“ΜΑΥΡΟ-ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΟΡΤΑ” της Στάλως Φωτιάδου, γράφει η Δέσποινα Ανθοπούλου

Από το μαύρο της νύχτας και τα σκοτεινά μονοπάτια στα οποία κάποιοι βάδιζαν και κάποιοι πάσχιζαν να επιβιώσουν  στις «δανεικές  ταυτότητες»,  η συγγραφέας μας ανοίγει την «δεύτερη πόρτα» και μας συστήνει έναν άλλο κόσμο, ένα  άλλο μαύρο, αυτό της μνήμης.       

Τον Ορφέα και την Χλόη, τους πρωταγωνιστές τις ιστορίας μας, τους ένωσε μια κοινή πορεία και μια δύσκολη παιδική και εφηβική ηλικία. Ανάμεσα τους αναπτύχτηκε μια σχέση αγάπης δυνατής, μα και εξάρτησης, αφού κανείς τους, δεν μπορούσε να φανταστεί την ζωή του, χωρίς τον άλλον. Γύρω τους όλοι οι υπόλοιποι δευτεραγωνιστές του βιβλίου, είναι άνθρωποι καθημερινοί, που κουβαλούν ο καθένας την δική του ιστορία, μα με σημαντικό ρόλο στην ζωή του ζευγαριού. Χαρακτήρες  συμπαθείς και οικείοι,  που μας προσφέρουν ευχάριστα διαλειμματα, όταν η ένταση κορυφώνεται και χρειαζόμαστε μια ανάσα. Ο Ορφέας και η Χλόη  όμως, έχουν υψώσει τείχη γύρω από την σχέση τους, όχι όμως γιατί δεν  θέλουν κανέναν άλλο στην ζωή τους, αλλά γιατί πέρασαν πολλά και για όλα αυτά, εντελώς ενοχικά, τα βάζουν περισσότερο με τους εαυτούς τους παρά με τους άλλους. Με αυτόν τον τρόπο πίστευαν πως προστάτευαν τους εαυτούς τους και την σχέση τους, από κάθε απειλή και τους γύρω τους.

«Όλα ήταν τόσο κοντά κι όμως έρχονταν από τον άλλο κόσμο. Πόσο μακριά είναι άραγε ο κόσμος των ψυχών»;

Ο Ορφέας έψαχνε τον παράδεισο κοντά της, παλεύοντας την δική του κόλαση και εκείνη πάντα εκεί, να του ψιθυρίζει  «σ’ αγαπώ Ορφέα μου» μέχρι να καταλαγιάσουν οι δαίμονες του. Εξαρτημένος από τους ανθρώπους που αγαπά,  αποζητούσε  όμως και την απομόνωση και την ελευθερία που χαρίζει,  έτσι πίστευε πως θα έβρισκε την δύναμη, που θα τον οδηγούσε να κατεβάσει ρολά,  να ανοίξει την πόρτα στις δύσκολες αναμνήσεις από το παρελθόν  του και να βρεθεί αντιμέτωπος,  με όσα η μνήμη δεν διαγράφει.

 

 

Πέρασε την είσοδο του εσωτερικού, προσωπικού του λαβύρινθου και οδηγήθηκε σε δαιδαλώδη μονοπάτια, προσπαθώντας να σκοτώσει το τέρας που τον καταδίωκε.

Θα καταφέρει άραγε ο Ορφέας να ξετυλίξει το κουβάρι που θα τον δείξει τον δρόμο για την έξοδο και να το κόψει όταν λυτρωθεί;

Θα καταφέρει να λύσει τον δικό του μίτο;

Δεν έχουμε παρά να αφεθούμε στην ιστορία του βιβλίου και να αφήσουμε την συγγραφέα να μας οδηγήσει σιγά-σιγά στην αλήθεια.

Η γραφή και ο τρόπος έκφρασης της Στάλως Φωτιάδου, είναι χαρακτηριστικός όπως άλλωστε σε κάθε συγγραφέα. Αυτό που έχω προσέξει  όμως, είναι πως σε κάθε βιβλίο της, η γραφή μεταβάλλεται και προσαρμόζεται ανάλογα με την ατμόσφαιρα που κυριαρχεί στην ιστορία.

Αναπόφευκτα συγκρίνω το δεύτερο Μαύρο με το πρώτο. Στις «Δανεικές Ταυτότητες» η ιστορία εξελίσσεται με γραφή σκληρή όσο εισχωρεί στο μαύρο της παρανομίας. Κρατώντας απόσταση από συναισθηματικές περιγραφές,  η συγγραφέας «σπρώχνει» τον αναγνώστη να τις νιώσει ο ίδιος, μέσα από το μαύρο που κυριαρχεί στις σκέψεις και τις πράξεις των χαρακτήρων. Αντίθετα, στην «Δεύτερη Πόρτα»,  η Στάλω Φωτιάδου, εισχωρεί στην καθημερινή ζωή μιας οικογένειας,  χρωματίζοντας με ένα αλλιώτικο μαύρο την συγγραφική έκφραση, με αποτέλεσμα να επικρατεί το συναίσθημα χωρίς όμως να το εκβιάζει.   Αρκετές φορές, διαχέεται στο κείμενο, έξυπνα τοποθετημένη,  η αίσθηση του χιούμορ, που εξισορροπεί τα συναισθήματα και αποφορτίζει την ατμόσφαιρα. Ένα ακόμα έξυπνο συγγραφικό τέχνασμα από την συγγραφέα, για να αποφύγει το μελοδραματισμό και που αποδεικνύει την συγγραφική της δεινότητα και υπεροχή.  

 

Λίγα λόγια για το βιβλίο

.

  Κανείς δεν µπορούσε να µπει στην επικίνδυνη ζώνη της σχέσης τους. Ο Ορφέας βρέθηκε κοντά της κι αφέθηκε στον παράδεισό της παλεύοντας µε τη δική του κόλαση. Του χάιδευε τα µαλλιά όσο εκείνος έσερνε τα χείλη από τον µώλωπα στο στόµα της, λες και φίλαγε φωτιά. Με ευλαβική προσοχή, µην καεί.

«Σ’ αγαπάω, Ορφέα µου…»

Όπως την είχε αγκαλιά και τη φιλούσε, σταµάτησε. Ενοχές.

«Θέλω να µείνω µόνος».

Μετά την απολογία, η αποµόνωση. Να κρυφτεί από τη ζωή τους εξορίζοντας τον εαυτό του στους λαβύρινθους µιας παγιδευµένης µοναξιάς. Λιποτάκτης στο ίδιο του το σκοτάδι, έτρεµε να πατήσει την γκρίζα ζώνη του µυαλού του.

Λαβύρινθος φτιαγµένος από µοναξιά, λύπες και φόβο.

«Παγίδα είναι το πέρασµα µια µέρα θα χαθείς.
Πάρε τον µίτο να βρεις την έξοδο».

Αν λυγίσει στη δύναµη της αγάπης τους και υποκύψει, έδωσε όρκο στον εαυτό του να ψαλιδίσει τον µίτο µόλις τον αγγίξει.

Το σταυροδρόµι όπου το παρελθόν παγιδεύτηκε σε ένα αιώνιο παρόν. Οι δικές σου µνήµες από τι χρώµατα έχουν φτιαχτεί; Κρατάς µίτο ή ψαλίδι; Και τι κρύβεις πίσω από τη δική σου Δεύτερη Πόρτα;

Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που θέτει στον αναγνώστη το αμείλικτο ερώτημα: Οι δικές σου μνήμες από τι χρώματα έχουν φτιαχτεί;