“Στην πΈνα”: "Ονείρων βιαστές" γράφει ο Βασίλης Μακαρίου

Στην πΈνα”

“Ονείρων βιαστές”

Γράφει ο Βασίλης Μακαρίου

***

Και στη βαθιά νύχτα ξεκίνησε ένα όνειρο, το όνειρο της ζωής, ερχόμενο από εξέλιξη του σύμπαντος, ή μήπως από μετάλλαξη του; Όνειρο ή εφιάλτης;
Τον τελευταίο καιρό δαρβινίζουμε και πιστεύουμε πως η ζωή προήλθε από αυτό που ονοματίζουμε εξέλιξη, δηλαδή δίχως παρέμβαση τυχαία ροή, όμως για να συνεχίσει να υπάρχει ζωή και η ιδία χρειάζεται εξέλιξη. Και τι είναι τελικά αυτή η εξέλιξη; Σταματά ποτέ και κάπου;
Όλοι μας βέβαια έχουμε ακούσει και διαβάσει αναλύσεις για τα κλειδιά της εξελικτικής πορείας του ανθρώπου από την τυχαία ή όχι εμφάνιση του και μετα. Κάθε νέο κεφάλαιο, μια εποχή, μια νέα σημαντική ανακάλυψη. Στην αρχή η φωτιά, ο τροχός, τα εργαλεία και πάντα ένα «πιο», οδηγός στο κεφάλαιο της επομένης μέρας.
Και τα κεφάλαια άπειρα, οι αιώνες πέρασαν και οι ανακαλύψεις από μηχανές με γρανάζια, έγιναν ρομποτικά υπερσυστήματα. Τα γιατρικά από βότανα της φύσης, φάρμακα κατασκευασμένα δυαδικά, ως προγράμματα υπολογιστών. Και κάπου ενδιάμεσα στα κεφάλαια, η κενή, η λευκή σελίδα στο βιβλίο της ζωής ως παρακίνηση της επομένης ανακάλυψης.
Αίτια παρακίνησης αυτού του επόμενου κεφαλαίου, πάντοτε κάποια απειλή κατά της ζωής ή κρυμμένη ανθρώπινη ματαιοδοξία πίσω από μια απειλή.
Πέρασμα και κλειδί προς το επόμενο κεφάλαιο η λέξη «συνεπώς», μια λέξη πολυεργασία και όχι μόνο στον εγκέφαλο, αλλά και στα κύτταρα μας, πραγματικός οδηγός, δεκάδων συμπερασματικών ανακαλύψεων.
Και φτάνουμε στο σήμερα, ένα δομημένο από εξέλιξη τώρα. Φτάνοντας εδώ και αναρωτιέμαι εάν είμαστε τελικά εμείς που δημιουργήσαμε την εξέλιξη, ή μήπως η εξέλιξη δημιούργησε εμάς;

Και εδώ νομίζω έρχεται το πραγματικό ερώτημα, ένα ερώτημα εσωτερικό και κοινό για τον καθένα μας. Ένα ερώτημα που το «συνεπώς» του χτισμένο από ένα ξεκάθαρο δίλλημα. Θα έπρεπε η εξέλιξη να προσαρμοστεί εκτός των ανθρώπινων αναγκών και στην ανθρώπινη αντοχή, ή δίνουμε λευκή επιταγή στην εξέλιξη να μας οδηγήσει όπου αυτή θέλει;
Πολλοί θα αναρωτηθούν: «πως γίνεται να είναι ελεγχόμενη η εξέλιξη;» Κάποιοι άλλοι θα απαντήσουν: «ήδη η εξέλιξη είναι ελεγχόμενη». Κάποιοι άλλοι πάλι θα ρωτήσουν: «πως γίνεται να είσαι άνθρωπος, όταν η ζωή σου καθορίζεται από την εξέλιξη;» ενώ και σε αυτή την ερώτηση κάποιοι θα απαντήσουν: «ήδη η ζωή καθορίζεται από την εξέλιξη».

Όλα αυτά τα ερωτήματα, όπως και τις λέξεις εξέλιξη και μετάλλαξη, τις είδαμε και τα ακούσαμε γύρω από την τελευταία μεγάλη ανακάλυψη του ανθρώπου. Την εξέλιξη του εμβολίου κατά του covid-19, ενός εχθρού που απειλεί την ίδια τη ζωή, τη ζωή που ήταν εξέλιξη του σύμπαντος. Όμως και οι ιοί, εξέλιξη δεν ήταν και είναι;
Και κάπου εδώ, μπερδεύεται μια άλλη λέξη, η λέξη «κτήση». Οι άνθρωποι μάθαμε, εκπαιδευτήκαμε και κάπου εκεί παγιδευτήκαμε πως μας ανήκουν τα πάντα. Από τη μέρα που γεννιόμαστε, έως και τον τάφο μας θέλουμε κάτι να μας ανήκει.

Έτσι πιστέψαμε πως και αυτός ο πλανήτης μας ανήκει και μόνο εμείς έχουμε το δικαίωμα να εξελιχθούμε και όχι ένας ιός που ξαφνικά έχει κλονίσει τη ροή των κτήσεων μας.
Και ξαφνικά, στο πρώτο πραγματικό ερώτημα που συνάντησε αυτή η παρτίδα ανθρώπων και αφορά τη ζωή, διαχωριστήκαμε για άλλη μια φορά. Οι μεν αποκαλούν του δε υποταγμένους, ενώ αντίστροφα τους ονομάτισαν ψεκασμένους. Ψεκασμένους ονομάσαμε αυτούς που επιχειρήματα τους στρέφονται γύρω από τσιπάκια και παρακολουθήσεις της ζωής μας. Το άκρον άοτων του παραλογισμού και από τις δυο πλευρές. Λες και η εξέλιξη που είχαμε, έχει ανάγκη ένα τσιπάκι σε ένα νέο εμβόλιο να μας παρακολουθήσει, ή λες και ήδη αυτές οι παρακολουθήσεις δεν συνέβαιναν.

Ένας άλλος παραλογισμός που παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό, είναι να αποκαλούμε μετάλλαξη την προσαρμογή και ισχυροποίηση του ιού σε νέες συνθήκες. Την αποκαλούμε μετάλλαξη, ενώ την ισχυροποίηση του ανθρώπου την αποκαλούμε εξέλιξη, όπως το εμβόλιο.
Γιατί να είναι μετάλλαξη η προσαρμογή στις συνθήκες του πλανήτη; Κατανοώ πως μετάλλαξη σημαίνει προσαρμογή σε εξωγενείς παράγοντες. Θεωρούμε όμως εξωγενή παράγοντα τις συνθήκες περιβάλλοντος και όχι μια ηλεκτρονική συσκευή προέκταση του χεριού μας την οποία αποκαλούμε τεχνολογική εξέλιξη;
Είναι καλό να μάθουμε πως πανδημίες υπήρχαν πάντοτε. Φυλές ολόκληρες εξαφανίστηκαν. Από τα αρχαιά χρόνια έως σήμερα. Στον ελλαδικό χώρο, ο λοιμός των Αθηναίων τον 6ο π.χ. Η πανώλη που χτύπησε τους Φρυγείς και τότε σίγουρα δεν υπήρχε κανένα εργαστήριο να κατασκευάσει έναν ιό όπως σήμερα κάποιοι ισχυρίζονται, ξεχνώντας πως το καλύτερο εργαστήριο είναι η ίδια η φύση.

Πρέπει λοιπόν να αντιληφθούμε πως το αύριο μας, εξαρτάται από το χθες μας. Δεν μπορούμε να μιλάμε για τσιπάκια, ενώ γράφουμε στη συσκευή που έχει γίνει προέκταση του χεριού μας. Δεν μπορούμε να λεμέ πως δεν υπάρχουν τσιπάκια παρακολούθησης, ενώ αυτά τα έχουμε εγκαταστήσει ακόμη και στα ψυγεία των ανθρώπων.
Δεν μπορούμε να δείχνουμε έκπληκτοι, αποκαλώντας όσους πιστεύουν στον ερχομό μελλοντικών νέων πανδημιών ως πρόβατα, όταν το μόνο που μας νοιάζει είναι η κτήση εξέλιξης. Δεν γίνεται να σταματήσει κάθε άλλη εξέλιξη πριν του ανθρώπου. Δεν μας ανήκει η εξέλιξη. Από την άλλη όμως, η ανεξέλεγκτη εξέλιξη έφερνε και θα φέρει μετάλλαξη, μετάλλαξη ακόμη και σε εμάς τους ιδίους. Είναι ευκαιρία αυτή η πανδημία να γίνει η αιτία διαχωρισμού των εννοιών της εξέλιξης, από τη μετάλλαξη.
Για να γίνει αυτό πρέπει να πολεμήσουμε, ο καθένας μας ξεχωριστά. Να πολεμήσουμε με τη λέξη «Πιο». Μια τόσο απλή λέξη, ένα επίρρημα λίγων μόνο γραμμάτων. Μια λέξη που αποτέλεσε και θα αποτελέσει θεμέλιο λίθο, ίσως ακόμη και των πάντων, η χρήση της οποίας, σταυροδρόμι προς το μέλλον.

Μόνο για ένα είμαι σίγουρος, την εξέλιξη την παύει η μετάλλαξη και η επιλογή του μέλλοντας, όπως και του παρόντος μας, έχει συνέπειες, έχει το δικό της «συνεπώς», γι’ αυτό και είμαστε εμείς οι ίδιοι υπεύθυνοι για ότι μας συμβεί, εξέλιξη, ή μετάλλαξη.
Είναι στο χέρι μας, να σκεφτούμε το αύριο ως χθες και να ορίσουμε εάν επιτρέψουμε κάθε μετάλλαξης να επιβληθεί της εξέλιξης του εαυτού μας. Εμείς είμαστε το «πιο» της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι ανάγκες μας γεννούν ιούς και εμβόλια. Στη μάχη αυτή, οι ανάγκες του αύριο θα χτίσουν τη νίκη, ή την ήττα. Οι ανάγκες του καθενός μας.

“Πιο” μεγάλο. “Πιο” πολύ. “Πιο” όμορφο. “Πιο” καλό. “Πιο” δυνατό. “Πιο” αγαπητό. “Πιο”…“Πιο”… “Πιο”…
Όλοι πέφτουμε από τα σύννεφα, όμως κανείς μας δε θέλει συννεφιά. Η πλεονεξία, δημιούργημα του «πιο», γενεσιουργός αιτία μετάλλαξης των ψυχών μας και τα ανεξέλεγκτα «Πιο», μαγιά ματαιοδοξίας.

***

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΚΑΡΙΟΥ

.…………………..

Γίνετε μέλος της ομάδας μας “Βιβλίων Ορίζοντες” στο facebook πατώντας το παρακάτω σύνδεσμο

Βιβλίων Ορίζοντες