Ελευθερία Μεταξά: “Για μένα, κάθε μορφή φανατισμού είναι επικίνδυνη, αφού ωθεί τον άνθρωπο σε πράξεις ακραίες, καταργεί τη σκέψη, τη βούληση και την κριτική του ικανότητα…

Συνέντευξη στην συγγραφέα  Ελευθερία Μεταξα

 

Κοντά μας σήμερα η συγγραφέας του βιβλίου 

 

“ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ“

 

1) Το 9ο βιβλίο σας «Το χέρι του Θεού», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Μίνωας”, ήδη έχει ενθουσιάσει όλους όσους το διάβασαν κα. Μεταξά. Ποιο ήταν εκείνο το ερέθισμα που πυροδότησε την έμπνευσή σας και σας οδήγησε στην συγγραφή του;

– Καταρχάς, σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια! Η έμπνευση για το συγκεκριμένο βιβλίο προέκυψε κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης με φίλους σχετικά με εκείνους που ισχυρίζονται ότι προβλέπουν το μέλλον (αστρολόγους, μέντιουμ, καφετζούδες, χαρτορίχτρες κ.λ.π) εξαπατώντας ανθρώπους που αναζητούν λύσεις στα προβλήματά τους. Προσωπικά δεν πιστεύω σε τίποτε από τα παραπάνω, θεωρώ όμως ότι υπάρχουν κάποια άτομα, ελάχιστα ασφαλώς, που είναι προικισμένα με το χάρισμα της ενόρασης. Αυτή η σκέψη και η τυχαία συνάντηση πριν από πολλά χρόνια με ένα τέτοιο άτομο γέννησε στο μυαλό μου τον χαρακτήρα του Γρηγόρη Σταθόπουλου, ενός νεαρού άντρα που έχει αυτό το χάρισμα, μπορεί όμως να προβλέψει μόνο δυσάρεστα γεγονότα. Από κει και πέρα, άρχισα σιγά-σιγά να χτίζω την ιστορία του βιβλίου.

2) Μιλήστε μας για το βιβλίο σας..

– Όλα ξεκινούν όταν ο Γρηγόρης Σταθόπουλος φθάνει στο τμήμα για να καταγγείλει στον αστυνόμο Βαρσάμη την επικείμενη δολοφονία του. Εκείνος, ασφαλώς, δεν τον πιστεύει και τον αποπέμπει ευγενικά, θεωρώντας τον τρελό. Όταν, όμως, ο Σταθόπουλος δολοφονείται -και μάλιστα με τον τρόπο που είχε περιγράψει στον αστυνόμο- ο Βαρσάμης καλεί τη συνεργάτιδά του, Έλσα Γληνού, για να βοηθήσει στις έρευνες. Τα δύο επόμενα θύματα, μια ιερόδουλη κι ένας άστεγος αλκοολικός, αποκαλύπτουν ότι ο δολοφόνος πάσχει από θρησκευτικό παραλήρημα και πιστεύει ότι έχει αναλάβει τη θεόσταλτη αποστολή να «καθαρίσει» τον κόσμο από τους αμαρτωλούς. Γι’ αυτό αφήνει δίπλα στα απανθρακωμένα πτώματα έναν φλεγόμενο σταυρό κι ένα υπογραμμισμένο απόσπασμα από τη Βίβλο που αναφέρεται στο αμάρτημά τους. Ο κατάλογος των υπόπτων μεγαλώνει όσο εκτυλίσσεται η ιστορία, το μυστήριο πυκνώνει, μυστικά και λάθη του παρελθόντος των ηρώων έρχονται στο φως, ενώ οι δύο συνεργάτες προσπαθούν να «μπουν» στο μυαλό του δολοφόνου, για να προβλέψουν την επόμενη κίνησή του και να φτάσουν στη σύλληψή του.

3) Ο αστυνόμος Μάνος Βαλσαμής καλείται να λύσει ακόμα ένα μυστήριο, τον θάνατο τριών ανθρώπων, που δολοφονήθηκαν βίαια και τελετουργικά. Δίπλα του για ακόμα μια φορά και η συνεργάτιδά του, Έλσα Γληνού. Πως γεννήθηκαν αυτοί οι δυο χαρακτήρες στο μυαλό σας, πως αποφασίσατε να τους συνδέσετε μαζί; Ήταν δύσκολο αυτό σαν εγχείρημα;

– Η Έλσα Γληνού «γεννήθηκε» στο βιβλίο «Μαύρα σαν τον έβενο μαλλιά» και ο Μάνος Βαρσάμης στο «Τα τρία πρόσωπα της Εκάτης». Πρόκειται για δύο ήρωες που αγάπησα πολύ από την πρώτη στιγμή, τον καθένα για διαφορετικούς λόγους. Μοιράζομαι μαζί τους πολλά κοινά χαρακτηριστικά και κατά τη διάρκεια της συγγραφής των βιβλίων ανέπτυξα και με δύο ένα ιδιαίτερο δέσιμο. Δεν ήθελα να τους αποχωριστώ κι έτσι αποφάσισα να τους «παντρέψω», καθώς πίστευα ότι ταιριάζουν ιδιαίτερα -αν και φαινομενικά είναι τελείως αντίθετοι χαρακτήρες-, ότι συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον. Εμφανίστηκαν, λοιπόν, ως πρωταγωνιστικό δίδυμο στο «Αθώοι Ένοχοι» και πραγματικά η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη που οι αναγνώστες αντιμετώπισαν με θέρμη το πάντρεμα αυτό. Δεν θεωρώ ότι με δυσκόλεψε το συγκεκριμένο εγχείρημα, ίσως γιατί το δέσιμο των συγκεκριμένων χαρακτήρων μου φάνηκε κάτι πολύ φυσικό. Δεν ξέρω πώς να σας το εξηγήσω, αλλά νομίζω πως η σχέση τους ξεπερνάει τα όρια της συνεργασίας, στα δικά μου μάτια μοιάζει σχεδόν σαν τη σχέση πατέρα-κόρης. Στο βιβλίο «Το χέρι του Θεού» μάλιστα, στο οποίο επίσης πρωταγωνιστούν, αυτή η σχέση έχει εξελιχθεί, πλέον συνεννοούνται δίχως να μιλούν, διαβάζουν ο ένας τη σκέψη του άλλου. Αυτός είναι και ο λόγος που θα εξακολουθήσουν να με συντροφεύουν στα ταξίδια του μυαλού μου για αρκετό καιρό ακόμα.

4) Ο φανατισμός είναι επικίνδυνος όπου και αν τον συναντάς, ο θρησκευτικός φανατισμός όμως-κατά την γνώμη μου-είναι ο χειρότερος όλων. Στην πραγματικότητα ο φανατισμός βρίσκει εύφορο έδαφος σε όλες τις θρησκείες, όμως πολλές θρησκείες τον αρνούνται ή είναι ένα θέμα το οποίο κρατούν καλά φυλαγμένο γιατί ενοχλεί. Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με ένα τόσο δύσκολο θέμα; Σας δυσκόλεψε καθόλου ο τρόπος που θα το προσεγγίζατε;

-Είναι γνωστό από την ιστορία ότι στο όνομα της θρησκείας έχουν γίνει -κι εξακολουθούν να γίνονται- μεγάλα εγκλήματα. (Αρκεί να σκεφτούμε τις Σταυροφορίες του παρελθόντος ή τους Τζιχαντιστές του παρόντος, για να αναφέρω ενδεικτικά δύο παραδείγματα.) Για μένα, κάθε μορφή φανατισμού είναι επικίνδυνη, αφού ωθεί τον άνθρωπο σε πράξεις ακραίες, καταργεί τη σκέψη, τη βούληση και την κριτική του ικανότητα. Αναφορικά με τη θρησκεία, θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να πιστεύει όπου ο ίδιος θέλει, να αναζητά αυτήν την ανώτερη δύναμη στον Χριστό, στον Μωάμεθ, στον Βούδα ή όπου αλλού επιλέγει. Άλλωστε, όλες οι θρησκείες παρουσιάζουν κοινά στοιχεία μεταξύ τους σε ό,τι αφορά την αγάπη προς τον πλησίον, την προσφορά, την αντιμετώπιση του φόβου του θανάτου. Ο φανατικός, όμως, δεν δέχεται την επιλογή του άλλου, διαστρεβλώνει τα κηρύγματα των ιερών κειμένων, τα προσαρμόζει στη δική του ερμηνεία. Πρόκειται όντως για ένα δύσκολο θέμα, αλλά αυτό είναι που το καθιστά και τόσο ελκυστικό. Προσπάθησα, λοιπόν, να το προσεγγίσω με μεγάλη προσοχή, δίχως να θίξω το θρησκευτικό συναίσθημα κάθε αναγνώστη, το οποίο ασφαλώς και είναι απολύτως σεβαστό.

5) “Το Χέρι του Θεού”!! Ήταν δική σας επιλογή ο τίτλος του βιβλίου; Μπορούμε να πούμε με ποιον τρόπο συνδέεται με το βιβλίο, χωρίς να προδώσουμε κάποιο μυστικό του;

– Η επιλογή του τίτλου ήταν δική μου. Υπάρχει μια «σκηνή» στο βιβλίο, όπου μέσα σ’ ένα δωμάτιο φωτισμένο μόνο από το τρεμάμενο φως ενός κεριού συνομιλούν δύο πρόσωπα (δίχως να αποκαλύπτεται κανένα στοιχείο της ταυτότητάς τους), καταστρώνοντας σχέδια για μια ακόμα δολοφονία. Το ένα, το οποίο είναι και ο «ιθύνων νους», βγάζει από το φαρδύ μανίκι του ρούχου του τη φωτογραφία του επόμενου θύματος, την κρατά ανάμεσα στα δάχτυλά του, απλώνει το χέρι και τη δίνει στο άλλο πρόσωπο. Επειδή μου αρέσει πολύ να έχουν τα μυθιστορήματά μου μια ματιά «κινηματογραφική», τη στιγμή που έγραφα το συγκεκριμένο κομμάτι φανταζόμουν την κάμερα να εστιάζει σ’ αυτό το χέρι και να το ακολουθεί μέχρι να δώσει τη φωτογραφία στο άλλο πρόσωπο. Έτσι, λοιπόν, προέκυψε ο τίτλος «Το χέρι του Θεού».

Πηγή: Ολύμπιο Βήμα https://olympiobima.gr/mia-alli-apopsi-o-epikindynos-fanatismos-sti-thriskeia

6) Είναι η δίψα για εκδίκηση και οι εμμονές κακοί σύμβουλοι για τον άνθρωπο; Πόσο επηρεάζουν τον χαρακτήρα του; Εσείς πιστεύετε πως μπορεί κάποιος να απαλλαγεί από αυτές, χωρίς να πληγώσει ή να πληγωθεί;

– Η δίψα για εκδίκηση και οι εμμονές μόνο κακοί σύμβουλοι μπορεί να είναι για έναν άνθρωπο. Δεν του επιτρέπουν να προχωρήσει στη ζωή του, να γιατρέψει τις πληγές του παρελθόντος, γεμίζουν την ψυχή του με οργή, καταργούν τη λογική του. Κατανοώ, φυσικά, απόλυτα την ανάγκη κάποιου να εκδικηθεί για το κακό που του έκαναν, αναρωτιέμαι όμως αν αξίζει όντως να αναλώσει τη ζωή του για να υλοποιήσει αυτήν την εκδίκηση. Άλλωστε, το κακό που έχει γίνει δεν αναιρείται, ικανοποιείται μονάχα η ανάγκη μας να πληρώσουμε με το ίδιο νόμισμα αυτόν που μας έβλαψε. Ασφαλώς, η συγχώρηση δεν είναι κάτι εύκολο, απαιτεί μεγάλα αποθέματα ψυχικής δύναμης που λίγοι διαθέτουν. Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές το παρελθόν μάς στοιχειώνει, δεν μας αφήνει να ηρεμήσουμε και πιστεύουμε πως θα βρούμε τη γαλήνη μόνο μέσω της εκδίκησης.

 

7) Το θέμα του βιβλίου σας -το είπα και πιο πάνω- δύσκολο και ευαίσθητο. Υποθέτω πως θα χρειάστηκε μεγάλη ερεύνα από σας, για να φτάσετε στον πυρήνα του και να δείτε αντικειμενικά όλες τις πτυχές του. Πόσο καιρό κράτησε η συγγραφή του; Σας δυσκόλεψε καθόλου αυτή η ερεύνα ή κάτι άλλο όσο το γράφατε;

– Η έρευνα είναι γενικά απαραίτητη, για να έχει ο συγγραφέας τις απαιτούμενες γνώσεις πάνω στο θέμα με το οποίο καταπιάνεται. Προσωπικά, τη θεωρώ ένα απ’ τα ωραιότερα κομμάτια της συγγραφής, όχι μόνο για τις γνώσεις που προσφέρει αλλά και για το «άνοιγμα» του μυαλού, για την επαφή με πτυχές της ζωής που ποτέ δεν είχαμε την ευκαιρία να εξετάσουμε. Η συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου κράτησε γύρω στους έξι μήνες, ενώ η έρευνα είχε ξεκινήσει νωρίτερα και συνεχίστηκε και κατά τη διάρκεια αυτού του διαστήματος. Διάβασα όλη την Αγία Γραφή, προκειμένου να διαπιστώσω τι αναφέρεται εκεί για τα αμαρτήματα που τιμωρεί ο δολοφόνος στο βιβλίο και να εντοπίσω τα κατάλληλα αποσπάσματα που ταίριαζαν με τον σκοπό του. Επίσης, πολύτιμη βοήθεια στάθηκαν οι συζητήσεις που έκανα με τον πατέρα Γεώργιο Κονσολάκη, έναν ιερέα που θεωρώ ότι αξίζει όσο λίγοι τον τίτλο του, σχετικά με τις διαφορές ανάμεσα στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, την έννοια της αμαρτίας και της τιμωρίας, της μετάνοιας και της συγχώρησης. Νομίζω πως οι μεγαλύτερες δυσκολίες που συνάντησα ήταν η επιλογή των κατάλληλων εδαφίων από την Αγία Γραφή και η προσπάθεια να μη θίξω το θρησκευτικό συναίσθημα των αναγνωστών.

8 ) Μας έχετε χαρίσει υπέροχα βιβλία και όλα είχαν μεγάλη αποδοχή από το αναγνωστικό κοινό. Σας αρέσει να γράφετε αστυνομικά βιβλία, υπάρχει κάποια “κρυφή συνταγή” που ακολουθείτε; Ποια είναι τα στοιχεία που κατά την γνώμη σας πρέπει να έχει ένα καλό αστυνομικό βιβλίο;

-Δεν νομίζω ότι ακολουθώ κάποια συγκεκριμένη συνταγή. Μου αρέσει να πλάθω με το μυαλό μου ιστορίες μυστηρίου και αγωνίας που έχουν ως γενικότερο πλαίσιο κάποιο κοινωνικό θέμα, αφού πιστεύω ότι το έγκλημα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την κοινωνία. Δίνω, λοιπόν, μεγάλη σημασία στο πλαίσιο του εγκλήματος κι όχι στο έγκλημα αυτό καθ’ εαυτό, καθώς και στην ανάλυση των χαρακτήρων, ώστε να είναι κατανοητά τα κίνητρα και οι πράξεις τους. Προσπαθώ να δημιουργώ ανατροπές, που όμως αιτιολογούνται απόλυτα μέσα στην πορεία της ιστορίας, και να μην υποτιμώ τον αναγνώστη εκβιάζοντας το συναίσθημά του. Οι ήρωές μου είναι άνθρωποι καθημερινοί και αληθινοί, που παρασύρονται από τα πάθη και τα λάθη τους, πληρώνουν τις «αμαρτίες» του παρελθόντος τους. 

9) Διαβάζοντας κάποια από τα βιβλία σας, πρέπει να πω ότι ο τρόπος που γράφετε, έχει μια δική σας ταυτότητα που δεν θυμίζει -εμένα τουλάχιστον δεν μου θυμίζει- κανέναν άλλο συγγραφέα, αυτού του είδους της λογοτεχνίας, Έλληνα ή ξένο. Έχετε όμως κάποιους που διαβάζετε και σας ενθουσιάζουν, που ακολουθείτε ως αναγνώστρια και ποιοι είναι αυτοί;    

-Με χαροποιεί πολύ αυτό που λέτε και σας ευχαριστώ. Ασφαλώς, ο τρόπος γραφής μου έχει επηρεαστεί από τα αναγνώσματά μου όλα αυτά τα χρόνια, όμως προσπαθώ να δώσω το δικό μου στίγμα και να διαμορφώσω ένα προσωπικό ύφος. Υπάρχουν πολλοί συγγραφείς που θαυμάζω και ακολουθώ ως αναγνώστρια, τόσο σύγχρονοι όσοι και παλαιότεροι, κυρίως Έλληνες. Λατρεύω τη γραφή του Σπύρου Πετρουλάκη, της Δέσποινας Χατζή, της Μαρίας Παναγοπούλου, της Μαρίας Παπαδάκη και του Στέφανου Δάνδολου, για να αναφερθώ ενδεικτικά σε κάποιους συγγραφείς των οποίων η γραφή είναι για μένα εγγύηση. Θα μου επιτρέψετε να πω στο σημείο αυτό ότι η ελληνική λογοτεχνία δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την ξένη, εκτός φυσικά από το μάρκετινγκ. Με ενοχλεί όταν ακούω κάποιον να εκθειάζει για παράδειγμα τον Νέσμπο, αλλά να μην έχει διαβάσει ποτέ Μαρή ή Μάρκαρη (για να αναφερθώ συγκεκριμένα στην αστυνομική λογοτεχνία). 

10) Η κατακόρυφη αύξηση της χρήσης του διαδικτύου στην Ελλάδα, έχει φέρει μεγάλες αλλαγές τα τελευταία χρόνια και στο χώρο του βιβλίου. Μια από αυτές είναι πως ο αναγνώστης έρχεται πια, σε πιο άμεση επαφή με τον συγγραφέα και μπορεί να επικοινωνεί μαζί του και να τον γνωρίζει καλύτερα. Εσάς σας αρέσει αυτό; Ποια η σχέση σας με το διαδίκτυο; 

– Η επικοινωνία με τους αναγνώστες είναι κάτι που πραγματικά απολαμβάνω, έστω κι αν αυτή γίνεται διαδικτυακά. Χαίρομαι πολύ να «συνομιλώ» με αναγνώστες, να γνωρίζω τους ανθρώπους που μου κάνουν την τιμή να διαβάζουν τα βιβλία μου -ανεξάρτητα από το αν η κριτική τους είναι θετική ή αρνητική- και να με γνωρίζουν κι αυτοί. Με αρκετούς έχουμε γίνει φίλοι, έχουμε συναντηθεί, έχουμε πιει καφεδάκι παρέα. Ομολογώ ότι το διαδίκτυο με έχει βοηθήσει πολύ, μου έχει δώσει την ευκαιρία να προβάλλω τη δουλειά μου και να γνωρίσω αξιόλογους ανθρώπους. Ειδικά τώρα, που λόγω της πανδημίας έχουν σταματήσει οι δια ζώσης παρουσιάσεις βιβλίων, το διαδίκτυο αναπληρώνει ως έναν τουλάχιστον βαθμό το κενό που δημιουργήθηκε. 

11) Διαβάζοντας το βιογραφικό σας, είδα πως έχετε ασχοληθεί με πάρα πολλά πράγματα μέχρι τώρα επαγγελματικά. Είστε πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, της Δραματικής Σχολής Διομήδη Φωτιάδη και του τμήματος Δημοσιογραφίας του Εργαστηρίου Ελευθέρων Σπουδών ΑΝΤ1. Έχετε εργαστεί ως ηθοποιός, ως ασκούμενη δημοσιογράφος, ως εκπαιδευτικός στον ιδιωτικό τομέα, ως επιμελήτρια και μεταφράστρια. Πόσο επηρέασαν όλα αυτά την συγγραφική σας πορεία; Σας βοήθησαν; 

-Οι σπουδές μου και η ενασχόλησή μου με τα συγκεκριμένα αντικείμενα με έχουν βοηθήσει πολύ, τόσο στο κομμάτι της γραφής όσο και της έρευνας που απαιτεί κάθε βιβλίο. Θα σταθώ ιδιαίτερα στον χώρο της υποκριτικής, καθώς όταν γράφω λειτουργώ ως έναν βαθμό ως ηθοποιός. Προσπαθώ, δηλαδή, να πλάσω τον χαρακτήρα του ήρωα με τη μεγαλύτερη δυνατή αλήθεια, ενώ πολύ συχνά «παίζω» τις σκηνές για να ελέγξω τη ζωντάνια και την παραστατικότητά τους. Μάλιστα, αρκετές φορές έχει τύχει να με παρακολουθούν ο άντρας μου και ο γιος μου -δίχως να τους αντιληφθώ-, οι οποίοι γελάνε πολύ βλέποντάς με να «ερμηνεύω» όλους τους ρόλους.

12) Εδώ και ένα χρόνο ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις παγκοσμίως μα και στην χώρα μας. Πέρα τις επιπτώσεις που είχε και έχει η πανδημία του κορωνοϊού στην υγεία μας, αυτή η συμφορά έπληξε σε σχεδόν καταστροφικό στάδιο και το μεγαλύτερο σύνολο της οικονομίας μας. Η καραντίνα επίσης, έβλαψε την ψυχολογία των περισσότερων από μας, πολλοί αναζήτησαν την συντροφιά ενός βιβλίου για διαφυγή από όλο αυτό..Το βιβλίο όμως μέσα σε όλα αυτά, τι ρόλο νομίζετε εσείς πως έπαιξε και τελικά είναι είδος ανάγκης ή είδος πολυτέλειας; 

-Πέρα από το γεγονός ότι η ανάγνωση ενός βιβλίου είναι ένας εξαιρετικά δημιουργικός τρόπος να αξιοποιήσει κάποιος τον ελεύθερο χρόνο του (και -δυστυχώς εν προκειμένω- κάποιοι λόγω της πανδημίας βρέθηκαν με πολύ ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή τους), πιστεύω πως στην περιπέτεια που περνάμε όλοι μας το διάβασμα αποτελεί καταφύγιο, τόσο του μυαλού όσο και της ψυχής. Μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου μπορούμε να ταξιδέψουμε σε μέρη μακρινά, σε κόσμους πραγματικούς ή φανταστικούς, να ανακαλύψουμε καινούργια πράγματα ακόμα και για τον εαυτό μας, να ξεχαστούμε, να ξεφύγουμε από τη δύσκολη και δυσάρεστη καθημερινότητα. 

13) Αν σας ζητούσα να επενδύσετε μουσικά το κάθε σας βιβλίο, ποιο τραγούδι θα διαλέγατε για το καθένα;

– Τι ωραία ερώτηση! Λοιπόν, θα επέλεγα τα εξής τραγούδια: Ίσως φταίνε τα φεγγάρια -Νότης Μαυρουδής (για το «Όταν μιλούν τα φεγγάρια»), Λευκό μου γιασεμί -Παναγιώτης Καλαντζόπουλος (για το «Μαύρα σαν τον έβενο μαλλιά»), Stairway to Heaven -Led Zeppelin(για το «Μην κοιτάξεις πίσω») Bring me to life -Evanescence (για το «Σπασμένος καθρέφτης»), Bohemian Rhapsody -Queen(για το «Ποιος σκότωσε την Ιφιγένεια;», Take me to church -Hozier (για το «Τα τρία πρόσωπα της Εκάτης»), I’m only human -Rag’n’Bone Man(για το «Αθώοι Ένοχοι») και O Pastor -Madredeus (για το «Το χέρι του Θεού»).

14) Μιλήστε μας για σας.. Τι σας χαλαρώνει; Τι σας φτάνει στα όρια σας; Τι σας κάνει να χαμογελάτε; Τι δεν συγχωρείτε; Ποιο είναι το μεγαλύτερο προτέρημα σας και ποιο ελάττωμα σας-αν υπάρχει- θέλετε να διορθώσετε. Τι θα αλλάζατε αν μπορούσατε και τι θα αφήνατε εντελώς απείραχτο στον κόσμο της Ελευθερίας Μεταξά;

-Μου αρέσουν τα απλά πράγματα. Λατρεύω να καλώ φίλους στο σπίτι (στην προ κορωνοϊού εποχή κάθε Σαββατοκύριακο είχαμε παρέα), να πίνουμε το ποτάκι μας, να τρώμε μαζί, να συζητάμε. Χαλαρώνω βλέποντας ταινίες, αγκαλιά με τον άντρα μου και τον γιο μου (ειδικά τώρα, στην περίοδο της καραντίνας ήταν κάτι που ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα!). Στα όριά μου μπορεί να με φτάσει το ψέμα και η αδικία. Χαμογελάω με το παραμικρό (κάνει καλό στην υγεία το χαμόγελο! Αφήστε που είναι και η καλύτερη γυμναστική για το πρόσωπο!). Το μεγαλύτερο μου προτέρημα; Νομίζω πως είναι ότι δίνομαι πολύ σε ό,τι αγαπάω. Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα; Από πού ν’ αρχίσω; Μάλλον η ξεροκεφαλιά μου… Επίσης, συχνά γίνομαι απίστευτα ανυπόμονη και αρκετές φορές γκρινιάρα (εγώ λέω ότι είμαι παραπονιάρα, βέβαια, αλλά μάλλον δεν πείθω κανέναν…) Το πείσμα μου σκάει γάιδαρο (έτσι λέει ο πατέρας μου, τουλάχιστον). Επιπλέον… ωχ, ένα μου ζητήσατε μόνο! Καρφώθηκα! Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι στον κόσμο μου; Νομίζω πως θα απομάκρυνα νωρίτερα από όσο το έκανα κάποιους τοξικούς ανθρώπους. Τι θα άφηνα απείραχτο; Εννοείται την οικογένειά μου και τους φίλους μου που είναι ο πολυτιμότερος θησαυρός μου.

 14+1 Εδώ λοιπόν μπορείτε να προσθέσετε μόνη σας, την ερώτηση που δεν σας έκανα… Τι δεν σας ρώτησα, που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια ευχή για τον «μετά κορωνοϊό» κόσμο: να μην ξεχάσουμε, όταν έρθει εκείνη η ευλογημένη στιγμή που θα έχουμε αφήσει πίσω μας αυτήν την τόσο δύσκολη κατάσταση, ότι το μεγαλύτερο αγαθό -μετά την υγεία- είναι η ανθρώπινη επαφή. Αυτό, άλλωστε, δεν έλειψε σε όλους μας;

Σας ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία κι εύχομαι ό,τι καλύτερο!

Σας ευχαριστούμε πολύ κα. Μεταξά που μας μιλήσατε και μας χαρίσατε αυτήν την τόσο όμορφη συνέντευξη-γνωριμία, μαζί σας…

Καλοτάξιδο το βιβλίο σας!!

Σύνοψη βιβλίου…

 «Καλημέρα σας. Ονομάζομαι Γρηγόρης Σταθόπουλος και ήρθα να καταγγείλω τη δολοφονία μου. Είδα σε όραμα ότι κάποιος με έκαψε ζωντανό, αφήνοντας πλάι μου έναν πύρινο σταυρό».

Τα λόγια αυτά, βγαλμένα από το στόμα του νεαρού άντρα με την ασκητική μορφή, θα προκαλέσουν ένα συγκαταβατικό χαμόγελο στον αστυνόμο Βαρσάμη, ο οποίος, θεωρώντας τον τρελό, θα τον αποπέμψει ευγενικά από το τμήμα.

 

Το χαμόγελό του, όμως, θα σβήσει και οι τύψεις θα τον κατακλύσουν, όταν λίγο αργότερα η προφητεία του Σταθόπουλου θα επαληθευτεί και δύο ακόμα θύματα θα προστεθούν στον μακάβριο κατάλογο του παρανοϊκού δολοφόνου.

Τι είναι αυτό που συνδέει τους τρεις νεκρούς; Ποιος είναι εκείνος που καίει ανθρώπους ζωντανούς, αφήνοντας πλάι τους έναν πύρινο σταυρό, φωτογραφίες και υπογραμμισμένα αποσπάσματα από την Αγία Γραφή; Ποια σχέση έχουν με τα αποτρόπαια εγκλήματα η άρρωστα θρησκευόμενη μητέρα του Σταθόπουλου, η φρικτά παραμορφωμένη αδελφή του, ο εμβληματικός πατήρ Χρυσόστομος και η αινιγματική γερόντισσα Φεβρωνία;

Καθώς ο Μάνος Βαρσάμης και η συνεργάτιδά του, Έλσα Γληνού, θα προσπαθήσουν να δώσουν απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, θα έρθουν αντιμέτωποι με τον θανάσιμο κίνδυνο που κρύβουν η θρησκοληψία, το πάθος για εκδίκηση και οι προσωπικοί δαίμονες των ηρώων.