Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης
Ο Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης γεννήθηκε στο “Αλεξάνδρας” το ’81. Μεγάλωσε στη Νίκαια με άλλα πέντε αδέρφια και δυο υπέροχους γονείς. Στην τρίτη τάξη του Δημοτικού άρχισε να δίνει παραστάσεις Καραγκιόζη κι έναν χρόνο μετά έγραψε την πρώτη του επιθεώρηση, την οποία και ανέβασε στον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας. Σπούδασε υποκριτική στον Ίασμο. Έχει γράψει τέσσερις κωμωδίες: “Το Τελευταίο Botox”, “Τρεις Τρεις Εννιά”, “Δεν είμαι εγώ η Σταχτοπούτα” και την “Diva”. Τα τρία πρώτα παίχτηκαν με επιτυχία. Όσο ζούσε στη Θεσσαλονίκη είχε μόνιμη στήλη στην εφημερίδα “Εγνατία”. Όταν επέστρεψε στη βάση του, άρχισε να γράφει τους “Μονολόγους” στην City Uncovered.
Πολλά κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στο ηλεκτρονικό περιοδικό Πολιτισμός Πολίτης, στο avmag.gr, στο mcnews.gr και στο koukidaki.blogspot.gr.
Βιβλιογραφία…
–2019: “Φόνοι στην Κρυστάλλη”, εκδόσεις Πνοή
–2018: “Η φωνή μέσα μου”, εκδόσεις Πνοή
–2017: “Η γριά βαλίτσα“, εκδόσεις Πνοή
–2015: “Ερμή… μη!”, εκδόσεις Ινφογνώμων
–2015: “Φόνοι στην Κρυστάλλη”, εκδόσεις Ινφογνώμων
–2014: “Ερμή… μη!”, εκδόσεις Όστρια
–2013: “Το τελευταίο botox και άλλες ιστορίες”, εκδόσεις Παρουσία
“Φόνοι στην Κρυστάλλη”
Ένα ταξίδι που αρκετοί έχουμε κάνει: Αθήνα – Θεσσαλονίκη με το τρένο των εννιά. Ένας φτωχός πλην τίμιος συγγραφέας συναντά την ιδανική ηρωίδα για το επόμενο βιβλίο του. Έτσι το ήθελε η μοίρα, κι έτσι έγινε. Εκείνη του αφηγείται ιστορίες γεμάτες φόνους, τρόμο και παράνοια, κι εκείνος αρχίζει να φαντάζεται το πολυπόθητο best seller του.
Όταν το ταξίδι τελειώνει, ο συγγραφέας κάνει ένα μοιραίο λάθος και κινδυνεύει να γίνει και ο ίδιος πρωταγωνιστής των ιστοριών της.
Οι “Φόνοι στην Κρυστάλλη” είναι μια άκρως σουρεαλιστική ιστορία που ακροβατεί ανάμεσα στη λογική και στη φαντασία.
***
“Η φωνή μέσα μου”
Αυτό που ζω είναι για γέλια και για κλάματα. Η ζωή μου έχει μετατραπεί σε εφιάλτη ο οποίος μπερδεύεται με τους πραγματικούς εφιάλτες, αλλά σε κανέναν δεν το δείχνω, γιατί φοβάμαι. Αποφάσισα να τα εξομολογηθώ όμως. Όλα. Μεγάλη απόφαση πήρα, το ξέρω. Όχι για να το παίξω “ιστορία”, τύπου “κοιτάξτε με, έχω αυτό και ξεχωρίζω”, αλλά για έναν και μόνο λόγο. Να πείσω και τους υπόλοιπους που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση μ’ εμένα ότι δεν είναι μόνοι.
***
“Η γριά βαλίτσα”
Λίτσα, άκου “Λίτσα” ήρθε κι η δική σου η σειρά να γίνεις πρωταγωνίστρια σκεφτόμουν καθώς κοιτούσα το είδωλό μου στον ολόσωμο καθρέφτη της ντουλάπας. Αναρωτιόμουν αν το “Λίτσα” βγαίνει απ’ το “βαλίτσα” ή από το “Ευαγγελία”. Το “Λίλιαν” δεν είναι πιο αριστοκρατικό; Γιατί λοιπόν δεν με φώναζαν Λίλιαν; Ή έστω Λία; Το Λίτσα πώς να το πω είναι πολύ λαϊκό. Από την άλλη, μήπως μεγάλωσα μέσα σε σαλόνια; Όχι, βέβαια! Τέλος πάντων. Ας με φωνάζουν όπως θέλουνε αρκεί να μη με αφήνουν μόνη.
Το λοιπόν: Εγώ είμαι η Λίτσα. Είμαι φτιαγμένη θεά! Είμαι η Λίτσα, το είπα αυτό αν θυμάμαι καλά, μια δερμάτινη παχουλή βαλίτσα.
Είμαι μιας πρώτης τάξεως κυρία, πολυτελείας παρακαλώ και παρόλα τα χρόνια που έχουν περάσει από πάνω μου (τα οποία είναι πάρα πολλά) δεν έχω πάθει απολύτως τίποτα. Την ομορφιά τη δική μου δεν την αγγίζει ο χρόνος, ούτε η σκόνη, ούτε οι κατσαρίδες, κανείς. Κι αν έχασα λιγάκι τη λάμψη μου; Ε, δεν χάλασε κι ο κόσμος…
***
“Ερμή… μη!”
Από τη ζωή μου δεν ζητάω και πολλά πράγματα. Έξυπνος είμαι, κούκλος είμαι, πολυτάλαντος είμαι, έχω όλο το πακέτο. Γουστάρω πολύ τα μπιφτέκια, τις πατάτες τηγανητές, τα λαϊκά τραγούδια και τα ταξίδια. Επίσης και τη μικρή από το δίπλα διαμέρισμα θέλω αλλά δεν μου κάθεται. Κάτσε να γίνω διάσημος και θα σου πω εγώ. Μπορώ να σου μιλάω με τις ώρες για μένα. Που γεννήθηκα, πως βρέθηκα στην Αθήνα, σε πόσα μέρη έχω πάει. Προτίμησα όμως να γράψω την ιστορία της ζωής μου η οποία είναι γεμάτη εικόνες. Μια γλυκιά περιπέτεια που δεν έχει τέλος.
Αυτά για την ώρα.
Τα υπόλοιπα υπάρχουν μέσα σ’ αυτό το πανέμορφο βιβλίο. Ξέχασα το πιο σημαντικό. Με λένε Ερμή και είμαι griffon terrier!
***
“Το τελευταίο botox και άλλες ιστορίες”
Κάποτε έγραψα το πρώτο μου θεατρικό. Στη Θεσσαλονίκη, σε μια υπόγεια γκαρσονιέρα. Μια μαύρη κωμωδία με τέσσερις ήρωες να αναζητούν αδιέξοδο στη ματαιόδοξη καθημερινότητά τους. Τα πάντα πήγαιναν μια χαρά μέχρι που γίνεται ένας φόνος “κατά λάθος” έτσι οι ήρωες ήρθανε αντιμέτωποι με τις χρόνιες φοβίες τους. Όταν κατέβηκα στην Αθήνα έδωσα το έργο σε πάρα πολλούς σκηνοθέτες αλλά κανένας από αυτούς δεν αναλάμβανε την ευθύνη. Έτσι δημιούργησα μια μικρή ομάδα από ταλαντούχα και ακούραστα άτομα και το κάναμε πράξη. Η παράσταση είχε μεγάλη επιτυχία. Ένας εκδότης με παρότρυνε να το κάνω διήγημα. Όταν το τελείωσα δεν του άρεσε και το έβαλα στο συρτάρι. Σήμερα ακριβώς μετά από 4 χρόνια το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παρουσία. Εύχομαι να έχει την επιτυχία που είχε και η παράσταση εκείνη την Άνοιξη στου Ψυρρή. Σε αυτό το ταξίδι σας θέλω όλους μαζί μου… Καλή ανάγνωση! Με αγάπη,
Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης
[…] “Κάθε τρεις μήνες η μαμά πήγαινε στο ιατρείο του για δύο λόγους. Πρώτος λόγος. Να της κάνει ένεση botox. Δεύτερος λόγος. Να την κάνει να αισθανθεί πραγματική γυναίκα. Η Ελένη του μπαμπά δεν του καθότανε ακόμα και τις νύχτες που γινότανε λιώμα από το αλκοόλ. Καλή, χρυσή, άγια η μαμά αλλά πότε πότε το έτσουζε. Η Φιλιππινέζα που είχαμε στη βίλα είχε μάθει να φτιάχνει όλα τα κοκτέιλ, γι’ αυτό δεν την έδιωχνε η μαμά κι ας ήξερε ότι το τσουλί κάθεται στον Κωνσταντίνο.
Μια ευλογημένη μέρα έμεινε έγκυος από τον Γιλέκο και έγινε άλλος άνθρωπος. Για να μη την πάρουν χαμπάρι ανήμερα της Παναγίας κάθεται στον Κωνσταντίνο. Πήγανε στην Αγγλία και κάνανε casting στους γυναικολόγους για να δουν ποιος θα την ξεγεννήσει λες και στην Ελλάδα δεν έχουμε γιατρούς. Έτσι κάνουνε όλες οι πλούσιες και διάσημες Ελληνίδες. Στο εξωτερικό ξεγεννάνε.” […]
678
124
20