ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ

Κάθε βιβλίο, είτε είναι best seller, είτε για λίγους, είτε έχει χαρακτηριστεί ως κορυφαίο έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, είτε είναι μέτριο, έχει πάντα μια «δική» του ιστορία να αφηγηθεί. Η ιστορία κάποιων βιβλίων βέβαια, όπως και η ζωή κάποιων συγγραφέων τους, είναι πιο συναρπαστική από κάποιες άλλες. Κάποιοι από αυτούς έχουν φυλακιστεί λόγω του έργου τους, άλλοι γιατί εκεί τους οδήγησε η ταραχώδης ζωή τους, ελάτε λοιπόν να γνωρίσουμε κάποιους από αυτούς.

1.«Δον Κιχώτης»,Μικέλ ντε Θερβάντες, φυλακές Σεβίλλης, εκδ. 1605

Ο «Δον Κιχώτης», αποτελεί ένα από τα πλέον κλασσικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ο πρωτότυπος τίτλος του έργου, ήταν «El ingenioso hidalgo Don Qvixote de la Mancha», δηλαδή «Ο ευφάνταστος ευπατρίδης Δον Κιχώτης της Μάντσας». Αποτελεί το πρώτο μυθιστόρημα που εκτυπώθηκε με το πρώτο μέρος του να κυκλοφορεί το 1605 και το δεύτερο, δέκα χρόνια αργότερα. Αφηγείται τις περιπέτειες του αγρότη Αλόνσο Κιχάνο, ο οποίος συνεπαραμένος από διάφορα αναγνώσματα της εποχής σχετικά με τη ζωή των ιπποτών, αρχίζει να πιστεύει πως είναι και ο ίδιος ιππότης και «αναβαπτίζεται» σε Δον Κιχώτης. Έτσι ξεκινάει τα ταξίδια του, πάνω σε ένα ασθενικό άλογο ενώ αργότερα θα τον συντροφεύσει στις περιπέτειες του ο γείτονάς του, Σάντσο Πάντσα. Ο Δον Κιχώτης είναι ερωτευμένος με την Δουλτσινέα και προσπαθεί να την σώσει γιατί έχει πείσει τον εαυτό του ότι βρίσκεται κάτω από την επήρεια μαγικών. Από τις πιο χαρακτηριστικές ιστορίες είναι αυτή της «μάχης» του Δον Κιχώτη με του ανεμόμυλους, η οποία στις μέρες έχει και αλληγορική σημασία.

Το που έγραψε ο Μικέλ Θερβάντες (1547-1616), το βιβλίο έχει αποτελέσει αντικείμενο εκτεταμένης έρευνας. Μια αναφορά του συγγραφέα στον πρόλογο του πρώτου μέρους δείχνει πως η συγγραφή μεγάλου μέρους του έργου έγινε την περίοδο που ο Θερβάντες ήταν κρατούμενος στις φυλακές της Σεβίλλης εκτίοντας ποινή για το αδίκημα της κατάχρησης. Αυτό καθώς ο Θερβάντες αντιμετώπιζε συχνά οικονομικά προβλήματα πριν καταξιωθεί στο χώρο του. Έτσι την περίοδο 1594-1596 εργάστηκε ως φοροεισπράκτορας αλλά κατηγορήθηκε πως δεν απέδιδε τους φόρους που εισέπραττε.

2.«Ζουστίν»,Μαρκήσιος ντε Σαντ, φυλακές Βαστίλης, εκδ. 1791

Ο Ντονασιέν Αλφόνς Φρανσουά Κόμης ντε Σαντ (1740-1814) ή αλλιώς ο «Θεϊκός Μαρκήσιος», είναι γνωστός Γάλλος συγγραφέας και φιλόσοφος αλλά εξαιτίας της ηδονιστικών θεωρήσεων του πολλοί σήμερα τον γνωρίζουν αποκλειστικά εξαιτίας της καθιέρωσης του όρου «σαδισμός» – αφού ήταν ο ονοματοδότης του όρου-και των γνωστών προτιμήσεών του κατά τη σεξουαλική συνεύρεση, με έμφαση στην πρόκληση φόβου και πόνου στους/στις συντρόφους του. Γι αυτό και αρκετά έργα του αγγίζουν τα όρια της πορνογραφίας ενώ η φιλοσοφία του προάγει την πλήρη απελευθέρωση από κάθε νομικό ή ηθικό περιορισμό.

Δεν προκαλεί έκπληξη, το γεγονός μετά από πολλές κατηγορίες σε βάρος του (για σοδομισμό δηλητηριάσεις κα), τελικά κατέληξε στις φυλακές της Βαστίλλης. Κατά τραγική ειρωνεία μάλιστα κρατείτο στον Πύργο της Ελευθερίας. Κατά την κατάλυση της Βαστίλλης, τις πρώτες ημέρες της Γαλλικής Επανάστασης (1789) αφέθηκε ελεύθερος αλλά μόνο για να μεταφερθεί αμέσως μετά στο ίδρυμα φρενοβλαβών του Σαρεντόν. Η συγγραφή του έργου «Ζουστίν» έγινε κατά την κράτησή του στις φυλακές ενώ κατά τον εγκλεισμό στο Σαρεντόν έγγραψε το «120 μέρες στα Σόδομα» και το «Διάλογος μεταξύ Ιερέα και Μελλοθάνατου». Το «Ζουστίν» εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1791 ενώ ο Μαρκήσιος απεβίωσε το 1814, παραμένοντας μέχρι τότε έγκλειστος στο ίδρυμα φρενοβλαβών.

3.«De Profundis», Όσκαρ Ουάιλντ, φυλακές Reading, εκδ. 1905

O Όσκαρ Ουάιλντ (1854-1900) ήταν Ιρλανδός μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος δραματουργός και ποιητής ο οποίος σε πολλούς είναι δυστυχώς περισσότερο ή αποκλειστικά γνωστός για τα ευφυολογήματά του και τον σκανδαλώδη βίο του – κυρίως εξαιτίας των σεξουαλικών του προτιμήσεων που ήταν ποινικά κολάσιμες στην εποχή του. Όταν βρισκόταν στο απόγειο της φήμης του μήνυσε τον Μαρκήσιο του Κουίνσμπερι, πατέρα του εραστή του, αλλά κατά τη διάρκεια της δίκης παρουσιάστηκαν στοιχεία σε βάρος του Ουάιλντ ο οποίος αναγκάστηκε να αποσύρει τις κατηγορίες και επιπροσθέτως συνελήφθη με την κατηγορία του σοδομισμού.

Κατά τις δίκες που ακολούθησαν κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε σε δύο χρόνια καταναγκαστικά έργα. Το διάστημα της κράτησής του στις φυλακές Reading, έγραψε μια επιστολή 80 σελίδων, η οποία απευθυνόταν στον εραστή του, Λόρδο Άλφρεντ Ντάγκλας. Σε αυτή αποτυπώνεται όλη η ψυχοσύνθεση του Ουάιλντ με ένα μοναδικό τρόπο. Ο συγγραφέας δεν είχε πρόθεση να εκδοθεί η επιστολή φέροντας μάλιστα τον τίτλο De Profundis- που σημαίνει Εκ βαθέων, φράση που προέρχεται από τον Ψαλμό 130.1 «Εκ βαθέων εκέκραξά Σοι, Κύριε»). Ωστόσο εκδόθηκε το 1905 με αυτό τον τίτλο. Ο δε συγγραφέας πέθανε άπορος στο Παρίσι , τον Νοέμβριο του 1900, σε ηλικία 46 ετών.

4.«Ο αγών μου»,Αδόλφος Hitler, φυλακές Landsberg, εκδ. 1925

Για τον δικτάτορα, ηγέτη της ναζιστικής Γερμανίας, Αδόλφο Χίτλερ (1889-1945) μάλλον δεν χρειάζονται και πολλές συστάσεις…Είναι ο άνθρωπος που από στρατιώτης κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ζωγράφος, έγινε ο άνθρωπος που αιματοκύλισε τον κόσμο. Πριν όμως καταφέρει να αναδειχθεί σε Φύρερ του Γ’ Ράιχ, είχε περάσει περίπου ένα χρόνο στη φυλακή…Ο Χίτλερ είχε κριθεί ένοχος για συμμετοχή στο «πραξικόπημα της μπυραρίας» αφού τον Νοεμβρίου του 1923 μαζί με μερικούς ένοπλους έκανε έφοδο σε μια μπιραρία της Βαυαρίας και μαζί με τον εθνικιστή Γκούσταβ Καρ συζήτησαν ανοιχτά την ανατροπή της κυβέρνησης. Την επόμενη ο Χίτλερ επιτέθηκε στο Βαυαρικό Υπουργείο Στρατιωτικών αλλά το πραξικόπημα ανετράπη και ο Χίτλερ συνελήφθη και καταδικάστηκε σε πενταετή ποινή φυλάκισης. Εξέτισε ωστόσο, περίπου ένα χρόνο.

Κατά την φυλάκισή του στο Landsberg, δεν έχασε χρόνο και άρχισε να γράφει το πρώτο μέρος του βιβλίου του «Ο Αγών μου» (Μein Kampf) μαζί με τον Ρούντολφ Ες (Rudolf Hess), ενώ το δεύτερο μέρος γράφτηκε μετά την αποφυλάκισή του. Κυρίως το πρώτο μέρος του βιβλίου μπορεί χαρακτηρίζεται αυτοβιογραφικό ενώ στο σύνολο που πονήματος του, περιγράφονται αναλυτικά οι αρχές και η ιδεολογία του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού – Ναζισμού, οι αγαπημένες θεωρίες συνωμοσίες του Χίτλερ, η ανάγκη για την εκπόνηση του μεγάλου «φυλετικού αγώνα» και την εξόντωση των Μπολσεβίκων αλλά και της πλήρους κατάλυσης της Δημοκρατίας.

Αρχικά ο Χίτλερ ήθελε το βιβλίο να φέρει τον τίτλο «Τεσσεράμισι χρόνια αγώνα ενάντια στο ψέμα, τη βλακεία και τη δειλία». Το βιβλίο εκδόθηκε πρώτη φορά το 1925 και μέχρι το 1934 πούλησε 40.000 αντίτυπα και μέχρι το τέλος του πολέμου 10.000.000. Ο δε Χίτλερ, λόγω συστηματικής φοροδιαφυγής για τα συγγραφικά του δικαιώματα, έφτασε να οφείλει 405.500 μάρκα (σημερινά 6 εκατομμύρια ευρώ), τα οποία και παραγράφηκαν όταν έγινε Καγκελάριος. Δυστυχώς το συγκεκριμένο…συγγραφικό έργο αποτελεί μέχρι σήμερα την αδιαμφισβήτητη βίβλο των απανταχού Ναζιστών.

5.«Γράμματα από τη Φυλακή», Αντόνιο Γκράμσι, φυλακές Regina, εκδ. 1947

Το όνομα του Ιταλού φιλοσόφου, συγγραφέα και πολιτικού Αντόνιο Γκράμσι (1891 -1937), έχει συνδεθεί με τον ευρύτερο πολιτικό χώρο της Αριστεράς. Από τη νεαρή ηλικία ενστερνίστηκε τη σοσιαλιστική ιδεολογία και σύντομα αναδείχθηκε σε ανώτατο καθοδηγητικό στέλεχος του σοσιαλιστικού κόμματος ενώ έγραφε και στην εφημερίδα- όργανο του κόμματος «Εμπρός» την ίδια περίοδο μάλιστα με τον Μπενίτο Μουσολίνι ο οποίος τότε δήλωνε οπαδός του σοσιαλισμού. Το 1921 ο Γκράμσι ίδρυσε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας το οποίο όμως τέθηκε εκτός νόμου με την άνοδο του φασισμού στη χώρα.

Οι ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος συνελήφθησαν. Μεταξύ αυτών και ο Γκράμσι ο οποίος καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 20 ετών. Ωστόσο δεν εγκατέλειψε την ιδεολογία του ούτε και το αγώνα, ο οποίος συνεχίστηκε μέσα από τη φυλακή Regina όπου έγραφε διαρκώς, με απώτερο στόχο ένα συγγραφικό έργο το οποίο θα παρουσίαζε όλα τα θεωρητικά και πρακτικά προβλήματα του εργατικού κινήματος και τα εθνικά και πολιτιστικά προβλήματα της Ιταλίας. Το έργο του δεν ολοκληρώθηκε εξαιτίας της επιδείνωσης της υγείας του και τελικά πέθανε στη φυλακή τον Απρίλιο του 1937. Το «Γράμματα από τη Φυλακή», εκδόθηκε το 1947 και περιλαμβάνει επιστολές κατά τη διάρκεια κράτησής του. Σε αυτές, όπως έχουν σχολιάσει αρκετοί κριτικοί, γίνονται εμφανή τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του, η ηθική και η εντιμότητα που τον διέκρινε, η επιμονή του και η προσήλωση του στα ιδεώδη στα οποία αφιέρωσε τη ζωή του.

Υπήρξαν επίσης και πολλοί συγγραφείς που που διώχθηκαν για το έργο τους.

1. Οβίδιος (43 π.Χ. – 17 μ.Χ)
O Ρωμαίος ποιητής Πόπλιος Οβίδιος Νάσων, γνωστότερος ως Οβίδιος, εξορίστηκες από τη Ρώμα με διαταγή του Αυτοκράτορα Αύγουστου.

Το ποίημα που φαίνεται να έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόφαση του Αυγούστου να εξορίσει τον ποιητή, είναι η “Ερωτική τέχνη”, που δημοσιεύθηκε το 1 π.Χ. Το μήνυμα που περνούσε εκεί ο Οβίδιος στην πραγματικότητα υπονόμευε το επίσημο πρόγραμμα ηθικών μεταρρυθμίσεων που είχε υιοθετηθεί από τον Αύγουστο.
Ο Αύγουστος ήταν φίλος και υποστηρικτής του Οβίδιου ειδικά την περίοδο που έγραψε τις Μεταμορφώσεις, έργο που ήταν μεταγενέστερο των Ερωτικών Ελεγειών και της Ερωτικής Τέχνης. Οι ερευνητές σε διάφορες εποχές προσπάθησαν να εξηγήσουν αυτή τη στάση του Αυγούστου απέναντι στον Οβίδιο.
Άλλοι πιστεύουν πως ο Αύγουστος θέλησε να παγιώσει ένα ηθικό κλίμα τιμωρώντας τον ελευθεριάζοντα ποιητή, άλλοι, όμως, φρονούν ότι η αυτοκρατορική δυσμένεια ήταν πολιτικής φύσεως, γιατί ο Οβίδιος είχε ανάμειξη στους ανταγωνισμούς για τη διαδοχή του Αυγούστου.

2. Τζον Μίλτον (1608-1674)
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ο συγγραφέας του “Χαμένου Παράδεισου” δεν ήταν ένας μειλίχιος διανοούμενος αλλά στην πραγματικότητα η ζωή του ήταν αρκετά περιπετειώδης.
Οι περιπέτειες του ξεκινούν από την επανάσταση των Πουριτανών που οδήγησε στον αποκεφαλισμό του Κάρολου Ι το 1649 και την κατάληψη της εξουσίας. Ο Μίλτον ήταν ο ποιητής του κινήματος. ατά τη διάρκεια της εξουσίας των Πουριτανών, ο Μίλτον διορίστηκε γραμματέας του Συμβουλίου Διακυβέρνησης.
Όταν όμως η κυβέρνηση τους κατέρρευσε το 1659, ο Μίλτον βρέθηκε στο στόχαστρο της νέας εξουσίας. Φυλακίστηκε από τον Οκτώβριο μέχρι το Δεκέμβριο του 1660 και μετά την αποφυλάκιση του έζησε σε κατ’ οίκον περιορισμό.
Σε αυτή την περίοδο έγραψε και μερικά από τα πιο γνωστά έργα του όπως ο Χαμένος Παράδεισος (1667) και οι Αγωνιστές του Σάμσον (1671).
.
3. Μαρκήσιος ντε Σαντ (1740 – 1814)

Οι περιπέτειες του Μαρκήσιου Ντε Σαντ ξεκίνησαν το 1763, όταν και παντρεύτηκε με συνοικέσιο, την κόρη ενός δικαστικού με ισχυρές προσβάσεις στη βασιλική αυλή και άρχισε να πειραματίζεται με πόρνες.
Το πρώτο μεγάλο ερωτικό σκάνδαλο ήρθε πέντε χρόνια αργότερα που οδήγησε σε σύντομη φυλάκιση του.
Η σύναψη ερωτικής σχέσης με την κουνιάδα του εξόργισε την πεθερά του που εξασφάλισε βασιλική εντολή για τη σύλληψη του.
Καταδικάστηκε σε 14 χρόνια φυλάκισης, απέδρασε, και φυλακίστηκε ξανά το 1777 και το 1784.
Στα χρόνια που πέρασε στη φυλακή συνέγραψε και τα περισσότερα από τα έργα του.
.
4. Βάτσλαβ Χάβελ (1936 – )
Ο Βάτσλαβ Χάβελ, πολιτικός, συγγραφέας και θεατρικός συγγραφές ήταν ο τελευταίος Πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας και πρώτος Πρόεδρος της Τσεχίας.
Κατά τη διάρκεια του κουμουνιστικού καθεστώτος, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη λεγόμενη Άνοιξη της Πράγας του 1968 και τη Βελούδινη επανάσταση του 1989.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 φυλακίστηκε επανειλημμένα για έργα που επέκριναν το κουμουνιστικό καθεστώς στην τότε Τσεχοσλοβακία.
Το ίδιο συνέβη και το 1989. Μέσα στη φυλακή συνέχισε να γράφει θεατρικά, ποιήματα και εκθέσεις που κέρδισαν διεθνή βραβεία.
Με την αποφυλάκιση του το Μάιο του 1989, βοήθησε στη δημιουργία του δημοφιλούς κινήματος της Βελούδινης Επανάστασης. Ο Χάβελ έγινε η κεντρική μορφή του κινήματος και σε διάφορες περιστάσεις βρέθηκε να μιλάει σε πλήθη ενός εκατομμυρίου. Με το τέλος της κομμουνιστικής περιόδου εξελέγη Πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας και λίγο αργότερα μετά τη διάλυση της τελευταίας, πρόεδρος της Τσεχίας.
.

5. Σάλμαν Ρούσντι (1947 – )

Το 1989, ο Ινδός συγγραφέας Σάλμαν Ρούσντι δημοσίευσε ένα μυθιστόρημα με τον τίτλο «Σατανικοί Στίχοι». Και από τότε έγινε κόκκινο πανί για ολόκληρο τον ισλαμικό κόσμο.
Η θεοκρατική Ιρανική κυβέρνηση του Αγιατολάχ Χομεϊνί, θεματοφύλακας των παραδόσεων και των ηθών του μουσουλματνισμού το θεώρησε βλάσφημο και αποφάσισε ότι ο συγγραφέας του θα πρέπει να εξοντωθεί.
Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, ο Χομεϊνί εξέδωσε εντολή θανάτου που ανάγκασε το Ρούσντι να περάσει αρκετά χρόνια μακριά από τη δημόσια ζωή.
Με το θάνατο του Χομεϊνί και την αλλαγή στα πολιτικά πράγματα του Ιράν, άρχισε να κάνει δημόσιες εμφανίσεις.
.

6. Μαρία Έλενα Κρουζ Βαρέλα
(1953 – )
Αν και αυτοδίδακτη, η Μαρία Βαρέλα ήταν η νικήτρια του Εθνικού Βραβείου Ποίησης της Κούβας το 1989.
Η ζωή της όμως άλλαξε δραματικά το 1991, όταν μαζί με άλλους 9 συγγραφείς έγραψε μια επιστολή στο Φιντέλ Κάστρο ζητώντας μεταρρυθμίσεις, εκλογές και απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων. Αμέσως έγινε στόχος της κυβέρνησης και κατηγορήθηκε ως πράκτορας των ΗΠΑ.
Λίγο αργότερα, μια ομάδα της αστυνομίας εισέβαλλε στο σπίτι που ζούσε με το σύζυγο και τα παιδιά της.
Αφού την έσυρα στο δρόμο από τα μαλλιά, την ανάγκασαν να φάει μερικά από τα έργα της τη φυλάκισαν, την ξυλοκόπησαν και την υποχρέωσαν σε νηστεία. Απελευθερώθηκε το 1994 και από τότε ζει στο Πουέρτο Ρίκο.

Συγγραφείς που βρέθηκαν πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, λόγω της ταραχώδης ζωής τους που είχαν

Γουίλιαμ Μπάροουζ (1914 – 1997)

Ο Μπάροουζ είναι ένας από τους πιο γνωστούς εκπρόσωπους του «Beat Generation». Μία γραφή σκληρή, δύσκολη και ψυχεδελική, σίγουρα θα είχε και μια ανάλογη ζωή. Κατά τη διάρκεια της διαμονής του, με την γυναίκα του, στο Μεξικό, είχαν την ιδέα να αναπαραστήσουν τη σκηνή, που ο Γουλιέλμος Τέλος τοποθετεί ένα μήλο στο κεφάλι του γιου του και το πετυχαίνει με τόξο. Τα πράγματα όμως δεν πήγαν όπως αναμενόταν. Ο Μπάροουζ μπορεί να ήταν εξαιρετικός σκοπευτής, αλλά οι ουσίες και το αλκοόλ στον οργανισμό του δεν του επέτρεπαν να είναι ακριβής στον στόχο του. Έτσι αστόχησε και η σφαίρα βρήκε στο μέτωπο της συζύγου του με αποτέλεσμα, φυσικά, να τη σκοτώσει. Έγινε ο δολοφόνος της γυναίκας του άθελα του. Πέρασε 13 μέρες στη φυλακή και έπειτα βγήκε με αναστολή. Το γεγονός όμως αυτό σημάδεψε τη ζωή του αλλά και τα μετέπειτα έργα του.

Ισέι Σαγκάουα (1949 – )

Ο Ιάπωνας συγγραφέας έχει κατηγορηθεί όχι μόνο ως δολοφόνος, αλλά και ως κανίβαλος, που αυτή τη στιγμή ζει ελεύθερος κάπου στο Τόκιο. Έχει γράψει βιβλία με ιστορίες δολοφόνων αλλά επέλεξε να δημιουργήσει και ένα με τη δική του ιστορία δολοφονίας, αφού όπως παρατήρησε η ζωή του «πουλάει». Η αρχή έγινε όταν σπούδαζε λογοτεχνία στο Παρίσι, το 1981 κάλεσε μία συμφοιτήτρια του για δείπνο και για να διαβάσουν μαζί. Όταν εκείνη ξεκίνησε να διαβάζει, την πυροβόλησε στο λαιμό, έπειτα έκανε σεξ με το πτώμα της και έπειτα την έφαγε. Όλα αυτά τα ομολόγησε με απόλυτη ψυχραιμία αμέσως μετά, λέγοντας μάλιστα ότι του άρεσε η γεύση του ανθρώπινου κρέατος και του έμοιαζε με τόνο. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση, αλλά λίγο αργότερα διαγνώστηκε λανθασμένα με μια ασθένεια που του έδινε μόνο λίγες βδομάδες ζωής. Τότε αφέθηκε ελεύθερος, και όταν το λάθος ήταν πια προφανές, καταδικάστηκε και πάλι αυτή τη φορά σε ψυχιατρική κλινική. Το 1986 βγήκε από την κλινική ως «υγιής» και σήμερα κυκλοφορεί ελεύθερος δίνοντας μάλιστα συνεντεύξεις σε τηλεοπτικά κανάλια.

Έχοντας δει μια συνέντευξη του σε γνωστό κανάλι, τολμώ να πω πως είναι ανατριχιαστικά όχι μόνο τα λεγόμενα του, όπως είναι αναμενόμενο, αλλά και ο τρόπος που εξιστορούσε τις δολοφονίες του. Ανέλυε με μεγάλη λεπτομέρεια σκηνές σαν να μιλούσε για κάποια φανταστική ιστορία που δεν συνέβη ποτέ στην πραγματικότητα. Οι εικόνες δε, φρικτές.

Φίοντορ Ντοστογιέφσκι (1821 – 1881)

Τον Απρίλιο του 1849 ο Ντοστογιέφσκι συνελήφθη και πέρασε από έκτακτο στρατοδικείο. Η κατηγορία ήταν για συμμετοχή σε προδοτική συνωμοσία. Την άνοιξη του 1849 είχε προσχωρήσει σε μια πολιτικοφιλοσοφική λέσχη που έγινε γνωστή ως κίνηση Πετρασέφσκι ή οι Πετρασέφσκηδες. Καταδικάστηκε σε θάνατο από τον οποίο σώθηκε την τελευταία στιγμή. Στις 16 Νοεμβρίου 1849 ο Ντοστογιέφσκι και οι σύντροφοί του δικάστηκαν και καταδικάσθηκαν σε θάνατο. Ακολούθησε ένας πόλεμος νεύρων με εικονικές εκτελέσεις και ατέλειωτες ώρες παραμονής σε μια πλατεία της Πετρούπολης, στις 22 Δεκεμβρίου του 1849, σε αναμονή του εκτελεστικού αποσπάσματος. Η ποινή του μετατράπηκε τελικά σε τετραετή εξορία και καταναγκαστικά έργα στο Ομσκ της Σιβηρίας. Τα 4 αυτά χρόνια στην φυλακή ήταν η αφορμή για να γράψει το “Σημειώσεις από το υπόγειο” που θεωρήθηκε το πρώτο υπαρξιακό μυθιστόρημα.

Γιόχαν Τζακ Ουντερβέγκερ (1950- 1994)

Ο Αυστριακός Ουντερβέγκερ ήταν συγγραφέας και κατά συρροή δολοφόνος. Σκότωσε πάνω από 12 γυναίκες, οι περισσότερες ιερόδουλες. Ξεκίνησε να γράφει το πρώτο βιβλίο του όσο βρισκόταν στη φυλακή για την δολοφονία του πρώτου του θύματος, την 18χρονη Μάργκαρετ. Έγραφε ιστορίες και ποιήματα που είχαν μεγάλη απήχηση, με αποκορύφωμα το αυτοβιογραφικό «Καθαρτήριο» που έγινε και ταινία. 15 χρόνια μετά αφέθηκε ελεύθερος καθώς πολιτικοί, διανοούμενοι και αμέτρητοι θαυμαστές έκαναν κινήσεις για να καταφέρουν να τον «βγάλουν» από τη φυλακή. Μεγάλο λάθος από ότι φάνηκε καθώς μετά την αποφυλάκιση του κακοποίησε και σκότωσε άλλες 11 γυναίκες με αποτέλεσμα να συλληφθεί ξανά. Έδωσε ο ίδιος τέλος στη ζωή του το πρώτο βράδυ που ξαναμπήκε στη φυλακή.

Βολταίρος (1694- 1778)

Ο Βολταίρος είναι και ήταν γνωστός για την υπεράσπιση των πολιτικών ελευθεριών, συμπεριλαμβανομένης της ελευθερίας της θρησκείας και του ελεύθερου εμπορίου. Ήταν ένας ειλικρινής υποστηρικτής της κοινωνικής μεταρρύθμισης, παρά τους αυστηρούς νόμους λογοκρισίας και τις αυστηρές ποινές. Από πολύ νωρίς, ο Βολταίρος είχε προβλήματα με τις αρχές, γιατί μέσω των έργων του επέκρινε την κυβέρνηση και την Καθολική Εκκλησία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολυάριθμες φυλακίσεις και εξορίες. Φέρεται να έγραψε σατυρικά στιχάκια για την αριστοκρατία, και ένα από τα γραπτά του σχετικά με τον αντιβασιλέα τον οδήγησε να φυλακιστεί στη Βαστίλη για έντεκα μήνες. Ενώ ήταν εκεί, έγραψε το έργο του «Οιδίποδας», η επιτυχία του οποίου εδραίωσε τη φήμη του.

Λουί Αλτουσέρ (1918 – 1990)

Όλοι γνωρίζουμε τον Λουί Αλτουσέρ ως τον ιδρυτή του δομικού Μαρξισμού. Συμμετείχε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και αιχμαλωτίστηκε από Γερμανούς. Μετά από κάποια χρόνια διαγνώστηκε με μανιοκατάθλιψη και εισήχθη σε ψυχιατρική κλινική για το υπόλοιπο της ζωής του.

Εκείνος έγινε δολοφόνος κατά κάποιον περίεργο τρόπο. Σκότωσε την γυναίκα του, ναι, αλλά ήταν μια στιγμή «τρέλας», όπως είπαν οι γιατροί, με αποτέλεσμα να μην μπει ποτέ φυλακή. Η ίδια του η περιγραφή μας κάνει να καταλάβουμε πιο πολλά για αυτή τη στιγμή του:

«Αλλά αυτή τη φορά κάνω μασάζ στο μπροστινό μέρος του λαιμού της. Βάζω δύναμη με τους δύο αντίχειρες στο απαλό δέρμα στη μέση του λαιμού και συνεχίζω δεξιά και αριστερά μέχρι που φτάνω αργά στο σκληρό δέρμα στην περιοχή των αυτιών σχηματίζοντας ένα V. Οι μύες μου πονάνε όσο τους πιέζω για να της κάνω μασάζ. Οι εκφράσεις της Έλεν είναι ήρεμες και χωρίς καμία αντίδραση, ενώ τα μάτια της κοιτάνε ορθάνοιχτα το ταβάνι. Έχω δει νεκρούς ανθρώπους στο παρελθόν, αλλά ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ξαναδεί το πρόσωπο μιας στραγγαλισμένης γυναίκας. Ξέρω παρόλα αυτά ότι στραγγαλίστηκε. Αλλά πώς; Στέκομαι όρθιος και κλαίω δυνατά. Στραγγάλισα την Έλεν.»

Γίνετε μέλος της ομάδας μας “Βιβλίων Ορίζοντες” στο facebook πατώντας το παρακάτω σύνδεσμο

Βιβλίων Ορίζοντες