“Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑ”, του Διονύση Βελονάκη, γράφει η Καλλιόπη Γιακουμή

Η άποψη της Καλλιόπης Γιακουμή για το βιβλίο


“Η δική μου αλήθεια”
Συγγραφέας Διονύσης Βελονάκης
Εκδόσεις Maradel books”Η δική μου αλήθεια!”
Η αλήθεια λοιπόν είναι, πως ο καθένας μας έχει καταλήξει στις δικές του αλήθειες για όσα ξέρει ή για όσα πιστεύει πως ξέρει.
Τι σημαίνει αλήθεια όμως;; Σημαίνει πως δεχόμαστε την υπόσταση μιας κατάστασης ή την πραγματικότητα ενός γεγονότος. Ως αλήθεια λοιπόν, δεχόμαστε αυτό που αντιλαμβάνονται ως πραγματικότητα, με σιγουριά οι περισσότεροι άνθρωποι.

Η σημασία της δημοσιοποίησης για την επίτευξη πολιτικών στόχων ήταν ήδη γνωστή από την ελληνική αρχαιότητα και συνεχίζει να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο μέχρι σήμερα. Οι Ναζί λοιπόν, εκμεταλλεύτηκαν όλες τις μορφές προπαγάνδας που τους επέτρεπαν τα μέσα της εποχής τους, για να πείσουν το γερμανικό λαό για τη “μεγάλη αξία” και τη “στρατηγική σημασία” των επιλογών τους, όσο παράλογες κι αν ήταν αυτές.
Η κατασκευασμένη αλήθεια, η προπαγάνδα, μπορεί να γίνει ένα πολύ επικίνδυνο όπλο (όπως έχει αποδείξει και η ίδια η ιστορία άλλωστε), στα χέρια των επιτηδείων.
Η καλλιέργεια της τρομολαγνείας, είναι ότι χειρότερο μπορεί να γίνει και γίνεται στη χώρα μας. Θλίβομαι για τα “σκυλιά” που “γαβγίζουν”, καθημερινά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και σκορπούν τον τρόμο στο λαό, όπως και για τους δημοσιογράφους, που στο βωμό της τηλεθέασης, θυσιάζουν τη δυνατότητα του πολίτη, να κρίνει αυτόβουλα και να έχει τη δική του άποψη.
Εδώ λοιπόν ακριβώς, είναι και το νόημα που κατά την γνώμη μου, πρεσβεύει ο
Διονύσης Βελονάκης  στο βιβλίο του. Μάθαμε σαν λαός να αποδεχόμαστε τις κατασκευασμένες αλήθειες, έτσι όπως έχουν κάποιοι αποφασίσει να μας παρουσιάσουν, εξυπηρετώντας πάντα τους σκοπούς τους.
Μέσα σε λίγες μόνο σελίδες, με τρόπο ευρηματικό, που κερδίζει τον θαυμασμό και την καθήλωση του αναγνώστη του, έρχεται να μας πει τόσα πολλά, που θα μπορούσαν να χωρέσουν σε αμέτρητα βιβλία. Επικεντρώνεται όμως στην ουσία των πραγμάτων, διατηρώντας την αντικειμενικότητα του και αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο τον σκοπό του, χωρίς να πλατειάζει και να κουράζει τον αναγνώστη με άσκοπες ρητορείες και λεπτομέρειες.
Με μια ιστορική αναδρομή στην ιστορία της Ελλάδας, από την αρχαιότητα και τον Σωκράτη, στην Ελλάδα των μνημονίων και της Τρόικας και από το “Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο…” στην αλλοίωση που έχει υποστεί αυτό το πνεύμα, βιώνοντας μια κρίση αξιών στο “ένδοξο” σήμερα. Έρχεται μέσα από αυτό το οδοιπορικό, να θυμίσει, να μας δείξει όσα ξεχάσαμε και όσα ίσως δεν μας είπαν ή άφησαν σκοπίμως να ξεχαστούν. Δεν κατευθύνει, ακολουθεί ένα δρόμο στον οποίο συνοδοιπόρο έχει τον αναγνώστη του, σαν να μας ξεναγεί, μα στα κρίσιμα σημεία, μας αφήνει αυτοβούλως να διαλέξουμε προς τα που θα κατευθυνθούμε. Ο συγγραφέας επιδιώκει την όξυνση της σκέψης μας ως νοήμονα όντα και μας κάνει να επιθυμούμε μια σφαιρική ενημέρωση, απαλλαγμένη από ιδεοληψίες, δογματισμό και φανατισμό. Μας μαθαίνει πως να αποζητάμε και εμείς οι ίδιοι τον τρόπο να σκεφτόμαστε καθαρά, χωρίς πλύσεις εγκεφάλου και μας δίνει έτσι το δικαίωμα, αποκαλύπτοντας ο καθένας την δική του αλήθεια, να έχουμε την δυνατότητα να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, μα και να φτιάξουμε για μας και για τους γύρω μας, έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που ζούμε σήμερα.
Μας δείχνει με έναν υπέροχο τρόπο, πως να κατασκευάζουμε την δική μας προσωπική γνώση, ερμηνεύοντας την πραγματικότητα με το δικό μας τρόπο, σύμφωνα με τις δικές μας ιδέες και νοητικές δομές. Η γνώση ως προσωπικό κατασκεύασμα δεν μπορεί να είναι αντικειμενική, αλλά προσωπικά και κοινωνικά προσδιορισμένη.
Οι έξυπνα τοποθετημένες δόσεις χιούμορ, ελαφρύνουν  το κείμενο χωρίς όμως να το κάνουν να χάνει την σπουδαιότητα του. Το κάνουν απλά πιο εύπεπτο, άρα και πιο κατανοητό. Αυτό το περιθώριο που επιτηδευμένα, έχει επιλέξει να μας αφήσει ο συγγραφέας, γεννά σκέψεις και συναισθήματα που δεν έχουν άλλο σκοπό, από το να μας αφυπνίσουν και να καταλήξουμε στην δική μας αλήθεια.