“Το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο..”
Έχω κάτι να σας πω….μα έιναι μόνο για όσους θέλουν να το ακούσουν..
Σαν παιδί δεν με θυμάμαι να κλαίω συχνά..
Όταν μου χαλούσαν τα χατίρια, όταν τα περισσότερα παιδιά στο σχολείο με απέφευγαν ή με κορόιδευαν..όταν μάλωνα με την κολλητή μου, όταν δεν είχα κανέναν να παίξω, όταν δεν έπαιρνα καλούς βαθμούς, όταν μου έλειπαν άνθρωποι από κοντά μου που τόσο είχα ανάγκη..Δε θυμάμαι να έκλαιγα μπροστά σε κανέναν ποτέ.. Πάντα όμως το έκανα όταν ήμουν μόνη ή στο τέλος της μέρας, αγκαλιά με ένα μαξιλάρι, που έπινε τα δάκρυα και έπνιγε τους λυγμούς..
Ντρεπόμουν να δείξω τις αδυναμίες μου, δεν ήθελα να δουν αυτοί που με πλήγωσαν ότι τα κατάφεραν και να καταλάβουν πως, για να μην μου το ξανακάνουν..Ήθελα να δείχνω δυνατή, απροσπέλαστη, χωρίς ευαισθησίες, χωρίς αδυναμίες και τρωτά σημεία και ας ήμουν γεμάτη “αχίλλειες φτέρνες”..
Ώσπου, έγινε ξαφνικά η ανατροπή…
Ήμουν πια στο γυμνάσιο και ένιωθα πιο δυνατή από ποτέ..Είχα καταφέρει πολλά, είχα κερδίσει ακόμα περισσότερα.. Δέθηκα πολύ με μια φιλόλογο μας, ήταν αυτή που με “μύησε” στον κόσμο της λογοτεχνίας..Όποτε την είχαμε με μάγευε η αύρα της, απορροφούσα κάθε της λέξη, κάθε κίνηση, κάθε έκφραση, θαύμαζα και με συνέπαιρναν τα πάντα που έκανε, ήθελα να είμαι η καλύτερη στην τάξη για χάρη της. Μια μέρα μας έβαλε άσκηση για το σπίτι, την σκιαγράφηση ενός χαραχτήρα από ένα κείμενο. Μια συμμαθήτρια μου μού ζήτησε την βοήθεια μου. Προσπάθησα να την βοηθήσω από το τηλέφωνο αλλά δεν καταφέραμε τίποτα και έτσι της είπα να έρθει να πάρει το τετράδιο μου, να δει τι γράφω και να γράψει κάτι αντίστοιχο. Εκείνη αντέγραψε ακριβώς την άσκηση όπως την έγραφα. Στο σχολείο την άλλη μέρα η καθηγήτρια την έβαλε να διαβάσει τι έγραψε και γρήγορα κατάλαβε πως η εργασία δεν ήταν δική της. Ήξερε και ποιανού ήταν, ήταν εύκολο για εκείνη. Μου ζήτησε να διαβάσω και την δική μου και δεν το έκανα. Πήρε το τετράδιο και την διάβασε..Μου είπε “Καλλιόπη μου η εργασία σου είναι για 20, αλλά επειδή την μοιράστηκες, θα βάλω 10 σε σένα και 10 στην Βάσω και θέλω να ξέρεις πως από εδώ και μπρος, για να μην ξανακάνεις την ψυχομάνα για κανέναν, μα να τον αφήνεις να στηρίζεται στις δικές δυνάμεις, χωρίς να χρειάζεται να ξεγελάτε κανέναν, το 19 θα ΄ναι απίθανο να το δεις στο επόμενο τρίμηνο”
Δεν ξέρω αν ήταν σκληρό ή όχι..υπερβολικό ή όχι..ξέρω πως εμένα με ισοπέδωσε! Είχα όνειρα, σχέδια και σαν να τα κατέστρεψα όλα..Έσκυψα το κεφάλι χωρίς να πω λέξη. Περίμενα πως και πως το διάλειμμα να εξαφανιστώ σε μια άκρη να κλάψω, να ξελαφρώσω. Όταν χτύπησε το κουδούνι όμως η καθηγήτρια μου μού ζήτησε να μείνω για να μου μιλήσει.
Μου εξηγούσε πολύ όμορφα και γλυκά γιατί μου είπε ότι μου είπε..Ούτε για μια στιγμή δεν σήκωσα το βλέμμα να την κοιτάξω και τότε ένιωσα το χέρι της στο κεφάλι μου, με χαιδευε και μου έλεγε “Καλλιόπη μου ξέρω πως σε στεναχώρησα, αν θες να κλάψεις δεν πειράζει, καν΄το! Κλάψε κορίτσι μου, μην το κρατάς, κλάψε να ξελαφρώσεις”
Δεν ξέρω τι έγινε αλλά χωρίς και πάλι να σηκώσω το κεφάλι και να την κοιτάξω, άρχισα να κλαίω με αναφιλητά, παραδόθηκα σε ένα κλάμα χωρίς ενοχές, χωρίς ίχνος δισταγμού, ένα κλάμα λύτρωσης και κάθε δάκρυ που έτρεχε στα μάγουλά μου, κάθε πνιχτό αναφιλητό που ανέβαινε στα χείλη μου με ξελάφρωνε, με άδειαζε, σαν βάλσαμο έκανε την καρδιά μου να χτυπά κανονικά και πάλι να μην σφίγγεται και να με πονά..Αυτό είχα ανάγκη…
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά…Ο άνθρωπος πρέπει να εκφράζει τα συναισθήματα του, αλλιώς τον πνίγουν και σιγά σιγά τον αλλάζουν. Από παιδί ακόμα πρέπει να μάθει να το κάνει.
Αφήστε τα παιδιά σας να κλαίνε αν έτσι νιώθουν, φυσικά και μπορούν. Ίσως να μην έχουμε την δύναμη να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από τα συναισθηματικά τραύματα, από αυτά που θα κουβαλούν πάντα. Κάποια από αυτά θα τα ξέρουμε, μα είναι και εκείνα που δεν θα τα μάθουμε ποτέ, γιατί δεν μπόρεσε να τα εκφράσει. Μπορούμε όμως να βοηθήσουμε τα παιδιά να τα θεραπεύσουν, παρέχοντάς τους ένα ασφαλές περιβάλλον για να εκφράσουν ανεμπόδιστα τα πληγωμένα τους συναισθήματα. Χωρίς ενοχές και χωρίς να ντρέπονται για αυτό. Την στιγμή που το παιδί μου κλαίει δεν πρέπει ποτέ να ακούσει την φράση “Αχ, στα έλεγα εγώ..” δεν είναι το χαζό και εμείς οι έξυπνοι. Δεν θέλει την κριτική μας ή την συμβουλή μας..Θέλει την αγκαλιά μας, τον ώμο μας για να γύρει, το χέρι μας να κρατηθεί, την φωνή μας να το ηρεμήσει, τα λόγια τα σωστά να το παρηγορήσουν, να ξέρει πως δεν είναι κακό ή άσχημο ή μειωτικό το να κλάψει, το να κάνει λάθος ή να πληγωθεί. Χρειάζεται τη δική μας αγάπη για να νιώσει ασφάλεια και να μπορέσει να ανοιχτεί, να εκτονώσει τα νεύρα, τον θυμό του, την πίκρα του, τον πόνο που νιώθει.
Δεν μιλάω σαν ειδικός, προς θεού..μιλάω σαν κάποια που το έζησε και το ένιωσε όλο αυτό..
Το κλάμα είναι ίσως ο πιο λυτρωτικός μηχανισμός απελευθέρωσης του πόνου για τον άνθρωπο..Τα δάκρυα είναι σαν να ξεπλένουν τους καημούς της καρδιάς, επιτρέποντας σε σώμα και νου να αποβάλλει οτιδήποτε τοξικό τα απειλεί..Το κλάμα κάποιες φορές είναι το καλύτερο αγχολυτικό για μένα τουλάχιστον..Μετά από ένα λυτρωτικό, εκτονωτικό κλάμα, νιώθω πως οι ισορροπία μέσα μου επανέρχεται, πως ότι άσχημο έχει φύγει.. Είναι η παρηγοριά μου τις φορές που δεν έχω κανέναν να μιλήσω ή που δεν θέλω να μιλήσω σε κανένα.. Είναι η θεραπεία μου! Αν εγώ λοιπόν ως ενήλικας νιώθω έτσι, με όλα τα μέσα έκφρασης στην διάθεσή μου, προφορικά ή γραπτά.. Με πλήρη την ικανότητα να εκφραστώ και να μιλήσω νιώθω έτσι, φανταστείτε τι σημασία έχει αυτό για ένα παιδί. Αν προσπαθήσουμε να το κάνουμε να σταματήσει να κλαίει, που για αυτό ίσως να ΄ναι και το μόνο μέσω έκφρασης που διαθέτει, πιστεύοντας λανθασμένα -για μένα και πάλι- ότι βοηθάμε το παιδί να νιώσει καλύτερα, σταματάμε απότομα αυτή την θεραπεία. Η διαδικασία δεν ολοκληρώνεται ποτέ, ο θυμός του, η πίκρα, το παράπονο του, ο φόβος του, η αγωνία του δεν εκτονώθηκαν ποτέ.. και θα συνεχίσουν να δουλεύουν μέσα του, δημιουργώντας του άσχημα συναισθήματα.. Αυτό μετά του γίνεται βίωμα και έτσι θα μάθει να αντιδρά και στην ενήλικη ζωή του. Θα μάθει να μπλοκάρει ότι προδίδει αδυναμία, φόβο, θυμό, ενόχληση, παράπονο και θα δημιουργήσει μέσα του μια τεράστια αποθήκη συσσωρευμένου πόνου, που ποτέ δεν εκφράστηκε και που μπορεί όμως ανά πάσα στιγμή, να εκραγεί μέσα του σαν μια μπόμπα, από ασήμαντη αφορμή και αυτή η έκρηξη να καταστρέψει και το ίδιο μα και τους γύρω του.
Ας μάθουμε στα παιδιά μας να εκφράζονται και μετά θα συμβεί κάτι μαγικό..Μέσα από αυτά θα μάθουμε και εμείς να εκφραζόμαστε και να λέμε επιτελούς τι μας πειράζει..Να αφήνουμε τα δάκρυα να τρέξουν στο πρόσωπο μας, από χαρά, από λύπη, από πόνο, από ντροπή, από θυμό, από νεύρα, από οτιδήποτε τα κάνει να σκάνε εκεί, στην άκρη του ματιού μας. «τα δάκρυα είναι για την καρδιά ό,τι το σαπούνι για το σώμα» κάπου διάβασα..Κλάψτε χωρίς ενοχές, εκφραστείτε, μιλήστε, δείξτε τα συναισθήματα σας χωρίς ενδοιασμούς και βοηθήστε και τα παιδιά σας να το κάνουν, να μάθουν να το κάνουν. Την επόμενη φορά ανοίξτε απλά την αγκαλιά σας και τυλίξτε το παιδί σας μέσα εκεί, αφήστε το να απελευθερωθεί από ότι βαραίνει την καρδούλα του..αφήστε το να λυτρωθεί..και να ξέρετε πως η δεσμός μεταξύ σας έτσι δυναμώνει και η αγάπη φουντώνει ακόμα πιο πολύ.. και παίρνει άλλη διάσταση και αυτό που την τροφοδοτεί είναι η αποδοχή..αυτό το “Δεν πειράζει.. ” που θα βγει από τα χείλη μας..
Εγώ πάντως ότι κι αν σκέφτεστε..πάντα θα πιστεύω πως το κλάμα, όντως βγήκε από τον παράδεισο!!
"Αυτό θα πει άνθρωπος: να πονάς, ν’ αδικιέσαι, να παλεύεις και να μην το βάνεις κάτω!
Αν ήταν να με ρωτούσαν ποιος δρόμος πάει στον ουρανό, θ’ απαντούσα: ο πιο δύσκολος.
Μεγάλη κολυμπήθρα τα δάκρυα, παιδί μου…"
Ν.Καζαντζάκης «Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ»
Επιμέλεια και σύνταξη Καλλιόπη Γιακουμή-Κουγιώνη
Ονομάζομαι Καλλιόπη Γιακουμή γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ρόδο. Είμαι παντρεμένη και έχω τρεις γιους. Ζω στην Κοζάνη με την οικογένειά μου. Λατρεύω τα βιβλία και ό,τι έχει σχέση με αυτά. Η αγάπη μου αυτή με έσπρωξε στο να δημιουργήσω τη βιβλιοφιλική ομάδα και το site «Βιβλίων Ορίζοντες». Παρ’ όλο που η επαφή μου με το βιβλίο, τους φίλους του και με συγγραφείς είναι καθημερινή, η αγάπη αυτή όλο και μεγαλώνει και με πλημμυρίζει.Έγινε ανάγκη που ψάχνει συνεχώς τρόπους για να εκφραστεί, να μοιραστεί, να γίνει ανταποδοτική, έτσι οδηγήθηκα στη συγγραφή αυτού του βιβλίου που είναι η πρώτη μου συγγραφική προσπάθεια.
Το βιβλίο “Ματωμένη ανάμνηση”, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΕΝΑΟΝ.
____
Γίνετε μέλος της ομάδας μας “Βιβλίων Ορίζοντες” στο facebook πατώντας το παρακάτω σύνδεσμο
Επιμέλεια κειμένου: Καλλιόπη Γιακουμή
Please follow and like us:
678
124
20