Μαρία Βουζουνεράκη
Γεννήθηκα το 1971 στην Ιεράπετρα της Κρήτης. Έκανα τα πρώτα μου βήματα σε ένα μικρό, όμορφο, ορεινό χωριό με το ίδιο ακριβώς όνομα, το Ορεινό, που στέκει στη μνήμη μου και στην καρδιά μου σαν το χωριό με την άγρια φύση και τους αυθεντικούς ανθρώπους.
Η πρώτη μου επαφή με τον γραπτό λόγο ήρθε στα εννιά μου χρόνια. Με θυμάμαι, μ’ ένα χαρτί κι ένα μολύβι, να προσπαθώ ν’ αποτυπώσω αυτά που οι άνθρωποι δεν τολμούν να ξεστομίσουν. Μεγάλωσα και αρνούμαι να κατέβω από το συννεφάκι μου, εκείνο που μου επιτρέπει να ονειρεύομαι και να πιστεύω πως οι άνθρωποι δεν έχουν πάψει να αγαπούν.
Τα τελευταία χρόνια, ο λόγος μου εκφράζεται παράλληλα και μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα και ποικίλες γνωστές ιστοσελίδες. Ανήσυχο πνεύμα, όπως είμαι, δε σταμάτησα ποτέ να ονειρεύομαι και να σχεδιάζω. Έτσι τόλμησα το επόμενο βήμα μου, στην πεζογραφία αυτήν τη φορά, με το παρόν μυθιστόρημα.
Εργογραφία
«Πάμε μια βόλτα», μυθιστόρημα, Άνεμος Εκδοτική, 2019
«Η νύχτα στα μάτια των δειλών», ποίηση, Άνεμος Εκδοτική, 2017
Όταν η ζωή αποφασίζει να σε κάνει ν’ αλλάξεις πορεία, συχνά σου δίνει πολλές προειδοποιήσεις. Επιμένει να τις πετάει μπροστά σου, όσο κι αν εσύ αδιαφορείς. Μέχρι που μια μέρα αλλάζουν όλα, καθώς σου χαρίζει το ανεπιθύμητο δώρο μιας ανίατης πάθησης, με την οποία καλείσαι να μάθεις να συμβιώνεις.
Η νεαρή Μυρτώ αφήνει το πανέμορφο Ναύπλιο, όπου γεννήθηκε, για ν’ αναζητήσει το μέλλον της στην απρόσωπη Αθήνα. Με μια βαλίτσα όνειρα, ένα έμφυτο συγγραφικό ταλέντο και τη διάθεση να παλέψει για να πραγματοποιήσει τους στόχους της, θ’ αναμετρηθεί με όσα τη στοιχειώνουν από το παρελθόν, θα διεκδικήσει το δικαίωμα στον απόλυτο έρωτα και θα βιώσει την ουσιαστική ευτυχία, ατενίζοντας το αύριο με αισιοδοξία και ελπίδα.
Η Μοίρα όμως συνηθίζει ν’ ανατρέπει τα σχέδια που κάνουμε, και η Μυρτώ δε θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Η διάγνωση της σοβαρής νόσου της θα την προσγειώσει σε μια νέα αδιανόητη πραγματικότητα και θα την προκαλέσει ν’ αγωνιστεί για το αβέβαιο μέλλον.
Ένα μυθιστόρημα για τη ζωή και τις ανατροπές της, τη διεκδίκηση της αγάπης, της ευτυχίας και του δικαιώματος να ονειρεύεσαι ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες.
***
Η νύχτα στα μάτια των δειλών
Οι άνθρωποι χαράζουν μια ευθεία γραμμή
και ονειρεύονται μια Ιθάκη.
Βαδίζουν σ’ ένα μονοπάτι που ονομάζουν ασφαλές
και δεν νοιάζονται αν ο χρόνος το σκεπάζει με φύλλα.
Φοβούνται.
Μετά, φτιάχνουν ένα άλλοθι να δικαιολογήσει τον φόβο τους.
Προσπερνούν τα όνειρά τους κάθε μέρα.
Ανακατεύουν τα ζάρια στην τσόχα της ζωής τους.
Στρέφουν το βλέμμα στον ήλιο, μα σκεπάζουν
τα μάτια με τη χούφτα τους.
Οραματίζονται, μα περιμένουν εκείνον
που θα τους τραβήξει από το σκοτάδι τους.
Τρέμουν το φως της μέρας και αφήνουν τη νύχτα
να πάρει τη θέση της στα μάτια τους.
Στα μάτια των δειλών.
678
124
20