“Στην πΈνα”: ΥΠΑΡΧΕΙΣ ή ΖΕΙΣ …ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΣΙΜΕΝΟΣ

 

Στην πΈνα”  ✒️✒️

ΥΠΑΡΧΕΙΣ  ή   ΖΕΙΣ 

Γράφει ο Κώστας Σιμενός

Υπάρχεις ή ζεις…

Η φράση αυτή τίθεται και σαν ερώτημα και σαν
επιλογή.

Όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι, μέσα από τη στάση
ζωής τους, δείχνουν πως δύσκολα καταλαβαίνουν τη διαφορά.

Δύσκολα
καταλαβαίνουν ότι είναι άλλο να αισθάνεσαι την ύπαρξή σου μέσα σε καθημερινούς
περιορισμούς και πλαίσια, που καθορίζουν τη «φυλακή» σου, κι άλλο να αγκαλιάζεις
 τη ζωή σε όλη την έκτασή της,
προκαλώντας συναισθήματα  που  εκφράζουν τη θέλησή σου και πληρούν τις
ανάγκες του μυαλού  και της ψυχής σου.

Τη
διαφορά ανάμεσα στο κοινωνικό και ηθικό δόγμα 
του «πρέπει» που οδηγεί στο «υπάρχω», 
και την ελευθερία του ατομικού «θέλω», που σέβεται και το αντίστοιχο
δικαίωμα του άλλου, και οδηγεί στο «ζω».  

Κι
αυτή η διαφορά, γίνεται συχνά πιο δραματική, 
όταν στη  περίπτωση του   «υπάρχω» άλλοι ορίζουν τους κανόνες κι όχι
εσύ.

Εσύ
τους αποδέχεσαι, και ζητάς μετά τη «δικαίωσή» σου, προσπαθώντας  στη συνέχεια να τους επιβάλλεις και σε άλλους
γύρω σου, διότι έχεις συνειδητοποιήσει την αδυναμία σου να τους παραβείς, ενώ
θα ήθελες. Διότι είναι πολύ οδυνηρό να δεχθείς ότι η ζωή σου ήταν λάθος. Ότι
την είδες μόνο σαν υποχρέωση κι όχι σαν δικαίωμα…

Προσπαθείς
να ευτελίσεις εκείνο που δεν είσαι σε θέση ή δε τολμάς να κάνεις, για να μη
δεις τα «τείχη» που σε περιβάλλουν κι ο ίδιος έχτισες.

Να
μη δεις τα χρώματα της ζωής που στερήθηκες,  για να μην αισθάνεσαι τη μελαγχολία του
γκρίζου που επέλεξες.

Αρνείσαι
να «φωτογραφίσεις» τον εαυτό  σου σε
ανύποπτο καθημερινό χρόνο, για να μη δεις την αληθινή σου έκφραση, αλλά
προτιμάς τη φωτογραφία που στήνεσαι και χαμογελάς, όπως απαιτεί ο  φωτογράφος της στιγμιαίας ψευδαίσθησής σου.

Τις
κάνεις άλμπουμ, και τις επιδεικνύεις, ξεγελώντας και τον εαυτό σου, πως η
διαδρομή προς την «Ιθάκη» σου,  ήταν
ευχάριστη.

Άλλο
που η διαδρομή ήταν ένας συμβατικός γάμος- οικογένεια- σπίτι-δουλειά-σπίτι-καφενείο-υποχρεώσεις-
γρίνια- συγγενείς-γιορτές και εκκλησία,  κι
η «Ιθάκη» σου είναι  η ψυχική κατάρρευση
πριν το τέλος.

Στη
πορεία αυτού του δρόμου δε περιλαμβάνονται έννοιες, όπως,  ελευθερία-επιθυμία-έρωτας-πάθος-αγάπη-κατανόηση-όνειρο-
περιπέτεια-έκσταση-χαρά-ευτυχία.

 Έννοιες που μόνο οι εξαιρέσεις του κοινωνικού
δόγματος μπορούν να χαρούν και να απολαύσουν.

Όμως,
ποια λογική έκανε τη χαρά της ζωής «εξαίρεση» και την καταναγκαστική υποχρέωση
«κανόνα»; Η «λογική» του παραλογισμού. Διότι δεν υπάρχει
λογική που να  αρνείται τη «τεθλασμένη»
γραμμή της καρδιάς και της ζωής, για χάρη της «ευθείας» του θανάτου.  

Που
να αρνείται το υπέρτατο δώρο της ζωής στον υπαρκτό παράδεισο  που μας  έλαχε να ζούμε, υποκύπτοντας  στη θεωρία του αυτοβασανισμού και της
«σωτηρίας της ψυχής».

Τι
υπάρχει τότε;  Η σκοπιμότητα.  Αυτή  που εξυπηρετείται από το συμφέρον, την άγνοια
και την αφέλεια. Η παράκαμψη του «σήμερα» για το άγνωστο «αύριο», είναι ένας
καλός αληθοφανής μύθος για να εξουσιαστούν τα άτομα κι οι κοινωνίες.

Οι
θρησκείες κι οι εκπρόσωποί τους, αλλοίωσαν όσο χρειαζόταν το λόγο του πρώτου
διδάξαντος ιδρυτή τους, για να επιβληθούν και επωφεληθούν από το φόβο του
κόσμου.

Να
επωφεληθούν οικονομικά και να επιβληθούν κυριαρχικά επάνω του. Να γίνουν
καθεστώτα, που θα επηρέαζαν την καθημερινότητα του ανθρώπου.

Κήρυξαν
πόλεμο στην αλήθεια και καθιέρωσαν το ψέμα και την υποκρισία σα θεάρεστο τρόπο
ζωής. Απέκτησαν και εξουσία «ζωής και θανάτου», πάνω στους πιστούς τους. Εξουσία
και μεταθανάτιας καταδίκης.  

Θυμηθείτε,
τις γελοίες απειλές περί αφορισμού, αν επιτραπεί η εργασία τη Κυριακή. Από πού
άντλησαν αυτή την εξουσία; Ποιος την είχε και τους τη παραχώρησε;

Κανείς.
Ο Χριστός, που εκπροσωπούν, συγχωρούσε και τους σταυρωτές του.

Είναι
ο μόνος λόγος;  Όχι. είναι όμως, το
κατάλληλο «ηθικό» και «ιδεολογικό» υπόβαθρο που στηρίχθηκε και κάθε είδους
εξουσία, για να περιορίσει τις απαιτήσεις των ανθρώπων για ζωή.

Τους
έμαθε να αναπαράγουν την «απαγόρευση» και τους κανόνες που βόλευε τους ισχυρούς,
αλλά παραδόξως, και τους μέτριους.

Η
ζωή αρχίζει με τις πρώτες συνήθεις 
λέξεις, «μη» και «πρέπει», και στη συνέχεια, μέχρι και το τέλος,
ακολουθεί μια αλληλουχία κανόνων που καμία σχέση δεν έχουν με τη χαρά της ζωής,
αλλά με το περιορισμό της.

Κι
αυτό γιατί έγινε αποδεχτώ;

Μα,
γιατί βόλευε τους λίγους και ισχυρούς, για να παραμείνουν λίγοι και ισχυροί. Κι
απ’ την άλλη, διότι  έτσι  οι άνθρωποι και οι καθυστερημένες κοινωνίες,
υπερασπίζονταν  την ανεπάρκειά τους.

Ο
φτωχός θεωρούσε «περιουσία» τη παρθενιά της κόρης του.

Ο
συμβιβασμένος είχε «ασπίδα» τον κοινωνικό κώδικα ηθικής.

Ο
αμόρφωτος, και ακαλλιέργητος, ένιωθε προστατευμένος από τα λαϊκά ήθη και έθιμα.

Ο
ψεύτης κι ο υποκριτής έβρισκε κάλυψη στη δημόσια εικόνα που ήθελε η κοινωνία.

Ο
βάναυσος  πόνταρε στο δίκιο του ισχυρού,
και στην ανοχή του αδύναμου.

Ο
απατημένος ή η απατημένη, είχε δικαίωμα στη διαπόμπευση της μοιχαλίδας ή του
μοιχού, ακόμη και στη ζωή τους, λες και ορίζουν 
αυτοί τη ζωή του άλλου.

Ο
ανασφαλής και άτολμος κατέκρινε ό,τι ξεπερνούσε το «ανάστημά» του, και πάει
λέγοντας…

Λίγοι
είναι οι άνθρωποι που έσπασαν ή αγνόησαν το φράγμα της υποκριτικής κοινωνίας.
Είναι οι άνθρωποι με ευαισθησίες,  με
πνευματικές ανησυχίες και ελεύθερο πνεύμα.

Είναι
εκείνοι που δεν αποδέχθηκαν τους κανόνες του «υπάρχω», αλλά τους πέρασαν από το
κόσκινο της ερευνάς τους, αναζητώντας την αλήθεια, γι αυτό και τους απέρριψαν,
υιοθετώντας την έννοια του «ζω» μέσα από την ηθική της συνείδησής τους, και τη
πρόκληση της ψυχής και του μυαλού τους.

Γι
αυτό και δυο άνθρωποι μπορεί να βλέπουν την ίδια εικόνα, αλλά  αντιλαμβάνονται διαφορετικά πράγματα.

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ: