Η άποψη της Καλλιόπης Γιακουμή-Κουγιώνη για το βιβλίο
Με το νέο του βιβλίο “Η Κραυγή του Φεγγαριού” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χάρτινη Πόλη, ο κ. Θοδωρής Δεύτος, επιβεβαιώνει τη συγγραφική του δεινότητα και πιστοποιεί με τον καλύτερο τρόπο τη λογοτεχνική αξία των βιβλίων του. Η πορεία του στον χώρο της λογοτεχνίας, που ξεκινά από το 2004, με το πρώτο του μυθιστόρημα “Μη ρωτάς γιατί” είναι η μεγαλύτερη απόδειξη των όσων γράφω.
Για άλλη μια φορά, και σε αυτό το βιβλίο, θέτει τον πήχη ψηλά με προσωπικό του στοίχημα να τον ξεπεράσει και χάρηκα ιδιαιτέρως, όταν διαπίστωσα πως το κάνει με μεγάλη ευκολία γιατί εξελίσσεται διαρκώς μέσα από την αδιάκοπη και σοβαρή πνευματική του δουλειά. Κάθε του βιβλίο είναι άρτιο και έχει δική του φωνή, μια φωνή που είναι όλο και πιο μεστή, πιο καθαρή και δυνατή.
Το νέο βιβλίο του Θεοδωρή Δεύτου, είναι ένα πολυεπίπεδο κοινωνικό μυθιστόρημα µε φόντο την γραφική Μάνη, η σπάνια άγρια ομορφιά της μέσα από τις φωτογραφικές περιγραφές του συγγραφέα, καθηλώνουν τον αναγνώστη και τον μαγεύουν αμέσως. Εκεί τοποθετεί την ιστορία του εμπνευσμένος από ένα φοβερό γεγονός που έζησε ως νεοδιόριστος καθηγητής στην Αρεόπολη της Μάνης το 1989. Ένα φονικό που συντάραξε την τοπική κοινωνία και απασχόλησε τον Αθηναϊκό τύπο επί πολλές ημέρες. Ένα φονικό που τον σημάδεψε πραγματικά, του δημιούργησε σκέψεις και προβληματισμούς που θέλησε να μοιραστεί μαζί μας. Ένα έγκλημα με πολλές παραμέτρους που προσφέρει άφθονη τροφή για σκέψη. Η τριτοπρόσωπη αφήγηση ρέει απρόσκοπτα και δημιουργεί πληθώρα συναισθημάτων στον αναγνώστη που αβίαστα και αυθόρμητα προβληματίζεται, θυμώνει, αγανακτεί, λυπάται και απαιτεί η Νέμεσις, η θεά της εκδικητικής δικαιοσύνης, της εκδίκησης και της ισορροπίας να δικάσει τους υπαίτιους και να απονείμει “θεία δίκη”
Η Μυρτώ, ένα όμορφο κορίτσι, γεμάτο όνειρα και πάθος για την ζωή, ζει και μεγαλώνει με την οικογένεια της στην Μάνη. Μια βαθιά πατριαρχική οικογένεια φορτωμένη με ήθη και έθιμα -νοσογόνους κανόνες τις περισσότερες φορές- και λάθος συμπεριφορές πολλών χρόνων, που κατέληξαν πια να φαίνονται σαν φυσιολογικά, κληρονομικά χαρακτηριστικά κάθε οικογένειας που ήθελε να αποτελεί πρότυπο για την εποχή και την τοπική κοινωνία. Ο πατέρας ακολουθούσε πιστά τον θεσμό της ιδιοκτησίας μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον. Ήταν ο μόνος που είχε λόγο και άποψη. Η γυναίκα όφειλε να υποτάσσεται, να φροντίζει τα παιδιά και ν’ ασχολείται μόνο με τα του οίκου της. Τα παιδιά αποστειρωμένα από ελπίδες και όνειρα, καταδικασμένα να συνεχίσουν αυτή την αλυσίδα, αποτελούσαν παρατηρητές και μελλοντικούς εκτελεστές αυτών των συμπεριφορών. Ο άντρας αποτελούσε τη μοναδική πηγή εσόδων, κάτι που του έδινε τη δύναμη όχι μόνο να χειραγωγεί λεκτικά τα υπόλοιπα μέλη, αλλά και να σηκώνει το χέρι άφοβα όποτε κάποιος τολμούσε να διαφωνήσει. Έτσι αισθανόταν ισχυρός. Τα θύματα δεν μπορούσαν να καταγγείλουν αυτές τις συμπεριφορές, διότι τους κατέκλυζε ο φόβος είτε να μη στιγματιστούν είτε να μην αμφισβητηθούν. Η Μυρτώ όμως δεν θα αρκεστεί σε αυτό, αγαπάει την οικογένεια της, κάνει τα πάντα γι΄αυτήν, δέχεται, υπομένει, αλλά και περιμένει τη στιγμή που θα ανοίξει τα δικά της φτερά και θα πετάξει μακριά ακολουθώντας τα δικά της όνειρα. Στο πρόσωπο του πρωτοδιόριστου καθηγητή Μαθηματικών, Αριστείδη Ντόκα, θα δει μια ευκαιρία, έναν νέο δρόμο διαφυγής, αυτόν της γνώσης. Διαβάζει με επιμέλεια και με στόχο πάντα το καλύτερο αποτέλεσμα, διψά για εξέλιξη και για ανεξαρτησία. Ο έρωτας είναι αυτός που θα τη γεμίσει με περισσότερη θέληση και σθένος, θα την οπλίσει με θάρρος και δύναμη, με ελπίδα και προσδοκία, μέχρι τη στιγμή που όλα αυτά θα γκρεμιστούν σαν χάρτινοι πύργοι μπροστά της. Ένα αποτρόπαιο και ένα φοβερό γεγονός θα βάλει τέρμα στις φιλοδοξίες της με τον χειρότερο τρόπο και θα υποχρεώσει την ίδια και την οικογένεια της, να διαβούν τον δικό τους δύσβατο και επώδυνο Γολγοθά. Η σταύρωση τους περιμένει σίγουρα, άραγε θα τους περιμένει και η πολυπόθητη Ανάσταση; Μετά από μια τέτοια περιπέτεια ζωής, από μια τόσο δύσκολη μάχη, οι νικητές δρέπουν πάντα στέφανα ή αναγκάζονται να ζουν με αιώνιες πληγές; Η απρόβλεπτη ζωή μοιράζει σε όλους μας απλόχερα χαρές και λύπες, κάποιοι τα καταφέρνουν, κάποιοι είναι σε αδιάκοπο αγώνα και κάποιοι άλλοι, δεν σηκώνουν κεφάλι ποτέ. Η ζωή όμως της Μυρτώς δεν είναι μοίρα, είναι απόρροια συμπεριφορών και μιας λανθασμένης και επικίνδυνης νοοτροπίας που δεν σέβεται τον άνθρωπο και ειδικά τη γυναίκα και δημιουργεί θύματα ακόμα και στις μέρες μας. Πόσο εύκολο είναι για ένα κορίτσι να τα βάλει με αυτό το θηρίο και να τα καταφέρει; Πόσο δίκαιο είναι, να ενηλικιωθεί με τόσο σκληρό και απάνθρωπο τρόπο; Πόσο ηθικό, να δώσει άθελα της τόσες μάχες;
Με απόλυτο ρεαλισμό και χωρίς περιττές λογοτεχνικές φανφάρες, ο Θοδωρής Δεύτος εστιάζει στην πιστή αναπαράσταση των εθίμων και των ηθών της ελληνικής υπαίθρου, παρουσιάζοντας την κυρίαρχη τότε εικόνα της ελληνικής πραγματικότητας, καθώς και μιας εποχής που δεν ήταν ώριμη για κάτι διαφορετικό, ισόνομο και πρωτοπόρο. Ανάμεσα στους επιφανείς εκπροσώπους αυτής της τάσης είναι ξεχωριστή η θέση του Μανιάτη άντρα, συζύγου και πατέρα. Ο αντικειμενικός τρόπος γραφής με τον οποίο προσέγγισε ο συγγραφέας την ηθογραφία της εποχής, δείχνει αφενός την προτίμησή του σε ένα αποτέλεσμα κοντά στο γενικότερο ρεύμα του ρεαλισμού και μακριά από την επιφανειακή εκδοχή και την ειδυλλιακή ηθογραφία. Ο κ.Θοδωρής Δεύτος δεν αρκείται στην απλή καταγραφή των εθίμων, αλλά ψάχνει κάτω από τις συμπεριφορές να βρει το οικονομικό υπόβαθρο, τις κοινωνικές συνιστώσες και κατ’ επέκταση τις πολιτικοκοινωνικές ιδεολογίες, που διαμορφώνουν τη συμπεριφορά των χαρακτήρων του, τόσο ως μεμονωμένες περιπτώσεις όσο και ως συλλογικές. Με τον τρόπο αυτό, οι χαρακτήρες του παρουσιάζονται πιο κατανοητοί και οικείοι, με τα θετικά τους χαρακτηριστικά να προβάλλονται ως πρώιμες εκδηλώσεις μιας αλλαγής νοοτροπίας, παρεξηγημένης και καταδικαστέας ακόμα και τα αρνητικά τους, αποκτούν μια επαρκή δικαιολογία προερχόμενη από μια χρόνια παθογένεια των συντηρητικών ηθών και αυστηρών παραδόσεων της εποχής και του σκοταδισμού που την ακολουθεί.
Το μήνυμα του Θοδωρή Δεύτου είναι ξεκάθαρο. Σεβασμός και αγάπη προς τον συνάνθρωπο, τον συγγενή, τον σύντροφο, τον φίλο, τον συνάδελφο. Τα ηθικά όρια δεν επιτρέπεται να ξεπερνιούνται και αυτό θα πρέπει να αποτελεί απαράβατο και καταδικαστέο κανόνα. Ακόμα και σε κλειστά κοινωνικά συστήματα, με πανίσχυρα στερεότυπα και ηθική κατακραυγή για όποιον τα παραβεί, υπάρχει η ελπίδα μιας ξεχωριστής συμπεριφοράς, μιας συνείδησης που θα ξεστομίσει το αυτονόητο: ο καθένας μας, άντρας ή γυναίκα, παιδί ή ενήλικος, μπορεί να διεκδικεί την αυτονομία του, την ελευθερία του και το αναφαίρετο δικαίωμα της επιλογής. Η αξία, φυσικά, του συγκεκριμένου έργου φαίνεται και κάπως αλλιώς. Είναι και ο χρόνος όπου γράφονται αυτές οι αλήθειες. Με τόσες γυναικοκτονίες και βία, ο συγγραφέας τολμά να διατυπώσει ανοιχτά τη θέση του για τη γυναίκα, καταδικάζοντας ταυτόχρονα το τέως νοσηρό κοινωνικό πλέγμα που την κρατά δέσμια ακόμα και σήμερα.
Ο Θοδωρής Δεύτος χρησιμοποιεί με εμφανή δεινότητα στις αφηγηματικές τεχνικές που ορίζουν τη λογοτεχνία, εναλλάσσοντας τον διάλογο με την περιγραφή και τη διήγηση με τον στοχασμό. Ξέρει καλά πού πρέπει να επιταχύνει και που να επιβραδύνει την εξέλιξη της υπόθεσης και που να δώσει μεγαλύτερη ένταση. Χειρίζεται εύστοχα τα σημεία της προ οικονομίας εντείνοντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη και κρατώντας σε εγρήγορση το μυαλό του του προσφέρει γενναιόδωρα τροφή για σκέψη. Η ορθή χρήση της τραγικής ειρωνείας διεγείρει τις ευαίσθητες χορδές του αναγνώστη, ο οποίος κατακλύζεται με συναισθήματα που τον κρατούν άρρηκτα συνδεδεμένο με την εξέλιξη της πλοκής, μέχρι το τέλος του κειμένου. Η γλώσσα του βιβλίου προσαρμοσμένη αρμονικά σε κάθε πτυχή της αφήγησης, γίνεται αιχμηρή και ακραία όταν πρέπει να αποδώσει την σκληρή πραγματικότητα της εποχής, φωτογραφική όταν περιγράφει, λυρική όταν αποδίδει συναισθήματα, ποιητική όταν περιγράφει τον έρωτα, μα πάνω από όλα ρεαλιστική και σημαίνουσα.
Για όλα τα παραπάνω το βιβλίο του “Η Κραυγή του Φεγγαριού” αξίζει να φτάσει στα χέρια σας, σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!
.
Σύνοψη βιβλίου από το οπισθόφυλλο
Πώς μπορείς να είσαι πραγματικά ασφαλής ως γυναίκα, ζώντας σε ένα περιβάλλον συντηρητικών ηθών και αυστηρών παραδόσεων; Ποιος μπορεί να σε προδώσει και ποιος να σε σώσει από την κόλαση και πού μπορεί να βρίσκεται αυτή; Μπορεί η αγάπη να νικήσει τον σκοταδισμό; Πώς μπορείς να αποδράσεις από την ασφυξία και τη νοσηρότητα;
Η Μυρτώ θα βρεθεί, από πολύ μικρή, αντιμέτωπη με τα ερωτήματα αυτά, τα οποία θα αλλάξουν για πάντα τη ζωή τη δική της, αλλά και του καθηγητή της, Αριστείδη Ντόκα.
Η πληγή που της προκάλεσε ένα δικό της πρόσωπο είναι βαθιά και δεν επουλώνεται εύκολα. Ωστόσο, η νέμεσις δεν θα αργήσει να έρθει και θα είναι πάλι μέσα από την οικογένειά της… Η άγρια ομορφιά της Μάνης, τα ανείπωτα τραύματα που αναζητούν την επούλωσή τους, τα βίαια σκοτάδια που βγαίνουν στο φως και η νεανική δίψα για έρωτα και λύτρωση συνθέτουν αυτήν τη σκληρή ιστορία ενηλικίωσης, που μόνο συνηθισμένη δεν είναι. Ή μήπως είναι;
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
.
Θοδωρής Δεύτος
Ο Θοδωρής Δεύτος γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1957. Σπούδασε Μαθηματικά στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και υπηρέτησε στη δημόσια εκπαίδευση από το 1986-2015. Εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος στον δήμο Ιλίου από το 2006. Έχει διατελέσει Πρόεδρος της Ένωσης Ηπειρωτών Ιλίου (2001-2011), Πρόεδρος του Αθλητικού Οργανισμού του δήμου Ιλίου την περίοδο 2008-2010 και Πρόεδρος του Δημοτικού Κέντρου Πολιτισμού και Άθλησης από το 2010-2014. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 2004.
678
124
20