και σημαντικό!! Είναι μια πράξη αγάπης γιατί

μέρος των εσόδων θα διατεθεί στο Χριστοδούλειο Ορφανοτροφείο Θηλέων!
Νιώθω…
Ελάτε να γνωρίσουμε καλύτερα τους συγγραφείς που πήραν μέρος σε αυτό το συλλογικό έργο, να μάθουμε πως εμπνεύστηκαν το διήγημα τους και να διαβάσουμε ένα μικρό απόσπασμα από αυτά..!!
Μπορεί να είναι εικόνα 15 άτομα, συμπεριλαμβανομένων των Καρακατσάνης Μάριος, Θεόφιλος Γιαννόπουλος, Μαίρη Κολοβού και τονια κοντοπουλου, άτομα που στέκονται και κείμενο που λέει "Αντώνης Θεόφιλος Μαίρη λιόπη ιώθω Γιάννη Μιχάλης! οΣπύρος Μαίρη Νίκος Λαρία Τόνια"

 

-Τόνια Κοντιπούλου, πώς εμπνεύστηκες το «Νιώθω»;

-Τόνια Κοντιπούλου: Το Νιώθω αποτελεί μια ιδέα που γεννήθηκε στο μυαλό μου και σμιλεύτηκε στην ψυχή μου. Πριν πολλά χρόνια έχασα τον πατέρα μου κι είχα πει ότι θα ήθελα να κάνω όμορφες πράξεις στη μνήμη του. Μία απ’ αυτές αποτελεί αυτή η προσπάθεια. Δεν ήμουν όμως μόνη μου σ’ αυτό. Καταρχήν οφείλω πάρα πολλά στον Αχιλλέα Τριαντόγλου. Η ιδέα θα είχε μείνει ιδέα αν δεν ήταν εκείνος με την ευαισθησία του και μάλιστα με χαροποίησε ιδιαίτερα, καθώς συμμετέχει με ένα πραγματικά υπέροχο διήγημα. Επίσης, οφείλω να ευχαριστήσω από καρδιάς, νιώθοντας απέραντη ευγνωμοσύνη για τους φίλους συγγραφείς που αγκάλιασαν το εγχείρημα, με εμπιστεύτηκαν και χάρισαν σε όλους μας διηγήματα με πάρα πολλά συναισθήματα. Αντώνη, Μάριε, Θεόφιλε, Μαίρη Κ., Καλλιόπη, Γιάννη, Μιχάλη, Σπύρο, Μαίρη Φ.Κ., Νίκο, Μαρία, Πόλυ, Σοφία, Αχιλλέα, θα έχετε πάντα μια θέση στην καρδιά μου!

-Πες μας και πώς εμπνεύστηκες το δικό σου κείμενο;

-Τόνια Κοντοπούλου: Πάντα ένιωθα ότι υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας για να μας συγκλονίσουν. Υπάρχουν κάποιες στιγμές, αιώνιες και μαγικές, που έρχονται για να μας σημαδέψουν την ύπαρξη. Έρχονται για να μας κάνουν να δούμε το πραγματικό νόημα της ζωής. Γιατί, μερικές φορές, αξίζει να ζήσεις μια και μόνο τέτοια ασύλληπτης ομορφιάς και βάθους στιγμή, από το να ζήσεις χιλιάδες ανούσιες. Κι εμπνευσμένη από αυτές τις σκέψεις, με στοιχεία από μια αληθινή ιστορία, προέκυψε αυτό το διήγημα που ελπίζω να σας κάνει να νιώσετε τη μοναδικότητα και τα συναισθήματα που ένιωσα κι εγώ και που νιώθω κάθε φορά που το διαβάζω!

Απόσπασμα από το διήγημα της “Όταν κουμπώνουν οι ψυχές”

“Τη φίλησε τόσο βαθιά και τόσο παθιασμένα κι ήταν σαν να φιλάει την ψυχή της την ίδια, σαν να την αγγίζει, να την αγαπάει και να την καίει ταυτόχρονα. Να την ανυψώνει και να τη συντρίβει. Κόπηκαν τα πόδια της, χάθηκε το σύμπαν και βυθίστηκε σ’ αυτό που ζούσε, σε μια εμπειρία που της χάριζαν οι ίδιοι οι άγγελοι”. 
Ένα διήγημα για τα συναισθήματα που μας συγκλονίζουν, έστω και μία φορά, έστω και για μία στιγμή στη ζωή μας και αξίζουν όσο χίλιες άλλες…
                                                                  Λίγα λόγια για την Τόνια

Η Τόνια Κοντοπούλου γεννήθηκε στη Νέα Πέραμο Αττικής, όπου και τελείωσε το σχολείο. Σπούδασε Χημεία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Εργάζεται στο ΚΕΠ της περιοχής όπου ζει με την οικογένειά της. Είναι παντρεμένη και μητέρα ενός κοριτσιού κι ενός αγοριού.

Από τις εκδόσεις Ελκυστής κυκλοφορούν τα βιβλία της: «Άρωμα βροχής » και «Ήσουν πάντα εκεί». Συμμετέχει στο «Νιώθω» με το διήγημα «Όταν κουμπώνουν οι ψυχές».

 

Μπορεί να είναι εικόνα 3 άτομα, συμπεριλαμβανομένου του χρήστη τονια κοντοπουλου, εσωτερικός χώρος και κείμενο που λέει "Όταν κουμπώνουν οι ψυχές ιώθω H 1 SEO"

***

-Κύριε Τουμανίδη, πώς εμπνευστήκατε το δικό σας κείμενο;

 

-Αντώνης Τουμανίδης:  Η αλήθεια είναι πως δεν είχα κάποια συγκεκριμένη πηγή έμπνευσης για την ιστορία της συλλογής. Άφησα απλά τον εαυτό μου ελεύθερο να «νιώσει». Έδωσα την ευκαιρία στα συναισθήματα, αποκλειστικά και μόνο, να με καθοδηγήσουν –γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως το δημιουργικό αποτέλεσμα σε αυτές τις περιπτώσεις κινείται ανάμεσα στο παράλογο και τη λογική, την ψευδαίσθηση και την αλήθεια, το όνειρο και την πραγματικότητα–. Έτσι γεννήθηκε το «Θα φύγω μαζί με τα άλογα». Και, ειλικρινά, ελπίζω οι αναγνώστες της ιστορίας να γίνουν συμμέτοχοι στο ίδιο γαϊτανάκι συναισθημάτων που με κατέκλυσε όταν την έγραφα.

Απόσπασμα από το διήγημα του “Θα φύγω μαζί με τα άλογα” 

«Περπάτησε γυμνός κάτω απ’ το φως του φεγγαριού, ανάμεσα στα νεκρά άλογα. Σταμάτησε σ’ ένα μαύρο, σαν εκείνο που έβλεπε στα όνειρά του. Γονάτισε. Τον αγκάλιασε από τον λαιμό κι άρχισε να κλαψουρίζει».
 Ένα υπέροχο διήγημα, αρκετά διαφορετικό και πολύ πιο συναισθηματικό απ’ ό,τι μας έχει συνηθίσει ο συγγραφέας.
                                                               Λίγα λόγια για τον Αντώνη..
Ο Αντώνης Τουμανίδης (toymaker) είναι από τους λίγους εκπροσώπους της λογοτεχνίας τρόμου και φαντασίας στην Ελλάδα, αλλά και ένας από τους πιο δημιουργικούς σεναριογράφους του είδους με διεθνή καριέρα. Μάλιστα, το σενάριό του «Η αληθινή ιστορία του Πινόκιο», μετράει τον τρομακτικά υπέροχο αριθμό των δεκαεφτά διεθνών βραβείων, κάτι που μας κάνει όλους περήφανους. Γεννήθηκε στη Σκύδρα. Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Αρχαιολογία στα Ιωάννινα και Τεχνοκριτική στη Γαλλία. Στη Γαλλία έκανε περαιτέρω σπουδές στον κινηματογράφο και τη θρησκειολογία όπου κατέγραψε για πρώτη φορά, στα πλαίσια επιστημονικής έρευνας, το γενεαλογικό δέντρο των δαιμόνων. Είναι μέλος της Ένωσης Συγγραφέων Αμερικής. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Από τις εκδόσεις Anubis κυκλοφορούν τα βιβλία του: «Εφιάλτες και παραμύθια», «Secta» και «Η αληθινή ιστορία του Πινόκιο». Συμμετέχει στο «Νιώθω» με το διήγημα «Θα φύγω μαζί με τα άλογα».
Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο, άλογο και κείμενο
***

 

-Κύριε Καρακατσάνη, πώς εμπνευστήκατε το δικό σας κείμενο;

-Μάριος Καρακατσάνης: 

Πάντα μου άρεσε να προσωποποιώ τα συναισθήματα. Έτσι λοιπόν σκέφτηκα να γράψω μια ιστορία βασιζόμενος σε αυτά. Εξάλλου αυτά δε καθορίζουν τον άνθρωπο;

Εύχομαι λοιπόν να σας αρέσει!

Απόσπασμα από το διήγημα του “Εραστές του ονείρου” 

-«Να πάμε στη διάσταση των ανθρώπων…» της εξομολογήθηκε τελικά.
-«Στη διάσταση των ανθρώπων;» επανέλαβε εκείνη αρκετά έκπληκτη.
-«Ναι… Το σκεφτόμουν πολύ καιρό τώρα…»
Ένα διήγημα φαντασίας, αγάπης, έρωτα και ουσίας!
                                                          Λίγα λόγια για τον Μάριο
Ο Μάριος Καρακατσάνης γεννήθηκε στον Πειραιά. Σε ηλικία 13 ετών ξεκίνησε το πρώτο του έργο: μια ποιητική συλλογή όπου περιέγραφε -με το δικό του πάντα προσωπικό στυλ- τις σκέψεις, τις ανησυχίες, την αγωνία του, αλλά και τις προσωπικές του εμπειρίες, ευχάριστες και δυσάρεστες. Μεγαλώνοντας, συνέχισε να γράφει ασταμάτητα.
Στο ενεργητικό του έχει πολλά έργα. “Η Συμφωνία ,”Άμυ” , “Το ξύπνημα”, “Εφιάλτες του μυαλού”, “Η κούκλα/Ο φύλακας άγγελος μου”, “Η συμφωνία των 5”, “Εφιάλτες του μυαλού Μέρος Β”, “Για πάντα”(Συνεργασία με την ποιήτρια Εύα Παυλίδου), “Άμυ” (Νέα ανανεωμένη έκδοση) , “Το σπίτι του Κάιν”, “Άμυ ΙΙ Η αποκάλυψη ενός αγγέλου”,Cimmerian… και μετά σκοτάδι. Συμμετέχει επίσης στα συλλογικά έργα: Aνθολογία «Θρύλοι του Σύμπαντος», Ασημένια σελίδα, Ραγισμένος Χρόνος, Ανθολόγιο Ποιήσεως Χειμώνας 2016, Ανθολόγιο Ποιήσεως Καλοκαίρι 2017, Ανθολόγιο Εικαστικών Χειμώνας-Άνοιξη 2017-2018.
Επίσης, μας κάνει περήφανους με τα παρακάτω βραβεία.
(2014) Βραβείο λογοτεχνίας του φανταστικού LARRY NIVEN
(2015) Πανελλήνιος διαγωνισμός συγγραφής Ασημένια σελίδα
(2017) Στο πρώτο συμπόσιο τέχνης της Unesco στην Ελλάδα με τίτλο “Made by Artist 4” όπου περιλάμβανε την βράβευση 4 αντιπροσώπων των τεχνών: Ζωγραφικής, Γλυπτικής, Φωτογραφίας και Λογοτεχνίας, ο Καρακατσάνης Μάριος βραβεύτηκε ως εκπρόσωπος της Λογοτεχνίας.
(2018) Βραβείο λογοτεχνίας του φανταστικού LARRY NIVEN
Στο «Νιώθω», συμμετέχει με το διήγημα «Εραστές του ονείρου».
Μπορεί να είναι εικόνα 3 άτομα, συμπεριλαμβανομένου του χρήστη Καρακατσάνης Μάριος, βιβλίο και κείμενο
***

-Κύριε Γιαννόπουλε, πώς εμπνευστήκατε το δικό σας κείμενο;

-Θεόφιλος Γιαννόπουλος: ..ακούγοντας τον ήχο από το κύμα της θάλασσας κι έχοντας ως γνώμονα την αγάπη και την μοναξιά που εναλλάσσονται σαν ηλιαχτίδες και ψιχάλες στη ζωή μας..

  Απόσπασμα από το διήγημα του “Φθινοπωρινά φύλλα”

«Έφυγε καταρρακωμένος, με το κεφάλι σκυμμένο. Η γυναίκα του ήταν πια ένας άγγελος κι ο γιος του μεγάλωνε τώρα σε μια άγνωστη οικογένεια». 
Ένα διήγημα όπου η λύπη κι η ελπίδα μπλέκονται σ’ ένα χορό αγάπης και προσμονής, ένα χορό που μόνο η ίδια η ζωή ξέρει να προσφέρει!
                                                                   Λίγα λόγια για τον Θεόφιλο
Ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος γεννήθηκε και ζει στο Καλοχώρι Θεσσαλονίκης.
Έχει διακριθεί σε πανελλήνιους, διεθνείς και παγκόσμιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, ενώ έργα του περιέχονται σε ανθολογίες διηγημάτων και ποίησης.
Είναι αρθρογράφος στις λογοτεχνικές ιστοσελίδες koukidaki, tovivlio.net και taxidiidewn. Είναι υπεύθυνος επικοινωνίας των εκδόσεων Ελκυστής.
Από τις εκδόσεις ΕΞΗ, κυκλοφορεί το μυθιστόρημά του «Το αγκάθινο στέμμα» και είναι υπό έκδοση το «Η πύλη των μυστικών».
Συμμετέχει στο «Νιώθω» με το διήγημα «Φθινοπωρινά φύλλα»
Μπορεί να είναι εικόνα τον Θεόφιλος Γιαννόπουλος και εξωτερικοί χώροι
***

-Κυρία Κολοβού, πώς εμπνευστήκατε το δικό σας κείμενο;

-Μαίρη Κολοβού: Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν μπορούμε να αξιολογήσουμε τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας. Η καθημερινότητα και οι υποχρεώσεις, αρκετές φορές και τα παιδιά, δημιουργούν ένα φάσμα αποξένωσης στο ζευγάρι. Ποια είναι η λύση; Ο δημιουργικός διάλογος; ΄Η η εξεύρεση εξωσυζυγικού δεσμού; Το αποτέλεσμα είναι να πληρώνουμε για τα λάθη μας. Αυτές οι σκέψεις, με οδήγησαν σε αυτό το διήγημα.

  Απόσπασμα από το διήγημα της “Διπλό χτύπημα”

«Έκανε στροφή κι έφυγε τρέχοντας. Γυρίζει δυο ώρες στους δρόμους κλαίγοντας. Πώς να πάει σπίτι; Ένα όρθιο πτώμα. Τί να τους πει και σε ποιον; Ξέρετε, με απάτησε ο εραστής μου;»
Η Άννα έχει τη δουλειά της στην τράπεζα. Νομίζει ότι έχει μια τακτοποιημένη ζωή, με εργασία, σύζυγο κι εραστή.
Πόσο χρειάζεται για ν’ ανατραπούν τα πάντα; Μια στιγμή; Μια ώρα; Μια ημέρα;
Κι εδώ έρχεται η συνειδητοποίηση του πόσο πρόσκαιρη μπορεί να είναι η ευτυχία μας, του πόσο εύκολα μπορεί η ζωή να γίνει αδυσώπητη και ν’ αλλάξει απίστευτα πολύ!
                                                     Λίγα λόγια για την Μαίρη..
Η Μαίρη Κολοβού γεννήθηκε στον Κορυδαλλό και μεγάλωσε στο Χαϊδάρι όπου και ζει μέχρι σήμερα με την οικογένειά της.
Δούλεψε σαν γραμματέας αρκετά χρόνια και τώρα είναι συνταξιούχος.
Το βιβλίο και το ραδιόφωνο ήταν η καλύτερη παρέα της και παράλληλα η διασκέδασή της.
Έχει γράψει τη “Χαμένη Κόρη” και συμμετείχε σε μια συλλογική έκδοση με τέσσερα διηγήματα.
Το 2015 ίδρυσε το ενημερωτικό blog “Βιβλιομαγειρέματα”.
Τώρα έχει και τον διαδικτυακό ραδιοφωνικό σταθμό Syzefxi Web Radio.
“Κόντρα στις Λέξεις“ η εκπομπή της στον σταθμό , κάθε Πέμπτη 18:00 – 20:00
Συντονίζει τη Διαδικτυακή Λέσχη Ανάγνωσης “Μαίρη του λόγου” (επίσης για καλό σκοπό).
Συμμετέχει στο “Νιώθω” με το διήγημα “Διπλό χτύπημα”.

Μπορεί να είναι εικόνα την Μαίρη Κολοβού, στέκεται, λουλούδι και κείμενο

***

-Κύριε Παπούλη, πώς εμπνευστήκατε το δικό σας κείμενο;

-Γιάννης Παπούλης: Η “Μαύρη Μπογιά” είναι ένα μυθοπλαστικό διήγημα, βασισμένο όμως σε άρθρα που εμπεριέχουν αλήθειες, που έχω διαβάσει σχετικά με την -κατακριτέα- αντιμετώπιση των αλμπίνων στην Αφρική. Μου κίνησε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον η περίπτωση αυτών των ανθρώπων γιατί, εγώ με μία πρόχειρη αναζήτηση στο διαδίκτυο ένιωσα πως η λευκοπάθεια τους κάνει ιδιαίτερα ξεχωριστούς, όμορφα πλάσματα, ενώ σε μερικές χώρες όπως στην Τανζανία, τους αντιμετωπίζουν ακριβώς αντίθετα: τους δαιμονοποιούν, τους θεωρούν σύμβολα του διαβόλου, τους τιμωρούν και φυσικά υφίστανται σωματική κακοποίηση. Θεώρησα λοιπόν ότι μέσα απ’ το διήγημά μου, θα ήθελα να ενθαρρύνω τους ανθρώπους αυτούς, και κάθε έναν που είναι διαφορετικός στο σύνολο, να μην ντρέπεται για την διαφορετικότητά του, αλλά αυτό που οι άλλοι θεωρούν ως ελάττωμα, να το κάνουν πλεονέκτημα. Ειδικά εν έτει 2021, νομίζω είναι η κατάλληλη στιγμή για να εμπεδωθεί η ανάγκη σεβασμού στο διαφορετικό και να κατασταλεί κάθε ίχνος ντροπής που αφορά τον εαυτό μας.

  Απόσπασμα από το διήγημα του “Μαύρη μπογιά”

«Στοιχηματίζω πως αν μπορούσαν να με κλείσουν σε ένα κλουβί για να με περιεργαστούν λίγο ακόμη, θα ήταν συμπλήρωμα στην ήδη ευτυχισμένη στιγμή που διένυαν».
Είναι μια ιστορία μοναδική, όπως μοναδικό είναι και το θέμα της!
                                                     Λίγα λόγια για την Γιάννη..
Ο Γιάννης Παπουλής γεννήθηκε στην Κύπρο. Σπούδασε στο Τμήμα Κλασικής Φιλολογίας Ιωαννίνων και στο Τμήμα Διεθνών Σχέσεων στο Νόττινχαμ της Αγγλίας. Η αγάπη του για το μυστήριο και τις αστυνομικές σειρές, καθώς και η ιδιότητά του ως εκπαιδευτικός, αποτέλεσαν έναν εκρηκτικό συνδυασμό που οδήγησε στη γέννηση του αστυνομικού μυθιστορήματος με τίτλο Ο Παραμυθάς. Ο Παραμυθάς αποτελεί το πρώτο μιας σειράς βιβλίων με πρωταγωνιστή τον εκκεντρικό ντετέκτιβ Ίαν Μακέι, το οποίο επιχειρεί να συνταιριάσει δύο ετερώνυμα: το αστυνομικό σασπένς με την ελληνική μυθολογία. Ο συγγραφέας ζει στην Κύπρο και εργάζεται στον χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης.
Συμμετέχει στο «Νιώθω» με το διήγημα «Μαύρη μπογιά».

Μπορεί να είναι εικόνα 2 άτομα, βιβλίο και κείμενο

***

-Κύριε Κατράκη, πώς εμπνευστήκατε το δικό σας κείμενο;

-Μιχάλης Κατράκης: Αυτό το διήγημα είναι μέρος μίας απόπειρας στην ελευθερία, μίας σειράς διηγημάτων που γράφτηκαν χωρίς σχεδιασμό ή σκοπό, περισσότερο για να εξερευνήσω τη δυναμική της ελευθερίας στη γραφή. Δεν υπάρχει σαφές ερέθισμα για τη συγγραφή του, ούτε πρόθεση, σκοπός ή μελέτη του κύριου χαρακτήρα. Έβαλα έναν ηλικιωμένο άντρα μπροστά στα σκαλιά μίας τράπεζας. Μόνος του αποφάσισε πως είναι επαίτης. Τι ακριβώς ζητιανεύει, όμως; Τι ψάχνει να βρει; Κάποιος μπορεί να πει πως ψάχνει την ελπίδα. Άλλος, την απελπισία. Κινείται ελεύθερα, δεν με ρώτησε στιγμή «από πού να πάω τώρα;», δεν του φύτεψα λέξεις στο στόμα. Ξεκίνησα ψάχνοντας την ελευθερία και ανακάλυψα την ελπίδα. Δεν είναι και λίγο.

  Απόσπασμα από το διήγημα του “Σκόνη στο κουτί”

«Κοιτούσε και έγραφε με μανία.
Οι άνθρωποι τον προσπερνούσαν ανενόχλητοι. Έμπαιναν, συναλλάσσονταν και έβγαιναν λίγο λιγότερο άνθρωποι». 
Ένα διήγημα σκληρό, αλλά συνάμα γεμάτο ελπίδα!

 

                                                                          Λίγα λόγια για τον Μιχάλη

Ο Μιχάλης Κατράκης μεγάλωσε στον Πειραιά από ναυτική οικογένεια και σπούδασε Διοίκηση τουριστικών επιχειρήσεων. Ζει μόνιμα στη Δράμα. Δούλεψε για αρκετά χρόνια σε ξενοδοχειακές μονάδες της Βόρειας Ελλάδας. Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο “Ό-ντέι: το φετίχ της καρδιάς” κυκλοφόρησε το 2005 από τις εκδόσεις ΟΞΥ. Διηγήματά του δημοσιεύονται τακτικά στο διαδικτυακό λογοτεχνικό περιοδικό Cartel ενώ ποιήματά του δημοσιεύει το περιοδικό Cignialo και άλλοι λογοτεχνικοί ιστότοποι. Από τις εκδόσεις ΕΛΚΥΣΤΗΣ κυκλοφορούν τα βιβλία του «Resort», «Χίλια Μίλγκραμ Απουσίας» και «Ωκεανός».
Συμμετέχει στο «Νιώθω» με το διήγημα «Σκόνη στο κουτί».

Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο, βιβλίο, ουρανός και κείμενο

***

-Κύριε Παπαλέξη, πώς εμπνευστήκατε το δικό σας κείμενο;

-Σπύρος Παπαλέξης: Πηγή έμπνευσης της συγγραφής του διηγήματος: “Συνειδητοποιώ: Το όνειρο που μιλούσε”, αποτέλεσε ένα συγκλονιστικό όνειρο – ή μάλλον εφιάλτης -, που είδα με τον 3χρονο γιο μου, τον Δημήτρη. Η βαθιά, έντονη, καταλυτική του επίδραση μού δημιούργησε την ανάγκη να το αποτυπώσω στο χαρτί. Όπερ και εγένετο.

  Απόσπασμα από το διήγημα του “Το όνειρο που μιλούσε”

«Άκου γιατρέ μου και θα στα πω γρήγορα, διότι σήμερα έχω μια διαβολεμένη όρεξη να μιλήσω και ο χρόνος είναι χρήμα – στην περίπτωσή σου κυριολεκτικά». 
Ένα έξυπνο διήγημα με πολύ χιούμορ!
                                                                           Λίγα λόγια για τον Αλέξη
Ο Σπύρος Παπαλέξης είναι δικηγόρος και ζει στο Χαλάνδρι μαζί με τη γυναίκα του, τη Μαργιάννα, και τον Δημήτρη, τον μικρό τους γιο. Αρέσκεται στα ταξίδια (παντός είδους) και προσπαθεί να ζει περισσότερες ζωές απ’ όσες δικαιούται. Για τον λόγο αυτόν, διαβάζει βιβλία, γράφει όπου και όποτε μπορεί, και ασχολείται ενεργά με την ηθοποιία και το θέατρο. Έχει συγγράψει κατά καιρούς αρκετά μυθιστορήματα, διηγήματα, θεατρικά έργα, ποιήματα και στίχους τραγουδιών. Από τις εκδόσεις Ελκυστής κυκλοφορεί η τριλογία του «Έντγκαρ Χέβενσκαρ», «Οι πρώτες περιπέτειες», «Η επανάσταση» και «Η εκδίκηση».
Συμμετέχει στο Νιώθω με το διήγημα «Το όνειρο που μιλούσε».
Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο και κείμενο

 

***

-Κυρία Φιλιππίδου, πώς εμπνευστήκατε το δικό σας κείμενο;

-Μαίρη Φιλιπίδου-Κατσανίδου: Είναι η ιστορία κάποιας γνωστής μου κοπέλας που μου τη είπε πριν χρόνια και πάντα την σκεφτόμουν.

Τώρα δεν υπάρχουν σαν ζευγάρι στη ζωή και έτσι μπόρεσα να την γράψω. Έως το τέλος της ζωής τους έζησαν αγαπημένοι δίχως προβλήματα εις πείσμα όλων που όπως έγραψα αρκετοί από τους επικριτές τους είχαν χωρίσει.

  Απόσπασμα από το διήγημα της “Θρησκευτικοί φραγμοί”

«Η αγάπη είναι ένωση, όχι μίσος, όχι πόλεμος, όχι πόνος, όχι κλάμα.
Και άρχισαν τα εμπόδια να μπουκώνουν την ψυχή τους σαν μια φουσκοθαλασσιά έτοιμη για τρικυμία, να παρασύρει στα κύματά της τα πάντα γύρω τους».
Ένα διήγημα γεμάτο αγάπη. Μέσα από τη ζωή των ηρώων φαίνεται ότι η διαφορετικότητα, ακόμη και στη θρησκεία, δεν μπορεί ν’ αποτελέσει εμπόδιο, όταν τα αισθήματα είναι αληθινά.

 

                                                                        Λίγα λόγια για την Μαίρη…

Η Μαίρη Κατσανίδου γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Με την ενηλικίωση και την αποκατάσταση των παιδιών της και προκειμένου να αξιοποιήσει τον ελεύθερό της χρόνο παρακολούθησε επί σειρά ετών μαθήματα Δημιουργικής Γραφής και άρχισε να γράφει. Νιώθει πως όταν ασχολείται με τη συγγραφή δίνει άλλη νότα στη ζωή της. Της ξεκουράζει τον νου, τη γαληνεύει. Της αρέσει να ταξιδεύει στη φαντασία και να ζωντανεύει τις εικόνες με λόγια. Στέλνει κείμενά της σε ειδικές σελίδες στο Διαδίκτυο. Έχει συμμετάσχει σε τρία συλλογικά βιβλία με κείμενά της. Πρόκειται για Τα ορυχεία της Γραφής το 2014, Ιστορίες με Χρώματα το 2016 και Υπάρχει… το 2017. Είναι συγγραφέας του «Αριάδνη», από εκδόσεις Ελκυστής και συμμετέχει στο συλλογικό «Νιώθω» με το διήγημα «Θρησκευτικοί φραγμοί».

Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο και κείμενο

 

***

-Κύριε Βαρδακά, πώς εμπνευστήκατε το δικό σας κείμενο;

-Νίκος Βαρδακάς: Στην περίοδο που ζούμε, βιώνουμε την κρίση των αξιών. Το προσωπικό συμφέρον διαβρώνει την έννοια της αλληλεγγύης και προωθεί τον εγωισμό. Αυτή η καθημερινή εικόνα, είναι που με ώθησε να γράψω αυτό το μικρό κείμενο με τίτλο “Νοιάζομαι”. Ελπίζω όσο δύσκολο και αν φαντάζει, ο καθένας με τις πράξεις του να βάλει ένα λιθαράκι, ώστε να γεμίσουμε με περισσότερο χρώμα την γκρίζα και σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε”

  Απόσπασμα από το διήγημα του “Νοιάζομαι”

«Αυτή δεν ήταν άλλη, απ΄ το να φροντίζει και να επιβλέπει για κάποιες ώρες την κατάκοιτη στο κρεβάτι ενενηντάχρονη γιαγιά της. Την αγαπούσε ιδιαίτερα, καθώς ήταν ο μοναδικός κοντινός συγγενής, που της είχε απομείνει». 
Ένα διήγημα τρυφερό που ταιριάζει απόλυτα με την παγκόσμια ημέρα γιαγιάς!
                                                                           Λίγα λόγια για τον Νίκο…
Ο Νίκος Βαρδάκας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου και μένει. Έχουν εκδοθεί τα έργα του: “Πλατεία Συντάγματος”, συμμετοχή στη συλλογή για το έτος Ελ Γκρέκο με το κείμενό του «Τολέδο εν καιρώ καταιγίδας», η ποιητική συλλογή «2015», συμμετοχή σε ποιητική συλλογή με το «Αφιερωμένο», συμμετοχή σε Τρίτη ποιητική συλλογή με δύο κείμενα, το free ebook «Μέχρι τη λύτρωση», “Σαν νύχτες μοιάζουνε οι ελπίδες” και η “Νοσταλγία” , συμμετοχή στη συλλογή Τρενογραφίες του tovivlio.net το ebook με τίτλο “Bonsai stories” όπου υπάρχει το κείμενό του με τίτλο «Σκοτάδι». Στη συνέχεια, έχει πολλές συμμετοχές σε συλλογές και blog. Από τις εκδόσεις Ελκυστής κυκλοφορούν τα «Εκεί που ανθίζουν οι κραυγές» και «Ταξίδεψα για να σε βρω» (μαζί με τη Φένια Τσαγανάκη.
Συμμετέχει στο «Νιώθω» με το διήγημα «Νοιάζομαι».

Μπορεί να είναι εικόνα 3 άτομα, βιβλίο και κείμενο

***

-Κυρία Μελεμενή, πώς εμπνευστήκατε το δικό σας κείμενο;

-Μαρία Μελεμενή: Εν αρχή είναι ο Λόγος.. Ο Λόγος είναι η Αγάπη!

Η αγάπη μου για την μουσική η  μόνη δύναμη ώστε να ” ζωντανέψουν” οι ήρωες μου Ορφέας και Μελωδία και να γίνουν η φωνή των σκέψεων μου και  της αγάπης μου  για την μουσική και να  ταξιδέψουν και εκείνοι μέσα  από την  ίδια  την. αγάπη!

  Απόσπασμα από το διήγημα της “Ορφέας και Μελωδία”

” Ένιωθε «μαγεμένος» όπως έπαιζε και άκουγε την φωνή της… ήθελε να σταματήσει ο χρόνος…θα μπορούσε να πει ότι ήταν η Μελωδία με την μελωδική φωνή”. 
Ένα διήγημα γεμάτο μελωδία και αγάπη!
                                                                       Λίγα λόγια για την Μαρία..
Η Μαρία Μελεμενή γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Φιλαδέλφεια. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και παράλληλα εργάστηκε ως γραμματέας λογιστηρίου. Το 1992 παντρεύτηκε και απέκτησε τη δική της οικογένεια. Το 2014-2015 παρακολούθησε στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών σεμινάρια Ιστορικής Μνήμης, ενώ το 2016 σειρά διαλέξεων στο Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών. Είναι συγγραφέας των “Με τα κλειδιά στην πόρτα” και “Εκδίκηση” από τις εκδόσεις Ελκυστής. Συμμετέχει στο “Νιώθω” με το διήγημα “Ορφέας και Μελωδία”.
Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο, βιβλίο, τριαντάφυλλο και κείμενο

 

***

-Κυρία Κατάρα, πώς εμπνευστήκατε το δικό σας κείμενο;

-Σοφία Κατάρα-Ξυλογιαννοπούλου: Την κυρία Τούλα την ανέσυρα  κάποιο καλοκαίρι, παρατηρώντας πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια… Βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και νομίζω ότι περνάει ένα ηχηρό μήνυμα: όσο κι αν πονέσουμε, πάντα εμείς έχουμε τον τελευταίο λόγο στη ζωή μας!

  Απόσπασμα από το διήγημα της “Η κυρία Τούλα”

“Η κυρία Τούλα επέζησε του σκανδάλου. Παρά το αγγλικό της παρουσιαστικό, δεν εξελίχτηκε σε καμιά κυρία Χάβισαμ”. 
Ένα διήγημα αλήθειας!
                                                                           Λίγα λόγια για την Σοφία..

Η Σοφία Κατάρα–Ξυλογιαννοπούλου γεννήθηκε στις Αχαρνές. Ευτύχησε να έχει υπέροχους δασκάλους και έτσι δε δυσκολεύτηκε να επιλέξει επάγγελμα! Από νωρίς, το σχολείο και τα βιβλία υπήρξαν ο φυσικός της χώρος. Μετά από σπουδές στην Αρχαιολογία, βρέθηκε να υπηρετεί ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Στη διάρκεια της συγγραφικής της προσπάθειας ευτύχησε να διακριθεί τρεις φορές. Μία για τη συγγραφή του σεναρίου της ταινίας μικρού μήκους «Λέγε με φίλε», στο φεστιβάλ Αρχαίας Ολυμπίας, από τον Συνήγορο του Παιδιού, το 2012. Έπειτα, το 2017 στα πρώτα βραβεία ορθόδοξου χριστιανικού παιδικού και εφηβικού βιβλίου, που διοργάνωσαν η Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς και ο Ραδιοφωνικός Σταθμός «Πειραϊκή Εκκλησία», με το βιβλίο «Ο Άγιος της τελευταίας στιγμής» (Εκδόσεις Έαρ) κατέλαβε τη δεύτερη θέση στην κατηγορία του ανέκδοτου βιβλίου. Το 2019 συμμετέχοντας σε διεθνή διαγωνισμό με το βιβλίο «Ταξίδι στην Ανεμούσα» (Εκδόσεις Ελληνοεκδοτική), βραβεύτηκε από τον Πολιτιστικό Οργανισμό La Finestra Eterea. Από τον Ελκυστή, το μυθιστόρημά της “Χάρτινος Πύργος” και συμμετέχει στο “Νιώθω” με το διήγημα “Η κυρία Τούλα”.

Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο, βιβλίο και κείμενο

 

***

-Κύριε Τριάντογλου, πώς εμπνευστήκατε το δικό σας κείμενο;

-Αχιλλέας Τριάντογλου: Η ιστορία μου βασίζεται σε πραγματικό γεγονός. Γύρω στις 10 το βράδυ 24 Δεκεμβρίου 1988 πήγαινα 5 φαντάρους με το ταξί μου στο Πολύκαστρο. Πριν 8 μέρες είχε αποκλειστεί η Θεσσαλονίκη από τα χιόνια. Ο χάρος μας περίμενε με τη μορφή μιας νταλίκας που είχε ανατραπεί κάτω από την δεύτερη αερογέφυρα, νομίζω κοντά στο Πρόχωμα. Η μικρή σχετικά ταχύτητα, γύρω στα 80 και το γεγονός ότι ο δρόμος δεν είχε διαχωριστική μπαριέρα, μου επέτρεψαν τελευταία στιγμή, όταν ο σκοτεινός όγκος εμφανίστηκε επειδή σκοτείνιασε κάποια μακρινά φώτα, να κάνω μια παράκαμψη μπαίνοντας στο αντίθετο ρεύμα. Ο συνοδηγός ο μόνος που ήταν ξύπνιος αμέσως μετά ψιθύρισε : “φιλαράκι είδα τον Χάρο και ήταν μαύρος…..”

Μια ώρα μετά όταν επέστρεψα την είχαν πάρει, αυτό το χρονικό παράθυρο όριζε ουσιαστικά τη ζωή από τον θάνατο…

  Απόσπασμα από το διήγημα του “Ε75”

“Ο ξαφνικός θόρυβος από τα λάστιχα τον έβγαλε από την ονειροπόληση. Το χιόνι στο πλάι του δρόμου είχε λιώσει την ημέρα κάνοντας ρυάκια στην άσφαλτο που τώρα είχαν παγώσει, δημιουργώντας ύπουλες παγίδες. Γράπωσε πιο σφιχτά το τιμόνι κι έκοψε ταχύτητα». 
Ένα υπέροχο διήγημα, σκληρό και τρυφερό ταυτόχρονα, με μια δόση υπερφυσικού.
                                                                     Λίγα λόγια για τον Αχιλλέα…

 

Ο Αχιλλέας Τριαντόγλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη Φαρμακευτική σχολή του Α.Π.Θ και συνέχισε στο Χημικό τμήμα του ίδιου Πανεπιστημίου. Εργάζεται ως φαρμακοποιός από το 1986. Παράλληλα, και για 25 χρόνια, εργάστηκε σαν οδηγός ταξί κάνοντας 33 φορές τον γύρο του κόσμου, διανύοντας 1.330.000 χιλιόμετρα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης.
Το γράψιμο και το διάβασμα είναι τα χόμπι του. Αντλεί την έμπνευσή του από τις εμπειρίες του στον δρόμο, το φαρμακείο και φυσικά, από τη ζωή του. Ζει στη Θεσσαλονίκη, με τη γυναίκα του, τα δύο παιδιά τους και την Ολυμπιακών διαστάσεων βιβλιοθήκη τους, που την επεκτείνουν συνεχώς.
Το 2011 βραβεύθηκε με έπαινο για το διήγημά “Ο Μύλος”, στον 2ο διαγωνισμό διηγήματος “Στέλιος Ξεφλούδας” με θέμα “Έγκλημα στο χωριό”. Το 2014 βραβεύθηκε με έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το μυθιστόρημα “Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία”. Το 2014 βραβεύθηκε με έπαινο για το διήγημά “Omnia vincit amor” στον 3ο διαγωνισμό διηγήματος “Στέλιος Ξεφλούδας” με θέμα “Καπνός”.
Πήρε μέρος στο συλλογικό έργο “Ακροβάτες δύο κόσμων” με το διήγημα “Το σπίτι στο τέλος του δρόμου”, στο συλλογικό έργο “Έγκλημα στο χωριό” με το διήγημα “Ο Μύλος” και στο συλλογικό έργο “Μοργκε ντάου και Παραλιακή”, με το διήγημα “Πες το στη… σκνίπα”.
Είναι εκδότης του Ελκυστή και συμμετέχει στο «Νιώθω» με το διήγημα «Ε75».
Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο και κείμενο
***
(Η κυρία Πόλυ Μίλτου δεν μπόρεσε να απαντήσει στην ερώτηση μου λόγω κάποιου προσωπικού θέματος αντιμετώπιζε)
  Απόσπασμα από το διήγημα του “Μοναχικό Ρόδο”
“Έτσι, ήταν ήσυχος. Δεν τον ενοχλούσαν ούτε παιδιά.
Κάποια μέρα τον είδαν να κρατάει ένα μαραμένο λουλούδι και να πλαντάζει στο κλάμα. Απόρησαν. Κάποιοι τον είχαν για τρελό”. 
Ένα διήγημα που σταλάζει υπομονή και αγάπη!
                                                                           Λίγα λόγια για την Πόλυ… 

 

Η  Πόλυ Μίλτου είναι απόφοιτος του ΠΤΔΕ του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και εργάζεται ως δασκάλα. Είναι κάτοχος του TOEIC στα αγγλικά, ενός Bachelor στην αλβανική γλώσσα και λογοτεχνία, και του Master των Επιστημών στην αλβανική Γλωσσολογία. Έχει λάβει μαθήματα ζωγραφικής, και είναι γνώστης της βυζαντινής μουσικής. Έχει εργαστεί για 17 ολόκληρα χρόνια ως δασκάλα – μέλος του ιεραποστολικού κλιμακίου του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας κ.κ. Αναστασίου, από τον οποίο έγινε αργότερα Μοναχή. Τα τελευταία χρόνια δίδασκε στα ΙΕΚ Αργυροκάστρου την ελληνική γλώσσα, έχοντας συγχρόνως την ευθύνη για την επιλογή και την κριτική λογοτεχνικών και άλλων βιβλίων που προορίζονταν για τη Βιβλιοθήκη της Σχολής. Η πρώτη εκδοτική της παρουσία έγινε με τα βιβλία Εκείνο το ένα ευρώ και Λίνα, για την καρδιά του Φωτεινού, για τα οποία απέσπασε πολύ καλά σχόλια και θαυμάσιες κριτικές.
Από τις Εκδόσεις Ελκυστής κυκλοφορούν τα βιβλία της: “Κομμάτια ζωής” και “Σε περίμενα”, ενώ συμμετέχει στο “Νιώθω” με το διήγημα “Μοναχικό Ρόδο”.
Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο, βιβλίο και εξωτερικοί χώροι
***
Ήρθε η ώρα να σας μιλήσω και εγώ για το πως εμπνεύστηκα το δικό μου κείμενο.
Η απώλεια αποτελεί μέρος της ζωής. Ο κάθε άνθρωπος ωστόσο αντιδρά στην απώλεια με τον δικό του μοναδικό τρόπο και αυτό έχει να κάνει με τον συνδυασμό πολλών παραγόντων. Όταν ένα αγαπημένο μας πρόσωπο φεύγει για πάντα από κοντά μας, δεν αισθανόμαστε ότι το έχουμε χάσει ή θα μας λείψει μόνο σαν παρουσία στην ζωή και στην καθημερινότητα μας. Αισθανόμαστε επίσης ότι χάνουμε και όλες τις στιγμές που θα μπορούσαμε να ζήσουμε και να μοιραστούμε με αυτόν τον άνθρωπο στο μέλλον. Αισθανόμαστε πως χάνουμε όλο τον κόσμο. Αισθανόμαστε ένα κενό μέσα μας, ένα κενό που δημιουργεί η απουσία του και τίποτα δεν είναι ικανό να το γεμίσει.  Έτσι ο πόνος της απώλειας έχει να κάνει και με το ότι μας λείπει η παρουσία του ανθρώπου που χάσαμε, σε όλα τα επίπεδα. Οι άμυνες απέναντι στον πόνο της απώλειας είναι πολλές, μα το ποια θα διαλέξει ο καθένας μας, είναι πάντα προσωπική υπόθεση..Προσωπική υπόθεση επίσης είναι και ο τρόπος ν’ αντιμετωπίσουμε τη συντριπτική θλίψη που νιώθουμε και να καταφέρουμε να κάνουμε τα πρώτα βήματα, που θα μας οδηγήσουν ξανά, στο μονοπάτι της ευτυχίας και να μάθουμε πως να ζούμε μαζί με τον άνθρωπο που χάσαμε..μα και χωρίς αυτόν!
  Απόσπασμα από το διήγημα μου “Η μελωδία”
«Κάθε σούρουπο σαν κοιτούσε έξω από το παράθυρο της άκουγε μια μελωδία από βιολί να ξεχύνεται από το βάθος της χαράδρας και να φτάνει μέχρι το δωμάτιο της».
Ένα διήγημα νοσταλγικό και συνάμα ονειροπόλο. Ένα εντεκάχρονο κορίτσι που ταξιδεύει με μια μελωδία που κανένας άλλος δεν μπορεί ν’ ακούσει, μάλλον τη μελωδία της ψυχής…
                                                                           Λίγα λόγια για μένα..
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ρόδο. Είμαι παντρεμένη και έχω τρεις γιους. Ζω στην Κοζάνη με την οικογένειά μου. Λατρεύω τα βιβλία και ό,τι έχει σχέση με αυτά. Η αγάπη μου αυτή, με έσπρωξε στο να δημιουργήσω τη βιβλιοφιλική ομάδα και το site “Βιβλίων Ορίζοντες”.
Είμαι η συγγραφέας του βιβλίου “Ματωμένη Ανάμνηση” που θα επανακυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Υδροπλάνο τον Μάιο και συμμετέχω στο συλλογικό “Νιώθω” με το διήγημά “Η μελωδία”
*
Ήταν μεγάλη τιμή για μένα η συμμετοχή μου σε αυτό το βιβλίο και με γέμισε με πολλή χαρά, γιατί είναι μια εξαιρετική ιδέα και ο σκοπός της σημαντικός και ιερός για μένα .
Ζητώ από όλους σας να την αγκαλιάσετε με αγάπη και να αποδείξουμε για άλλη μια φορά πως το ΒΙΒΛΙΟ ΕΝΩΝΕΙ και πως όλοι μαζί, με μια μικρή βοήθεια από τον καθένα, μπορούμε να κάνουμε ΜΕΓΑΛΑ πράγματα, πράγματα ουσίας που στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, έχουν μεγαλύτερη ΑΞΙΑ!!
Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο και κείμενο
Η συλλογή διηγημάτων “ΝΙΩΘΩ” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ελκυστής και μέρος των εσόδων θα διατεθεί στο Χριστοδούλειο Ορφανοτροφείο Θηλέων.

Το Χριστοδούλειο είναι ένα κοινωφελές, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα ίδρυμα που αναλαμβάνει τη φροντίδα μικρών κοριτσιών τα οποία για διάφορους λόγους έχουν βρεθεί σε δυσμενή θέση και έχουν την ανάγκη μας.

Η δράση τους, η ίδια η ύπαρξη του ιδρύματος, βασίζεται στην εθελοντική εργασία ευαίσθητων ανθρώπων και ως εκ τούτου, κάθε τέτοιος άνθρωπος αποτελεί εν δυνάμει μέλος του ιδρύματός.

Σας προσκαλούμε λοιπόν να περιηγηθείτε στην ιστοσελίδα του ιδρύματός και να το γνωρίσετε και αν το θελήσετε, να γίνετε μέλος της οικογένειας αυτών των κοριτσιών…

 

Μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο “Νιώθω”, από όλα τα βιβλιοπωλεία της Ελλάδας, αλλά και να το παραγγείλετε στην Κύπρο καλώντας στο τηλέφωνο 99326813 (D.E.S. Bookworld).
Επίσης, είναι διαθέσιμο και στο ηλεκτρονικό κατάστημα των Εκδόσεων:https://elkistis.gr/product/νιώθω/ Τέλος, για τους αναγνώστες της Ελλάδας, μπορείτε να το παραγγείλετε δίχως μεταφορικά έξοδα και στα τηλέφωνα 231 403 7484 ή 6977853682.
Please follow and like us:
error678
fb-share-icon
Tweet 124
fb-share-icon20

Related posts

ΑΝΝΑ ΣΠΑΝΟΓΙΩΡΓΟΥ: “Δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες, ούτε μπορώ να γνωρίζω πώς θα σκέφτομαι σε μερικά χρόνια. Ο λογοτέχνης θα πρέπει να εξελίσσεται και να μην φοβάται να πειραματιστεί.”

Καλλιόπη Γιακουμή

ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ: “Υπάρχει μια λιακάδα που δεν μπορεί να τη σκοτεινιάσει καμιά καταιγίδα, δεν μπορεί να μας την κλέψει κανείς, εάν δεν του το επιτρέψουμε εμείς οι ίδιοι: είναι η λιακάδα της καρδιάς μας.”

Καλλιόπη Γιακουμή

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΥΝΙΝΙΩΤΗΣ: “Πόσο μου αρέσει να βγαίνω από το απάγκιο μου να βγάζω τα ρούχα μου σιγά σιγά, να μένω γυμνός στην αλήθεια και σε όποια άλλη δύναμη με προκαλεί.”

Μεγακλής

Αφήστε Ένα Σχόλιο