Η άποψη της Καλλιόπης Γιακουμή-Κουγιώνη για το βιβλίο
***
***
“Το σπίτι με τις κλειδαριές” είναι το τελευταίο βιβλίο του Γιάννη Φιλιππίδη, ένα βιβλίο στο οποίο ο συγγραφέας του αναμετράται με ένα παράτολμο λογοτεχνικό εγχείρημα..Ριψοκίνδυνο ως επιλογή, μα με την ταλαντούχα γραφή του ο Φιλιππίδης, την αισθητική του και την συγγραφική του εμπειρία, καταφέρνει εύκολα να το αναδείξει με τον καλύτερο τρόπο και να το απογειώσει, καταθέτοντας για ακόμα μια φορά, ένα εξαιρετικό δείγμα λογοτεχνίας και παραδίδοντας έμμεσα μαθήματα συγγραφής.
Πάμε να σας τα πω όλα..
Ένα κοριτσάκι η Κατερίνα γεννιέται σε μια επαρχιακή πόλη, όμως χάνει την μητέρα της στην γέννα την ίδια μέρα. Αυτό το τραγικό γεγονός θα την στιγματίσει και θα την ακολουθεί πάντα, θα γίνει η ταυτότητα της, θα ΄ναι η “φόνισσα” της μάνας της μιας και θα θεωρείται πάντα υπεύθυνη για τον θάνατο της. Δίπλα της όσο μεγαλώνει θα έχει πάντα έναν πατέρα που θα την αγαπά και θα την στηρίζει όσο μπορεί, μα που ποτέ δεν θα είναι ικανός να ξεπεράσει αυτή την απώλεια και να σταθεί γερά στα πόδια του. Το χειρότερο από όλα είναι πως δεν θα μπορέσει ποτέ, να προστατεύσει την μικρή Κατερίνα από τα δυο μεγαλύτερα αδέλφια της, που εκτονώνουν πάνω της όλο τους το μένος, την ζήλια και την κακία και της κάνουν την παιδική της ζωή εφιαλτική, ούτε από την συμπεριφορά της κοινωνίας, που δεν βλέπει τις ανάγκες της και την ορφάνια της, μα την στιγματίζει και των συμμαθητών της που της φέρονται απάνθρωπα.
Παράλληλα ένα άλλο δράμα διαδραματίζεται σε κάποιο άλλο σπίτι, στο σπίτι με τις κλειδαριές κάπου στην Αθήνα. Εκεί μεγαλώνει ένα ακόμα δυστυχισμένο πλάσμα, ένα αγόρι ο Παύλος, ο οποίος είναι ο μοναδικός γιος μιας πολύ πλούσιας οικογένειας και δυο χρόνια μεγαλύτερος από την Κατερίνα. Ο Παύλος γεννήθηκε με μια ψυχική πάθηση και αυτό τον κάνει αμέσως διαφορετικό και δαχτυλοδειχτούμενο, καθώς κουβαλά και αυτός το δικό του βαρύ στίγμα, μόνο που επειδή αυτό αγγίζει και την εξωτερική, σημαντική και άμεμπτη επιφανειακά εικόνα της οικογένειας του, οι γονείς του παίρνουν δραστικά μέτρα. Του στερούν την ελευθεριά, τον σταματούν από το σχολείο και συνεχίζουν απρόσκοπτα τις ζωές τους και τις συνήθειες τους, κρύβοντας καλά το μυστικό που τους σπιλώνει, πίσω από τους τοίχους του σπιτιού τους. Κρατούν το έφηβο αγόρι τους φυλακισμένο, να περιφέρεται από δωμάτιο σε δωμάτιο και να μιλά πότε με εσωτερικές φωνές και πότε με άψυχα αντικείμενα, προσπαθώντας να βάλει ήχο στην αφόρητη μοναξιά της ψυχής του. Μόνη του ψυχαγωγία η τηλεόραση και τα βιβλία. Ζει σε ένα σπίτι εχθρικό απέναντί του, τοξικό, αφιλόξενο, ξένο κι ας είναι το δικό του. Οι πόρτες των άλλων δωματίων το βράδυ κλειδώνουν, το ίδιο και τα συρτάρια και οι ντουλάπες καθώς παντού επικρατεί ο φόβος να μην κάνει κάποιο κακό, τόσο στον ίδιο του τον εαυτό, όσο και στους υπόλοιπους κατοίκους του σπιτιού. Αυτά τα δυο παιδιά, την Κατερίνα και τον Παύλο, η ζωή θα βρει τρόπο να τους φέρει κοντά, θα βρει τρόπο να τους ενώσει και εκεί στο σπίτι με τις κλειδαριές, θα ξεκινήσουν να γράφουν την δίκη τους κοινή ιστορία, θα χαράξουν την κοινή πορεία μιας νέας ζωής που δεν θα έχει πουθενά κλειδαριές, μα αυτή η πορεία θα τους φέρει αντιμέτωπους με πολλές δυσκολίες και ανατροπές..
Όλα αυτά διαδραματίζονται στα πέτρινα χρόνια της δικτατορίας στην χώρα μας, σε αυτή την σκοτεινή περίοδο της Επταετίας, που στέρησε προσωπικές ελευθερίες και δικαιώματα, μιας εποχής που η βαρβαρότητα, η απολυτότητα της και η τρομοκρατία που έσπερνε, γεννούσε χίλια δεινά στον λαό που ήταν υποχρεωμένος να ζει υποταγμένος σε παθογενείς συμπεριφορές και πρακτικές γεμάτες εμμονικές νοοτροπίες και συνήθειες. Έπειτα παρακολουθούμε την ιστορία των δυο παιδιών, το πολιτικό σκηνικό και την ατμόσφαιρα που υπήρχε μέσα από ένα οδοιπορικό που περνά μέσα από τρεις δεκαετίες του 60, 70 και του 80.
Να γιατί θεωρώ παράτολμο λογοτεχνικό εγχείρημα αυτό το βιβλίο. Γιατί ο Γιάννης Φιλιππίδης τολμά για ακόμα μια φορά από την μια, να θίξει και να καυτηριάσει μια εποχή που η πολιτική της έχει αφήσει άσχημο αντίκτυπο, μα και κατάλοιπα μέχρι και σήμερα στην χώρα μας και από την άλλη, τολμά να ασχοληθεί με δύσκολα κοινωνικά θέματα. Μιλώ για αυτά του κοινωνικού αποκλεισμού και στιγματισμού ατόμων με ψυχικές ασθένειές, την έλλειψη της ουσιαστικής περίθαλψης τους, την απουσία της σωστής αντιμετώπισης τους από τον οικογενειακό και κοινωνικό τους περίγυρο, μα και τον στιγματισμό και τον εκφοβισμό που εισπράττουν άτομα ευάλωτα, που έχουν κάτι που ενοχλεί τα “δήθεν” και τα “πρέπει” της κομπλεξικής ακόμα σε πολλά θέματα κοινωνίας μας και έτσι τα αρνείται και τα απορρίπτει, τα κάνει να ξεχωρίζουν από το γενικό σύνολο και αυτό γίνεται η αδυναμία τους, μα και το κόκκινο πανί για κάποιους.
Έντεχνα και στοχευμένα ο Γιάννης Φιλιππίδης αναμετράται με όλα τα παραπάνω και με επιδεξιότητα συγγραφέα ολκής στήνει την ιστορία του πάνω σε δύο άξονες, πολιτική και έρωτας και το αποτέλεσμα είναι αξιοπρόσεχτο.
“Το σπίτι με τις κλειδαριές” είναι ένα ιδιαίτερα καλοδουλεμένο μυθιστόρημά, που καταφέρνει να ξαφνιάσει ευχάριστα το αναγνωστικό κοινό, με το πρωτότυπο θέμα του. Ένα εξαιρετικό πάντρεμα πολιτικών και ερωτικών ιστοριών, που συνδέονται με γεγονότα τα οποία έχουν σημαδέψει την χώρα μας. Ο Γιάννης Φιλιππίδης για άλλη μια φορά κάνει μια μεγάλη και επιμελή ερευνά και γίνεται για τους αναγνώστες του, ένας οξυδερκής παρατηρητής, που με διαπεραστική και αντικειμενική ματιά, εισχωρεί σε δύσκολες και απροσπέλαστες δυσλειτουργείες της κοινωνικής μας πραγματικότητας, δύσκολα ορατές ή αποδεκτές για τον περισσότερο κόσμο. Έτσι μπορεί και εντοπίζει μικρά, καθημερινά γεγονότα, που γίνονται για αυτόν πηγή έμπνευσης και τα μετατρέπει με το απαράμιλλο συγγραφικό ταλέντο του, σε εξαιρετικά δείγματα λογοτεχνίας, σε ιστορίες που προβληματίζουν χωρίς να κουράζουν το μυαλό, συγκινούν, χαράζουν νέους ορίζοντες μέσα από νέα μονοπάτια σκέψης και παρατήρησης και ταυτόχρονα σαρκάζουν με την έμφυτη ευγένεια του, το απολαυστικό και καυστικό όπου χρειάζεται χιούμορ του, τα κακώς κείμενα.
Σύνοψη βιβλίου από το οπισθόφυλλο..
Στην ελληνική επαρχία των τελών της δεκαετίας του ’50, γεννιέται η Κατερίνα σηματοδοτώντας ταυτόχρονα την απώλεια της μάνας της εξαιτίας της δύσκολης γέννας. Το άτυχο κορίτσι, έχοντας νιώσει μονάχα μια φορά τη θαλπωρή του μητρικού κόρφου, θα μεγαλώσει μέσα στην απόρριψη, την επίρριψη δυσανάλογων ευθυνών και τον εκφοβισμό όχι μόνο από τον κοινωνικό περίγυρο, αλλά και από την ίδια της την οικογένεια με εξαίρεση τον πατέρα της.
Στα χρόνια της δικτατορίας, σε μια καθεστωτική, μεγαλοαστική οικογένεια μεγαλώνει ο Παύλος, ένας έφηβος στερημένος από τη γονική στοργή, βυθισμένος στις αντιφάσεις και τα ξεσπάσματα του διπολικού χαρακτήρα του, περιορισμένος μέσα σ’ ένα σπίτι γεμάτο κλειδαριές, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα.
Όμως η ζωή που χαμογελάει μόνο στις φωτεινές ψυχές, θα οδηγήσει τις μοίρες των δύο εφήβων, ενώνοντάς τους με τρόπο απρόβλεπτο και ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, ωθώντας τους να ερωτευτούν με απόλυτη σφοδρότητα, μέσα σε ένα απειλητικό περιβάλλον όπου ελλοχεύουν απρόβλεπτοι κίνδυνοι. Οι δυο τους θα χρειαστεί να παλέψουν με τα φαντάσματα του παρελθόντος για να δημιουργήσουν την κοινή ζωή που ονειρεύονται. Θα κατορθώσουν να λειάνουν τις παλιές προσωπικές τους πληγές και ν’ αφεθούν στο μέλλον που η καλή Μοίρα έχει ορίσει γι’ αυτούς;
Ένα καθηλωτικό μυθιστόρημα από τον Γιάννη Φιλιππίδη με εκρηκτικούς χαρακτήρες, καταιγιστική πλοκή, άφθονο σασπένς και καυστικό χιούμορ, που μένει αλησμόνητο.
Βρείτε το βιβλίο εδώ
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα..
Γιάννης Φιλιππίδης
Ο Γιάννης Φιλιππίδης είναι συγγραφέας και υπεύθυνος εκδόσεων της Άνεμος Εκδοτική. Σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Βασίλη Ρίτσου.
Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά και επώνυμες ιστοσελίδες.
Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Από το 2013 αρθρογραφεί κι είναι αρχισυντάκτης στο www.anemosmagazine.gr
Εργογραφία
Aπό την Άνεμος εκδοτική κυκλοφορούν τα βιβλία του:
«Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου» (μυθιστόρημα, 2006)
«Ο εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλι “αχ”»(μυθιστόρημα, 2008)
«Μα, το ψάρι είναι φρούτο»(οχτώ απρόβλεπτες ιστορίες, για ενήλικους αναγνώστες, 2011)
«Kρατάς μυστικό;» (μυθιστόρημα, 2011)
«Zωή με λες»(παιχνίδια πεζογραφίας, 2011)
«Λούσιfair, η βασίλισσα της Κυψέλης»(μυθιστόρημα, 2012).
«Ο Απρίλης στάθηκε αλήτης» (μυθιστόρημα, 2014)
«Το ασανσέρ των οκτώμιση» (θεατρικό, 2015)
«Κωδικός Ελευθερία» (παιχνίδια πεζογραφίας, 2015)
«Εκείνος που άκουγε τις επιθυμίες των άλλων» (μυθιστόρημα, 2017)
«Είχε λιακάδα σήμερα» (μυθιστόρημα, 2019)
«Το σπίτι με τις κλειδαριές» (μυθιστόρημα, 2020)
Πολυσυμμετοχικά
«Το προσωπικό μου θέατρο σκιών» (συμμετοχή, ιδιωτική έκδοση Black Duck multiplarte, 2011)
«Προσωπογραφίες» (συμμετοχή, ιδιωτική έκδοση Black Duck multiplarte, 2011).
Ακολουθήστε τον Γιάννη Φιλιππίδη στο Facebook
Ακολουθήστε τον Γιάννη Φιλιππίδη στο Twitter
Παρακολουθήστε ενδιαφέροντα videos στη Vimeo
Γιάννης Φιλιππίδης || Ζωή άλλη || Η ποιότητα στη ζωή, είναι δικαίωμα
Ονομάζομαι Καλλιόπη Γιακουμή γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ρόδο. Είμαι παντρεμένη και έχω τρεις γιους. Ζω στην Κοζάνη με την οικογένειά μου. Λατρεύω τα βιβλία και ό,τι έχει σχέση με αυτά. Η αγάπη μου αυτή με έσπρωξε στο να δημιουργήσω τη βιβλιοφιλική ομάδα και το site «Βιβλίων Ορίζοντες». Παρ’ όλο που η επαφή μου με το βιβλίο, τους φίλους του και με συγγραφείς είναι καθημερινή, η αγάπη αυτή όλο και μεγαλώνει και με πλημμυρίζει.
678
124
20