"ΠΟΙΟΣ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΤΑ ΞΟΡΚΙΑ;", γράφει η Σοφία Δερέ

Ποιος διαβάζει τα ξόρκια;

Όλοι μιλάμε για την μαγεία των Χριστουγέννων. Τι είναι όμως αυτή η μαγεία, ποια είναι, πως την καταλαβαίνουμε, γιατί συμβαίνει μόνο τα Χριστούγεννα, ποιος διαβάζει άραγε τα ξόρκια;

Παλαιότερα, τη μαγεία την έφερνε η βουτυράτη μυρωδιά του κουραμπιέ, η κατάλευκη άχνη που γλύκαινε τη γλώσσα και μετά την καρδιά, κι ύστερα άφηνε τα σημάδια της στην παιδική μυτούλα για να προδώσει στην μαμά, πως ένας κουραμπιές φαγώθηκε κρυφά, αλλά με μεγάλη λαχτάρα. Μαγεία ήταν το μέλι απ’ τα μελομακάρονα, που κολλούσε στα μικρά δάχτυλα κι όταν το έγλειφες, θαρρούσες πως είναι πιο νόστιμο κι από τη σοκολάτα που παίρνεις κάθε Κυριακή από το μαγαζάκι της κυρίας Ευθυμίας.- Ήμουν σίγουρη τότε, πως το όνομα της σήμαινε τη δική μας χαρά, όχι μόνο για τις σοκολάτες, αλλά και για τα παγωτά και για τις καραμέλες-. Μαγεία ήταν η κατάνυξη στην εκκλησία του Θεού, που πηγαίναμε ντυμένοι τα καλά μας και το δέος που νιώθαμε μπροστά στον παππούλη που μας έδινε τη Θεία Κοινωνία. Μαγεία ήταν το βλέμμα του μπαμπά όταν έμπαινε σπίτι με τα χέρια γεμάτα καλούδια και το χάδι της μαμάς, όταν κατέβαζε τον σκούφο μας όσο πιο κάτω μπορούσε, για να κρύβονται τα αφτάκια μας από το κρύο, την παραμονή που βγαίναμε για τα κάλαντα. Μαγεία ήταν το κέρμα που γυάλιζε στην παιδική χούφτα μόλις σιωπούσαν τα τριγωνάκια μας κι ανυπόμονα ευχόμασταν “κι ο νοικοκύρης του σπιτιού χίλια χρόνια να ζήσει”… Για κάποιους λίγους τυχερούς, μαγεία ήταν το φλας της φωτογραφίας με τον Άγιο Βασίλη στο Μινιόν, στην Αθήνα. Εγώ ήμουν από τους τυχερούς!

Το Μινιόν δεν υπάρχει πια κι η κυρία Ευθυμία προσφέρει τώρα τη χαρά στα παιδιά τ’ ουρανού. Εγώ έμαθα να τρώω τους κουραμπιέδες χωρίς να λερώνω τη μύτη μου με άχνη κι ο μπαμπάς μου, έγινε ο παππούς που ο μικρός μου γιος δεν πρόλαβε να γνωρίσει. Τώρα είμαι εγώ ο “νοικοκύρης του σπιτιού”, ενώ τα κάλαντα λιγόστεψαν στις γειτονιές. Μόνο το χάδι της μανούλας μου δεν άλλαξε….όμως τώρα, λες και μοιράζει μαγεία κάθε φορά που μ αγγίζει, που τη βλέπω, που την ακούω…κι ας μην είναι Χριστούγεννα. Τώρα πια, μαγεία είναι που την είχα κοντά μου ΚΑΙ αυτά τα Χριστούγεννα. Τώρα βλέπω τη μαγεία στα μάτια των δικών μου παιδιών κι ας μεγάλωσαν κι ας μην μ’ αφήνουν να τους τραβάω κάτω τα σκουφάκια, για να μην κρυώσουν. Τώρα ο άντρας μου έγινε ο μπαμπάς με τα καλούδια στα χέρια κι είναι πραγματική μαγεία η σκέψη, πως αύριο θα είναι οι γιοι μου στο δικό τους σπιτικό. Τώρα εγώ φροντίζω για τη βουτυράτη μυρωδιά του κουραμπιέ και για το πλούσιο μέλι στα μελομακάρονα. Τώρα είμαι εγώ που κρυφογελώ για την άχνη στη μυτούλα της κόρης μου κι αύριο, θα είναι εκείνη που θα κρυφογελά για τις άσπρες μυτούλες των δικών της παιδιών. Τώρα είμαι εγώ που στρώνω το μεγάλο τραπέζι κι είναι μαγικό που καταφέρνω ακόμα να κοιτώ τα μάτια των δικών μου και να ταξιδεύω στο τώρα και στο κάποτε.

Αυτό το ταξίδι είναι η μαγεία των Χριστουγέννων κι εγώ είμαι αυτή που τώρα διαβάζω τα ξόρκια…

Ένα άρθρο της Σοφίας Δερέ

Τρεις λέξεις θα αρκούσαν, για να μας συστήσουν την Σοφία.
Μακεδονίτισσα, Λέων, καλλιτέχνης. Οι άνθρωποι όμως, δεν είναι μόνο μια λάμψη σαν τον ήλιο, έχουν και μια διαδρομή. Μια πορεία αναζήτησης του δικού τους ουρανού, από τις ξεθωριασμένες σελίδες του χθες, ως τις λευκές σελίδες του αύριο. Ένα μοναδικό βιβλίο που σπανίως διαβάζεις από την αρχή, αλλά που πάντα αξίζει να το ξεφυλλίσεις ως τη σελίδα του σήμερα. Ας διαβάσουμε λοιπόν μαζί, λίγες σελίδες από το βιβλίο της Σοφίας.

Η Σοφία γεννήθηκε στους πρόποδες του Κορύλοβου, τη χρονιά που η μεγάλη σκιά σκέπασε την Ελλάδα. Το σπίτι της ,ένας ναός της τάξης και της ηθικής, όπου δέσποζε η ηγεμονική μορφή του πατέρα. Ένας πατέρας αλύγιστος, ασυμβίβαστος, μα ταυτόχρονα μια αστείρευτη πηγή προσφοράς και ανιδιοτέλειας. Το χέρι πάντα απλωμένο και ανοιχτό για προσφορά σε όλους, μα πάντα σηκωμένο και βαρύ συνόδευε την αυστηρότητα στον δρόμο για την τιμωρία. Στη σκιά του μια μητέρα ασπίδα, μια μητέρα χάδι, μια μητέρα θυσία. Το χέρι της πάντα σφιγμένο από εσωστρέφεια και συχνά πυκνά από φόβο.
Από τους γονείς της η Σοφία, κληρονόμησε υπερηφάνεια και δοτικότητα κι απ’ τα παιδικά της χρόνια -ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους των αυστηρών αρχών-, την ανάγκη για επανάσταση, για ανεξαρτησία, για ελευθερία.
Μεγάλωσε νωρίς, παντρεύτηκε νωρίς, έγινε η ίδια μάνα ενώ ήταν ακόμα παιδί.. Άφησε την κοιμισμένη αγκαλιά της επαρχιακής της πόλης, για να δοκιμάσει τις δυνάμεις της στη μόνη αρένα όπου όλα μπορούν να συμβούν. Εκεί που η καρδιά της χώρας χτυπά, στην Αθήνα των χιλιάδων προσώπων. Έφυγε μακριά και ποτέ δε ξαναγύρισε.
Αντιμετώπισε τον κόσμο όλο σε μια ηλικία, που τα άλλα κορίτσια ζεσταίνονται ακόμα κάτω απ’ τα γαλακτερά τους παπλώματα. Η Σοφία έκανε χίλιες δουλειές, γνώρισε χίλους ανθρώπους, όμως τον ακρογωνιαίο λίθο της δικής της εστίας, του δικού της πεπρωμένου, της δικής της αποστολής, δεν τον άφησε να πέσει χάμω, κάτω από τα αυξανόμενα βάρη της ανθρώπινης καθημερινότητας. Ήθελε να μάθει για να ξέρει το γιατί, ήθελε να πάθει για να ξέρει το πώς, ήθελε να δοκιμάσει πολλά για να μη μετανιώσει. Δούλεψε για τους άλλους και δούλεψε για τον εαυτό της. Πούλησε, οργάνωσε, διεύθυνε και ίδρυσε. Ποτέ δεν ακολούθησε, ποτέ δεν συμβιβάστηκε, ποτέ δεν κουράστηκε.
Από την αίθουσα συσκέψεων μιας πολυεθνικής, στην αίθουσα με τους καθρέφτες του δικού της οίκου μόδας, η Σοφία πάνω απ’ όλα δημιούργησε.
Από μια ζωή τόσο γεμάτη, η Σοφία πήρε πολλά και έδωσε ακόμα περισσότερα, όπως το ποτάμι κατεβαίνει από το βουνό συλλέγοντας αργά και υπομονετικά το νερό για να γίνει μια μέρα θάλασσα.

Η θάλασσα Σοφία είναι πλέον έτοιμη να προσφέρει τον εσωτερικό της πλούτο σε όσους θα θελήσουν να διαβάσουν για έναν κόσμο ολόκληρο πίσω από τον αφρό των κυμάτων.
Ετοιμαστείτε -όσοι τολμηροί-, για ένα μεγάλο ταξίδι στις σελίδες της Σοφίας.

Στέφανος Παπαδόπουλος
Συγγραφέας

Επιμέλεια και σύνταξη Σοφία Δερέ

Please follow and like us: