“Στην πΈνα”: Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ Η ΖΩΗ ΜΟΥ…ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΛΕΞΙΑ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ

Στην πΈνα”  ✒️✒️

Γράφει η Αλεξία Λαμπροπούλου

Αγαπητέ αναγνώστη,

Υποθέτω πως οι καλοκαιρινές διακοπές έχουν και για
εσένα τελειώσει, αν όχι πάλι είσαι τυχερός. Πριν ξεκινήσεις την ανάγνωση οφείλω
να σε προειδοποιήσω και να σου ζητήσω να οπλιστείς με υπομονή και κατανόηση. Η
αποψινή βραδιά μου φέρνει στο νου ιστορίες από τα παιδικά μου χρόνια και, υπό
το πρίσμα του ενηλίκου πλέον, έχω την θέληση να τις μοιραστώ, να τις αναλύσω
και να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα. Εάν, λοιπόν, το αντέχεις είσαι
ευπρόσδεκτος να κάνουμε αυτό το ταξίδι πλάι πλάι. Εάν πάλι όχι, σε ευχαριστώ
που έφτασες έστω και ως εδώ. Ξεκινάμε…

Έχω την χαρά(;) να είμαι το δεύτερο από τα επτά
παιδιά της οικογένειας μου. Πρώτη κόρη διαδεχόμενη τον πρωτότοκο γιο, που όμως
λόγω συνδρόμου εκ γενετής υπήρξε ένα ιδιαίτερο πλάσμα. Για πολλά χρόνια ήμασταν
τα μόνα παιδιά και, λόγω της μικρής διαφοράς μας, υπήρξαμε ο ένας η συντροφιά
του άλλου. Μαζί στο παιχνίδι, μαζί στη σκανταλιά, μαζί στις άπειρες
εξερευνήσεις μας.

Οι γονείς μας, αν και Αθηναίοι, επέλεξαν να
αφήσουν την Αθήνα πολύ νωρίς μετά τον γάμο τους κι έτσι μεγαλώναμε σε μέρη
εξοχικά, απόμερα, με την ασφάλεια της εποχής να μας επιτρέπει το ολοήμερο
παιχνίδι έξω και τις περιπετειώδεις εξορμήσεις στις ζούγκλες που πλάθαμε με το
νου.

Αρκετά χρόνια αργότερα, με εμάς πλέον παιδιά
δημοτικού, ξεκίνησαν να έρχονται ένα ένα και τα υπόλοιπα αδέρφια μας, με μικρές
ή μεγαλύτερες χρονικές διαφορές μεταξύ τους. Μικρά μεγάλα ξαμολιόμασταν εις τας
εξοχάς τις ώρες που η έρμη μάνα είχε να φροντίσει για όλα όσα χρειαζόμασταν.
Πότε παίζαμε με τα μικρά, πότε τους κρυβόμασταν ή ανεβαίναμε στα δέντρα για να
μην μπορούν να μας ακολουθήσουν με αποτέλεσμα εκείνα τελικά να κλαίνε κι η μάνα
να μας φωνάζει όλα σπίτι. Όμορφες στιγμές, ξέγνοιαστες, γεμάτες παιδικότητα που
μένει αναλλοίωτη μέσα μου.

Όπως εύκολα συμπεραίνει κανείς, η μητέρα μου είχε
αποκλειστική ασχολία την φροντίδα της οικογένειας. Κι ο πατέρας μου ήταν
υπεύθυνος για το βιοποριστικό κομμάτι. Χωρίς ιδιαίτερα εφόδια, καθώς ήταν
απόφοιτος γυμνασίου, αλλά με περίσσεια δύναμης και ικανότητα, έκανε όποια
δουλειά βρισκόταν στον δρόμο του χωρίς διακρίσεις, φτάνει να μπορεί να
εξασφαλίζει τα απαραίτητα σε μια οικογένεια που σταδιακά μεγάλωνε.

Θα με ρωτήσεις τώρα… Τα κατάφερνε; Πώς τα
κατάφερνε; Και θα σου απαντήσω με κάθε ειλικρίνεια. Άλλοτε δύσκολα, άλλοτε
δυσκολότερα, πάντοτε όμως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κατάφερνε να μην μας
λείπει τίποτα. Κι όσο περνούσε ο καιρός εξελισσόταν ώστε να φτάσει πριν την
αρχή της οικονομικής κρίσης, εκείνος ο ίδιος, να μας παρέχει πολλά περισσότερα
από τα απαραίτητα. Ενοικιάζοντας σπίτια σε τοποθεσίες ειδυλλιακές, με την
θάλασσα πάντοτε μέσα στα πόδια μας και με μια ποιότητα ζωής που πολλοί θα
ζήλευαν.

Μέχρι εδώ όλα φαντάζουν υπέροχα. Δεν θα μπορούσε
όμως το δικό μας σπίτι να μετράει πάνω από τρεις δεκαετίες χωρίς φουρτούνες.
Δεν λέμε παραμύθια άλλωστε. Είχαμε κι εμείς τα πάνω και τα κάτω μας. Κι ίσως να
ήταν πολλά… Υπήρχαν περίοδοι αναδουλειάς κατά τις οποίες χρειαζόταν να
παλεύουν για να μας εξασφαλίσουν ακόμα και τα βασικά. Αυτό όμως είναι το
λιγότερο. Δεν είναι αυτό που θα νιώσει το παιδί, δεν είναι αυτό που θα το
στιγματίσει.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που ταλάνιζε τα θεμέλια του
σπιτιού μας ήταν μια μεγάλη ασυμφωνία χαρακτήρων. Δύο άνθρωποι με διαφορετικά
θέλω και διαφορετικές βλέψεις σχετικά με το τι θα τους εξασφάλιζε ένας γάμος,
που ενώθηκαν σε μικρή ηλικία και που παράλληλα ήταν αποφασισμένοι να επιμείνουν
στην επιλογή τους και να μην επιλέξουν την εύκολη ίσως λύση του διαζυγίου. Το
αποτέλεσμα; Συχνοί καβγάδες, τις περισσότερες φορές μόνο φραστικοί που όμως
ορισμένες φορές κατέληγαν σε σοβαρότερα επεισόδια, από έναν πατέρα με θέματα
διαχείρισης θυμού και μια πεισματάρα και ξεροκέφαλη μητέρα που εξωθούσε τα
πράγματα στα άκρα.

Τα μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας ήμασταν
αρκετά εξοικειωμένα με αυτήν την κατάσταση, ώστε σε αυτές τις περιπτώσεις
μπορούσαμε να παίρνουμε τα μικρά για να τα απασχολήσουμε και να συνεχίζουμε
κανονικά τις δραστηριότητες μας παράλληλα με τον καβγά στο διπλανό δωμάτιο.
Τότε ίσως μου φαινόταν κάτι φυσικό. Ότι συμβαίνει σε όλες τις οικογένειες αυτό.
Τώρα όμως, η εξοικείωση που είχα τότε μου φαίνεται μόνο τραγική.

Ως η μεγαλύτερη κόρη, και δεδομένης της απόστασης
από το άμεσα οικείο μας περιβάλλον αφού όλοι διέμεναν στην πρωτεύουσα, από
αρκετά νεαρή ηλικία έλαβα θέση φίλης-εξομολογήτριας απέναντι στη μητέρα μου. Με
ενημέρωνε και μου εξιστορούσε με κάθε λεπτομέρεια κάθε πτυχή της σχέσης της με
τον πατέρα μου από την γνωριμία τους ακόμα. Τις καλές και τις κακές στιγμές,
ακόμα και τις πιο προσωπικές, μετατρέποντας παράλληλα εκείνη μόνιμα σε θύμα στα
μάτια μου και θέτοντας τον πατέρα μου στη θέση του θύτη. Γεγονός που ξεκίνησε
όταν ακόμα δεν ήμουν δώδεκα χρονών και συνεχίστηκε μέχρι αισίως τα είκοσι έξι
μου χρόνια.

Όπως εύκολα θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί, αυτή
η υπέρμετρη μητρική οικειότητα, που δεν έδειξε διάκριση στο τι θα έπρεπε να
γνωρίζω και τι όχι, οδήγησε σε μια εφηβεία έντονη. Αν και τα χρόνια με τους
καβγάδες είχαν πλέον παρέλθει, σε εμένα είχε εδραιωθεί η πεποίθηση του άδικου
που φυσικά έφερε ο πατέρας μου, με αποτέλεσμα να παίρνω ξεκάθαρα επιθετική
στάση απέναντι του και να καρτερώ την ενηλικίωση που θα επέφερε και την
απελευθέρωση από τον ζυγό του. Οι μεταξύ μας εντάσεις όμως συνεχίζονταν και
μετά την ενηλικίωση μου, κι ας ήμουν πλέον αρκετά μακριά, καθώς κάθε τηλεφώνημα
και κάθε παράπονο της μητέρας μου ήταν ακόμα ένας λόγος για να τσακωθώ εγώ μαζί
του.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στην μέρα που άλλαξε η ζωή
μου… Μετά από ακόμα ένα τηλεφώνημα της μαμάς κι έναν καβγά μέσω ανταλλαγής e-mail με τον μπαμπά (ναι το είχαμε εξελίξει πολύ το θέμα!), μιλώντας πλέον με τα
αδέρφια μου στο τηλέφωνο, φτάνω στην μεγάλη διαπίστωση. Ότι δηλαδή η μαμά μου
παρουσίαζε τα γεγονότα από την δική της πλευρά και λιγάκι όπως την βόλευαν. Παρέλειπε
λεπτομέρειες ή δικές τις πράξεις, έτσι ώστε να συνεχίσει να φαίνεται ότι δεν
φέρει καμία ευθύνη. Πάντοτε βέβαια με κάποιον απώτερο στόχο, μικρότερο ή
μεγαλύτερο.

Από εκείνη την μέρα κάτι έσπασε μέσα μου. Είναι
πολύ άσχημο να διαπιστώνεις ότι υπήρξες ευκολόπιστος (αλλιώς λέγεσαι βασικά…)
και πόσο μάλλον όταν αυτό συνέβη από το άτομο με το οποίο σε δένει ο πιο
τρυφερός δεσμός. Ξεκίνησα, αργά αλλά σταθερά, να αφήνω μεγάλα περιθώρια
αμφισβήτησης στα λεγόμενα της και φρόντιζα να τα διασταυρώνω και από τον πατέρα
μου, αλλά περισσότερο από τα αδέρφια μου που είχαν πια μεγαλώσει αρκετά ώστε να
μπορούν να μου μεταφέρουν γεγονότα. Καταλάβαινα όλο και περισσότερο όσο
περνούσε ο καιρός ότι είχα υπάρξει πολύ προκατειλημμένη απέναντι στον έναν,
ακολουθώντας με παρωπίδες τις γραμμές του άλλου. Και, μπορεί να μην ήταν
εύκολο, κατάφερα όμως σταδιακά να κόψω τον δικό μου ομφάλιο λώρο που με
κρατούσε μέχρι τα είκοσι έξι μου και να αρχίσω να βλέπω και να κρίνω τα
γεγονότα με τον δικό μου τρόπο κι όχι με τον τρόπο που ήθελε κάποιος άλλος να
βλέπω τα πράγματα.

Γιατί όμως λέω ότι μέσα από αυτήν την διαδικασία
άλλαξε η ζωή μου; Μα, επειδή πραγματικά άλλαξε. Όταν καταφέρεις να
απαγκιστρωθείς από το καθετί που σε επηρεάζει, που σε κρατάει δέσμιο ψυχικά και
συναισθηματικά, τότε αντικρύζεις την ζωή με άλλα μάτια. Πλέον δεν επιτρέπω σε
κανέναν και σε τίποτα να ταράξει τη γαλήνη την δική μου και της οικογένειας
μου. Επικεντρώνομαι στο να είμαι καλά με τον σύζυγο και το παιδάκι μου, να κάνω
πράγματα που αγαπώ (καλή ώρα…) και να αφιερώνω τον χρόνο μου στα άτομα εκείνα
που έχουν αποδείξει ότι μοιραζόμαστε συναισθήματα και δεν χρησιμοποιούν την
ευαισθησία μου για δικό τους όφελος.

Δεν έχω αποκοπεί βέβαια από τους δικούς μου, θα
ήταν κόντρα σε εμένα και τον χαρακτήρα μου. Μέσα στα χρόνια εξομαλύνθηκαν οι
σχέσεις με τον πατέρα μου (βοήθησε και το εγγόνι σε αυτό!) και μπήκαν όρια στις
σχέσεις με την μητέρα μου. Πάντοτε τους νοιάζομαι, αλλά πλέον δεν αφήνω όσα
τους αφορούν να με επηρεάζουν και να μου στερούν από εκεί που θέλω πραγματικά
να δώσω και να δοθώ. Στο τέλος τέλος, μεγάλα παιδιά είναι πια. Ας τα βρούνε
μεταξύ τους!

Κλείνοντας, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω θερμά που
μπήκες στον κόπο να διαβάσεις όσα μεταμεσονύκτια γυρνάνε στο μυαλό μου. Και να
σε προτρέψω, να σε παρακαλέσω αν μπορώ, να κάνεις κι εσύ το βήμα προς την
λύτρωση. Πάντα υπάρχει εκείνος ο ένας – συνήθως – άνθρωπος που θέλει να
επιβάλλεται και να καταδυναστεύει τη ζωή μας. Στο χέρι μας είναι τελικά να
κόψουμε τα σχοινιά που μας κρατάνε δέσμιους και να κάνουμε το πρώτο βήμα για
μια ζωή με όσα θέλουμε και όσα μας αξίζουν!