“Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΞΕΝΙΑΣ”, γράφει η Κλαίρη Θεοδώρου

“Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΞΕΝΙΑΣ”

Του άρεσε που βρισκόταν δίπλα στη θάλασσα. Κι ας το κατάτρωγε καθημερινά η αλμύρα. Πιο πολύ όμως του άρεσε, όταν ερχόταν και φώλιαζε στην αγκαλιά του εκείνη. Πότιζαν τα ρινίσματά του τότε στοργή, μαλάκωναν τα μαντεμένια πόδια, σφράγιζαν οι τρύπες, οι γρατζουνιές και τα σπασίματα με ζέστη γλυκιά, ζέστη ανθρώπινη, ζέστη και απ’ του ήλιου πιο ουσιαστική. Τόσα και τόσα είχαν περάσει άλλωστε μαζί: χαρές, λύπες, θυμούς και κουβέντες, πολλές κουβέντες που αποδέκτη είχαν μονάχα εκείνο. Εκείνο, τη θάλασσα και τον ουρανό, με τον καιρό όμως αυτό ένιωθε σαν να ήταν ένα οι τρεις τους. Ή μάλλον οι τέσσερις τους. Εκείνο, η θάλασσα, ο ουρανός και η γυναίκα. Η γυναίκα που τώρα θρηνούσε. Για τον άνθρωπο που είχε χάσει, για τις στιγμές που είχε μοιραστεί και πλέον ήταν καταδικασμένες να χαθούν στη λήθη. Εκεί όπου κατέληγαν όλες οι αναμνήσεις μετά από λίγο! Στην αφάνεια, στο κάποτε, στο ποτέ ξανά, στο τίποτα.

Έκλαιγε η γυναίκα κι αυτό ρουφούσε τα δάκρυά της άπληστα. Έκλειναν οι ρωγμές, ξεπλενόταν η αλμύρα, λαμπύριζε το ταλαιπωρημένο ξύλο και άστραφτε σαν χίλια διαμάντια να είχαν καρφωθεί ξάφνου στην επιφάνειά του.
Ένιωθε και η γυναίκα τη ζέστη του εκείνες τις στιγμές κι ας μη το συνειδητοποιούσε απόλυτα. Δεν ήταν όμως τυχαίο που τα βήματά της την οδηγούσαν πάντα στη δική του αγκαλιά, όποτε υπήρχε ανάγκη. Ανάγκη για ξέσπασμα, για μοίρασμα, για τέλη και αρχές, για όνειρα, αντίο και ελπίδα. Κι έτσι είχε βρεθεί και πάλι εκεί. Συχνά, πολύ συχνά τις πρώτες μέρες που ο πόνος ήταν ακόμα αφόρητος και η ανάγκη της μεγάλη, λίγο πιο αραιά όσο περνούσε ο καιρός και η ζεστασιά του ξύλου, η ανάσα της θάλασσας και το απέραντο του ουρανού γαλήνευαν λίγο λίγο την ψυχή της. Είχε βρεθεί και πάλι εκεί. Γιατί αυτό ήταν το παγκάκι της. Το παγκάκι της δίπλα στη θάλασσα.