Η πρώτη μου γνωριμία με την θεία Αγκάθα ήταν στα μέσα του Δημοτικού, αφού είχα ξεκοκαλισει ότι υπήρχε από παιδική και εφηβική αστυνομική (κι όχι μόνο) λογοτεχνία, από Κυρα Σίνου έως Enid Blyton. Ήταν ένα από τα κορυφαία της, το Οι Ελέφαντες Θυμούνται με πρωταγωνίστρια την λατρεμένη, αφηρημένη και λίγο αφελή συγγραφέα Αριάδνη Όλιβερ. Από τότε έχω διαβάσει ατελείωτα, αλλά ακόμη, κάθε φορά που ανοίγω ένα βιβλίο της, το συναίσθημα είναι το ίδιο. Κοσμικά ξενοδοχεία off season, το αγαπημένο του Ηράκλη creme de cassis, ένα Ιψενικο Τρίγωνο, μια νταντά με σκοτεινά μυστικά, καλοκάγαθες σπιτονοικοκυρές, όργανα του εγκλήματος πρες παπιε…
Νότιοι γοηδες, πάντα πανταχού Μπάτλερ, ένα ζευγάρι που αλληλοπροστατεύεται, ένας Σερ που διαβάζει Λομπροζο, τίτλοι με Παιδικά Τραγουδάκια, διάφοροι πίνοντες τσάγια, διαπεραστικοί ήχοι όπως Γκογκ, απρόσμενες σκασιές του Πουαρο, βελούδινα κοστούμια κυνηγίου.
Οι Ελίτ που πάντα έχουν ζοφερά μυστικά, κρυμμένοι θησαυροί κι όλα αυτά τα συνήθη, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρονται τα οποία πλέκονται σε αγωνιώδεις ιστορίες.
Υπέροχη 💜💜💜
Σύνοψη από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Όταν ο Ηρακλής Πουαρό σχεδίαζε με το δάχτυλό του ένα τρίγωνο πάνω στην άμμο, σε μια ανάλαφρη συζήτηση με την πρόσφατη γνωριμία του, τη δεσποινίδα Πάμελα Λάιλ, ούτε και ο ίδιος συνειδητοποιούσε πως αυτό αντικατόπτριζε μια άκρως επικίνδυνη κατάσταση.
Βρισκόταν για διακοπές στη Ρόδο και τέτοια εποχή, τέλος Σεπτεμβρίου, το ξενοδοχείο είχε ελάχιστους παραθεριστές. Όμως ο Πουαρό δε διασκέδαζε. Είχε έρθει για διακοπές, σ’ αυτό το πανέμορφο νησί του Αιγαίου, ελπίζοντας ν’ αφήσει πίσω του τις επαγγελματικές του ενασχολήσεις.
Κι ωστόσο, οι ευαίσθητες κεραίες του δέχονταν αδιόρατα, μα ανησυχητικά μηνύματα. . . Να ήταν έτσι;
Βιβλιογραφία