“Στην πΈνα” ✒️✒️
Θύμα ή Θύτης;
Για ακόμη μία φορά δέχθηκα με πολύ μεγάλη χαρά την τιμή που μου έκαναν οι δύο αγαπημένες διαχειρίστριες της τόσο δεμένης ομάδας ΒΙΒΛΙΩΝ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ, να γράψω για την στήλη τους “Στην Πένα”!
Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα με τι θέμα να καταπιαστώ, προκαλώντας έτσι το ενδιαφέρον όσων αποφασίσουν να το διαβάσουν μέχρι τέλους. Και τότε μου ήρθε η ιδέα να αναφερθώ στους γνωστούς σε όλους μας “Θύτες” που πολλές φορές το παίζουν “Θύματα”, αλλά και το αντίστροφο.
Δεν είμαι ψυχολόγος, ούτε άνθρωπος που έχει σπουδάσει ή τέλος πάντων, μελετήσει την ανθρώπινη συμπεριφορά. Όμως στην ηλικία που έχω φθάσει θεωρώ πως είμαι σε θέση να έχω άποψη και γνώμη για τέτοιου είδους συμπεριφορές. Και μιλώντας για συμπεριφορές θα σας πω πως το έναυσμα μού το έδωσε η καθημερινή σχεδόν ενασχόλησή μου με το γνωστό πλέον σε όλους, Facebook!
Στην καθημερινή μου, όπως προείπα, τριβή με τον χώρο αυτό, διαπίστωσα πως κυκλοφορούν χιλιάδες “θύματα” είτε κακής γενικώς συμπεριφοράς είτε άδικης αντιμετώπισης από συγγενείς, συντρόφους, φίλους, γνωστούς ακόμη και από αγνώστους… Όλοι τους πονεμένοι από τα βάσανα που τους επιφύλαξε η μοίρα, απογοητευμένοι από τις δυσκολίες και τα δεινά της ζωής τους, πληγωμένοι από την αχαριστία του κόσμου που πήρε, αλλά δεν έδωσε…
Όμως όσο κι αν έψαξα, δεν βρήκα κανέναν “θύτη”! Κι αναρωτήθηκα: “Είναι δυνατόν να είμαστε όλοι θύματα τελικά; Ποιοι είναι αυτοί που πληγώνουν τους γύρω τους, που αδικούν τους δικούς τους ανθρώπους, που χρησιμοποιούν τις σχέσεις τους για το δικό τους συμφέρον; Μήπως τελικά μέσα στον καθένα μας συνυπάρχουν και οι δύο ρόλοι; Μήπως δηλαδή για κάποιους γνωστούς μας υπήρξαμε εμείς οι θύτες κι εκείνοι ήταν τα ανυπεράσπιστα θύματα; Γιατί δεν είναι δυνατόν να υπάρχει μόνο μία πλευρά του νομίσματος!”
Για παράδειγμα: για να αναδειχθεί το “καλό” πρέπει αναπόφευκτα να γνωρίσει κάποιος και το “κακό” κι έτσι να επιλέξει. Πώς ξέρουμε πως το “λευκό” φωτίζει τις ψυχές μας, αν δεν το συγκρίνουμε με το “μαύρο” που μας βυθίζει στο σκοτάδι; Θέλω να πω πως για να υπάρχει μία κατηγορία ανθρώπων, πχ: οι αδικημένοι και οι κατατρεγμένοι, θα πρέπει να υπάρχουν και οι αδίστακτοι, εγωιστές και ανελέητοι άνθρωποι που ενεργούν με γνώμονα την δική τους καλοπέραση κι ευτυχία.
Έτσι λοιπόν κατέληξα στην αρχική μου επισήμανση. Μέσα μας δηλαδή ζουν και κινούνται δύο χαρακτήρες. Ο ένας είναι αυτός που μονίμως πιστεύει πως είναι το αιώνιο “θύμα” και που παραπονείται για ό,τι του συμβαίνει. Αυτός που θεωρεί πως η ζωή του χρωστάει και δεν εννοεί να του δώσει! Αυτός που αναρωτιέται γιατί όλοι βάλλονται εναντίον του και γιατί όλα συμβαίνουν σ’ αυτόν! Είναι αυτός που πιστεύει πως μόνο εκείνος έχει προσφέρει σε μία σχέση (οποιασδήποτε μορφής) και δεν έχει εισπράξει το ανάλογο. Έχει δώσει αναπνοές και ξέμεινε από οξυγόνο! Όμως την ίδια στιγμή, μέσα μας συνυπάρχει και ο άλλος χαρακτήρας που ίσως, χωρίς να το θέλει, χωρίς να το καταλαβαίνει (λέμε τώρα…) αδικεί, περιφρονεί, πληγώνει και βάλλεται εναντίον κάποιων άλλων…
Κι εδώ βεβαίως ταιριάζει και η γνωστή έκφραση που κυκλοφορεί κατά κόρον στο Facebook. “Πως το σύμπαν έχει την τάση να επιστρέφει συμπεριφορές“. Αν λοιπόν ισχύει αυτό, γιατί αναρωτιόμαστε για όσα μας συμβαίνουν; Πληγώσαμε; Θα πληγωθούμε! Πονέσαμε; Θα υποφέρουμε κι εμείς μόλις έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Αδικήσαμε; Κάποια στιγμή θα έρθει και σε μας ο λογαριασμός. Κι ανάλογα με τις δικές μας πράξεις θα κριθεί πόσο φουσκωμένος και αβάσταχτος θα είναι…
Ίσως με όσα έγραψα να έγινα αντιπαθής! Πιστέψτε με δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Όμως καλό θα ήταν να ψάξουμε όλοι μέσα μας, πόσο ακέραιοι και σωστοί είμαστε οι ίδιοι απέναντι στους άλλους. Κι όχι μόνο να εκφράζουμε παράπονα, επιρρίπτοντας μονίμως ευθύνες στους γύρω μας. Γιατί, δεν μπορεί, κάπου θα έχουμε σφάλει κι εμείς. Άλλωστε ουδείς αναμάρτητος! Το ζήτημα είναι να έχουμε το θάρρος να το παραδεχθούμε. Να αναλάβουμε το μερίδιο των ευθυνών που μας αναλογεί και να σταθούμε απέναντι στις συνέπειες των αποφάσεων και πράξεών μας.
Στεναχωριέμαι λοιπόν όταν βλέπω μοιρολατρικά σχόλια και δακρύβρεχτες αναρτήσεις μελών του Facebook, που δεν είναι τίποτε λιγότερο από μία μικρογραφία της κοινωνίας μας (όχι βέβαια και τόσο μικρογραφία, αν αναλογιστεί κανείς για πόσα εκατομμύρια μέλη μιλάμε). Σε ερωτήσεις μάλιστα του τύπου: “Τι θα αλλάζατε αν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω;” οι περισσότερες απαντήσεις είναι κάπως έτσι: “Θα έδινα λιγότερα στις σχέσεις μου και θα νοιαζόμουν πιο πολύ για τον εαυτό μου” – “Θα φρόντιζα περισσότερο εμένα και θα παράβλεπα τις ανάγκες των άλλων” και τέτοια παρόμοια.
Βεβαίως, ο καθένας μας οφείλει να φροντίσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον εαυτό του και πρωτίστως να τον αγαπήσει όπως του αξίζει. Γιατί αν δεν το κάνουμε εμείς, δεν θα το κάνει κανένας για λογαριασμό μας. Όμως δεν πρέπει να φτάνουμε στα άκρα. Να ξεπερνούμε τα όρια. Άλλο πράγμα νοιάζομαι για μένα και άλλο νοιάζομαι ΜΟΝΟ για μένα!
Ας αφήσουμε λοιπόν όλοι τις κλάψες και τα παράπονα. Δεν φταίνε πάντα οι γύρω μας για τα δικά μας προβλήματα, για τις δικές μας αποφάσεις και για τα δικά μας σφάλματα. Για να χαλάσει μία σχέση (οποιαδήποτε σχέση), θα πρέπει να έχουν φταίξει και οι δύο. Απλά ένας εκ των δύο χρεώνεται την μερίδα του λέοντος.
Την επόμενη λοιπόν φορά που θα αρχίσουμε να ζητάμε ευθύνες για την συμπεριφορά των άλλων, ας ψάξουμε βαθιά μέσα μας να δούμε πόσο σωστοί υπήρξαμε εμείς. Και ίσως σε κάποια περίπτωση να είμαστε όντως εμείς τα “θύματα”. Όμως σε κάποια άλλη περίσταση να ενεργήσαμε σαν “θύτες”. Κι έτσι το “δίκαιο σύμπαν” μας επέστρεψε την δική μας αρνητική ενέργεια.
Τελειώνοντας θα ήθελα να προσθέσω πως κάθε φορά που αισθανόμαστε “θύματα” συμπεριφορών, να ψαχτούμε λίγο περισσότερο και είμαι σίγουρη πως θα διαπιστώσουμε πως στην πραγματικότητα είμαστε πιο πολύ απ΄ ότι πρέπει παραπονιάρηδες…
𝓣𝓚
Τόνια Κυριφίδη
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ:
678
124
20