Η Elisa γεννήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 1989 στη Νέα Υόρκη. Ο πατέρας της, Gustavo Izquierdo, ήταν ένας έντιμος πολίτης. Είχε μεταναστεύσει από την Κούβα και εργαζόταν ως σεφ σε ένα καταφύγιο αστέγων, όπου γνώρισε τη μητέρα της Elisa, Awilda Lopez.
Η Awilda, από την άλλη, έδινε μάχη με τα ναρκωτικά και συνέχισε να κάνει χρήση σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της. Ως αποτέλεσμα, η Elisa γεννήθηκε εθισμένη στο κρακ κοκαΐνης. Μετά τη γέννηση του μωρού, η Awilda εξακολούθησε να κάνει κατάχρηση ναρκωτικών και είχε έναν απρόβλεπτο και επικίνδυνο τρόπο ζωής. Ο Gustavo κατέθεσε αίτηση για πλήρη επιμέλεια, η οποία του δόθηκε άμεσα. Και πράγματι, ήταν ένας εξαιρετικός πατέρας που λάτρευε την κόρη του: «’Ηταν η ζωή του. Πάντα έλεγε ότι ήταν η πριγκίπισσά του», επιβεβαίωσε ένας οικογενειακός φίλος.
Ωστόσο, καθώς η ζωή της Elisa επιτέλους έπαιρνε μια ανοδική πορεία, υπογράφτηκε μια ένορκη βεβαίωση σύμφωνα με την οποία η Awilda είχε ξεπεράσει τον εθισμό της, διέθετε μόνιμη κατοικία, με τον νέο της σύντροφο Carlos Lopez και τώρα ήθελε πίσω την κόρη της.
Μέχρι το 1991, είχε χορηγηθεί στην Awilda το δικαίωμα για επισκέψεις με την Elisa χωρίς επίβλεψη τρίτων. Τα δύο μεγαλύτερα παιδιά της ενημέρωσαν συγγενείς ότι κατά τη διάρκεια αυτών των επισκέψεων η μητέρα τους χτυπούσε βάναυσα την Ελίζα και ισχυριζόταν ότι την είχε κυριεύσει ο διάβολος. Αλλά δυστυχώς οι συγγενείς δεν ειδοποιήσαν τις αρχές.
Ο Γκουστάβο και κάποιοι δάσκαλοί της διαπίστωσαν ότι συχνά επέστρεφε από αυτές τις επισκέψεις έχοντας μώλωπες. Κάποια φορά, είχε μώλωπες γύρω από τα γεννητικά της όργανα. Ο Γκουστάβο παρατήρησε ότι η Ελίζα είχε αρχίσει να ‘βρέχει’ το κρεβάτι και συχνά ήταν άρρωστη επιστρέφοντας από τη μητέρά της και πήγε κατευθείαν στη διοίκηση της Παιδικής Πρόνοιας της Νέας Υόρκης για να αναφέρει αυτά τα ευρήματα. Το ίδιο έκανε και ένας από τους δασκάλους του κοριτσιού. Μάλιστα, η ίδια η Ελίζα εκμυστηρεύτηκε την κακοποίηση σε λειτουργό της κοινωνικής υπηρεσίας. Ο Γκουστάβο υπέβαλε αίτηση για παύση των δικαιωμάτων επίσκεψης της Awilda. Δυστυχώς, όμως, τα δικαστήρια απέρριψαν την αίτησή του και επέτρεψαν τη συνέχιση των οι επισκέψεων.
Μέχρι τον ερχομό του 1993, ο Γκουστάβο είχε αγοράσει αεροπορικά εισιτήρια και σχεδίαζε να επιστρέψει στην Κούβα, παίρνοντας μαζί του την Ελίζα. Ωστόσο, ο Γκουστάβο και η Ελίζα δεν κατάφεραν να πετάξουν στην Κούβα – ο Γκουστάβο μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο με αναπνευστικές επιπλοκές και πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα στις 26 Μαΐου 1994, δηλαδή την ημέρα που είχε προγραμματίσει να φύγουν για την Κούβα.
Ο θάνατος του Γκουστάβο έμελλε να επισφραγίσει τη δυσοίωνη μοίρα του κοριτσιού.
Αμέσως μετά τον θάνατο του, η Awilda υπέβαλε αίτηση για πλήρη επιμέλεια της. Όλοι τους υποστήριξαν ότι η Ελίζα δεν θα είχε καμία ελπίδα αν ετίθετο υπό την κηδεμονία της μητέρας της. Παρά την σωρεία των αποδείξεων για την ακαταλληλότητα της Awilda ως μητέρας, το 1994 της παραχωρήθηκε πλήρης και μόνιμη επιμέλεια της Elisa. Η απόφασή αυτή το 1994 για την τύχη της Elisa απέβη μοιραία.
Με το που μετακόμισε η Elisa στο σπίτι της μητέρας της, η κακοποίηση συνεχίστηκε. Η Awilda σταμάτησε τη φοίτηση της μικρής στο μοντεσσοριανό σχολείο, και την έστειλε σε ένα δημόσιο. Στο νέο της σχολείο ήταν, σύμφωνα με αναφορές, αποτραβηγμένη και μη επικοινωνιακή. Υπήρχαν επίσης αναφορές ότι ερχόταν με καινούργιες μελανιές κάθε εβδομάδα και φάνηκε πως δυσκολευόταν να περπατήσει. Για άλλη μια φορά, έγιναν αναφορές, οι οποίες όμως έπεσαν στο κενό.
Με το που ανακάλυψε ότι το σχολείο είχε αναφέρει υποψίες για κακοποίηση του παιδιού, πήρε την Elisa και από αυτό το σχολείο και πλέον η Elisa δεν είχε καμία δυνατότητα διαφυγής από τη μητέρα-βασανιστή της.
Κάποιοι γείτονες έλεγαν πως άκουγαν συχνά την Elisa να φωνάζει ζητώντας βοήθεια και ικετεύοντας τη μητέρα της να σταματήσει να τη βασανίζει. «Νομίζαμε πως ήταν ο τρόπος τους να πειθαρχούν τα παιδιά», είπε ένας γείτονάς τους.
Όπως ανακάλυψε αργότερα η αστυνομία, το διαμέρισμά τους ήταν μια αίθουσα βασανιστηρίων.
Η κακοποίηση του παιδιού άρχισε να κλιμακώνεται από την στιγμή που η Ελίζα μετακόμισε μόνιμα στο σπίτι της μητέρας της και του νέου της συντρόφου, Carlos Lopez.
Το κοριτσάκι έμοιαζε να είναι κοινωνικά και συναισθηματικά αποκομμένο, δεν επικοινωνούσε ενώ συχνά ουρούσε δημόσια. Μια μέρα εμφανίστηκε στο σχολείο με κομμένα μαλλιά ενώ υπήρξαν μαρτυρίες ότι την κλείδωσε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο.
Και πάλι όμως η κοινωνία απέτυχε να επέμβει καθώς η μητέρα-βασανιστής απομάκρυνε το παιδί από το σχολείο.
Η γειτονιά, η κοινωνία, το σχολείο, οι συγγενείς, όλοι γνώριζαν, χωρίς όμως κανείς να μπορεί να κάνει τίποτα.
Η κακοποίηση της 6χρονης Ελίζας, σωματικής, σεξουαλικής και ψυχολογικής, συνεχιζόταν τόσο από την μητέρα όσο και από τον επίσης χρήστη σύντροφό της.
Λίγες μέρες μετά την σύλληψη του Lopez, η μικρή Ελίζα βρέθηκε αναίσθητη, μέσα σε μια λίμνη αίματος.
Η «μητέρα» της την είχε σκοτώσει, χτυπώντας το κεφάλι της στο τσιμέντο ενώ ήταν ήδη νεκρή για δύο μέρες πριν ανακαλύψουν το άψυχο σώμα της.
Η νεκροψία αποκάλυψε την φρικαλεότητα που είχε τελεστεί από τα χέρια της ίδιας της της μητέρας.
Χτυπήματα, καψίματα, σπασμένα οστά, βιασμός κ.α. H Awilda καταδικάστηκε σε 15 χρόνια κάθειρξη.
Η Ελίζα κηδεύτηκε στις 29 Νοεμβρίου 1995, σε ένα μικρό λευκό φέρετρο με πολύχρωμα λουλούδια και παιχνίδια.
Στον τάφο της έγραψαν: «World please, watch over our children»
Η υπόθεσή της χαρακτηρίστηκε από αρχές της Νέας Υόρκης, ως η «χειρότερη περίπτωση παιδικής κακοποίησης που είχαν δει ποτέ».
Η μικρή Ελίζα έγινε σύμβολο κατά της παιδικής κακοποίησης αλλά και συγκλονιστικό εξώφυλλο στο περιοδικό TIME με τίτλο «A shameful death».
Αυτό που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων ήταν η αποτυχία της κοινωνίας και των θεσμών να προστατέψουν τα παιδιά και να αντιμετωπίσουν φαινόμενα κακοποίησης και παραμέλησης ακόμη και από τους ίδιους τους τους γονείς.
Οι κάτοικοι της Νέας Υόρκης υπέγραψαν το μανιφέστο «Ποτέ ξανά», ενώ τον Φεβρουάριο του 1996 θεσπίζεται «Ο Νόμος της Ελίζας», που επανακαθορίζει τις ευθύνες του κράτους και των κοινωνικών υπηρεσιών για την προστασία του παιδιού, με αύξηση της λογοδοσίας όσων εμπλέκονται και μείωση της εμπιστευτικότητας σχετικά με τη δημοσιοποίηση περιπτώσεων αυτού του είδους.
Η κοινωνία της Νέα Υόρκης συγκλονίζεται από την είδηση του χαμού της Ελίζας, που πέθανε κακοποιημένη στα 6 της χρόνια.
Οι κάτοικοι της πόλης υπογράφουν το μανιφέστο «Ποτέ ξανά», ενώ τον Φεβρουάριο του 1996 θεσπίζεται «Ο Νόμος της Ελίζας», ο οποίος επανακαθορίζει τις ευθύνες του κράτους και των κοινωνικών υπηρεσιών στα θέματα προστασίας του παιδιού, με αύξηση της λογοδοσίας όσων εμπλέκονται στην προστασία των παιδιών και μείωση της εμπιστευτικότητας σχετικά με τη δημοσιοποίηση περιπτώσεων αυτού του είδους.
Η φρικτή αυτή ιστορία ενέπνευσε την «ΕΛΙΖΑ», μια Ελληνική εταιρία κατά της κακοποίησης του παιδιού, που δημιουργήθηκε το 2008.
Η Μαρίνα Καρέλα και ο σύζυγός της, πρίγκιπας Μιχαήλ της Ελλάδας (που είχε γνωρίσει την μικρή Ελίζα και είχε προσπαθήσει να την βοηθήσει) ήταν οι εμπνευστές αυτής της ΜΚΟ με σκοπό να τιμήσουν την μνήμη του κοριτσιού που έφυγε τόσο άδικα και νωρίς από την ζωή.
Πηγή: bovary.gr
Γίνετε μέλος της ομάδας μας “Βιβλίων Ορίζοντες” στο facebook πατώντας το παρακάτω σύνδεσμο
Επιμέλεια άρθρου Καλλιόπη Γιακουμή
678
124
20