.
☑️ Πιτσιμπούργκο
✒️Συγγραφέας: Τριανταφύλλου Σώτη
✒️ Εκδόσεις Πατάκη
.
Το “Πιτσιμπούργκο” της Σώτης Τριανταφύλλου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη (σε νέα έκδοση), είναι ένα σύντομο αφήγημα, γραμμένο σε μορφή επιστολών. Είναι η ιστορία της Ελέγκως και του Δημοσθένη, ενός νιόπαντρου ζευγαριού από τη Χίο που αναγκάζονται να χωρίσουν, λόγω της μετανάστευσης του Δημοσθένη στο Πίτσμπουργκ της Αμερικής (Πιτσιμπούργκο στη χιώτικη διάλεκτο)
Η ιστορία του νεαρού ζευγαριού μας μεταφέρει από το 1913 ως το 1914 και ταυτόχρονα στην όμορφη Χίο και στο Πίτσμπουργκ. Τον Δημοσθένη και την Ελέγκω, τους χωρίζει η ξενιτιά, ύστερα από τα δρώμενα του Α’ παγκοσμίου πολέμου, η αναγκαστική μετανάστευση του Δημοσθένη είναι επιτακτική για την επιβίωση και των δύο. Επικοινωνούν με γράμματα μέσα στα οποία περιγράφει ο ένας στον άλλο την καθημερινότητα και τις συνθήκες διαβίωσής του. Ο Δημοσθένης από την Αμερική, όπου εργάζεται χειρωνακτικά σε χαλυβουργείο της πόλης (στα “στίλια) και η Ελέγκω από την Ελλάδα, που περιμένει καρτερικά την πρόσκληση του, δίνουν ο καθένας τους, έναν προσωπικό, συνεχή αγώνα, μέχρι να έρθει επιτέλους η στιγμή, που το όνειρο τους θα γίνει πραγματικότητα. Μέχρι να ιδωθούν ξανά και αγαπημένοι, θα έχουν πετύχει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Άραγε θα τα καταφέρουν;
Πολύ ευρηματικός ο επιστολικός χαρακτήρας που επέλεξε να δώσει στο αφήγημα της η Σώτη Τριανταφύλου. Πέραν του προφανούς, ότι στις αρχές του 20ού αιώνα η ανταλλαγή επιστολών, ήταν ίσως ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας των μεταναστών με τις οικογένειές τους στην πατρίδα, ο επιστολικός χαρακτήρας του αφηγήματος επιτρέπει στη συγγραφέα να αναδείξει με ζωντανό και άμεσο τρόπο τους δύο παράλληλους κόσμους της μετανάστευση. Έτσι η ψυχοσύνθεση των ηρωών ξετυλίγεται τόσο όμορφα και προκαλεί άμεσα εν συναίσθηση. Η Ελέγκω στο νησί, στεναχωριέται, νιώθει μοναξιά, απόγνωση, πικρία, ζήλια, ανυπομονησία και έχει γίνει πιο ιδιότροπη, ενώ ο Δημοσθένης προσπαθεί να είναι παρηγορητικός, να την ενθαρρύνει, να της χαρίζει όραμα και ελπίδα και συνάμα να αγωνίζεται σκληρά για να πετύχει τους στόχους τους, Κι αυτός νιώθει μοναξιά και νοσταλγεί τον τόπο του αλλά ταυτόχρονα δεν κρύβει τον ενθουσιασμό του και το δέος που του προκαλούν, όλα αυτά τα “καινούρια” πράγματα που βιώνει στο Πιτσιμπούργκο. Προσπαθεί να επισπεύσει τα πράγματα μα δυστυχώς αυτό τον οδηγεί σε λάθη και τα λάθη σε αναβολές και οι αναβολές σε απρόσμενες εξελίξεις που ανατρέπουν τα πάντα.
.
.
Η συγγραφική δεινότητα της συγγραφέας “φωνάζει” μέσα σε αυτό το σύντομο βιβλίο, παραδίδει μαθήματα λογοτεχνίας και άπλετη αναγνωστική τέρψη. Μέσα σε λίγες μόνο σελίδες, η Σώτη Τριανταφύλλου μας παρουσιάζει ένα κομμάτι της ιστορίας του νησιού και της μετανάστευσης των ανθρώπων προς αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Η ζωή στο νησί της Χίου, αμέσως μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, αποκαλύπτεται μέσα από την αλληλογραφία του ζευγαριού. Φτώχεια, πείνα, μπάρκα, προσφυγιά, αρρώστιες, μα και τηλέφωνα και κινηματόγραφος που προκαλούν δέος στο νησί της Χίου, ένα νησί πληγωμένο και σαστισμένο. Μια πολύ συγκινητική ιστορία, που στη διάρκειά της περιγράφονται λαογραφικά, τοπικά, ιστορικά, εθιμικά στοιχεία και των δύο περιοχών, και της Χίου και του Πίτσμπουργκ, αλλά και η διπλή αγωνία των ανθρώπων εδώ και εκεί, αυτών που μένουν και εκείνων που φεύγουν. Η νέα αρχή, οι δυσκολίες, οι ελπίδες, τα όνειρα, οι απογοητεύσεις, οι ανησυχίες για το εάν αυτό ήταν η μόνη λύση, και ο αγώνας για μια καλύτερη ζωή περιγράφονται από τη συγγραφέα τόσο ρεαλιστικά και απλά, που η διαφορά του χρόνου εξαφανίζεται και εύκολα μεταφερόμαστε στον χωροχρόνο της αφήγησης.
Γραμμένο με έναν λόγο καθαρό, με στοιχεία Χιώτικης ντοπιολαλιάς, με πολύ ενδιαφέρουσα ροή, κινηματογραφικές περιγραφές και με δυνατές σκηνές που συνδυάζουν την συγκίνηση και το κωμικό στοιχείο σε τέλεια αρμονία, το μυθιστόρημα της Σώτης Τριανταφύλλου δεν μας προσφέρει απλώς την τοιχογραφία μιας εποχής, αλλά κυρίως μας μιλά για τους επιζήσαντες και τους αδικοχαμένους μιας γενιάς που όρθωσε ανάστημα, σε μια από τις πλέον δύσκολες περιόδους της ελληνικής ιστορίας. Μιας γενιάς που πέρασε πολλά σε αυτόν τον κακοτράχαλο δρόμο της ξενιτιάς, έχασε πολλά και θυσίασε πολλά. Μιας γενιάς που πληγώθηκε, αδικήθηκε, περιπλανήθηκε, υποτιμήθηκε, βίωσε ρατσισμό και εξευτελισμούς, μα αγωνίστηκε μέχρι τέλους για να σταθεί στα πόδια της και να επιβιώσει. Αυτή η γενιά μνημονεύεται με τρόπο ευαίσθητο και σεβαστικό μέσα από το αφήγημα της Σώτης Τριανταφύλλου και πραγματικά αυτή η μνεία της αξίζει.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
.
.
Επιμέλεια και σύνταξη Καλλιόπη Γιακουμή-Κουγιώνη
.