“ΜΑΥΡΟΣ ΛΥΚΟΣ–ΑΣΠΡΟΣ ΛΥΚΟΣ”
Μαύρος λύκος – άσπρος λύκος..
Σε ένα χωριό Ινδιάνων Τσερόκι,ένας νεαρός πήγε να συμβουλευτεί τον σοφό γέροντα της φυλής. Τον είδε να κάθεται μέσα στην σκηνή ήρεμος, και τα μάτια του έδειχναν ότι είχε την απάντηση σε κάθε ερώτημα.
– Πλησίασε, του είπε ο γέροντας και τον κάλεσε να καθίσει κοντά του. Ο νεαρός κάθησε δίπλα του και του είπε.
– Γέροντα, με απασχολεί έντονα μια σκέψη. Νιώθω, ότι υπάρχουν δυο λύκοι μέσα μου. Ο ένας είναι καλός και υπομονετικός και τα μάτια του βγάζουν αγάπη και ηρεμία. Ο άλλος, είναι άγριος, δείχνει συνέχεια τα δόντια του και γρυλλίζει, διψά να βγάλει την οργή του.
Ο γέροντας κούνησε το κεφάλι του με κατανόηση.
– Αναρωτιέμαι και προβληματίζομαι γέροντα, ποιός λύκος θα κερδίσει?
Και ο γέροντας με την σοφία που τον χαρακτήριζε του απάντησε.
– Αυτός που ταίζεις.
Έχουμε αναρωτηθεί άραγε εμείς ποτέ ποιον λύκο ταΐζουμε;
Φυσικά ο γερός σοφός δίνει το νόημα της αγάπης και συμπόνοιας μέσω παραλληλισμού του ανθρώπου με το ζώον που οι φυλή τους θεωρούσε κυρίαρχο.
Ως όντα έχουμε δυο υποστάσεις, την πνευματική και την γήινη, την υλική.
Μέσα στην σάρκινη φύση μας οι άνθρωποι κρύβουμε το ζώο μέσα μας.Το θηρίο που λειτουργεί με την ζωώδη συμπεριφορά και γίνεται άγριο και αιμοβόρο, που δεν συγκινείται , δεν υποχωρεί μπροστά στον πόνο,είναι επιθετικό και εκδικιτικό και το θηρίο που συμβολίζει την ανθρώπινη και λογική πλευρά, που συμπάσχει, κατανοεί τον συνάνθρωπο, προσπαθεί να τον βοηθήσει και δίνει με κάθε τρόπο την αγάπη του.
Η συμπεριφορά μας, οι σκέψεις μας, η νοοτροπία μας είναι η τροφή που ταίζουμε αυτά τα θηρία μέσα μας. Ας είμαστε προσεκτικοί οι άνθρωποι στα λόγια και τα έργα μας ώστε να μην δίνουμε την νίκη στο άγριο θηρίο μέσα μας, να μην μοιράζουμε θλίψη, σταναχώριες και πόνο στους γύρω μας.
Η αγάπη, η συμπόνοια και η αλληλεγγύη πρέπει να χαρακτηρίζουν και να στολίζουν την ανθρώπινη υπόσταση μας.
Σάντυ Κυριακή Ηλιάδου
Απόσπασμα από το βιβλίο “ ΕΝΑ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ”
Από εκείνη την στιγμή και μετά ένα «κλικ» γύρισε το εσωτερικό της ρολόι σε ένα άγνωστο μέχρι τώρα χώρο συναισθημάτων, που εναλλάσσονταν μέσα της με ασύλληπτες ταχύτητες.
Είχε ξεκινήσει μια προσωπική παρτίδα σκάκι. Άλλοτε περνούσαν τα άσπρα πιόνια μπροστά και άλλοτε τα μαύρα.
Κι όταν νικούσαν τα άσπρα η ζωή γύρω της έπαιρνε άλλες διαστάσεις, άλλα χρώματα, έβλεπε να συμβαίνουν δίπλα της, απέναντί της, γεγονότα που πριν λίγο καιρό περνούσαν απαρατήρητα. Τώρα είχαν νόημα, οντότητα, αξία. Κατάλαβε ότι αυτό το οπτικό έκανε όλη τη διαφορά, ήταν ο τρύγος των θετικών αξιών, απόσταγμα των άσχημων γεγονότων που κατέκλυσαν την ζωή της και της έφερνε μια λέξη στα στεγνά της χείλη.
«Γιατί, γιατί ….;»
Μια ερώτηση που η Σοφία άνθρωπος δεν μπορούσε να απαντήσει. Η Σοφία γιατρός θα μπορούσε να της δώσει χίλιες απαντήσεις, αλλά αυτή η παρτίδα σκάκι ανήκε μόνο στην πρώτη.
΄Έπρεπε να την φέρει μόνη ως το τέλος ή θα κέρδιζε ή θα έχανε. Δεν ανακάτεψε κανέναν, έτσι κι αλλιώς ήταν δικός της αγώνας . Ούτε καν στο Μιχάλη δεν το ανέφερε, δεν ήθελε με τίποτα να τον τρελάνει, έτσι όπως ήταν παγιδευμένος χωρίς βίζα, θα ήταν μαρτυρικό γι΄ αυτόν και για την ίδια που θα του το προκαλούσε άθελά της.
Δεν ήταν σίγουρη ότι έκανε το σωστό, αλλά αυτό επέλεξε με πλήρη συνείδηση.
Στο σπίτι βέβαια δεν μπορούσε να το κρύψει.
Η επικείμενη εγχείρηση και η χημειοθεραπεία που θα ακολουθούσε, δεν μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα από τους κοντινούς της ανθρώπους.
Μέρα με τη μέρα άρχισε να συνηθίζει αυτούς τους δύο εαυτούς της. Μα το πιο δύσκολο, το πιο επώδυνο ήταν η στιγμή που έπρεπε να επικοινωνήσει με τον Μιχάλη της.
Σάντυ Κυριακή Ηλιάδου
678
124
20