“Στην πΈνα”: “Ένας ποικιλόμορφος κόσμος ”… Γράφει ο Κώστας Σιμενός

Στην “πΈνα”

“Ένας ποικιλόμορφος κόσμος ”

Γράφει Κώστας Σιμενός

ΕΝΑΣ ΠΟΙΚΙΛΟΜΟΡΦΟΣ ΚΟΣΜΟΣ”

Η φύση προνόησε να μην είναι μονόχρωμη, και προνόησε με τους νόμους της για μια ισορροπία που θα επιτρέπει στα δημιουργήματά της να αλληλοεπιδρούν το ένα με το άλλο σε μια αρμονία σύνθεσης, που εμφανώς δίνει καλύτερους και πιο ευχάριστους όρους ζωής.

Όταν αντικρίζουμε ένα φυσικό τοπίο με την ποικιλόμορφη και ποικιλόχρωμη σύνθεσή του, αυτόματα το βλέμμα γαληνεύει και νιώθουμε ένα συναίσθημα θαυμασμού που επιφέρει επίσης μια ευεξία και μια ψυχική, αλλά και φυσική ανανέωση.

Ταυτόχρονα μας δίνει τη σκέψη και τη φιλοσοφική διάθεση να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα της καθημερινότητας με μια απλούστερη θεώρηση. Σαν στοιχεία της καθημερινής πάλης για τη διεκδίκηση της ζωής και της ευτυχίας. Αν προσέξουμε, κάθε φυσικό είδος είτε στη χλωρίδα, είτε στην πανίδα, υπάρχει σε πολλαπλές μορφές, και χρώματα. Όλα έχουν κάποιο ρόλο ευεργετικό για τα υπόλοιπα.

Μέσα σε αυτή την συνύπαρξη κρύβεται και η άμυνα προς κάθε εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό, που υπονομεύει τη ζωή και τον αγώνα της επιβίωσης, όπως αρρώστιες, καταστροφές, και κάθε αρνητικό φαινόμενο της εξέλιξης.

Φανταστείτε να βλέπαμε στο διηνεκές μια μονότονη εικόνα ενός και μοναδικού είδους βλάστησης, ενός και μοναδικού είδους ζώου, ενός και μοναδικού είδους ανθρώπου. Οι συνέπειες της αντίδρασης σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα ήταν η σταδιακή αυτοκαταστροφή, λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος, και άλλων διαταραχών.

Δυστυχώς, ο άνθρωπος, είναι το μόνο ζώο που επιδιώκει αυτή τη μονοκρατορία του ενός μόνο είδους του. Πουθενά στο ζωικό βασίλειο, δεν υπάρχουν «ρατσιστικά» ζώα, που θέλουν την εξόντωση των άλλων, λόγω της διαφορετικότητας. Αντίθετα, το ένστικτο τα οδηγεί να συνυπάρχουν, είτε διότι αποτελούν μέρος της επιβίωσής τους, είτε της ευχαρίστησής τους. Ο μόνος λόγος επίθεσης τού ενός προς το άλλο είναι για την επιβίωσή τους και μόνο, κι όχι η εξόντωσή τους σαν είδος, που θα είχε σαν συνέπεια και τη δική τους σταδιακή απώλεια.

Ο ρατσισμός σαν λέξη και έννοια γεννήθηκε από τον άνθρωπο ακριβώς διότι επιδίωκε την εξόντωση του άλλου είδους του, που είχε διαφορετική μορφή ή χρώμα, ενώ είχε τις ίδιες ανθρώπινες και ξεχωριστές ιδιότητες. Η καταστροφική αυτή ιδέα, δημιουργήθηκε σε διαταραγμένα μυαλά, όπου η δύναμη κι η επιβολή ήταν το κυρίαρχο εγωιστικό συναίσθημα. Γι’ αυτό το συναντάμε, κυρίως, σε απολυταρχικά καθεστώτα, είτε υποανάπτυκτων πνευματικά κοινωνιών, είτε κυρίαρχων ολιγαρχικών κοινωνιών, που έχουν την διεστραμμένη εντύπωση της υπεροχής.

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την απόπειρα κλωνοποίησης από τον Χίτλερ της «Άριας» φυλής, στην οποία πίστευε ότι ανήκαν οι Γερμανοί. Ή τις φυλετικές και θρησκευτικές γενοκτονίες που έγιναν στην πορεία των αιώνων.

Ο άνθρωπος δεν έχει καταλάβει τον ευεργετικό ρόλο της ύπαρξης των άλλων διαφορετικών ανθρώπων. Η έλλειψη μόρφωσης και ικανότητας να το αντιληφθεί, γίνεται όπλο στα χέρια κάποιων επιτήδειων που το εκμεταλλεύονται πολιτικά και θρησκευτικά για να κυριαρχήσουν. Του υποβάλλον την ιδέα ότι ο μελαμψός, ο κίτρινος, ο μαύρος, ή ο ερυθρόδερμος είναι εχθρός, διότι του δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι οι άλλοι είναι κατώτεροι, και αποτελούν εμπόδιο της δικής του ευημερίας. Δε μπορεί καν να φανταστεί ότι αυτή η διαφορετικότητα είναι αντίστοιχη με τη διαφορετικότητα των χρωμάτων. Ότι του προκαλεί μια όμορφη ποικιλία συναισθημάτων και εμπειριών, γνωρίζοντας από κοντά και ανθρώπους με έναν άλλο πολιτισμό, από τον οποίο μπορείς να πάρεις, αν θέλεις, και να δώσεις.

Όταν πήγα να μείνω στη Γαλλία, ήταν ακόμη η χούντα στη Ελλάδα και όλα ήταν γκρίζα. Όταν πάτησα το πόδι μου στο Παρίσι το πρώτο πράγμα που μου άρεσε ήταν η πολυχρωμία γύρω μου. Οι διάφορες φυλές ανθρώπων προσαρμοσμένων σε ένα άλλο, Ευρωπαϊκό πολιτισμό, αλλά διατηρώντας και κάποιες ιδιαιτερότητες, που δημιουργούσαν αυτή την όμορφη, για μένα πολυπολιτισμικότητα. Ήταν σα να είχα τον κόσμο όλο γύρω μου, δίπλα στην ομορφιά του Παρισιού, που ήταν το κέντρο του σύγχρονου πολιτισμού. Ένιωθα σα να ζούσα τον απόηχο του διαφωτισμού.

Πολύ σύντομα, καλύτερος φίλος μου έγινε ένας μαύρος Γάλλος από τη Μαρτινίκα. Ένα εξαιρετικό παιδί. Παρέμεινε όλα τα χρόνια, μέχρι σήμερα, ο καλύτερος φίλος μου, αν και πέθανε απρόοπτα πριν λίγα χρόνια.

Όταν κατεβαίνω στο Μοναστηράκι, εδώ στην Αθήνα, ειδικά όταν ο καιρός είναι καλός, χαίρομαι επίσης που βλέπω ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Ξεκουράζεται το μάτι, αλλά και το μυαλό να σκέφτεσαι από πού έρχονται αυτοί οι άνθρωποι. Στα μάτια μου ξετυλίγεται ο κόσμος.

Εμείς οι Έλληνες, αν θέλουμε να έχουμε την παραμικρή σχέση με τους αρχαίους, που κατέκτησαν τον τότε κόσμο, και σκορπίστηκαν παντού (και σήμερα ακόμη), θα έπρεπε να ήμασταν παράδειγμα πολυπολιτισμικότητας.

Πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για πρόσφυγες που ξεκληρίστηκαν και πέρασαν μια μικρή Οδύσσεια για να επιβιώσουν, ενώ είδαν πολλούς συντρόφους τους να πνίγονται.

Όχι μόνο λόγω της ιστορίας μας, αλλά διότι, τουλάχιστον, η μισή Ελλάδα, κατοικείται από πρόσφυγες, κι όχι μόνο Έλληνες. Έλληνες έγιναν στη συνέχεια, και σήμερα δεν ανέχονται τους άλλους…Τι απάνθρωπο!

Ήταν βάρβαρο, και θλιβερό αυτό που έγινε στα Διαβατά. Δεν παίζεις ποτέ με τον ανθρώπινο πόνο. Δεν πιέζεις το μαχαίρι στην πληγή, ούτε το στρίβεις…Είναι ντροπή για την ιστορία μας, για τον πολιτισμό μας. Δεν μπορεί μια μειοψηφία να προσβάλλει έναν ιστορικό λαό.

Μια ΕΛΛΗΝΙΚΗ επιγραφή στη γέφυρα Fiserner Steg Φρανκφούρτης γράφει «ΠΛΕΩΝ ΕΠΙ ΟΙΝΟΠΑ ΠΟΝΤΟΝ ΕΠ’ ΑΛΛΟΘΡΟΟΥΣ». Δηλαδή, «Ταξιδεύοντας σε ξένες θάλασσες με ανθρώπους που μιλούν άλλες γλώσσες». Αυτή είναι η ιστορική πορεία των Ελλήνων. Σήμερα κάποιοι «μη Έλληνες» θέλουν να την καταπατήσουν…

Αυτοί που το κάνουν επικαλούνται ένα πρόβλημα για να δικαιολογήσουν τη πράξη τους. Ότι αυτοί οι αλλοδαποί, κάθε φυλής, και ειδικά οι μουσουλμάνοι (που είναι και φανατικοί, η αλήθεια), θέλουν να μας επιβάλλουν τις θρησκευτικές του συνήθειες και τον απάνθρωπο τρόπο ζωής τους.

Κι εγώ λέω, μπορεί να θέλουν αλλά εμείς μπορούμε να επιβάλλουμε τους δικούς όρους, αν θέλουν να μείνουν. Τους φερόμαστε ανθρώπινα, τις δύσκολες μέρες που περνάνε, κι αν μετά δεν τους αρέσει η κοινωνία μας, να φύγουν (που έτσι κι αλλιώς, οι περισσότεροι θα φύγουν). Θα είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι της τύχης τους. Όσοι όμως θέλουν να μείνουν και να ενσωματωθούν στην δική μας κοινωνία, καλώς να μείνουν, να πάρουν την ελληνική παιδεία, και να συμβάλλουν στο μέλλον της χώρας.