Αφιέρωμα στον …Γιάννη Φιλιππίδη

Στο σημερινό μας αφιέρωμα φιλοξενούμε τον αγαπημένο μας συγγραφέα Γιάννη Φιλιππίδη  

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα..

Γιάννης Φιλιππίδης

Ο Γιάννης Φιλιππίδης είναι συγγραφέας και υπεύθυνος εκδόσεων της Άνεμος Εκδοτική. Σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Βασίλη Ρίτσου.

Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά και επώνυμες ιστοσελίδες.

Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Από το 2013 αρθρογραφεί κι είναι αρχισυντάκτης στο www.anemosmagazine.gr

Εργογραφία

Aπό την Άνεμος εκδοτική κυκλοφορούν τα βιβλία του:

«Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου» (μυθιστόρημα, 2006)

«Ο εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλι “αχ”» (μυθιστόρημα, 2008)

«Μα, το ψάρι είναι φρούτο» (οχτώ απρόβλεπτες ιστορίες, για ενήλικους αναγνώστες, 2011)

«Kρατάς μυστικό;» (μυθιστόρημα, 2011)

«Zωή με λες» (παιχνίδια πεζογραφίας, 2011)

«Λούσιfair, η βασίλισσα της Κυψέλης» (μυθιστόρημα, 2012).

«Ο Απρίλης στάθηκε αλήτης» (μυθιστόρημα, 2014)

«Το ασανσέρ των οκτώμιση» (θεατρικό, 2015)

«Κωδικός Ελευθερία» (παιχνίδια πεζογραφίας, 2015)

«Εκείνος που άκουγε τις επιθυμίες των άλλων» (μυθιστόρημα, 2017)

«Είχε λιακάδα σήμερα» (μυθιστόρημα, 2019)

«Το σπίτι με τις κλειδαριές» (μυθιστόρημα, 2020)

Πολυσυμμετοχικά
«Το προσωπικό μου θέατρο σκιών» (συμμετοχή, ιδιωτική έκδοση Black Duck multiplarte, 2011)
«Προσωπογραφίες» (συμμετοχή, ιδιωτική έκδοση Black Duck multiplarte, 2011).

Ακολουθήστε τον Γιάννη Φιλιππίδη στο Facebook

Ακολουθήστε τον Γιάννη Φιλιππίδη στο Twitter

Παρακολουθήστε ενδιαφέροντα videos στη Vimeo

Γιάννης Φιλιππίδης: Το μπλογκ

Γιάννης Φιλιππίδης || Ζωή άλλη || Η ποιότητα στη ζωή, είναι δικαίωμα

Ο Γιάννης Φιλιππίδης είναι λογοτέχνης με όλη την σημασία της λέξεως. Αρκεί να διαβάσει κανείς έστω και ένα βιβλίο του και θα το καταλάβει αμέσως.  Αιώνιος και πιστός εραστής του γραπτού λόγου, μας έχει δώσει πολλά και αξιόλογα δείγματα της συγγραφικής του δεινότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι, τα βιβλία του κερδίζουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στις καρδιές των αναγνωστών και γρήγορα γίνονται best sellers.  Δεν είναι επίσης τυχαίο το ότι ακόμα και παλιότερα του μυθιστορήματα, διαβάζονται και ανατυπώνονται συνέχεια, προκαλώντας τον ενθουσιασμό και το ενδιαφέρον των αναγνωστών τους.  Δεικτικός κι ευαίσθητος, διεισδυτικός και ατμοσφαιρικός, επιλέγει πολύ προσεχτικά τον καμβά της ιστορίας με την οποία θα καταπιαστεί  και κεντά επιλεκτικά τις λέξεις μία-μία, δημιουργώντας ένα κομψοτέχνημα λόγου. Άμεσα μεταδοτικός, δίνει πνοή σε κάθε του έμπνευση ενώ χάρη στην δυνατή πένα που διαθέτει, δεν διστάζει να θίξει, να καυτηριάσει, να παρουσιάσει με τον δικό του μοναδικό τρόπο -τρόπο που κάθε φορά εναρμονίζει τέλεια στα βιβλία του- κακώς κείμενα και συμπεριφορές, που μαστίζουν και επηρεαζόσουν τον κόσμο μας.  Στα βιβλία του υπάρχουν πάντα λόγοι και τρόποι να περάσει τα μηνύματα του για ότι τον ενοχλεί, χωρίς να τον ενδιαφέρει αν δυσαρεστήσει κάποιους ή αν δεν γίνει αρεστός. Τον ενδιαφέρει να απελευθερώνεται ο ίδιος και να καταθέτει αλήθειες στους αναγνώστες του, σαν να τους κοιτά στα μάτια μέσα από τις σελίδες των βιβλίων του. Τον ενδιαφέρει να στέκεται έντιμα απέναντι τους, να μην ωραιοποιεί καταστάσεις, να μην κρύβει τα σκουπίδια κάτω από χαλάκια, μα μέσω των όσων γράφει, να δίνει συνεχώς τροφή για σκέψη στους αναγνώστες του και να τους οδηγεί σε μονοπάτια εσωτερικής γνώσης μα μέσα από μια πορεία, που πρώτος αυτός έχει κάνει, κατά την διάρκεια της συγγραφής του εκάστοτε βιβλίου του.

Επιλέγει θέματα που θίγουν σημαντικά ζητήματα και ανισορροπίες μιας φθίνουσας κοινωνίας και μιας νοοτροπίας που κινείται με βήμα βραδύποδα προς το μέλλον και την αλλαγή, μα καταλήγει πάντα σε κάτι αισιόδοξο, προσπαθώντας να περάσει όμορφα και θετικά μηνύματα στον αναγνώστη του. Του επισημαίνει γλυκαίνοντας τον, στο ξαπόσταμα του κάθε ταξιδιού που μαζί έκαναν, πως η ζωή έιναι παρούσα κάθε μέρα, κάθε στιγμή και πως είναι χρέος όλων μας να παλεύουμε πάντα, για να αλλάξουμε τα πράγματα προς το καλύτερο, ξεκινώντας πρώτα από μας τους ίδιους. Προτρέπει τους αναγνώστες του να συνεχίζουν, γιατί υπάρχει και η φωτεινή μεριά της ζωής και το σύμπαν ξέρει να επιβραβεύει κάθε καλό, χαρίζοντας στο τέλος σωτήριες λύσης και την ευτυχία, σε όποιον απέδειξε πως την αξίζει.

Μα δεν γοητεύεται μόνο ο αναγνώστης από τον συγγραφέα Γιάννη Φιλιππίδη, γοητεύεται και από την προσωπικότητα του όποιος τον γνωρίσει καλύτερα, πιο προσωπικά.  Σε αντιμετωπίζει από την πρώτη στιγμή που μιλάς μαζί του με καλή πρόθεση, με μια ζεστασιά που σε γλυκαίνει και με μια ευγένεια που σε κερδίζει αμέσως. Είναι αυθόρμητος και ειλικρινής και τόσο έντιμος που αμέσως σου ξεκαθαρίζει πράγματα. Αν και τα βιβλία του σηκώνουν πολλές αναγνώσεις, ο Γιάννης Φιλιππίδης δεν έχει δεύτερη ανάγνωση. Είναι ευθύς και σταθερός από την αρχή στην στάση του και σε κάθε συμπεριφορά του. Έτσι του αρέσει να του φέρονται και οι άνθρωποι που τον πλησιάζουν και όταν αυτό επιτυγχάνεται, τότε οι σχέσεις που δημιουργεί δυναμώνουν σε κάθε επαφή και γίνονται πιο βαθιές και ουσιαστικές. Είναι πολύ συναισθηματικός, άμεσος,  φιλικός, τρυφερός, δοτικός, απολαυστικός, λατρεύεις να μιλάς ώρες μαζί του..  και να τον ακούς να σου λέει.. “Αλίμονο….”-μια πολύ αγαπημένη του φράση-  άλλοτε αστειευόμενος, άλλοτε θέλοντας να δείξει την ενόχληση του και άλλες για να ειρωνευτεί διάφορες καταστάσεις.

Ο Γιάννης Φιλιππίδης είναι ο φίλος που θες να έχεις πάντα γύρω σου, κοντά σου σε κάθε όμορφη και άσχημη στιγμή.. Όσοι τον έχουν καταλαβαίνουν τι λέω, όσοι πάλι όχι..όπως εγώ για παράδειγμα… θα ευχόμαστε πάντα να μας συμβεί..

Αγαπάει πολύ εκτός από τα βιβλία και τα ζώα, ενώ δείχνει μια ιδιαίτερη προτίμηση στις γάτες, λατρεύει δε από όλες πιο πολύ, τον Φρίξο, την μασκότ της “Άνεμος εκδοτικής”. Το περισσότερο χρόνο του τον αφιερώνει στην συγγραφή και σε ζητήματα της δουλειάς του. Δεν έχει ελεύθερες ώρες  ο Γιάννης Φιλιππίδης, πάντα με κάτι δημιουργικό τις γεμίζει. Πάντα σε εγρήγορση είναι και για αυτό απολαμβάνει τις λίγες στιγμές απόδρασης σε αγαπημένους προορισμούς, πάντα με αγαπημένη παρέα.

«…Η ζωή καμιά φορά μας καίει, ακόμα και χωρίς τον ήλιο που ξεροψήνει κάθε μέρα εμένα. Αλλά μας καίει αλήθεια. Κι ο χρόνος μας καίει, μη νομίζεις. Μας πετάει σε μια λαμαρίνα καυτή στον μεσημεριανό ήλιο. Και μετά βγαίνουμε με καψίματα. Καμένοι, ναι, αλλά και πιο σοφοί». «Εκείνος που άκουγε τις επιθυμίες των άλλων», Γιάννης Φιλιππίδης, Άνεμος εκδοτική

«Είμαστε εγωιστές οι άνθρωποι, δε το’ χεις καταλάβει κουτέ μου; Νομίζουμε ότι θα ζήσουμε για πάντα. Κι όταν έρχεται η κεραμίδα, αλλάζει η οπτική μας για τον κόσμο». «Είχε λιακάδα σήμερα», Γιάννης Φιλιππίδης

«Δεν είναι δυνατό να γράψεις ένα μυθιστόρημα, αν στ’ αλήθεια δεν αισθάνεσαι πρώτος εσύ, διάφανος κι αληθινός με τα συναισθήματά σου»  Γιάννης Φιλιππίδης.

“Το σπίτι με τις κλειδαριές” είναι το τελευταίο του βιβλίο που πρόσφατα κυκλοφόρησε από την “Άνεμος εκδοτική”. Ένα καθηγητικό μυθιστόρημα από τον Γιάννη Φιλιππίδη με εκρηκτικούς χαρακτήρες, καταιγιστική πλοκή, άφθονο σασπένς και καυστικό χιούμορ, που μένει αλησμόνητο. Ένα μυθιστόρημα που σου επιτρέπει στιγμές αναγνωστικής τέρψης διαχειρός Γιάννη Φιλιππίδη

“Το σπίτι με τις κλειδαριές”

Στην ελληνική επαρχία των τελών της δεκαετίας του ’50, γεννιέται η Κατερίνα σηματοδοτώντας ταυτόχρονα την απώλεια της μάνας της εξαιτίας της δύσκολης γέννας. Το άτυχο κορίτσι, έχοντας νιώσει μονάχα μια φορά τη θαλπωρή του μητρικού κόρφου, θα μεγαλώσει μέσα στην απόρριψη, την επίρριψη δυσανάλογων ευθυνών και τον εκφοβισμό όχι μόνο από τον κοινωνικό περίγυρο, αλλά και από την ίδια της την οικογένεια με εξαίρεση τον πατέρα της.
Στα χρόνια της δικτατορίας, σε μια καθεστωτική, μεγαλοαστική οικογένεια μεγαλώνει ο Παύλος, ένας έφηβος στερημένος από τη γονική στοργή, βυθισμένος στις αντιφάσεις και τα ξεσπάσματα του διπολικού χαρακτήρα του, περιορισμένος μέσα σ’ ένα σπίτι γεμάτο κλειδαριές, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα.
Όμως η ζωή που χαμογελάει μόνο στις φωτεινές ψυχές, θα οδηγήσει τις μοίρες των δύο εφήβων, ενώνοντάς τους με τρόπο απρόβλεπτο και ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, ωθώντας τους να ερωτευτούν με απόλυτη σφοδρότητα, μέσα σε ένα απειλητικό περιβάλλον όπου ελλοχεύουν απρόβλεπτοι κίνδυνοι. Οι δυο τους θα χρειαστεί να παλέψουν με τα φαντάσματα του παρελθόντος για να δημιουργήσουν την κοινή ζωή που ονειρεύονται. Θα κατορθώσουν να λειάνουν τις παλιές προσωπικές τους πληγές και ν’ αφεθούν στο μέλλον που η καλή Μοίρα έχει ορίσει γι’ αυτούς;

Βρείτε το βιβλίο εδώ

“Το σπίτι με τις κλειδαριές”

 

Στα πλαίσια του αφιερώματος μας, ρωτήσαμε τα μέλη μας, να μας πουν την γνώση τους, για τον γνωστό και αγαπημένο συγγραφέα Γιάννη Φιλιππίδη και τα βιβλία της και μας είπαν:

“Το σπίτι με τις κλειδαριές”

Υπόθεση: Στην ελληνική επαρχία των τελών της δεκαετίας του ’50, γεννιέται η Κατερίνα σηματοδοτώντας ταυτόχρονα την απώλεια της μάνας της εξαιτίας της δύσκολης γέννας. Το άτυχο κορίτσι, έχοντας νιώσει μονάχα μια φορά τη θαλπωρή του μητρικού κόρφου, θα μεγαλώσει μέσα στην απόρριψη, την επίρριψη δυσανάλογων ευθυνών και τον εκφοβισμό όχι μόνο από τον κοινωνικό περίγυρο, αλλά και από την ίδια της την οικογένεια με εξαίρεση τον πατέρα της.
Στα χρόνια της δικτατορίας, σε μια καθεστωτική, μεγαλοαστική οικογένεια μεγαλώνει ο Παύλος, ένας έφηβος στερημένος από τη γονική στοργή, βυθισμένος στις αντιφάσεις και τα ξεσπάσματα του διπολικού χαρακτήρα του, περιορισμένος μέσα σ’ ένα σπίτι γεμάτο κλειδαριές, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα.
Όμως η ζωή που χαμογελάει μόνο στις φωτεινές ψυχές, θα οδηγήσει τις μοίρες των δύο εφήβων, ενώνοντάς τους με τρόπο απρόβλεπτο και ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, ωθώντας τους να ερωτευτούν με απόλυτη σφοδρότητα, μέσα σε ένα απειλητικό περιβάλλον όπου ελλοχεύουν απρόβλεπτοι κίνδυνοι. Οι δυο τους θα χρειαστεί να παλέψουν με τα φαντάσματα του παρελθόντος για να δημιουργήσουν την κοινή ζωή που ονειρεύονται. Θα κατορθώσουν να λειάνουν τις παλιές προσωπικές τους πληγές και ν’ αφεθούν στο μέλλον που η καλή Μοίρα έχει ορίσει γι’ αυτούς;

Βρείτε το βιβλίο εδώ

“Το σπίτι με τις κλειδαριές”

*

Κάτια Κρεμαστούλη: 

Ο σπουδαίος συγγραφέας Γιάννης Φιλιππίδης, μετά από καιρό, κάνει και πάλι την εμφάνισή του στα γράμματα, με ένα καθηλωτικό, καταιγιστικό, κοινωνικό μυθιστόρημα. Απλό μέσα στην πολυπλοκότητά του, βάζει τον αναγνώστη σε σκέψεις. Θίγει σημαντικά κοινωνικά ζητήματα, στέλνοντας ηχηρά μηνύματα προς όλες τις κατευθύνσεις..
Ανελέητος με μια γραφή μεστή, ωμής ειλικρίνειας, «ξεσκίζει» με την πένα του, την ίδια την κοινωνία. «Χαστούκι» δυνατό ρίχνει στο τέρας της εκμετάλλευσης, του ρατσισμού, του αυταρχισμού, της βίας! Σ’ αυτό το τέρας που συνθλίβει τ’ ανθρώπινα δικαιώματα.
«Χαράζει» τον άνθρωπο και τον ξεγυμνώνει μπροστά στις αλήθειες του, στα ένοχα μυστικά του. Θύτης και θύμα ταυτόχρονα! Έρμαιο της μοίρας του, των αποφάσεων του, των ίδιων των επιλογών του! Αντιμέτωπο τον «στήνει», με το εγώ του, με την συνείδησή του σε μια προσπάθεια συγχώρεσης… εξιλέωσης.
Αλύπητα «χτυπά» την εμπορευματοποίηση του ανθρώπου προς χάρη του παράνομου πλουτισμού. Βγάζει τη μάσκα της υποκρισίας σκίζοντας το χρυσό περιτύλιγμα του πλούτου, της επίπλαστης ευτυχίας και της ευμάρειας, αποκαλύπτοντας το αληθινό πρόσωπο του φασισμού στην όποια του μορφή.
Με πόνο μετρά τις απώλειες, ανασύρει τις μνήμες. Καταδικάζει και συγχωρεί! Σκύβει με προσοχή και σεβασμό στην «διαφορετικότητα» των ανθρώπων. Της χαμογελά δίνοντας της μια ελπίδα. Την αποδέχεται και την «αγκαλιάζει». Την αντικρίζει γεμάτος αισιοδοξία με βλέμμα διάφανο, με ψυχή «ανοιχτή» και με σύμμαχο την συμπόνια, την κατανόηση ,την υπομονή, αγωνίζεται να σταθεί πλάι της ν’ αντέξει.. Τον όρκο τον «βαρύ», στον έρωτα να τιμήσει!
Λάβα καυτή, η αγάπη χύνεται αργά, ασταμάτητα μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Να κάψει θέλει στο πέρασμά της, όλα τα φαντάσματα του παρελθόντος. Να λιώσει όλα τα κλειδιά για ν’ ανοίξουν κάποια μέρα διάπλατα όλες οι πόρτες της ζωής, στο  «Φως».

ΥΠΟΘΕΣΗ
Στην ελληνική επαρχία των τελών της δεκαετίας του ’50 γεννιέται η Κατερίνα σηματοδοτώντας ταυτόχρονα την απώλεια της μάνας της εξαιτίας της δύσκολης γέννας. Με το στίγμα της «φόνισσας» και την κακομεταχείριση από τα αδέλφια της, περνά τα παιδικά της χρόνια, μεγαλώνοντας μέσα στην απόρριψη και τον εκφοβισμό της τοπικής κοινωνίας.
Μόνη της παρηγοριά, η αγάπη του πατέρα της…
Στα χρόνια της δικτατορίας σε μια καθεστωτική μεγαλοαστική οικογένεια, μεγαλώνει ο Παύλος. Ένας έφηβος στερημένος από τη γονική στοργή, με ξεσπάσματα θυμού, λόγω του διπολικού του χαρακτήρα. Κλεισμένος μένει για χρόνια σ’ ένα σπίτι γεμάτο κλειδαριές.
Σ’ αυτό το σπίτι το γεμάτο κλειδαριές, μέσα σ’ ένα αρρωστημένο περιβάλλον, θα βρεθεί η Κατερίνα σαν ψυχοκόρη, με τον πιο ειδεχθή τρόπο… Οι δύο έφηβοι, θα γνωριστούν και θα ενώσουν τις μοίρες τους σε μια πορεία γεμάτη κινδύνους και απειλές…
Για την Κατερίνα, ο Παύλος είναι ο «τρελός» της, με την καλή ψυχή… Για τον Παύλο, η Κατερίνα είναι το «φάρμακο» του, ο άγγελος του..
Η συμπόνια και η ζεστασιά δεν αργούν να τυλίξουν τους δύο εφήβους. Σε ένα πρώτο φιλί, οι καρδιές τους ανοίγουν. Διάφανο το βλέμμα τους, τρυπά την ψυχή τους και τότε ο έρωτας ορμά με όλη του τη σφοδρότητα. Θα μπορέσουν άραγε να ζήσουν μαζί την ζωή που ονειρεύονται; Αυτά τα «διαφορετικά» πλάσματα, τα τόσο μόνα;

Αυτό το βιβλίο το πρόσμενα καιρό. Τώρα που το «ταξίδι» του τελείωσε, μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ να πω..
Από καρδιάς!

*

“Είχε λιακάδα σήμερα”

Υπόθεση: Μετριέται άραγε η ευτυχία; Αλλά γιατί; Μήπως μετριέται η ίδια η ζωή μας; Έχουμε τη δύναμη να την προσδιορίσουμε χρονικά, να βάλουμε τις προϋποθέσεις ή μήπως είμαστε απλά πλατανόφυλλα, γεννημένοι στα κλαδιά ενός αρχαίου δέντρου, που ακολουθούν το πεπρωμένο μιας μοίρας αντίστοιχης με τη δική μας; Φύτρα, λαμπερό πράσινο φύλλο ως το προδιαγραμμένο κιτρίνισμα λίγο πριν την πτώση, ένα με το χώμα, αυτό από το οποίο προερχόμαστε.
Δυο χειραφετημένες νεαρές γυναίκες θ’ αποδράσουν από τη λάσπη της ίδιας επαρχίας, που θα επέβαλλε σ’ αυτές τον μαρασμό. Δεν έχουν ξανασυναντηθεί, ωστόσο θα σμίξουν για πάντα στο παρόν και το κοινό τους μέλλον. Τις ενώνει το ίδιο αίμα, οι ανυπόταχτες ψυχές τους ένας ατσάλινος κρίκος ζωής. Έχουν πληρώσει και οι δύο το ίδιο τίμημα: την αβεβαιότητα του φόβου για τη φυγή τους, με φόντο τη σκοτεινή και δυσοίωνη πολιτικά εποχή των δεκαετιών του ’50-’70.
Ο χρόνος ωστόσο; Πότε και γιατί πρέπει να συμβαίνει οι ζωές των ανθρώπων να ρίχνουν τίτλους τέλους; Είναι αναγκαίο άραγε να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας με την πεποίθηση ότι θα ζήσουμε ως τα βαθιά μας γεράματα, κερδίζοντας τον θάνατο; Μα, το ζήτημα είναι να κερδίσουμε την ίδια μας τη ζωή. Όση και να ‘ναι σε μετρήσιμη διάρκεια.

Ένα μυθιστόρημα-ποταμός από τη μοναδική, λυρική πένα του Γιάννη Φιλιππίδη που σαγηνεύει, καθηλώνει, συγκινεί και κατακτά τον αναγνώστη, αφήνοντάς του μια ανεξίτηλη γλυκόπικρη γεύση.

*

Θεωνη Κωνσταντοπουλου:

Είναι μια από εκείνες τις φορές που ολοκληρώνοντας την ανάγνωση ενός βιβλίου τα συναισθήματα είναι τόσα πολλά και τόσο δυνατά που δεν ξέρω πώς να γράψω δύο λόγια γι’αυτό….

Το ” Είχε λιακάδα σήμερα” του κ.Γιάννη Φιλιππίδη σηματοδοτεί για εμένα τη “γνωριμία” μου με τον συγγραφέα.
Μια γνωριμία που από τη μια μεριά νοιώθω πως άργησε να γίνει, μα που από την άλλη αισθάνομαι πως ήρθε την κατάλληλη στιγμή, τώρα όπου είμαι πιο ώριμη να καταλάβω και να νοιώσω ένα καλό βιβλίο.

Το βιβλίο πραγματεύεται την ιστορία δύο γυναικών.

Ισμήνη. Λίγο πριν από την ενηλικίωση της εγκαταλείπει το σπίτι της και τους γονείς της και τολμά ν’αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον. Έχοντας ένα παιδί στα σπλάχνα – ανεπιθύμητο για την οικογένειά της – κι έχοντας βιώσει για χρόνια τον συντηρητισμό, τις απαγορεύσεις και τη βία ενος ατεγκτου, αυταρχικού πατέρα με την ανοχή μιας άβουλης μάνας παραδομένης στη μοίρα της, παίρνει ένα βράδυ την μεγάλη απόφαση…

Πέρσα. Η θεία της Ισμήνης, την οποία η ίδια η κοπέλα δεν γνώρισε ποτέ, μιας και στα είκοσι της εγκατέλειψε κι εκείνη το σπίτι της για να γλιτώσει από τον αδερφό της και πατέρα της Ισμήνης. Ακολούθησε τον έρωτα της, γέννησε τον καρπό του και τους έχασε και τους δυο. Μια γυναίκα ασυμβίβαστη, ένα ενήμερο θηλυκό, ένας αυθεντικός άνθρωπος, μια “διάφανη καρδιά”, “ένας άνθρωπος που μοσχοβολά καλή ψυχή από μακριά”.

Δύο γυναίκες λοιπόν που δεν υποτάχθηκαν θα συναντηθούν για πρώτη φορά όταν η Ισμήνη θα αναζητήσει καταφύγιο στην “άγνωστη” έως τότε θεία της.
Δύο παράλληλοι σχεδόν βίοι που θα στιγματίσουν ο ένας τον άλλο με φόντο μια εποχή πολιτικά δυσοίωνη, εκείνη των δεκαετιών ’50-’70.

Η Πέρσα θα σταθεί σαν μάνα στην Ισμήνη. Η Ισμήνη θα γνωρίσει τον απόλυτο έρωτα, την αληθινή αγάπη στο πρόσωπο του Μάνου.
Θα έχουν όμως την τύχη να ζήσουν μαζί έως τα βαθιά τους γεράματα;
Μετριέται άραγε η ευτυχία;
Αλλά γιατί; Μήπως μετριέται η ίδια η ζωή μας;
Και ο χρόνος; Πότε και γιατί πρέπει να συμβαίνει οι ζωές των ανθρώπων να ρίχνουν τίτλους τέλους;
Είναι αναγκαίο άραγε να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας με την πεποίθηση ότι θα ζήσουμε έως τα βαθιά γεράματα κερδίζοντας τον θάνατο;

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που θα συγκινήσει βαθιά όποιον επιλέξει να το διαβάσει. Η γραφή του κ. Γιάννη Φιλιππίδη είναι πολύ όμορφη, λυρική και σαγηνεύει.
Όλοι οι ήρωες του βιβλίου καταφέρνουν να γεννήσουν συναισθήματα, άλλοι θετικά, άλλοι αρνητικά. Κάνεις τους όμως δεν περνά απαρατήρητος από τον αναγνώστη.

Αγάπησα πολύ το συγκεκριμένο βιβλίο. Αρχικά λόγω του τίτλου του, ο οποίος αποπνέει αισιοδοξία και μας δείχνει πως “η ζωή είναι μια όμορφη λιακάδα που οφείλεις να την ζήσεις ανεφέλωτη”. Η διάθεσή μας είναι εκείνη που καθορίζει την ίδια μας τη ζωή.

Έπειτα, το βιβλίο αυτό μου έδωσε αρκετή τροφή για σκέψη και περισυλλογή. Κάποια από τα σημεία του που το έκαναν αυτό είναι τα εξής:

” Οι άνθρωποι είναι πλασμένοι τόσο για τα προβλεπόμενα, όσο και τ’απροβλεπτα.”

” Ο φόβος είναι το τίμημα των ηρωικών πράξεων. ”

” Έτσι συμβαίνει πάντα : τους γονείς ή τους απορρίπτεις και γίνεσαι διαφορετικός ή τους αποδέχεσαι και γίνεσαι εξελιγμένο αντίγραφό τους. ”

” Είμαστε εγωιστές οι άνθρωποι…Νομίζουμε ότι θα ζήσουμε για πάντα. Κι όταν έρχεται η κεραμίδα, αλλάζει η οπτική μας για τον κόσμο. ”

Τέλος, με συγκίνησαν βαθιά τα λόγια του ίδιου του συγγραφέα στο υστερόγραφο του.
” Κανείς μας δεν θα παραμείνει αθάνατος : Το διακύβευμα είναι να ζήσει την οποία ζωή του επιφυλάσσει το πεπρωμένο με ποιότητα. ”

Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!!! Πολλά συγχαρητήρια στον συγγραφέα!!!

Η άποψη της Καλλιόπης Γιακουμή για το βιβλίο

*

“Κρατάς μυστικό;” 

Υπόθεση: “Μια ύπαιθρο λαχτάρησα. Κάμπο ατελείωτο. ν’ αρπάξω ένα σοφό άλογο, να δραπετεύσω ως τη δύση του ήλιου. Να σφίγγω τα γόνατά μου στη ράχη του, να μου επιτρέπει να το οδηγώ. Να φύγω με ταχύτητα μεγάλη, ώσπου να γίνω κουκκίδα σ’ ένα τεράστιο πλάνο σινεμασκόπ, αυτό ναι. Να μη με ξαναδεί ποτέ κανείς από κοντά. Να φεύγω, να χαλαρώνω και να επιτρέψω στο μυαλό μου να σκέφτεται. Να μη φοβάται και να αφήσει πια ελεύθερα τα μάτια μου. Χιλιάδες μίλια πιο χαμηλά απ’ τον Θεό. Ή μια ανάσα μόνο μακριά Του”.

Όταν στα δώδεκα της χρόνια η Άννα, αποφασίζει να κλέψει για πρώτη φορά, από φόβο πως θα ξεπέσουν αυτή κι η μάνα Αλεξάνδρα σε ιδρύματα, αδυνατεί να εκτιμήσει πόσες επιπλοκές θα προκαλέσει μια ζωή, που στήνεται στα ψέματα. Δώδεκα χρόνια αργότερα, εκείνο το άφοβο κορίτσι δείχνει να ‘χει στοιχειώσει τα πιο απλά και τα πιο παράτολμά του όνειρα. Για κείνη, και τη φιλότιμη Αλεξάνδρα, που ζει ανυποψίαστη μια φτωχή ζωή, τα αμέτρητα κρυμμένα χρήματα δε δείχνουν ικανά να παίξουν κάποιο ρόλο.

Αποφασισμένες να ζήσουν όπως ονειρεύτηκαν, θα χρειαστεί να χαρτογραφήσουν πολλές φορές απ’ την αρχή το μέλλον, για όσα θέλησαν και δε συνέβησαν στην ώρα τους. Πλάι τους, ο επιπόλαιος κι άπιστος Αντώνης, ο γοητευτικός και φιλαλήθης Μάρκος, η επαναστάτρια Ελευθερία και το από μηχανής δαιμόνιο της ζωής τους, η Λαμπρινή. Η γυναίκα που ‘χει απορρίψει πρώτη τον εαυτό της και μια νύχτα θα χαθεί εξαφανίζοντας όλα τα έμβια ίχνη της. Ένα απροσδόκητο παιχνίδι αισθημάτων για έξι κύριους παίχτες, που διαχειρίζονται την έννοια του μοιραίου.

Είν’ όμως προτιμότερο κάποιες αλήθειες, να παραμένουνε καλά κρυμμένες.

*

Αλέκα Τσαβδαρίδου:

” Κρατάς μυστικό;”
Διάβασα την ιστορία της Άννας και της Αλεξάνδρας. Την διάβασα από την μέση, από το τέλος, από την αρχή, από την καλή και την ανάποδη. Με την ομορφιά της, με την ασχήμια της – μα κυρίως με την ειλικρίνεια της. Δίπλα στις δύο αυτές γυναίκες γνώρισα τον Μάρκο, τον Αντώνη, την Λαμπρινή (πόσες Λαμπρινές υπάρχουν άραγε στον κόσμο), την Κατερίνα, την Ελευθερία. Άνθρωποι και χαρακτήρες που συνθέτουν μία καταπληκτική ιστορία. Όμως γνώμη μου είναι ότι μία όμορφη ιστορία μπορούμε να βρούμε παντού. Ποιος μπορεί να την γράψει τόσο καλά ώστε να γίνει βιβλίο; Κι από ιστορία να γίνει κομμάτι δικό σου; Ο Γ. Φιλιππίδης σίγουρα μπορεί! Σε ένα καλό βιβλίο μπαίνω στη θέση των χαρακτήρων και τους σκέφτομαι όλη την ημέρα. Στο “Κρατάς μυστικό;” κάθε που σήκωνα το κεφάλι από το βιβλίο έβλεπα μπροστά μου την Άννα ή άλλες φορές την Αλεξάνδρα να κάθονται δίπλα μου, να κρατάνε τσιγάρο και να με κοιτάνε. Δεν μπήκα στην θέση τους, έγινα φίλη τους, κολλητή, τις ήθελα εκεί, τις έβλεπα. Ο Φιλιππίδης ζωντάνεψε τις ηρωίδες του! Γραφή από τις λίγες, σε αφοπλίζει με την ειλικρίνεια, σε ξετινάζει. Παράγραφοι και προτάσεις διάσπαρτες στο βιβλίο που ακούμπησαν δικές μου, βαθιές , παλιές σκέψεις.. Αυτό είναι βιβλίο!! Όταν η ψυχή του αναγνώστη καθρεφτίζεται στις σελίδες του…
Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα τόσα, με πόσα ακόμη καταπιάνεται το βιβλίο: τις επιλογές μας, την κρίση μας, πώς και αν αυτά επηρεάζουν την ζωή.
Όμως θα κλείσω κάπως έτσι : Γ. Φιλιππίδη με άδειασες φίλε μου. Και ρε γμτ το είχα τόση ανάγκη..!!!

Κάτια Κρεμαστούλη

Στα δώδεκα της χρόνια η Άννα,αποφασίζει να κλέψει για πρώτη φορά…Μια λύση ζητούσε για να σώσει την μάνα και τον εαυτό της!Ένα μικρό κορίτσι σε ρόλο δύσκολο…Μια καλύτερη ζωή λαχταρούσε…Στους ώμους της,η απουσία του πατέρα,του επιπόλαιου Αντώνη,του Αντώνη που κράταγε μυστικό…..Στους ώμους και τα χρέη που τους άφησε και μια μάνα ανήμπορη,άρρωστη….Η Άννα η ετοιμόλογη.Η Άννα η ατίθαση.Η Άννα που έβγαζε τους φόβους,τις κραυγές της μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή…Συγγνώμες όφειλε…Όταν στα μάτια του καλού,γοητευτικού,φιλαλήθη Μάρκου,γνωρίζει την αγάπη,χτίζει όνειρα από την αρχή..Όνειρα,σε ψέμματα.Ψέμματα στην ανυποψίαστη Αλεξάνδρα,στην μάνα,που ζούσε μια φτωχή ζωή και που δεν αναρωτήθηκε πού έβρισκε η Άννα τόσα χρήματα.Η Αλεξάνδρα,που δεν ζήταγε πολλά!Μόνο αγάπη..Και τώρα στήριγμα η κόρη,και η επαναστάτρια Ελευθερία. Το παρελθόν της, στοιχειωμένο από την Λαμπρινή…Την άσχημη,στεγνή αδελφή του Αντώνη..Την Λαμπρινή που αναζητούσε τις αγάπες στα μυθιστορήματα …Που έκαιγε τα βιβλία,από ντροπή…Παρελθόν,παρόν και μέλλον,όλα ένα…
Ο Γιάννης Φιλιππίδης,στήνει τους ήρωες μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα.Την δική τους πραγματικότητα..Μνήμες του παρελθόντος,που το παρόν προσπαθεί να ξορκίσει.Πιόνια οι ήρωες ενός παιχνιδιού στημένου,από την ίδια τη ζωή…Με μια γραφή λυρική,πονεμένη θα πω εγώ,ο εξαιρετικός συγγραφέας Γιάννης Φιλιππίδης μας “ποτίζει” εικόνες,συναισθήματα…Οι έξι κύριοι παίκτες του βιβλίου,ζωή λαχτάρησαν και αγάπη…
Μα πώς να χτίσεις στο ψέμα;
Σε όνειρα εφιαλτικά…
Δεν υπάρχει κακός στο έργο αυτό..Όλοι έρμαια,θύματα,μιας μοιραίας ζωής…Άνθρωποι,που δεν τους ζητήθηκε να επιλέξουν…
Ίσως αν οι αλήθειες παρέμεναν κρυφές να ήταν καλύτερα..Ποιός μπορεί να ξέρει;
Διαβάζοντας κανείς αυτό το βιβλίο θα βρεθεί αντιμέτωπος με την ψυχή και την συνείδησή του…Θα αμφισβητήσει,θα συγχωρέσει,θα κατανοήσει,θα κρίνει…Θα λυπηθεί,θα αγαπήσει,θα συμπονέσει…
Πάντα θεωρούσα εγώ προσωπικά,πως ένα καλό βιβλίο είναι αυτό που προσφέρει πολλές διαφορετικές αναγνώσεις….
Και αυτό ακριβώς,μου πρόσφερε αυτό το εξαιρετικό έργο,γραφής και συναισθημάτων..Έργο βαθιά υπαρξιακό,ηθογραφικό…Ένα έργο που σε πληγώνει…..
Εγώ πέρα από τα γεγονότα,είδα ένα “άλλο”,πιο βαθύ μυστικό..Αυτό της ίδιας της ζωής.Γιατί η ζωή δεν είναι μία..Είναι πολλές,όπως και οι αλήθειες και τα ψέμματα…Που μετριούνται στο μπόι του κάθε ανθρώπου χωριστά….Του κάθε ανθρώπου που φυλά καλά κρυμμένο το δικό του μυστικό…Εσύ;;;;
ΚΡΑΤΑΣ ΜΥΣΤΙΚΟ;;;

*

“Εκείνος που άκουγε τις επιθυμίες των άλλων”

Υπόθεση: Την εποχή των αθώων σκέψεων και των ανοιχτών παραθύρων, γεννιούνται με διαφορά δεκατεσσάρων ημερών, μέσα στον ίδιο Απρίλη, δύο φωτεινά πλάσματα, σε αντικρινά σπίτια παλιών φιλενάδων. Ο δρόμος που χωρίζει τα σπίτια τους είναι κι ο ίδιος που θα τους ενώσει για πάντα. Αρχές της δεκαετίας του ’70, και τα παιδιά θα συνδεθούν μ’ έναν πρωτόφαντο κι οριστικό τρόπο. Οριστικό;
Ο μικρός Γαβριήλ γεννιέται μ’ ένα παράξενο χάρισμα: ν’ ακούει τις επιθυμίες, τις ευχές, τις προσευχές και τις λαχτάρες όσων τον πλησίαζαν, χωρίς να το επιδιώκει ο ίδιος. Θα μπορέσει ένα άγουρο παιδί να τιθασεύσει προς όφελος του καλού ένα τέτοιο ψυχικό του πλεονέκτημα ή θα χαθεί στα δαιδαλώδη μονοπάτια της πονηρής ανθρώπινης φύσης;

Μαζί θα νιώσουν τα κορμιά τους να μεγαλώνουν, τις σκέψεις τους να γίνονται πιο ώριμες, πιο ενήλικες. Θα διδαχτούν εύκολα τον τρόπο να λειτουργούν συντροφικά, να εκφράζουν με τις πράξεις τους τη θέρμη τού ενός για τον άλλον στις καρδιές τους.

Η Αγγελική δεν γνωρίζει για το χάρισμα από επιλογή τού αγοριού. Κι έπειτα, μια τέτοια δύναμη θα σταθεί άξια να βοηθήσει όταν οι δύο παντοτινά ερωτευμένοι άνθρωποι βρεθούν με τις ζωές τους να κρέμονται από μία μόνο κλωστή;

*

Η άποψη της Καλλιόπης Γιακουμή για το βιβλίο

“Εκείνος που άκουγε τις επιθυμίες των άλλων”

“Κωδικός Ελευθερίας”

Υπόθεση: Με τις προσωπικές μου ελεύθερες αυτόνομες σκέψεις απέμεινα ξανά. Μακριά από επαγγελματίες που εμπορεύονται το συναίσθημα της ελπίδας, οι ίδιοι μόνο γνωρίζουν για το όφελος ποιανού εργάζονται.
Γιατί πολίτης ανάμεσα σ’ ένα λαό μιας πατρίδας, που η γη της ζεματάει όταν την περπατάς, όπως σε πλεούμενο λίγο πριν από τον οριστικό του αφανισμό, εγώ και πάλι θα θυμηθώ την πατρική καθοδήγηση να ταχθώ ξανά στο πλευρό του Ινδιάνου. Πλάι στον αδικημένο, η αντιπολιτευτική μου παρόρμηση ίσως φανεί χρήσιμη, αφού βλέπεις βοηθάει στο να μη μεθάς με καμιά εξουσία, να μη συγχωρείς κανέναν επίορκο.

Στην εποχή που μας βρήκαν ακόμη και οι ανεμοστρόβιλοι, ανοίγω προσωπικό διάλογο μαζί σου. Δες στ’ αλήθεια πόσους κοινούς τόπους έχουμε, πόσα κοινά αδιέξοδα, πόσα ανεκπλήρωτα θέλω. Σ’ όλα αυτά, οφείλουμε να κρατήσουμε αναπνοές, έτσι μόνο θα σταθούμε στα πόδια μας.

Θυμήσου ότι ευτυχισμένος δεν είσαι τη στιγμή που αποπληρώνεις τις τρέχουσες οφειλές σου, οι πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες σου είναι αυτές που αφορούν τον αληθινό μας κόσμο. Λειτουργώντας μόνο σαν εισπράκτορες υπέρ του δημοσίου, χάνουμε τα όμορφα, εκλείπουν στιγμές ν’ αποτελέσουν στέρεες μελλοντικές μας μνήμες από μια ζωή όπως την αξίζουμε. Και δεν την παραδίδουμε σε κανέναν…

*

Κάτια Κρεμαστούλη

Σαν ημερολόγιο προσωπικό ξεδιπλώνονται οι σκέψεις,οι ανησυχίες,οι νοσταλγικές εικόνες,σε αυτό το βιβλίο.Ένα βιβλίο,που δεν είναι μυθιστόρημα,ούτε ίσως μορφή διηγημάτων…
Οι εκπληκτικές φωτογραφίες του Νικόλα Τελλίδη, ακουμπούν πάνω στη λυρική γλώσσα του συγγραφέα,δημιουργώντας -χωρίς υπερβολή-,ένα καλλιτέχνημα!
“Φύλλα ημερολογίου”τα ονοματίζει ο Γιάννης Φιλιππίδης…”Φύλλα” που σκεπάζουν και τη δική μας ζωή.
Πολίτης και ο ίδιος,σε μια χώρα που μαστίζεται από την οικονομική κρίση,με αστέγους στα παγκάκια,και πρόσφυγες σε μια αναζήτηση καλύτερης ζωής,με σκέψεις ελεύθερες και αυτόνομες,μας καλεί να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε…Να ταξιδεύουμε με νου που δεν φυλακίζεται σε μέρη απάτητα .Κοινούς τόπους να βρούμε μαζί,με χέρια ενωμένα και ανοιχτές αγκαλιές.Τις πραγματικές ανάγκες να θυμηθούμε απ’ την αρχή.Αξίες της καθημερινής ζωής..Αυτές,που δεν “χώρεσαν” ποτέ,σε κάλπικες αλήθειες,σε πορτοφόλια αδειανά..Μνήμες να ξεθάψουμε και όμορφα ηλιοβασιλέματα αλλοτινών χρόνων.
“Πλάτη”να βάλουμε στα συναισθήματά μας τ’αληθινά,εκείνα που τ’αφήσαμε στην αφάνεια.Να μπούμε στη δράση ξανά,ντυμένοι τα δικά μας φτερά,με μια ανυπότακτη σκέψη.
Και το “δικό μας αληθινό”-όπως αγαπά ο αγαπημένος μου Γιάννης Φιλιππίδης να το ονοματίζει- να ταξιδέψει,βάζοντας τη δική του πινελιά,χρωματίζοντας έναν καινούργιο,όμορφο κόσμο..
……………..
..”Το νου σου στο στόχο σου εσύ.Δεν έχεις;
Για αφέσου από τα πολλά
και ξανασκέψου το λίγο..
Στο έχω ξαναπεί:
ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΣΟΥ ΣΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ…”
(Γιάννης Φιλιππίδης)
……..
Και πάλι δανείζομαι λέξεις και φράσεις από τον αγαπημένο μου Γιάννη,στα παραπάνω.Λέξεις και φράσεις που τόσο εγώ αγαπώ πάντα να διαβάζω…
Το ευχαριστώ είναι πολύ λίγο…

.

“Το ασανσέρ των οκτώμισι”

Υπόθεση: Δύο σχετικά νέοι άνθρωποι, εντελώς άγνωστοι και φαινομενικά διαφορετικοί μεταξύ τους, ο Γιάννης και η Θέκλα (της γενιάς των 35+) παίρνουν το ίδιο ασανσέρ ένα τυχαίο σούρουπο. Ο ανελκυστήρας κολλάει μεταξύ 3ου και 4ου ορόφου και οι δυο τους αναγκάζονται να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο για αρκετή ώρα. Αυτό θα τους δώσει επιπλέον την ευκαιρία να γνωριστούν καλύτερα και ν’ ανακαλύψουν όχι μόνο όσα τους χωρίζουν, αλλά πολύ περισσότερο όσα τους ενώνουν.

Πρόκειται για μια συναισθηματική, τρυφερή κι ανθρώπινη κωμωδία χαρακτήρων με αποκλειστικούς ήρωες δύο αντιπροσωπευτικές φιγούρες τις εποχής μας, έναν άνεργο χημικό μηχανικό και μια ημιάνεργη κομμώτρια.
Με αφορμή έναν εγκλωβισμό θα ξεχάσουν αυθόρμητα την Ελλάδα της κρίσης, εξομολογούμενοι διαδοχικά και με πολύ χιούμορ στιγμές από τις ζωές τους. Θα μιλήσουν με θάρρος για όσα αγάπησαν ή τους πόνεσαν, μέσα από μια όλο και πιο ζεστή κι ανθρώπινη συζήτηση, ως την προτελευταία σκηνή του έργου.

Κι ενώ όλα δείχνουν να βαίνουν σ’ ένα αίσιο κι ευτυχές αλλά εντελώς προβλεπόμενο φινάλε, ένα απρόσμενο μήνυμα θα ανατρέψει για το καλύτερο όλο το σκηνικό.

*

“Ο Απρίλης στάθηκε αλήτης”

Υπόθεση: Ένας Απρίλης πλανευτής, μια γυναίκα που ωριμάζει σαν ακριβό κρασί, ένα νησί γεννημένο από λάβα, η Σαντορίνη, κι ένας οριστικός έρωτας που δεν κουράστηκε ποτέ να περιμένει, συνθέτουν το παζλ των τριάντα ωρών που θα χρειαστεί η Στέλλα μέχρι να δει ολοκάθαρα μέσα της και γύρω της.
Πώς περνάνε έτσι εύκολα κι απλά ολόκληρα κομμάτια μιας ζωής, που θεωρείς απροσμέτρητη σε μάκρος, αλλά κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είναι καθόλου;
Σαράντα εννέα χρόνια ωριμότητας είναι αναγκαία για να καθαρίσει αίφνης η ομίχλη που κουκουλώνει συναισθήματα, ανάγκες και όσα η ίδια αντιλαμβάνεται ως φυσικό κόσμο γύρω της.
Ίσως γιατί τη στιγμή που αισθάνεται ότι έχει κατορθώσει την αντιστροφή του χρόνου, τα πάντα φαντάζουν φωτεινά, ανεπηρέαστα από τις στροφές των ρολογιών.
Τριάντα ώρες στην καρδιά ενός Απρίλη υπόσχονται να φυσήξουν καινούριο άνεμο, να ξεσκονίσουν μνήμες που χρειάστηκε να κρατηθούν κρυμμένες, εγκλωβισμένες στο κουτάκι με τα παλιά θέλω της, που ξέμειναν απραγματοποίητα.

Γιατί έρχεται κάποτε η ώρα, που αντιλαμβάνεσαι ότι πρέπει ν’ αντιστρέψεις τον χρόνο, να κερδίσεις όσα δεν έπαψες να διεκδικείς στ’ αλήθεια ποτέ

*

Τάνια Χαμοπούλου:

Κάποια πράγματα είναι συμπαντικά στην ζωή μας. Κάποιος μήνας, κάποιο μέρος, κάποιο όνομα, κάποιος άνθρωπος.

Ο Απρίλης, για την Στέλλα της ιστορίας, πάντα κάτι είχε στις αποσκευές του να της χαρίσει. Ένας μήνας που λέει καλημέρα με τα εθιμοτυπικά “ψέματα” θα της προσφέρει μόνο αλήθειες και η ώριμη πια 49χρονη Στέλλα θα αφήσει πίσω της τα “πρέπει” που υπηρετούσε πάντα και θα ακολουθήσει τα “θέλω” της, για να κερδίσει αυτά που η ζωή της χρωστάει.

Μια ιστορία που φωνάζει… Ποτέ δεν είναι αργά, άρχισε να ζεις αυτά που γλυκαίνουν την ψυχή σου….

Ένα πολύ όμορφο μυθιστόρημα που αξίζει να διαβάσετε 😊

.

“Λούσιfair η βασίλισσα της Κυψέλης”

Υπόθεση: Τα χρόνια της κρίσης βρίσκουν την ανυπόταχτη Λουκία, από μαμά β.π. πίσω στην αστική ζώνη, σ’ ένα από τα πιο καλοφωτισμένα σημεία της Κυψέλης.

Τι κάνει εκεί; Φωτίζει η ίδια σε θέση μάχης με την επιμονή και την αντοχή, που ‘χει αυταπόδεικτες σαν αρχές, η επαγγελματική παρουσία της εκεί. Ήμαρτον, Κύριε, η δύσκολη εποχή, τη βρίσκει στα πάνω της. Τώρα ήτανε να γίνει κι αυτό; Επαναφέρουν κι ενέργεια 25χρονης μια πετυχημένη βλεφαροπλαστική και κάτι-μερικές ενέσεις μπότοξ σε μια κυρία, που ‘χει τσαλαπατήσει μόλις την πέμπτη της δεκαετία; Πλάι της, η μπουρδελίστ μάμα Σόφη και η Ρωσοπόντια κοπέλα Λαρίσα.

Τρεις γυναίκες -παντού οι γυναίκες, πάντα οι γυναίκες εν αρχή- θα προτάξουν τα καλοστεργιωμένα στήθη τους, την “Περήφανη Ελλάδα”, το κατάστημα που θα τις σώσει από το τέλμα της δικής τους κατατονίας, που νισάφι πια δηλαδή, λίγη παραπάνω δράση, παρακαλώ.

Και θα βάλουν όλες τους ένα χεράκι, να σηκώσουν ξανά στα πόδια του τον άντρα του σπιτιού, που ‘χει βουλιάξει στα δικά του καταθλιπτικά. Η Λούσιφερ -το χαϊδευτικό της στη γειτονιά- θα ξαναπιάσει η ίδια, αυτή τη φορά εκείνον από το χέρι, να τον ξαναφέρει στη ζωή, όπως έκανε κι αυτός από τη μεριά του, δώδεκα χρόνια πριν.

Κι ο καθένας στη δική του στιγμή, θα βρει από την αρχή τον τρόπο, να δρα, να αντιστέκεται, μαθαίνοντας ξανά τον τρόπο, πώς να χαμογελάει…

*

“Ζωή με λες”

Υπόθεση: Μια ακολουθία από αυτοτελή κείμενα για τη ζωή μας. Κρυμμένες για καιρό ερωτήσεις και απορίες, στάσεις σε γοητευτικά ενσταντανέ, μικρά καθημερινά αναθέματα, κουβέντες που διαρκούν δεκαετίες, μονόλογοι σε β΄ ενικό που ονειρεύονται να θεραπεύσουν την ανήσυχη φύση μας.
Τα κείμενα ανταμώνουν και σαγηνεύονται από τις φωτογραφίες της Ρενέ Ρεβάχ.

“… Αλλά βαρέθηκα να αισιοδοξώ μονάχα τα πρωινά, που ο ήλιος λούζει τις απέναντι ταράτσες, ή τα μεσημέρια, αυτά τα ήσυχα μεσημέρια, που τον θόρυβο της πόλης απορροφούν οι κυρίαρχες εξωτερικές τοιχοποιίες κι εγώ στέκομαι θαρρείς σαστισμένος, αφενός με την ομορφιά ν’ ανασαίνεις στην Ελλάδα και να ‘σαι ακόμα νέος και υγιής και την ίδια στιγμή, να βουρκώνεις από αγωνία, για όσα φοβάσαι κι αργούν να ‘ρθουν”.

Η πόλη θα επιμείνω σ’ αγαπάει, επίτρεψέ της να κυματίζει τσιμέντα, υπερένταση και αριθμούς παραπανίσιους στις πρωινές λιακάδες του Απρίλη.
Μεγάλωσες θερίζοντας βλέμματα γελαστά, ανάμεικτα με σκέψεις και άνεμο, μα ούτ’ έναν κόκκο λύπης σου δε γλίτωσες ποτέ.
Τι αποφεύγεις να σκέφτεσαι; Φοβάσαι να διαφέρεις; Και πότε θα σιγουρευτείς, ότι αντέχεις ν’ αγκαλιάζεσαι από ζούγκλα; Άλλα ζωγράφιζες για σένα.
Βάλε εικόνα. Φαντάσου μέρες, που θα ντύσουν εποχές κι ευνοϊκότερες προσωπικές στατιστικές. Οι επιλογές κι όχι οι προσευχές, είναι αυτές που ψιθυρίζουν λύσεις σκόρπιες από ‘κεί που δε φαντάζεσαι.
Φυλάς μια στάλα έγκαιρη φωνή για τα παράλογα και δύο ζάρια στα χέρια σου λευκά κι αναποφάσιστα, χωρίς πλεονέκτημα. Αλλά δεν είσαι μοναχά εσύ. Γύρνα πίσω στις λέξεις σου, ξεχώρισε το κόστος από τις υψηλές αξίες. Επικεντρώσου στα σημαντικά.

*

Κάτια Κρεμαστούλη:

Ζωή με λες,όταν χαράζω διαδρομές σε μια πόλη ,”των εκατομμυρίων μόνων,στην πόλη που αγωνίζεται ν’αλλαξει “καλημέρες” στην πρώτη πρωινή λιακάδα”..
Ζωή μες λες,και στην συγκίνηση των φιλιών σου.Στο” φως που μου χαρίζει το βλέμμα σου”..
Ζωή με λες,και όταν μετράω τις απώλειες,και τις θύμησες.Στις λύπες και στους φόβους που δεν γλύτωσα στο πέρασμα των χρόνων, Ζωή με λες…
Ζωή με λες και όταν στους “χειμώνες” μου,σου “ζητώ ένα τραγούδι να μου γράψεις,και έναν ήλιο “αυθάδη”,ν’αποκαλύψει χρώματα,στο γκρίζο των ημερών μου”…
Ζωή με λες και στους σιωπηλούς μονολόγους μου.Στις βραδυνές σκοτεινές σκέψεις μου,Ζωή με λες..
Ζωή με λες και στα ταξίδια που ονειρεύτηκα μαζι σου..Και στους “ρόλους που σου μοίρασα”,σε μια δική μου παράσταση, πάλι,
Ζωή με λες..””
………..
(Φράσεις και λέξεις, τις οποίες χρησιμοποιώ,δανείστηκα,από τα κείμενα του βιβλίου..Ανήκουν στον συγγραφέα,από τον οποίο ζητώ την κατανόησή του)
………..
Εγώ να πω,πως..
Σε αυτά τα Παιχνίδια Πεζογραφίας,όπως ο ίδιος ο Γιάννης Φιλιππίδης τα αποκαλεί,οι εικόνες μετατρέπονται σε λέξεις,δημιουργώντας κείμενα ανεξάρτητα,σε “λόγο υπερθετικό”,(όπως ο ίδιος αγαπά να λέει), εκεί όπου καταθέτει την ψυχή του..τις σκέψεις του.Κείμενα υπέροχα, λυρικά, “ντυμένα”μοναδικά με φωτογραφίες της ΡΕΝΕ ΡΕΒΑΧ..Με φωτογραφίες ασπρόμαυρες..εκείνες της μιας άλλης αισθητικης.!

Ο Γιάννης Φιλιππίδης,”αγκαλιάζει”και όλους εμάς στα κείμενά του.Ακουμπά την δική μας ζωή…Τις σκέψεις μας,τα συναισθήματά μας.. Την ζωή μας,την καθημερινή….την “ανώνυμη”..μα και την τόσο Σημαντική!!!
………
“‘Και περπατά μόνος,στην πόλη που συνεχίζει να τον αγαπά…Περπατά.. Και στο διάβα του,μας συγκινεί και μας γοητεύει”‘….

*

“Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου..”

Υπόθεση: Γεννημένη σ’ έναν τυραννισμένο τόπο, μαθαίνει γρήγορα να αγαπά τη ζωή και τ’ ανεκτίμητα δώρα της: τον έρωτα, την ευτυχία να ζει σ’ έναν κόσμο που επέλεξε η ίδια, τα χρώματα και τις μυρωδιές γύρω της, τον αλήτη χρόνο, τους φόβους, τη δύναμή της να κοιτάει ψηλά ανασαίνοντας αρμύρες της θάλασσας και ξεστρατισμένους μικρούς θεούς.

Συναισθηματικά σοφή από πάντα, με σκηνικό μια πατρίδα που χρόνο με το χρόνο αλλάζει δραματικά, διεκδικεί τις στιγμές της, αποφασίζοντας να ζήσει, να κερδίσει τα χρόνια, όλα τα χρόνια της.

Και τι σχέση μπορούν να έχουν μεταξύ τους ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ, το κάστρο του Πλαταμώνα κι ένα μοιραίο γράμμα που δεν έφτασε πουθενά, ο ελληνικός κινηματογράφος και οι κρυφές σχέσεις των ανθρώπων του, το πρόσωπό της τετράστηλο στις εφημερίδες, ένα ερειπωμένο αρχοντικό έξω απ’ τα Βίλια, τα παράξενα όνειρα, και η λαμπερή Φρόσω που δεν θα ξεκουραστεί ποτέ;

Είναι η Βασιλική της καρδιάς μας. Η καλή ψυχή που κρύβουμε μέσα μας. Κι όλη η Ελλάδα, δυο τσιγάρα δρόμος…

*

Κάτια Κρεμαστούλη

Γεννήθηκε,σε έναν τυραννισμένο τόπο,ένα ανοιξιάτικο απόγευμα,όταν ο βασιλικός,έχυνε απλόχερα το άρωμά του…Το όνομα αυτής; Βασιλική…Το αγαπημένο Βασιλικό….
Η Βασιλική που αγαπά τη ζωή ,που τρέχει ελεύθερη κόντρα στον άνεμο,που μετρά απώλειες…Μόνη,ορφανεμένη,από ένα παιδί που ξεριζώθηκε από τα σπλάχνα της,με τον πιο βίαιο τρόπο,ζητά το φευγιό…
Την αγάπη ,που τόσο λαχτάρησε,τη βρίσκει σε εκείνο το παράταιρο σπίτι..Το “άλλο” σπίτι…Στη μαστρωπό Δέσπω,που σεβάστηκε τα νιάτα,την περηφάνεια και την αξιοπρέπεια της Βασιλικής.Φιλία ζωής με την Φρόσω την πόρνη…Και ο έρωτας,ένα χάδι μέσα στον ύπνο,ήρθε έτσι,ξαφνικά και έγινε με τον καιρό βλέμμα,νοιάξιμο..Μια μυρωδιά στα σεντόνια,που αρκούσε…
Δεν ζήταγε πολλά…Ένα σπίτι,με γλάστρες στη βεράντα….Έναν καφέ με τσιγάρο,ούζο και μεζέ..Με δύο τσίτια στη σακούλα,να μυρίσει θάλασσα και βουνό..Και αυτός να’ναι πλάι της…Αυτό ζητούσε…
Δεύτεροι ρόλοι στον κινηματογράφο η δουλειά..Έτσι για να ζει…
Η Βασιλική βιώνει τη ζωή της,μέσα σε μια Ελλάδα,που μετρά πληγές…Πόλεμος,κατοχή…Άνθρωποι που χάθηκαν,που γύρισαν…Η Βασιλική της απομόνωσης,των ονείρων της αξιοπρέπειας,των πληγών,της ορφάνειας,της ελευθερίας…Η Βασιλική του έρωτα…
Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο,ένιωσα πως ο συγγραφέας,το αγάπησε πολύ το Βασιλικό του.Με μια γραφή,που αγγίζει τον λυρισμό,σε περιδιαβαίνει μαζί της στην Ελλάδα..Σε κερνά,σε κάνει να αναπνέεις ελεύθερα,στις τόσες ομορφιές…Το βιβλίο σαν να “μυρίζει”,Βασιλικό..Ένιωσα ακόμη,πως αγαπά πολύ τις γυναίκες…Και πόσο ωραίο ένας άντρας συγγραφέας,να υμνεί την γυναίκα μάνα,σύζυγο,ερωμένη,φίλη..Να
στέκεται με σεβασμό σε εκείνες τις “άλλες ” γυναίκες που μετρούν τον έρωτα αλλιώς..τις αποδιωγμένες…

Ένα βιβλίο ποταμός.Ένα βιβλίο συναισθημάτων.Ένα βιβλίο γεμάτο από την Βασιλική της καρδιάς μας…
Και όπως λέει και ο ίδιος:”Κι όλη η Ελλάδα,δυο τσιγάρα δρόμος…”

Μήπως και αυτή γυναίκα δεν είναι;;;

*

Η άποψη της Καλλιόπης Γιακουμή για το βιβλίο

“Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου”

*

“Μα, το ψάρι είναι φρούτο”

Υπόθεση: Ένα χρυσόψαρο στήνει καβγά με τη δεσμώτη γυάλα του, μια ανάσα πριν από την επικείμενη αυτοκτονία του. Μια γάτα ανοιξιάτικης βεράντας μοιράζεται παρόν και παρελθόν, στη ροή μιας νύχτας εξομολογήσεων, συνάπτοντας δεσμό ζωής με άλλη μία γάτα εντελώς, μα εντελώς αλήτισσα. Ένας μικρούλης ρόδης βομβαρδίζει με ερωτήσεις τη μαμά ροδιά του, αδυνατώντας να προσδιορίσει ότι ο φόβος για το μέλλον, είναι στην κυριολεξία ο φόβος για το άγνωστο και όσα δεν προβλέπονται. Ένα πεύκο θαλάσσης κι ένα κυπαρίσσι τυπικού νεκροταφείου φυτρωμένα σε αρμυρή πλαγιά, ανακαλύπτουν τα καταθλιπτικά τους σύνδρομα κι εκτιμούν την αξία της ειρηνικής ζωής στην ύπαιθρο. Ένα μικρό αγόρι μιλάει με τη πανσέληνο για τον πατέρα που έφυγε νωρίς. Κάποιος Κοχύλης απολαμβάνει την παντοτινή αγάπη στην αφρισμένη αγκαλιά της νευρικής κυρίας Θάλασσας. Μια συμμορία φρούτα και λαχανικά εκτός εποχής, που στήνουν έναν αγοραίο καβγά στο περιθώριο μιας λαϊκής, και ένα δέντρο που ανακαλύπτει τη μαγική του ικανότητα να περπατά, ακολουθώντας την ανθρώπινη φυλή στην αλλοτριωμένη της καινούρια εποχή, συμπληρώνουν το ψηφιδωτό των οχτώ ιστοριών μας.

Μια οικογένεια από πλάσματα, φυτά, στοιχεία της φύσης ή αντικείμενα χωρίς δικαίωμα λόγου, στήνουν ψιλοκουβέντα για τον κόσμο των ανθρώπων, τις νευρώσεις του, τις χαρές, τον έρωτα, τη μοναξιά, τα αδιέξοδα και τις ελπίδες, Λοιδωρούν ή ξεκαρδίζονται μ’ όσα μας βασανίζουν, τοποθετούνται απ’ την αρχή πάνω σε έννοιες κι αξίες ταλαιπωρημένες, βοηθούν να εστιάσουμε στα ουσιαστικά και όσα μας αξίζουν. Δεν κατηχούν, δε νουθετούν, δε μας κουνάν το δάχτυλο, δεν επιδιώκουν να πουλήσουν άποψη.
Θέλουν μονάχα να μας πουν πως η ζωή είναι μια αλήθεια ακριβή, μια αξία ανεκτίμητη, σαν το ανυπόμονο φως που ξημερώνει κάθε μέρα από την αρχή.

*

Κάτια Κρεμαστούλη:

Ένας σκαμπρότζικος Κοχύλης,ζητά την αγκαλιά της νευρικής κυρίας Θάλασσας..
Μία γάτα ανοιξιάτικης βεράντας,η Άβα κι άλλη μια εντελώς αλήτισσα καταδικασμένη με το όνομα Χίτλερ,σε μια μοιραία συνάντηση,μοιράζονται το παρόν το παρελθόν,και μέσα σε μια νύχτα εξομολογήσεων,συνάπτουν δεσμό ζωής..
Ένας μικρούλης ρόδης, αγωνιώντας για το αβέβαιο μέλλον του,βομβαρδίζει την μαμά ροδιά με ερωτήσεις…
Ένα χρυσόψαρο που επέμενε να το φωνάζουν Έλβις,στήνει καβγά με την δεσμώτη γυάλα του,πριν από την επικείμενη αυτοκτονία του..θέλει να σταδιοδρομήσει..Ίσως να χάνει την μνήμη του.Ισως να μην έχει μεγάλα πτερύγια,μα δεν είναι ασήμαντο..
Ένα πεύκο Θαλάσσης κι ένα κυπαρίσσι τυπικού νεκροταφείου,φυτρωμένα σε αρμυρή πλαγιά,ανακαλύπτουν τα καταθλιπτικά τους σύνδρομα κι εκτιμούν την αξία της ειρηνικής ζωής στην ύπαιθρο…
Ένα σεντονάκι που το φωνάζουν μοναξιά,σκεπάζει τον μικρό Μίμη..Και η Σελήνη καλείται να “ακούσει”τον πόνο της απώλειας.Και λάμπει από στοργή..
Μία συμμορία από φρούτα και λαχανικά εκτός εποχής,στήνουν έναν αγοραίο καβγά στο περιθώριο μιας λαϊκής..
Ένα δέντρο,μία μουριά, ανακαλύπτοντας πως έχει την μαγική ικανότητα να περπατά, ακολουθεί την ανθρώπινη φυλή,σε μια εποχή αλλοτριωμένη, προσδοκώντας να χαρίσει τον ίσκιο της….(από οπισθόφυλλο)
……
Οχτώ απρόσμενες ιστορίες.Οχτώ ιστορίες παραμυθένιες για μεγάλα παιδιά.. Οχτώ ιστορίες που ομορφαίνουν με την αισθαντική εινογράφηση του καλλιτέχνη ΘΑΝΑΣΗ ΤΣΙΤΣΙΚΑ.
……
Ο μοναδικός συγγραφέας Γιάννης Φιλιππίδης,ευφάνταστος όσο ποτέ,με χιούμορ μα και πολύ συναίσθημα,δίνει φωνή σε μια οικογένεια από πλάσματα, φυτά,στοιχεία της φύσης και αντικείμενα.
Διεκδικεί το δικαίωμα στο όνειρο,”φιλιώνει”τις κοινωνικές ταξεις
ανοίγει την αγκαλιά της αγάπης, ανησυχεί για το μέλλον το τόσο αβέβαιο,και “σκύβει” με στοργή στο πόνο,τραβώντας το σεντόνι της μοναξιάς που μας σκεπάζει…
Τον αλλοτριωμένο κόσμο των ανθρώπων ακολουθεί,χρωματίζοντας την θλίψη με χρώμα πράσινο…
Και μας θυμίζει τα “Ουσιαστικά”της ζωής.Αυτής της ζωής της τόσο ανεκτίμητης και “ακριβής”
Που όπως μας λέει και ο ίδιος,συνεχίζει να είναι όμορφη,παρ’όλες τις αλλαγές…
……
Όσο για μένα;;Μένω ακόμη γοητευμένη!!!

*

Ο εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλι “αχ”

Υπόθεση: Αθήνα, 1999. Μια σπάνια ολική έκλειψη ηλίου, ένας Σεπτέμβρης ιδιαίτερα ζεστός.

Ένα ποικιλόμορφο όσο κι ετερόκλητο σύνολο ανθρώπων που θα δεθεί με τον πιο αναπάντεχο τρόπο. Μια φαινομενικά νέα ακόμα γυναίκα, κυριαρχημένη από πλήθος νευρώσεων, που ξέχασε να ερωτευτεί. Μια κορυφαία Ελληνίδα τραγουδίστρια στο απόγειο της καριέρας της, βουλιαγμένη στη μοναξιά και τα χάπια. Ένα δεκαεννιάχρονο κορίτσι που έρχεται στην πρωτεύουσα, για ν’ ακολουθήσει τα όνειρά του. Μια γάτα, με ταλέντο να πέφτει από ψηλά μπαλκόνια.

Ένας εικοσιτριάχρονος που τον θέλουν όλες. Δύο πρωταγωνίστριες του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου, που ξεπήδησαν από άλλο βιβλίο, γιατί έχουν πολλά να πουν ακόμα. Μια πόρνη πολυτελείας, που σταμάτησε το επάγγελμα, αλλά βαρέθηκε πια να κάθεται. Μια καφετζού που δεν θα πιστέψει ποτέ στις υπερφυσικές δυνάμεις της, αλλά υπάρχουν στο μέγιστο βαθμό. Ένα πλήθος ιδανικοί ανύπαντροι άντρες και μια χούφτα αθεράπευτες κουτσομπόλες.

Τι δεν είπαμε; Α, ναι. Έναν μεγάλο σεισμό και τις ασταμάτητες μετασεισμικές του ακολουθίες.

Ένα απολαυστικό μυθιστόρημα γεμάτο χιούμορ και συναίσθημα, κομμάτι από τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

Να μην ξεχάσω τον δραπέτη, μια αινιγματική μέλισσα κι ένα “αχ”, που θα κρίνετε εσείς πόσο μικρούλι είναι κάθε φορά

*

Επιμέλεια και σύνταξη κειμένου: Καλλιόπη Γιακουμή