Η άποψη της Καλλιόπης Γιακουμή για το βιβλίο 
“ΕΥΤΟΠΙΑ. ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟΥ”
Συγγραφέας Άννη Παπαθεοδώρου
Εκδόσεις Άνεμος εκδοτική, 2018
ΕΥΤΟΠΙΑ…Τι να σημαίνει αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν ήρθε η ώρα να ανοίξω αυτό το βιβλίο. Είναι ένας ευλογημένος τόπος, ένας τόπος ευτυχίας, γιατί όχι;; Μόνο δυο γράμματα αλλάζουν άλλωστε!! Υπάρχει άραγε αυτός ο προορισμός.. Μήπως είναι ουτοπία;; Πάλι δυο γράμματα είναι η διάφορα. Έμενε να το ανακαλύψω. Ένα θα σας πω για αρχή…Ξεκίνησα αυτό το ταξίδι, γεμάτη απορίες και δίψα για ανακαλύψεις. Όταν έκλεισα το βιβλίο, ολοκληρώνοντας το ταξίδι μου, έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελά, ήμουν ικανοποιημένη, ευχαριστημένη και πιο ήρεμη..!!
Όσο και αν το φοβόμουνα αυτό το βιβλίο δεν με ταξίδεψε σε ‘αχαρτογράφητα” για μένα νερά. Ήμουν σε ένα περιβάλλον που το ήξερα και το βίωνα καθημερινά τα τελευταία χρονιά, όπως και εσείς. Αυτό της Ελλάδας της κρίσης. Σε αυτό το μελλοντολογικό, κοινωνικοπολιτικό μυθιστόρημα, η όψη αυτής της κρίσης αποκτά μια πολύ ακραία μορφή. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά..
Στο βιβλίο “ΕΥΤΟΠΙΑ – Τα χρόνια του Μανιφέστου”, που είναι το πρώτο βιβλίο μιας Τριλογίας, η συγγραφέας του Άννη Παπαθεοδώρου, παρουσιάζει με έναν εντελώς πρωτότυπο και καθηλωτικό τρόπο, τις πραγματικές επιπτώσεις της κρίσης, στις ζωές μας. Με αριστουργηματικό τρόπο και με οδηγό το στοιχείο της μυθοπλασίας, με βάση όμως αληθινά ιστορικά γεγονότα, μας παρασύρει εύκολα σε ένα μονοπάτι βαθιάς αναζήτησης, αποδοχής και αναγνώρισης της αλήθειας και των πραγματικών καταστάσεων, οι όποιες είναι συνέπειες της κρίσης.
Το βιβλίο παρακολουθεί τη ζωή μιας φυσιολογικής οικογένειας που μας οδηγεί στο μέλλον, σε ένα μέλλον που όσο απίστευτο και αν ακούγεται, η κρίση είναι πάρα πολύ πιο άσχημη..εκεί στα χρόνια του Μανιφέστου.
Ένα μανιφέστο που έχει ορίσει τον άνθρωπο σε “αναλώσιμο” είδος. Άβουλο ον, μια μαριονέτα σε χέρια άλλων που αποφασίζουν τα πάντα για εκείνον. Δεν υπάρχουν προσωπικές επιλογές, αυτοβουλία, ελεύθερη έκφραση, ούτε καν ελεύθερη ζωή. Όλα είναι ελεγχόμενα, οι θάνατοι, οι γεννήσεις, ακόμα και ο τρόπος σκέψης. Δεν υπάρχει παρελθόν, χωρίς παρελθόν δεν υπάρχει μέλλον, δεν υπάρχει γνώση. “Αν δεν γνωρίζεις τι έγινε στο παρελθόν, θα είσαι εσαεί παιδί. Αν ο άνθρωπος δεν εκμεταλλευτεί όλο το μόχθο του παρελθόντος, θα παραμείνει για πάντα στη νηπιακή ηλικία της γνώσης” έλεγε ο Κικέρων. Κάποιοι το επιδιώκουν σκόπιμα αυτό, μα και κάποιοι τους το επιτρέπουν…
Σε αυτό το περιβάλλον προσπαθούν να ζήσουν οι ήρωες του βιβλίου.
Έχουν γίνει μαριονέτες στα χέρια άλλων, πειθήνια όργανα, άβουλα οντά!! Δεν ονειρεύονται, δεν ζουν, δεν παραδέχονται..μόνο δέχονται!!
Ακολουθώντας την πορεία της ζωής του κάθε ήρωα του βιβλίου, τις μεταπτώσεις τους, τις ανατροπές, τις αλλαγές, θα αρχίσουμε να γινόμαστε μαζί τους ένα, θα ταυτιστούμε και μαζί τους θα αρχίσουμε να βλέπουμε τα πρώτα σημάδια της αφύπνισης, της αντίδρασης, της ελευθερίας που φέρνει εκείνο το πολυπόθητο “φθάνει πια”. Μέχρι να φθάσουμε όμως εκεί, θα πρέπει πριν, πάλι μαζί τους, να έχουμε βρει και τι τους οδήγησε σε αυτή την στασιμότητα. Η κρίση, είναι η πρώτη εύκολη απάντηση. Εντάξει!! Όμως αυτοί έφταιξαν κάπου;; Τελικά η κρίση είχε μόνο οικονομικές επιπτώσεις πάνω τους;; Όχι!! Ήταν κάτι ακόμα πιο βαθύ, ακόμα πιο επικίνδυνο, ήταν μια κρίση αξίων. Και τώρα είναι η ώρα της αληθείας.
Σε αυτό που βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα, σε αυτό που θα κληρονομήσουν αύριο τα παιδιά μας, εμείς τι ρόλο παίξαμε;; Σήμερα αντιμετωπίζουμε μια γενικευμένη κρίση αξιών, κρίση που μας επηρεάζει αλλά και μας αφορά. Στην κρίση αυτή μπορεί να μην είχαμε πρωταγωνιστικό ρόλο όμως και η γενικότερα παθητική μας στάση συνέβαλε σε αυτήν. Για να αρθεί η δυσάρεστη αυτή κατάσταση θα πρέπει σήμερα να λάβουμε δράση για όσα πρέπει να γίνουν και για όσα δεν έγιναν τόσο καιρό.
Στο βιβλίο της η Άννη Παπαθεοδώρου, μας φέρνει αντιμέτωπους με σκληρές αλήθειες, όχι για να μας πληγώσει, όχι για να μας παραδειγματίσει, όχι για να μας γεμίσει ένοχες, μα μόνο για να μας κάνει να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια επιτελούς και να κάνουμε κάτι γι αυτό. Να βγούμε από την απάθεια, από την στασιμότητα, από το μανιφέστο του μυαλού μας που ο καθένας μας έχει υποτάξει τον εαυτό του.
Μέσα από την καθηλωτική πένα της, η συγγραφεάς της Ευτοπίας, μας δείχνει μια άλλη οπτική της σημερινής πραγματικότητας. Μας δείχνει το μέλλον, το που οδηγούμαστε, αν συνεχίσουμε έτσι, μα ταυτόχρονα δημιουργεί για μας και ένα νέο όραμα, μια ελπίδα.. Εκεί στο μέλλον μπορεί να μας περιμένει ένας πραγματικά υπέροχος κόσμος, αρκεί να το θελήσουμε. Αρκεί να δημιουργήσουμε για αυτόν από τώρα τις κατάλληλες βάσεις. Αρκεί να τον στηρίξουμε με βάση την αγάπη, την ανθρωπιά, την τρυφερότητα, την ευαισθησία, το νοιάξιμο, αρκεί να μην θυσιάσουμε ποτέ στο βωμό της όποιας κρίσης την ανθρωπινή υπόσταση μας. Αρκεί να μην χάσουμε πότε τις αξίες μας και τα ιδανικά μας, γιατί στην ουσία αυτά θα είναι η μόνη κληρονομιά μα και η ουσιαστική βοήθεια που θα προσφέρουμε στα παιδιά μας. Αυτή και η πραγματική παιδεία τους!!!
Υπάρχουν κάποια βιβλία που πρέπει να τα διαβάσεις. Γιατί σου αλλάζουν τρόπο σκέψης, γιατί σου δημιουργούν όραμα ξανά, γιατί σε πάνε παρακάτω. Το βιβλίο “ΕΥΤΟΠΙΑ – Τα χρόνια του Μανιφέστου”, είναι ένα από αυτά. Η συγγραφέας του Άννη Παπαθεοδώρου, βρήκε έναν πολύ πρωτότυπο και ανατρεπτικό τρόπο να το κάνει. Με κείμενο ευκολονόητο, με γρήγορη αφήγηση, με πλούσια πλοκή γεμάτη ανατροπές και ποικίλα συναισθήματα, με συναρπαστικές και απρόσμενες εξελίξεις, σε κερδίζει με τρόπο απόλυτο μα και τόσο αβίαστα φυσικό. Η γραφή της περιγραφική και διδακτική, αναλυτική μα όχι κουραστική, αναδεικνύει παθογόνες αίτιες αυτές της κρίσης, γεννά ερωτήματα, ξυπνά μα και δίνει τροφή στην σκέψη. Οι ήρωες της προσιτοί, γνώριμοι, τρωτοί και ανθρώπινοι. Με τις ίδιες αγωνίες και φοβίες με μας, με τους ίδιους δισταγμούς, με τους ίδιους προβληματισμούς, με την ίδια αναβλητικότητα μα και με το ίδιο πάθος για ζωή, την ίδια απαίτηση για ποιότητα σε αυτή την ζωή, μας δείχνουν πως όλα είναι δυνατά, γιατί όλα τελικά είναι στο δικό μας χέρι!!
Τελειώνοντας λοιπόν το βιβλίο έχω καταλήξει πως ο καθένας μας επιλεγεί την δίκη του ΕΥ-τοπία ή ΟΥ-τοπία. Το σίγουρο είναι πως το ένα δεν αναιρεί το άλλο και πως και τα δυο αλλάζουν μόνο με δικούς μας χειρισμούς. Να λοιπόν που οφείλεται το δικό μου χαμόγελο, αυτό που σας αναφέρω κάπου στην αρχή.. εγώ έχω καταλήξει. Διαβάστε αυτό το βιβλίο, είναι μοναδικό το συναίσθημα που θα σας προσφέρει η ανακάλυψη του τι προκάλεσε το δικό σας χαμόγελο όταν θα το έχετε τελειώσει…
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ο Μάνος και η Άννα ξεκινούν τη ζωή τους στην κρίση. Υπερπληθυσμός, μετανάστευση, φτώχεια κι εξαθλίωση, εγκληματικότητα, εθνικισμός και τρομοκρατία είναι το σκηνικό μέσα στο οποίο δημιουργούν την οικογένειά τους και χτίζουν τη ζωή τους. Δεν αντιδρούν όταν πρέπει. Κανείς δεν αντιδρά. Θα εναντιωθούν ποτέ και με ποιον τρόπο;
Έτος 2057. Παγκοσμιοποιημένη οικονομία και διακυβέρνηση με κλειστά σύνορα. Απομονωτισμός, τοπικής εμβέλειας διαδίκτυο και μέσα ενημέρωσης. Έλεγχος των γεννήσεων και των θανάτων. Ταξικές κι επαγγελματικές ζώνες ασφυκτικά κλειστές. Όποιος δεν ανταποκρίνεται επαρκώς στις υποχρεώσεις που του έχουν ανατεθεί από τους ιθύνοντες ολισθαίνει σε κατώτερη κοινωνική κλίμακα.
Η κρίση και η μετά κρίση περίοδος, σε μια ακραία εκδοχή της, οδηγούν στον θάνατο των ανθρώπων και του πολιτισμού, ή μήπως στην αφύπνιση και στο ξημέρωμα μιας καλύτερης εποχής; Ένας μυστικός αθέατος κόσμος που αναπτύσσεται θα κατορθώσει να παίξει ρόλο στο παρόν και στο μέλλον;
Η ιστορία μιας οικογένειας, που βιώνει τη δύσκολη εποχή, αφυπνίζεται, συνειδητοποιεί, αλλάζει, μεταμορφώνεται. Μέσα από τις δυσκολίες και τις ψυχολογικές μεταπτώσεις θα βρουν οι ήρωες τη δύναμη και τον τρόπο να επαναπροσδιορίσουν τους εαυτούς τους, τις ζωές τους αλλά και τον κόσμο ολόκληρο;
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Η Άννη Παπαθεοδώρου γεννήθηκε το 1960 στην Αθήνα. Σπούδασε Οικονομικά στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Δούλεψε σε διάφορες εταιρείες στον ιδιωτικό τομέα και στη συνέχεια εργάστηκε στην Εμπορική Τράπεζα, περνώντας από διάφορες θέσεις και διάφορους τομείς. Από το 2012 είναι συνταξιούχος. Από τα εφηβικά της χρόνια τη γοήτευε η ποίηση και η λογοτεχνία και έγραφε -όπως οι περισσότεροι έφηβοι- ποιήματα, καθώς και δοκίμια, χωρίς ποτέ να σκεφτεί να τα εκδώσει. Μετά τη συνταξιοδότησή της ασχολήθηκε κυρίως με θέματα της πόλης. Κυψελιώτισα γέννημα θρέμμα, ανήκει σε μια άτυπη συλλογικότητα, την Ομάδα Κατοίκων Κυψέλης, που στόχο έχει την αναβάθμιση της γειτονιάς και τη δημιουργία ανθρώπινων σχέσεων μεταξύ των γειτόνων. Στο ενδιάμεσο διάστημα δεν εγκατέλειψε ποτέ το ενδιαφέρον της για την οικονομία, καθώς και την πολιτική, διαβάζοντας πάρα πολλά σχετικά βιβλία. Σημαντικό ενδιαφέρον της είναι το σκάκι, και είναι μέλος του Α.Ο. Πήγασος Κυψέλης. Για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα συμμετείχε σε ένα φιλοσοφικό καφενείο, καθώς και σε εργαστήρια φιλανάγνωσης και αυτοβελτίωσης. Ζει πάντα στην Κυψέλη και έχει έναν γιο.
678
124
20