Λιλή Ζωγράφου: “Είμαι ευτυχής που γεννήθηκα γυναίκα”.

Λιλή Ζωγράφου: “Είμαι ευτυχής που γεννήθηκα γυναίκα”.

Η Λιλή Ζωγράφου γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης, στις 17 του  Ιούνη 1922, όπου πέρασε τα παιδικά της χρόνια.

ΕΧΘΡΟΣ ΤΩΝ ΕΘΕΛΟΔΟΥΛΩΝ ΚΑΙ ΕΘΕΛΟΤΥΦΛΩΝ 

Μέσα από το έργο της, η Ζωγράφου επέδειξε ένα ασίγαστο πάθος για τη ζωή και τα γράμματα, αλλά και γι’ αυτόν τον ίδιον τον άνθρωπο. Δεν χαριζόταν ποτέ σε εκείνο που πρόκειτο να καταγγείλει και αποδείχθηκε σκληρή πολέμια όλων των εθελόδουλων και εθελότυφλων: «αν ξαναγινόμουν 20 χρονών, θα ξεκινούσα από τις κορυφές των βουνών αντάρτης, ληστής, πειρατής να ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους όσο και εκείνων που εθελοτυφλούν». Κατά την διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών έζησε τον περισσότερο χρόνο στο Παρίσι και αντιτάχθηκε περισσότερο μέσα από άρθρα της και όχι μέσα από βιβλία που τότε ήσαν εξαιρετικά ευάλωττα στην καθεστωτική λογοκρισία (το «Ο ηλιοπότης Ελύτης» δεν ήταν παρά η ομιλία της στις 25 Ιανουαρίου 1971 σε μια εκδήλωση προς τιμήν του ποιητή στο «Θέατρο Κάβα» των Αθηνών: «υπάρχουν ελάχιστοι δημιουργοί και τα γεννήματά τους, που όταν τους μελετώ, τους ψηλαφώ, τους προσεγγίζω, νιώθω να μου παραλύουν το κορμί, να με αδειάζουν όπως ο ερωτικός σπασμός»).

Από τα 24 βιβλία της (μυθιστορήματα, νουβέλες και δοκίμια), ιδιαίτερο θόρυβο, κυρίως λόγω της αντίδρασης της Εκκλησίας, προκάλεσε το δοκίμιο «Αντιγνώση – Τα Δεκανίκια του Καπιταλισμού». Σε αυτό αποκαλύπτει την θεμελίωση του παγκόσμιου συστήματος οικονομικής εκμετάλλευσης και χειρισμού της άγνοιας αποκλειστικά επάνω στην θρησκεία και βιοθεωρία του Χριστιανισμού (τον οποίο παρουσιάζει ως ιδεολογία κατοχύρωσης εξουσιαστικών και οικονομικών συμφερόντων). Από τα μυθιστορήματά της, πιο γνωστό έγινε το σχεδόν αυτοβιογραφικό και με νιτσεϊκές κατευθύνσεις «Η Συβαρίτισσα».

Έκανε τρεις γάμους, απέκτησε μία θυγατέρα (με τον πρώτο σύζυγο, Μύρωνα Χατζηδάκη) και πέθανε στις 2 Οκτωβρίου 1998 στην ιδιαίτερη πατρίδα της, το Ηράκλειο, έχοντας απογοητευθεί αρκετά από την μικρότητα των ανθρώπων: «είμαστε ελεύθεροι μέχρι την στιγμή που δεν έχουμε ακόμα γνωρίσει την ασχήμια των ανθρώπων». Την ίδια χρονιά (1998) είχε κυκλοφορήσει το τελευταίο της βιβλίο «Από τη Μήδεια στη Σταχτοπούτα, Η ιστορία του φαλλού», στο προλόγισμα του οποίου η Ζωγράφου τόνιζε: «Είμαι παθιασμένη αντιφεμινίστρια για τον απλό λόγο ότι είμαι ευτυχής που γεννήθηκα γυναίκα». Λίγο πριν πεθάνει, η Ζωγράφου κληροδότησε τα συγγραφικά της δικαιώματα από τις μελλοντικές πωλήσεις των βιβλίων της υπέρ των σκοπών των «Παιδικών Χωριών SOS».

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ:
«Αγάπη», 1949
«Ν. Καζαντζάκης, ένας τραγικός», 1959
«Βιογραφία – Άπαντα Μ. Πολυδούρη», 1961
«Και το χρυσάφι των κορμιών τους», 1961
«Οι καταραμένες», 1962
«Οι Εβραίοι κάποτε», 1966
«Ο ηλιοπότης Ελύτης», 1971
«Παιδεία ώρα μηδέν ή της εκμηδένισης», 1972
«Τι απόγινε κείνος που ’ρθε να βάλει φωτιά», 1972
«17 Νοέμβρη 1973 – Η νύχτα της μεγάλης σφαγής», 1974
«Αντιγνώση, τα δεκανίκια του καπιταλισμού», 1974
«Κ. Καρυωτάκης – Μ. Πολυδούρη, Η αρχή της αμφισβήτησης», 1977
«Επάγγελμα πόρνη», 1978
«Η γυναίκα που χάθηκε καβάλα στ’ άλογο», 1982
«Μου σερβίρετε ένα βασιλόπουλο παρακαλώ;», 1983
«Η γυναίκα σου η αλήτισσα», 1984
«Η Συβαρίτισσα», 1987
«Νύχτωσε αγάπη μου, είναι χθες», 1990
«Παλαιοπώλης αναμνήσεων», 1991
«Που έδυ μου το κάλλος», 1992
«Παραλήρημα σε ντο μείζονα», 1992
«Κάφκα, ο σύγχρονός μας», 1993
«Η αγάπη άργησε μια μέρα», 1994
«Από τη Μήδεια στη Σταχτοπούτα, Η ιστορία του φαλλού», 1998

Επιμέλεια  κειμένου: Καλλιόπη Γιακουμή