“Στην πΈνα”: Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ … ΓΡΑΦΕΙ Η ΤΟΝΙΑ ΚΥΡΙΦΙΔΗ

“Στην πΈνα”

✒️✒️

Δανείζομαι
τον τίτλο από ένα βιβλίο του Νίκου Θέμελη, που γράφτηκε πριν είκοσι χρόνια (και
που επίσης διάβασα πριν αρκετά χρόνια), θέλοντας να τον προσαρμόσω σε ένα θέμα
που με απασχολεί εδώ και αρκετό καιρό.

Ορμώμενη από
ένα ζήτημα που συμβαίνει στο στενό, αλλά και ευρύτερο οικογενειακό μου
περιβάλλον, θα ήθελα να θίξω τον διαφορετικό τρόπο που αντιλαμβανόμαστε, αλλά
και που διαχειριζόμαστε όλοι μας το ίδιο πρόβλημα. Είναι φορές που πιστεύω πως
δεν υπάρχει σωστός ή λάθος δρόμος· πως δεν μπορούμε να υποχρεώσουμε κάποιον να
κλάψει, να σπαράξει, να αυτομαστιγωθεί για το ίδιο ακριβώς γεγονός που κάνει
εμάς να οδυρόμαστε και στο τέλος να καταρρέουμε. Ο πόνος, η στεναχώρια, η οδύνη
εκφράζεται με διαφορετικό τρόπο από τον καθένα μας. Άλλωστε δεν έχουμε όλοι τις
ίδιες αντοχές, ούτε κρατάμε την ίδια στάση ζωή με όλους τους υπολοίπους. Αν
λοιπόν κάποιοι άνθρωποι γύρω μας αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες με μεγαλύτερη
ψυχραιμία ή πιο στωικά, αυτό δεν σημαίνει πως νοιάζονται λιγότερο· πως δεν
πονούν ή δεν συμμερίζονται το μέγεθος της “καταστροφής”…

Το τελευταίο
διάστημα, βλέπω δικούς μου ανθρώπους να προσπαθούν να πείσουν κι εμένα, αλλά
και τους γύρω τους, ότι μόνο ο δικός τους τρόπος είναι ο αποδεκτός· μόνο
εκείνοι υποφέρουν και φυσικά μόνο αυτοί πράττουν τα δέοντα για την επίλυση του
προβλήματος. Όλοι οι υπόλοιποι είναι εγωιστές ή πιο σωστά, υποκριτές, που δήθεν
ενδιαφέρονται, αλλά η γενική στάση τους δηλώνει απάθεια και αναλγησία.

Θα
αναρωτηθείτε πού θέλω να καταλήξω με όλα αυτά που γράφω. Μην φοβάστε όμως. Αυτή
την φορά δεν θα μακρηγορήσω. Θεωρώ λοιπόν, πως όταν προκύπτει κάποιο πρόβλημα,
μέσα σε μία οικογένεια, ένα σόι, μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο (μικρό ή και
μεγαλύτερο), όποιος δείχνει άνευρος και διστακτικός δεν σημαίνει απαραίτητα πως
δεν συμμετέχει στην θλίψη και στον πόνο. Δεν μπορούμε να υποχρεώσουμε κανέναν
να διαχειριστεί και να εκφράσει την οδύνη του, με τον ίδιο τρόπο που
εκφραζόμαστε εμείς. Γιατί, πολύ απλά, “η
αλήθεια των άλλων” – κάποιες φορές – διαφέρει από την δική μας
αλήθεια. Δεν είναι απαραίτητο να χύνουν όλοι έναν κουβά δάκρυα, να θρηνούν σαν
Μανιάτισσες χήρες και να τραβούν τα μαλλιά τους σαν χορός σε αρχαία τραγωδία,
για να πείσουν τους γύρω τους πως πράγματι υποφέρουν. Πολλές φορές ο πόνος
είναι βουβός· και ίσως μάλιστα αυτός ο πόνος να είναι και
μεγαλύτερος γιατί δεν εξωτερικεύεται, δεν ξεσπάει, παρά υποβόσκει στα σωθικά
μας, καίγοντας και ρημάζοντας το “είναι” μας!

Άλλωστε, το
πιο σημαντικό δεν είναι ποιος πονάει περισσότερο ή καλύτερα ποιος το δείχνει πιο
έντονα, αλλά ποια λύση μπορεί να βρεθεί στο πρόβλημα που αιωρείται. Διότι αυτό
είναι εντέλει και το ζητούμενο. Πώς θα δοθεί απάντηση, πως θα επιτευχθεί η
λύτρωση με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Και εν κατακλείδι, μόνο η ψυχραιμία
και η καθαρή σκέψη μπορούν να σώσουν την κατάσταση. Ας αφήσουμε στην άκρη τις
οσκαρικές (ας μου επιτραπεί η έκφραση) ερμηνείες και ας επικεντρωθούμε στο δια
ταύτα. Δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να αποδείξουμε πως είμαστε πιο ευαίσθητοι,
πιο ανθρώπινοι, πιο συμπονετικοί με φωνές και κλάματα. Μόνο οι πιο ανεγκέφαλοι
μπορούν να πεισθούν, να μας κατανοήσουν και ίσως να μας επιβραβεύσουν (το Όσκαρ
που λέγαμε). Και στην τελική, ο πόνος δεν ανήκει σε μας κατ’ αποκλειστικότητα.
Μην προσπαθούμε να τον οικειοποιηθούμε, κάνοντας τους άλλους να μας λυπούνται
και να μας κτυπούν με συμπόνια την πλάτη. Ας γίνουμε πιο αποτελεσματικοί και ας
δίνουμε την εντύπωση πως είμαστε ψυχροί και ορθολογιστές.

Και όπως
προείπα, δεν υπάρχει σωστή και λάθος συμπεριφορά. Καθένας πονάει με διαφορετικό
τρόπο και διαχειρίζεται το πρόβλημα όπως το αντιλαμβάνεται· από την
δική του οπτική γωνία. Η λύση μετράει και αυτή δεν έρχεται μέσα από τα δάκρυα
και τις λέξεις παρηγοριάς, αλλά από τις πράξεις αγάπης. Λιγότερα λοιπόν λόγια
και περισσότερα έργα. Αυτό έχουμε ανάγκη όλοι.
Και όσο για τους θρήνους; Η Επίδαυρος μπορεί να περιμένει…

𝓣𝓚

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ: