“Στην πΈνα”: "Αλκυονίδες μέρες" γράφει ο Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης

Στην πΈνα”

“Αλκυονίδες μέρες”

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης

***

Όλη τη νύχτα έβρεχε δυνατά και με μίσος. Αστραπές και βροντές δίνανε μάχη. Μέχρι το ξημέρωμα όμως είχαν όλα εξαφανιστεί. Και η βροχή, και το γκρίζο χρώμα, και τα σύννεφα μαζί. Πάντα, ότι γίνεται τη νύχτα, τη μέρα δεν υπάρχει. Ο ήλιος είναι πρωταγωνιστής και φροντίζει να μη φαίνεται τίποτα. Επικρατεί γαλήνη, ηρεμία και ησυχία. Είναι μια από αυτές τις τέλειες μέρες που ξυπνάς, φτιάχνεις τον καφέ σου και δεν σκέφτεσαι απολύτως τίποτα.

Δεν έχεις να κάνεις κάτι το σημαντικό. Δεν σε απασχολεί πόση ώρα θα κάτσεις στο κρεβάτι. Ακούς ραδιόφωνο, πίνεις τον αγαπημένο σου καφέ, καπνίζεις, ξεφυλλίζεις ένα καλό βιβλίο. Τα τηλέφωνα δεν χτυπάνε. Αν χτυπάνε δεν τα ακούς γιατί θέλεις ησυχία. Θέλεις να είσαι εσύ με τον εαυτό σου. Έχεις ανάγκη να κοιτάξεις για λίγο εσένα και όχι τους γύρω σου. Λίγο χρόνο με τον εαυτό σου τον αξίζεις άλλωστε.

Σκέφτεσαι να κάνεις ένα δώρο σε σένα. Να αφιερώσεις μια πολύτιμη – ηλιόλουστη – μέρα σε πράγματα που σου έχουνε λείψει. Να περπατήσεις μόνος ή μόνη, να κλέψεις περισσότερο ήλιο και να τον κρατήσεις καλά μέσα στην καρδιά σου. Να γράψεις ένα γλυκό μήνυμα βγαλμένο απ’ την ψυχή σου και να το στείλεις σε αυτούς που αγαπάς.

Σήμερα, λοιπόν, είναι η τέλεια μέρα! Έκανα πολύ λίγα πράγματα και αυτά σε αργή κίνηση. Έναν καφέ από τα χεράκια μου, έναν δεύτερο με την αδερφή μου, ένα απολαυστικό μπάνιο, μια βόλτα στο λιμάνι του Πειραιά που ενώ είναι παλιό και γεμάτο θόρυβο ο ήλιος το κάνει να γυαλίζει.

Μια αγαπημένη διαδρομή με τον ηλεκτρικό Πειραιάς – Ομόνοια. Δεν είναι πια άσχημη. Το σιντριβάνι της πηγαίνει πολύ! Όλες τις ώρες, έχει εικόνες, ανθρώπους, μουσική. Το βλέμμα μου κολλημένο στον ουρανό, στον έξω κόσμο. Χιλιάδες όμορφες εικόνες περνάνε από το μυαλό μου. Γλυκές αναμνήσεις που θα έδινα τα πάντα για να τις ξαναζήσω.

Πρώτη στάση Φάληρο. Ένα μεγάλο καλοκαιρινό θέατρο. Το Δελφινάριο. Παιδί ήμουν και με πήγαιναν οι γονείς μου και βλέπαμε επιθεωρήσεις. Μου άρεσαν τα φώτα, τα σκηνικά, τα χορευτικά, γελούσα με την ψυχή μου. Από τότε έχω να πάω.

Δεύτερη στάση Μοσχάτο. Ένα όμορφο ανθοπωλείο. Της γυναίκας του αδερφού μου. Αμέτρητα λουλούδια. Μοναδικές βιτρίνες που δεν περνούσαν απαρατήρητες. Καφέδες, τσιγάρα και ατελείωτες κουβέντες.

Τρίτη στάση Καλλιθέα. Μαθήματα δημιουργικής γραφής με την δασκάλα μου σε ένα φιλόξενο και ζεστό σπίτι. Ασκήσεις, μονόλογοι, μικρές διορθώσεις, γέλια και εντυπώσεις.

Μία στάση πριν το Μοναστηράκι – το Θησείο. Η απόλυτη ομορφιά. Ένας μεγάλος και ηλιόλουστος πεζόδρομος που δεν τον βαριέσαι ποτέ. Μικροπωλητές και στις δύο πλευρές που πουλάνε ότι βάζει ο νους σου. Καφετέριες στη σειρά για να αράξεις και να μην κάνεις τίποτα.

Μοναστηράκι. Μια πλατεία γεμάτη ζωή. Αγορά με παπούτσια και ρούχα που σε παρακαλάνε. Λίγα μέτρα πιο κει η Πλάκα. Η οδός Αθηνάς στην ευθεία και από πάνω η Αιόλου που έγινε της μόδας και δεν βρίσκεις τραπέζι – έχει – δεν – έχει – ήλιο.

Ο ήλιος έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας και κουράστηκε. Πήρε όλο το χειροκρότημα και πάει για ύπνο. Μοίρασε αυτόγραφα, έτσι κάνουν όλοι οι αληθινοί αστέρες. Η θερμοκρασία κατέβηκε λίγο αλλά όχι τόσο για να κρυφτείς στη φωλιά σου. Η νύχτα τώρα ξεκινά!

Και θα είναι μια όμορφη νύχτα…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ: Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης

_____________________

Γίνετε μέλος της ομάδας μας “Βιβλίων Ορίζοντες” στο facebook πατώντας το παρακάτω σύνδεσμο

Βιβλίων Ορίζοντες