Λουκρητία Βοργία -Η κόρη του Πάπα με την απαράμιλλη ομορφιά που κατηγορήθηκε για αιμομιξία..
Λουκρητία Βοργία. Ένα όνομα που έχει συνδεθεί με την ακολασία και την μηχανορραφία. Ένα πρόσωπο που έχει παρεξηγηθεί, όσο και πολλά άλλα μέσα στην ιστορία.
Η Λουκρητία Βοργία γεννήθηκε στο Σουμπιάκο, στα περίχωρα της Ρώμης στις 18 Απριλίου του 1480 και πέθανε στη Φεράρα στις 24 Ιουνίου του 1519. Τα νεανικά της χρόνια τα πέρασε στην αυλή των Βοργιών ονομαστή για τις ραδιουργίες και τα εγκλήματά της. Η ίδια διέθετε εξαιρετική ομορφιά και πολλές χάρες, ενώ ο ήπιος χαρακτήρας και η ιδιαίτερη ευφυΐα της τη βοήθησαν στο ρόλο τον οποίο ίσως ασυναίσθητα να διαδραμάτισε. Οι αλλεπάλληλοι γάμοι της μάλλον υπήρξαν σκόπιμοι προκειμένου να ικανοποιήσουν τη φιλοδοξία του πατέρα της και την αύξηση της δύναμης του αδελφού της.
Είχε τρία αδέρφια, τον Καίσαρα, τον Τζιοβάνι και το Τζόφρι. Ο πατέρας της κατάφερε να γίνει αργότερα ο Πάπας Αλέξανδρος Στ’, κάνοντας τους Βοργίες μια διαβόητη και αδίστακτη οικογένεια που κατάφερε με τεχνάσματα και εγκλήματα να ανέβει κοινωνικά και οικονομικά.
Η Λουκρητία ήταν μια πανέμορφη γυναίκα, με κοκκινόξανθα κοπέλα, που έμεινε στην ιστορία για την απαράμιλλη ομορφιά της, την αψεγάδιαστη φιλντισένια επιδερμίδα.. και όχι μόνο.
Σε ηλικία μόλις 13 ετών, εξαναγκάστηκε από την οικογένειά της να παντρευτεί τον Τζιοβάνι Σφόρτσα, ώστε να συμμαχήσει το Βατικανό με το Μιλάνο κατά των Γάλλων. Χώρισαν, όμως, πέντε χρόνια αργότερα, καθώς ο γάμος δεν απέφερε στην οικογένεια τα οφέλη που επιθυμούσε.
Ο άνδρας της την εγκατέλειψε κι έφυγε απ’ τη Ρώμη φοβούμενος για τη ζωή του.
Ο Ροδρίγο προσπάθησε να δολοφονήσει τον Σφόρτσα και εκείνος κατηγόρησε την οικογένεια για αιμομιξία.
Ένας απ’ τους λόγους που τον ώθησαν να το βάλει στα πόδια, όπως αναφέρει ο Στράδερν, είναι ότι όταν ο Πάπας επιδίωξε να ακυρώσει τον γάμο στη λογική ότι ο γαμπρός δεν εκπλήρωνε τις συζυγικές του υποχρεώσεις προς τη νύφη, ο Σφόρτσα διαμαρτυρήθηκε ότι είχε κοιμηθεί άπειρες φορές με τη γυναίκα του «αλλά του την πήρε ο Πάπας για να πάρει τη θέση του στο κρεβάτι της». Η Λουκρητία, κατηγορήθηκε ότι πλάγιαζε με τον πατέρα της αλλά και τον αδερφό της, Καίσαρα. Ωστόσο, ο Σφόρτσα εξαναγκάστηκε να υπογράψει χαρτιά ότι ήταν ανίκανος ώστε να εκδοθεί νόμιμα το διαζύγιο.
«Ένα βράδυ ο Τζακουΐνο, θαλαμηπόλος του Ιωάννη Σφόρτσα βρισκόταν στον κοιτώνα της Λουκρητίας όταν μπήκε σ΄ αυτό ο αδελφός της Καίσαρ. Πριν όμως μπει, η Λουκρητία διέταξε αυτόν να κρυφτεί πίσω από ένα ανάκλιντρο. Μπαίνοντας ο αδελφός της, της ανακοίνωσε ότι έδωσε εντολή να σκοτώσουν τον σύζυγό της. Έτσι μόλις στη συνέχεια έφυγε ο Κάισαρ Βοργίας η Λουκρητία έστειλε τον αυτήκοο μάρτυρα θαλαμηπόλο να ειδοποιήσει τον Ιωάννη Σφόρτσα. Τότε αυτός ιππεύοντας ένα άλογο έφθασε στο Πέζαρο μετά από 24 ώρες όπου φθάνοντας το άλογο έπεσε νεκρό από τον συνεχή καλπασμό».
Δεύτερος σύζυγός της ήταν ο Αλφόνσο της Αραγωνίας, Δούκας της Νάπολης. Κι αυτός όμως δεν είχε καλύτερη τύχη. Δολοφονήθηκε από τον σωματοφύλακα του αδερφού της, Μικελέτο.
Είχε αποκτήσει ήδη ένα παιδί, τον Ροδρίγο. Για την οικογένεια των Βοργίων, όμως, αυτό δεν ήταν αρκετό. Για άλλη μία φορά, ο διεφθαρμένος Πάπας χρησιμοποίησε την κόρη του ως πιόνι των συμφερόντων του.
Κανονίστηκε ο τρίτος γάμος της Λουκρητίας με τον Αλφόνσο της Έστης, Δούκα της Φεράρας. Η ίδια έγινε έτσι Δούκισσα της Φεράρας. Εκεί, η Λουκρητία κατάφερε πλέον να λάμψει και να ξεφύγει από την δράση της οικογένειάς της.
Δημιουργεί μια λόγια αυλή, με καλλιτέχνες, συγγραφείς και διανοούμενους της Αναγεννησιακής εποχής. Θεωρήθηκε προστάτιδα των γραμμάτων και των τεχνών και κέρδισε την εκτίμηση όλων, πέρα από την ομορφιά της, και με την ευγένειά της.
Απέκτησε επτά παιδιά και πέρασε το υπόλοιπο της ζωή της με τον Αλφόνσο. Της καταλογίζουν, βέβαια πολλές εξωσυζυγικές ερωτικές σχέσεις, κερδίζοντας τον τίτλο της «μοιραίας γυναίκας».
Σύμφωνα με ιστορικούς και χρονογράφους, δεν υπάρχουν αποδείξεις για τις εγκληματικές και ανήθικες πράξεις που της καταλογίζουν. Οι φήμες και τα σκάνδαλα αποδίδονται κυρίως την «μαφιόζικη» οικογένεια των Βοργίων.
Οι σύγχρονοι της Λουκρητίας χρονικογράφοι της απέδωσαν πλήθος κατηγοριών. Αντίθετα οι νεότεροι ιστοριοδίφες εξετάζοντας τα πολιτικά πάθη και τις θρησκευτικές έριδες της εποχής εκείνης στέκονται απέναντι από το πρόσωπό της με περισσότερο ίσως σεβασμό. Συγκεκριμένα ο Γρηγορόβιος καίτοι αναγνωρίζει τη Λουκρητία ως φιλήδονη γενικά, δεν δέχεται να είχε εγκληματική φύση, θεωρώντας πως όλα αυτά είναι κατηγορίες των εχθρών των Βοργιών. Βέβαια υπήρξαν και συγγραφείς που προσπάθησαν να την εξαγνίσουν από κάθε κατηγορία.
«Όλα της ήταν φευγαλέα, ακαθόριστα, αμφίρροπα, άτολμα, τόσο στο πνεύμα όσο και στην έκφρασή της και προπάντων ο χαρακτήρας της. Κατέστη κοντά στον πατέρα της και τους φιλόδοξους αδελφούς της “ευμάλακτος κηρός”, “χαρίεσσα σκλάβα”, που όμως η εκπαίδευσή της δεν μόρφωσε την αιδώ, ούτε τον λεπτοφυή γυναικείο αυτοσεβασμό.
Έτσι ως γλυκύτατη γυνή προετοιμάστηκε να δεχτεί χωρίς αντιστάσεις τις σκανδαλωδέστερες περιπέτειες του Οίκου των Βοργίων τις οποίες κάποια ψυχική αναισθησία τις καθιστούσε λιγότερο οδυνηρές για την ίδια. Συνήθισε στο πόνο, (συνεχίζει ο Γκέμπχαρτ) όπως συνήθισε τα παράξενα θεάματα της παπικής αυλής».
Η τελευταία γέννα απέβη μοιραία για την Λουκρητία. Πέθανε κατά την διάρκεια του τοκετού το 1519, σε ηλικία μόλις 39 ετών.
Η Λουκρητία Βοργία έμεινε στην ιστορία ως μοιραία, φιλήδονη γυναίκα, πανούργα, ραδιούργα, συνώνυμο της ανηθικότητας, της ακολασίας και της αιμομιξίας και με παράνομες και εγκληματικές δράσεις.
Έτσι απεικονίζεται στο θεατρικό δράμα του Βίκτορ Ουγκώ, στην όπερα του Ντονιτσέτι, σε πίνακα του Dante Gabriel Rossetti αλλά και σε πολλές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές που βασίστηκαν στην ιστορία της.
Η παρακάτω προσωπογραφία φαίνεται να είναι το πραγματικό πορτραίτο της Λουκρητίας
Η Eθνική Πινακοθήκη της Victoria ανακοίνωσε πως είχε στην κατοχή της, την αυθεντική προσωπογραφία της Λουκρητίας, για παραπάνω από σαράντα χρόνια. Το πορτραίτο αυτό ήταν δουλειά του ζωγράφου Dosso Dossi (1486 – 1542), ο οποίος ήταν σύγχρονος του Michelangelo και χρονολογούνταν μεταξύ 1515 και 1520. Είναι, επίσης, το μοναδικό σε ολόκληρη την ιστορία της οικογενείας των Βοργία. Η πινακοθήκη το αγόρασε για 8,000 λίρες στο Λονδίνο το 1965. Το πορτραίτο την απεικονίζει να κρατάει ένα στιλέτο.
Η πρόσφατη ταυτοποίηση του θέματος αυτού του πίνακα ως Lucrezia Borgia (1480–1519) απάντησε σε ένα μακροχρόνιο μυστήριο. Η Borgia παντρεύτηκε τον Alfonso d’Este, κληρονόμο του Δουκάτου της Ferrara, το 1502. Με αυτόν τον τρόπο, αποχαιρετούσε τις ταραχώδεις υποθέσεις του παπισμού της Borgia και εγκαταστάθηκε στο πολύ πολιτισμένο περιβάλλον της Renaissance Ferrara. Αυτό το πορτρέτο είναι γεμάτο με αναφορές στην κλασική αρχαιότητα: περιέχει συμβολικές αναφορές στην Αφροδίτη και την αρχαία ρωμαϊκή ηρωίδα Lucretia, και ενώνεται θεματικά με τη λατινική επιγραφή, «το φωτεινότερο [από την ομορφιά] είναι η αρετή που κυριαρχεί σε αυτό το όμορφο σώμα», ένα εξελιγμένο προσαρμογή ενός στίχου από τον Βιργίλ Αινιντ.
Γίνετε μέλος της ομάδας μας “Βιβλίων Ορίζοντες” στο facebook πατώντας το παρακάτω σύνδεσμο
Επιμέλεια κειμένου: Καλλιόπη Γιακουμή
678
124
20