Στην πΈνα” 
“Η ανάγκη για “ανθρώπους” ”
Γράφει η Κλειώ Ιερωνυμάκη
***
Κάθε Καθαρή Δευτέρα το facebook γεμίζει με χαρταετούς, λαγάνες και νηστίσιμα. Όταν χιόνισε, η αρχική σελίδα είχε γίνει άσπρη και ήταν γεμάτη σκουφιά και χιονάνθρωπους. Το Πάσχα, θα φτάσει η τσίκνα από το αρνί στην οθόνη μας και το “κρατς” από την πετσούλα θα ηχήσει μαγικά, με το φαινόμενο της αυθυποβολής, στα αφτιά μας.
Μα, τι κάναμε πριν χρίσουμε τον κύριο Ζάκερμπεργκ φιλόξενο βασιλιά της αυλής, στο σπίτι του οποίου μαζευόμαστε ολημερίς για κους κους και τα τοιαύτα; Ούτε που θυμάμαι!
Να τα λέγαμε στους φίλους μας; Να τα κάναμε μόστρα στη δουλεία το πρώτο τέταρτο της μέρας, όπου ο καφές είναι ακόμη ζεστός και η όρεξη για κουβέντα θριαμβεύει έναντι του ζήλου για το μεροκάματο; Να παίρναμε τη μάνα μας;
-“Έλα, που να στα λέω, με πήγε ο Τάκης σε ένα ρεστοράν πολλή χλίδα! Ε, τον γλυκοκοίταζε και μια μικρή, μη στα πολυλογώ κάποια στιγμή έγινε χαμούλης, αλλά που ‘σαι, μάνα, 8 μισελέν είχε, ναι..”;
Σάμπως τώρα δεν τα κάνουμε αυτά; Τα κάνουμε. Πως θα γίνει δηλαδή, πρέπει να πούμε και για την τούφα που μας έμεινε στο χέρι και αυτό δεν είναι κάτι που το ποστάρουμε να δούμε πόσα like θα μαζέψει. Το “Ν’αγιάσει το χέρι σου, παιδάκι μου!” είναι άλλη φάση, πιο πριβέ.
Όμως γιατί μας νοιάζει τόσο πολύ αυτό το μοίρασμα; Τι το ιδιαίτερο έχει το πως ζούμε, που θα κάνουμε Απόκριες και Χριστούγεννα; Γιατί είναι τόσο σημαντικό να πούμε:
“Ναι, και μεις τον περασμένο Αύγουστο πήγαμε στα Μπόρα Μπόρα, να και η φωτό απτή χελώνα που δάγκωσε τον Τάκη στον γοφό” και δως του να ανεβάινουν κι άλλες φώτο από τη γάτα μας, το σκύλο, τη ζωγραφιά που έκανε ο γιος μας ή τη σαλάτα που φτιάξαμε για βραδινό;
Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί αντλούμε ευχαρίστηση από αυτήν την κοινοποίηση των εν οίκω ή καλύτερα από αυτό το μοίρασμα, ενώ η όλη ουσία είναι να το έχουμε απολαύσει, να έχει μετρήσει βαθιά μέσα μας και όχι να έχουμε απλώς παραστεί.
Από που πηγάζει αυτή η ανάγκη για κομπασμό ή έστω η επίτευξη ισοπαλίας
“πήγα και ‘γω στα χιόνια, έχω και ‘γω μεγάλη τηλεόραση και επιτυχημένα παιδιά και ούτω καθεξής”;
Την απάντηση τη βρήκα στο ένδοξο ελληνικό παρελθόν και αυτή είναι η ατέρμονη ανάγκη μας για αποδοχή, το ανήκειν κυριαρχεί στις καρδιές των ανθρώπων από το ξημέρωμα του σύμπαντος και όποιος μπορεί και θέλει να ζει μόνος είναι ή θεός ή θηρίο.
Να μοιράζεστε αβέρτα, λοιπόν, με τις ευχές των σοφών ημών προγόνων.
Μας κάνει πιο ανθρώπινους και αν μη τι άλλο, ειδικά, στις μέρες μας, η ανάγκη για “ανθρώπους” είναι μεγάλη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ: Κλειώ Ιερωνυμάκη
.…………………..
Γίνετε μέλος της ομάδας μας “Βιβλίων Ορίζοντες” στο facebook πατώντας το παρακάτω σύνδεσμο
Βιβλίων Ορίζοντες
Επιμέλεια άρθρου : Καλλιόπη Γιακουμή
678
124
20