Η ζωή και το έργο του
Πλωρίτης, Μάριος (Πειραιάς, 1919 – Αθήνα, 2006)
Δημοσιολόγος, συγγραφέας, μεταφραστής, κριτικός και σκηνοθέτης που δεσπόζει στην καλλιτεχνική και πνευματική ζωή του τόπου από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια (γεννήθηκε στον Πειραιά το 1919).
Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και θέατρο στην Αγγλία, την Γαλλία και στις ΗΠΑ. Υπήρξε από τους πρώτους συνεργάτες του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν για το οποίο έκανε την πρώτη του μετάφραση (1942) του έργου του Πιραντέλο Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε, ενώ αργότερα (1956-1967) δίδαξε Ιστορία του Θεάτρου και Δραματολογία στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Συνολικά μετέφρασε περισσότερα από 200 θεατρικά, κυρίως, έργα ( όπως του Στρίντμπεργκ, του Ανούιγ, του Μίλερ, του Βάις, του Πίντερ κ. ά.) για λογαριασμό διαφόρων θιάσων, αλλά και λογοτεχνικά έργα (όπως το αριστοτεχνικό Γράμματα σ’ ένα νέο ποιητή του Ρίλκε).
Υπήρξε από τους ιδρυτές του εκδοτικού οίκου «Ίκαρος» (1944) και διευθυντής του περιοδικού Εβδόμη Τέχνη (1945). Από το 1945 ως το 1965 συνεργάστηκε ως θεατρικός και κινηματογραφικός κριτικός, αλλά και αρθρογράφος καλλιτεχνικών και πνευματικών θεμάτων στην εφημερίδα Ελευθερία. Διετέλεσε διευθυντής του θεατρικού τμήματος του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (1950-1952).
Την περίοδο 1952-1962 συνεργάστηκε ως σκηνοθέτης με διαφόρους θιάσους (Λαμπέτη , Κατερίνας κ. ά.). Ήταν επίσης από τους συνιδρυτές της ετήσιας έκδοσης Θέατρο (1957-1967). Διετέλεσε διευθυντής της εφημερίδας Νίκη (1962-1963). Το 1965 άρχισε η συνεργασία του ως κριτικού και αρθρογράφου με την εφημερίδα Το Βήμα, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα (με εξαίρεση την περίοδο 1967-1974). Έπειτα από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 διέφυγε στο Παρίσι ως το 1974, οπότε επέστρεψε στην Ελλάδα. Στο διάστημα αυτό διηύθυνε το αντιστασιακό περιοδικό Courrier de la Résistance Grecque (1968-1969) και δίδαξε (1970-1972) στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού VIII (Βενσέν). Μετά το 1974 συνέχισε την θεατρική και δημοσιογραφική του δραστηριότητα. Το 1990 του ανατέθηκε διδασκαλία στο νεοϊδρυθέν Τμήμα Θεατρολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Έχουν εκδοθεί τα βιβλία του Πρόσωπα τού νεώτερου δράματος (1965), Τα λοφία και οι παγίδες (1966), Tα προσωπεία (1967), Μέγιστον μάθημα (1975), Έρως ελευθερίας και δημοκρατίας, Τέχνη , γλώσσα και εξουσία, Τhς σκηνής και τhς
τέχνης, Μίμος και μίμοι, Νέα Πολιτικά Α ‘ (1980-1984), Νέα Πολιτικά Β ‘ (1985-1988).
Για την όλη του προσφορά τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών (1991).
(Από την Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα)
Ο Μάριος Πλωρίτης είχε κάνει τρεις γάμους: Έναν με την ηθοποιό Έλλη Λαμπέτη το 1950 (χώρισαν το 1953), δεύτερο με τη Μαρίκα Ανεμογιάννη το 1964 και τρίτο το 1996 με την Κάτια Δανδουλάκη (με την οποία ήταν ήδη ζευγάρι για πολλά χρόνια, έζησαν μαζί συνολικά 35 χρόνια, σύμφωνα με τα λεγόμενά της σε κάποια συνέντευξη που παραχώρησε). Σύντροφος του, επίσης, υπήρξε και η δημοφιλέστερη ίσως Ελληνίδα ηθοποιός, η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών και μιλούσε επίσης γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά και ιταλικά.
Η Κάτια Δανδουλάκη ήταν για πολλά χρόνια σύντροφος του Μάριου Πλωρίτη.
Η ηθοποιός σε συνέντευξή της εξομολογήθηκε πώς τον γνώρισε.
Ήταν δάσκαλός μου στο Θέατρο Τέχνης. Ήξερα από τότε ότι θα σημάδευε τη ζωή μου. Το ένιωθα. Ήταν καρμικό. Όταν τέλειωσα τη σχολή επί Χούντας, εκείνος είχε πάει στο Παρίσι, για επτά χρόνια. Όταν γύρισε πια μείναμε μαζί 32 χρόνια. Ουσιαστικά μείναμε μαζί τα τελευταία 10 χρόνια, γιατί υπήρχαν μεγάλα οικογενειακά προβλήματα, με αρρώστιες και άσχημες καταστάσεις. Κάναμε μια ζωή πολύ ευτυχισμένη αλλά με πολλές πρακτικές δυσκολίες».
Ήταν από τους τυχερούς ανθρώπους που βρήκαν τον άνθρωπό τους σε νεαρή ηλικία. «Από τα 23 μου χρόνια ήμουν με ένα θαυμαστό άνθρωπο».
Οι γονείς της δέχτηκαν αυτή τη σχέση πολύ εύκολα γιατί: «Ήταν ευτυχισμένοι γιατί έβλεπαν πόσο ευτυχισμένη ήμουν εγώ».
Με τον σύντροφό της είχαν μεγάλη διαφορά ηλικίας κάτι το οποίο ήταν ταμπού εκείνη την εποχή.
«Οι δικοί μου ένιωθαν σιγουριά με τον Μάριο. Ήμουν σε ένα ασταθές επάγγελμα και έβλεπαν ότι είχα δίπλα μου έναν πολύ σοβαρό άνθρωπο. Ο Μάριος ήταν ένας πολύ προσιτός και “γλυκόπιωτος” άνθρωπος. Δεν ήταν ο περίεργος, αποστειρωμένος και απόμακρος άνθρωπος των γραμμάτων. Ήταν άνθρωπος της ζωής, των γυναικών, της ζωντάνιας, του γέλιου», δήλωσε στο περιοδικό ΕΓΩ.
Συγγραφικό έργο
Ο Μάριος Πλωρίτης έγραψε επίσης τα εξής βιβλία:
- Πρόσωπα του νεώτερου δράματος (1965, δ΄ έκδοση 1978)
- Τα λοφία και οι παγίδες (1966)
- Τα προσωπεία (1967)
- Μέγιστον μάθημα (1975)
- Πολιτικά ΄Β και ΄Γ (1980)
- Μπρέχτ και χίτλερ (1984)
- Τέχνη, Γλωσσα και εξουσία (1989)
- Της σκηνής και της τέχνης (1990)
- Νέα πολιτικά Ά και ΄Β (1990)
- Μίμος και μίμος (1990)
- Έρως ελευθερίας και δημοκρατίας (1992)
Μετέφρασε επίσης τα ακόλουθα έργα: “Γράμματα σ΄ ένα νέο ποιητή” του Ρίλκε (1943), “Ποιήματα” του Μπρεχτ (1978) και ένα πλήθος 100 περίπου θεατρικών έργων των: Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, Ουάιλντ, Λουίτζι Πιραντέλλο, Ο Νιλ, Μπρέχτ, Ανούιγ, Ουίλιαμς, Σόμερσετ Μωμ, Βάις κ.ά.
Επιμέλεια άρθρου
Πηγή Βικιπαίδεια
678
124
20