ΜΑΝΙΝΑ-ΚΑΤΕΡΙΝΑ-ΠΑΤΤΥ: Τις θυμάστε..;;; Παλιές, αγαπημένες και αξέχαστες φιλενάδες!!

“Μανίνα” – “Κατερίνα” – “Πάττυ”
Τα περιοδικά που αγαπήθηκαν από δεκάδες χιλιάδες κορίτσια. Ποια ήταν η Κατερίνα που έδωσε το όνομα της στο περιοδικό.

Μανίνα, Κατερίνα, Πάττυ, Σούπερ Κατερίνα. Ποια κοπέλα δεν θυμάται αυτά τα περιοδικά της δεκαετίας 80 που κυκλοφορούσαν κάθε εβδομάδα και με τις αφίσες τους στόλιζαν τον τοίχο του δωμάτιού τους και με τα σιδερότυπα τα μπλουζάκια τους;;; Παλιές καλές και όμορφες εποχές!!

Η «Μανίνα» και η «Κατερίνα» διαβάζονταν από δεκάδες χιλιάδες κορίτσια τις δεκαετίες του ΄70, του ΄80 και του ΄90. Δυο ανταγωνιστικά περιοδικά που γίνονταν ανάρπαστα κάθε εβδομάδα.

Εκτός από τα θέματα που φιλοξενούσαν, στις σελίδες τους οι αναγνώστριες έβρισκαν σιδερότυπα, αφίσες των αγαπημένων τους καλλιτεχνών, αυτοκόλλητα για τα τετράδιά τους, κατασκευές με χαρτοκοπτική, χαλκομανίες και άλλες προσφορές.

Η «Μανίνα» πρωτοπορεί στις προσφορές.

Πρώτα κυκλοφόρησε η «Μανίνα», στα μέσα του 1972 από τις εκδόσεις «2001». «Το μοναδικό περιοδικό για κορίτσια» έγραφε πάνω από τον τίτλο της και απευθυνόταν κυρίως σε ηλικίες από 8 μέχρι 15 χρόνων. Τα πρώτα τεύχη κυκλοφορούσαν με ζωγραφιές στα εξώφυλλα και στο εσωτερικό τους οι μικρές αναγνώστριες διάβαζαν εικονογραφημένες ιστορίες από ξένους εκδοτικούς οίκους. Στη συνέχεια, τα εξώφυλλα φιλοξενούσαν φωτογραφίες καλλιτεχνών της εποχής όπως ο Δάκης, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Πασχάλης, ο Μάικλ Τζάκσον, ο Σταμάτης Γαρδέλης, ο Ντέιβιντ Χάσελχοφ, οι Duran Duran και πολλοί άλλοι.

Τα χρόνια περνούσαν και η «Μανίνα» πρόσθεσε στο περιεχόμενό της προσφορές όπως αφίσες, ημερολόγια και σιδερότυπα, ενώ το μεγάλο της «χαρτί» ήταν η εικονογραφημένη «ιστορία της Έμμα».

Αποτέλεσμα ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 να πουλάει κάθε εβδομάδα 140.000 αντίτυπα.
Το τελευταίο τεύχος κυκλοφόρησε το 1992.

«Κατερίνα» και «Σούπερ Κατερίνα» στόχευαν στην εφηβεία.

Όταν βγήκε η «Κατερίνα» η λεζάντα κάτω από τον τίτλο στη «Μανίνα» άλλαξε. «Το πρώτο περιοδικό για κορίτσια» έγραφε, στρεφόμενη εμφανώς κατά του ανταγωνισμού.
Η «Κατερίνα» κυκλοφόρησε το 1973 και απευθυνόταν σε λίγο μεγαλύτερες ηλικίες. Με θέματα που απασχολούσαν τις έφηβες, με αφιερώματα σε καλλιτέχνες, στις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων, με προτάσεις για μόδα και εικονογραφημένες ιστορίες σε συνέχειες.

Σε αντίθεση με τη «Μανίνα», η «Κατερίνα» βγήκε κατευθείαν με φωτογραφίες καλλιτεχνών στα εξώφυλλά της. Οι προσφορές-αφίσες, σιδερότυπα κλπ- δεν έλειπαν.
Το 1979 κυκλοφόρησε η μηνιαία εκδοχή της «Κατερίνας», η «Σούπερ Κατερίνα», με περισσότερα θέματα και φυσικά περισσότερες προσφορές.

Το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε με εξώφυλλο τον Τζον Τραβόλτα και πούλησε μόνο στην Αθήνα 70.000 αντίτυπα κι άλλα τόσα την περιφέρεια.

Η ιδέα της κυκλοφορίας της «Κατερίνας» ανήκει στην Κατερίνα Ρώσσιου-Ανεμοδουρά, η οποία είχε παντρευτεί τον γιο του Στέλιου Ανεμοδουρά, εκδότη του «Μικρού Ήρωα».
Το όνομά της δόθηκε στο περιοδικό μετά από πρόταση του πεθερού της. Ο ανταγωνισμός των δύο περιοδικών ήταν έντονος για δεκαετίες, ενώ εκδίδονταν και άλλα περιοδικά που στόχευαν στο κοινό τους.

Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 η Σούπερ Κατερίνα» ενέταξε στις προσφορές και τα CD που είχαν κάνει τότε την εμφάνισή τους.

“Πάττυ”: Έτος κυκλοφορίας 1977, τελευταίο τεύχος 1992

Το αγαπημένο μου. Δεν την έχανα ποτέ. Η δική μου αυτοκόλλητη. Με την Πάττυ μου, μιλούσαμε.
Μια φορά το 15θήμερο (γιατί τότε έβγαινε η Πάττυ, κι αν θυμάμαι καλά, κάθε δεύτερη Πέμπτη). Είχα ταυτιστεί τόσο με εκείνο το ευαίσθητο και όμορφο κορίτσι που παρόλο που ντυνόταν μοντέρνα και φορούσε έντονη μάσκαρα, ήταν αθώο και ζούσε μονίμως σε ένα ροζ σύννεφο. Η φωνή της πραγματικότητας ήταν πάντα η φίλη της, μου διαφεύγει το όνομα, μια τσαούσα που της έδινε μερικά «λεκτικά» χαστούκια μπας και την ξυπνήσει. Όμως η Πάττυ μου, δεν με πρόδωσε ποτέ. Παρέμεινε ένα γλυκό χάπατο, που δεν μπορούσε να κερδίσει την καρδιά του Τζον. Όσο για τον Τζον, ήταν το τέλειο (“χαζό” αλλά κούκλος), αγόρι που ήταν μονίμως αλλού και φερόταν σαν να μην καταλάβαινε τα άτσαλα σήματα συμπάθειας και όχι μόνο που του έστελνε η Πάττυ.

Όπως όλα τα αγόρια εκείνης της ηλικίας, για να μην πω κάθε ηλικίας.

Υπήρχαν και άλλα ωμός το ίδιο αγαπημένα. Απορροφούσαν μεγάλο ποσοστό του εβδομαδιαίου χαρτζιλικιού μας, αλλά χαλάλι τους. Γιατί μας κρατούσαν την καλύτερη παρέα τα μεσημέρια του καλοκαιριού, όταν κάναμε πως κοιμόμαστε με τα παντζούρια κλειστά και τις ηλιαχτίδες που τρύπωναν από τις γρίλιες τους για φωτισμό, αλλά και τον χειμώνα, στα διαλείμματα του σχολείου και μετά το μεσημεριανό φαγητό, όταν κάναμε πως διαβάζουμε –διαβάζαμε, απλά όχι για το σχολείο. Αυτά είναι τα αγαπημένα περιοδικά των παιδικών μας χρόνων.

Τα Σαΐνια

Πρωτοκυκλοφόρησαν το 1992, έδιναν δωράκι κι αυτά εδώ τα μίνι βιβλιαράκια με ανέκδοτα και πειράματα. Έχουν πλέον και δικιά τους σελίδα στο Facebook ενώ στο Youtube υπάρχει και η διαφήμιση του 1995.

Το Ρόδι

Μόνο οι παλιότεροι θα το θυμάστε: Ξεκίνησε να κυκλοφορεί τα μακρινά 80s, είχε κατά βάση διηγήματα αλλά και συνεντεύξεις celebrities της εποχής («Η Αλίκη Βουγιουκλάκη μιλάει στα Ροδόπουλα» διαβάζουμε χαρακτηριστικά σε εξώφυλλο του 1988).

Μίκυ Μυστήριο

Οι νουάρ ιστορίες μυστηρίου του δαιμόνιου ντετέκτιβ Μίκυ Μάους κυκλοφόρησαν σε τρεις κύκλους την ένδοξη δεκαετία του ’90.

Αλμανάκο

Το αγαπημένο των αγοριών στα 90s, είχε κατά βάση τις ιστορίες του Φάντομ Ντακ, του υπερήρωα της Λιμνούπολης, αλλά και στήλες για αθλητικά και ανέκδοτα.

Κλασικά Εικονογραφημένα

Ούτε τους πολύ παλιούς θα αφήσουμε παραπονεμένους: Το θρυλικό περιοδικό ξεκίνησε να κυκλοφορεί στην Ελλάδα το 1951 (!) με ιστορίες σαν αυτές του Όλιβερ Τουίστ, των Άθλιων, του Ρομπέν των Δασών και της… Καλύβας του Μπαρμπα-Θωμά.

Μπλεκ και Αγόρι

Το αντίπαλο δέος των Μανίνα-Κατερίνα, τα αμιγώς αγορίστικα αλλά παρόμοιας λογικής περιοδικά ξεκίνησαν να κυκλοφορούν το 1969 και το 1975 αντίστοιχα, και ανέθρεψαν ολόκληρες γενιές με κόμιξ, ιστορίες σαν αυτές του Δικαστή Ντρεντ, και τα απαραίτητα αθλητικά, ανέκδοτα και αφιερώματα σε περσόνες της εποχής. Κυκλοφορούσαν και τα δύο ανελλιπώς μέχρι τα μέσα των 90s.

Τιραμόλα

Ο ήρωας με το σώμα από καουτσούκ που του επέτρεπε να απλώνει χέρια και πόδια χιλιόμετρα μακριά δημιουργήθηκε στην Ιταλία το 1952, έφτασε στην χώρα μας το 1970 και έγινε συνώνυμο της ευλυγισίας που καλά κρατεί μέχρι σήμερα.

Σεραφίνο

Ο Σεραφίνο έφτασε στην Ελλάδα το 1969 και κράτησε παρέα στους μικρούς Έλληνες για δύο δεκαετίες. Ο ήρωας του συγκεκριμένου κόμικ ήταν ένας καλοσυνάτος αλητάκος, που συνήθως έμπλεκε σε παράξενες περιπέτειες για να μπορέσει να εξασφαλίσει μια μπουκιά φαγητό.

Άρτσυ

Η Αμερική των 60s είχε, προφανώς, πολλά κοινά με την Ελλάδα των 90s. Αλλιώς δεν εξηγείται η γιγάντια επιτυχία των ερωτικών περιπετειών μιας παρέας κολλεγιόπαιδων που πίνουν milk shake και συχνάζουν σε drive in, στο αγαπημένο εφηβικό κόμικ της δεκαετίας του ’90.

Αστερίξ, Λούκυ Λουκ και η λοιπή… γαλλική σχολή