ΤΑ 10+1 ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΒΙΒΛΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ

Οι εκδόσεις Πνοή ιδρύθηκαν το 2016 από τον Δημήτρη Καραναστάση, φιλόλογο-επιμελητή, και την Κάκια Ξύδη, συγγραφέα. Στα τριάμισι χρόνια λειτουργίας τους έχουν εκδώσει 107 τίτλους (μυθιστορήματα-διηγήματα-ποίηση-παραμύθια) και έχουν δώσει το «παρών» σε όλες σχεδόν τις εκθέσεις βιβλίου σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Τα βιβλία τους είναι έργα τέχνης, έχοντας δώσει μεγάλη σημασία, κάτι που σπανίζει πλέον, στην άριστη επιμέλεια-διόρθωση και στα υψηλής αισθητικής εξώφυλλα. Καθημερινά όλο και περισσότεροι αναγνώστες αναγνωρίζουν την ποιότητα της Πνοής και προτιμούν τα βιβλία της. Θα τα βρείτε σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία Ελλάδας και Κύπρου. Έχουν κάνει εκατοντάδες επιτυχημένες παρουσιάσεις σε όλη την Ελλάδα και Κύπρο. Βαδίζουν τον εκδοτικό ανήφορο με σεβασμό στο βιβλίο, δίπλα στον συγγραφέα και στον αναγνώστη εκπέμποντας μια Πνοή Δημιουργίας.

Περισσότερα στο: www.ekdoseispnoi.gr

«Το αναπόφευκτο της μοναξιάς» είναι μία ποιητική συλλογή, που απαρτίζεται από σύντομες ιστορίες στο επίκεντρο των οποίων βρίσκονται οι άνθρωποι.

Οι άνθρωποι εκείνοι που βιώνουν το συναίσθημα της προδομένης αγάπης.

Εκείνοι που έρχονται αντιμέτωποι με το σκληρό πρόσωπο του θανάτου και της απουσίας. Μα, κι εκείνοι που γεύονται τη μαγεία του έρωτα σε στιγμές που γρήγορα σώνονται.

Κοινός παρανομαστής όλων, η μοναξιά.

Το αναπότρεπτο αυτό συναίσθημα που έρπει ανάμεσα τους κι επιβιώνει ροκανίζοντας τις ψυχές τους.

.

Ο Οράτιος Χ. είναι ιδιωτικός ερευνητής.

Ένας καθημερινός άνθρωπος, με χρέη, σπάνιες ερωτικές σχέσεις, εσωτερικές αναζητήσεις και αυτοκτονικές τάσεις. Πίστευε ότι ανέλαβε μια απλή υπόθεση, αλλά ήταν γελασμένος…

Ιδιόρρυθμοι μάρτυρες, τραγελαφικές καταστάσεις και μια έρευνα που πηγαίνει απ’ το κακό στο χειρότερο, συνθέτουν το παζλ μιας μπερδεμένης υπόθεσης.

Ένα βιβλίο με άφθονο χιούμορ, ανατροπές και μπόλικη… ταλαιπωρία.

.

3)”Εγώ πριν από τον εαυτό μου.”

Στην Αθήνα, στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, η Αθηνά βιώνει με τον πιο οδυνηρό τρόπο την απώλεια του πατέρα της.

Η γνωριμία της με τον θάνατο τής αδειάζει την ψυχή και την απογυμνώνει από συναισθήματα.

Μεγαλώνοντας, χειραγωγεί τους ανθρώπους αδιαφορώντας για τον πόνο που προκαλεί.

Όλα αυτά αλλάζουν όταν γνωρίζει τον Πλάτωνα και αισθάνεται για πρώτη φορά ότι αγαπά.

Πιστεύει ότι άφησε για πάντα πίσω το παρελθόν, όμως κάποιος έχει διαφορετική γνώμη…

Μια ιστορία που μας αφορά όλους, καθώς συχνά βαδίζουμε τυφλοί ανάμεσα στα τραύματά μας και τα αφήνουμε να μας ελέγχουν χωρίς να το συνειδητοποιούμε.

.

4)”Φυσάει”

Φυσάει! Φυσάει πολύ δυνατά.

Μετεωρίζομαι στην άκρη του ονείρου μου και χάνομαι μέσα του.

Εγώ το δημιούργησα και μόνη μου θα το φτάσω μέχρι το τέλος. Στάλα στάλα, γεμίζω όλο και πιο πολύ από τις ευλογημένες στιγμές που έζησα. Στάμνα κρυστάλλινη κάτω από την πηγή του Θεού.

Περιμένω καρτερικά.

Μέχρι που μια θαυμαστή πληρότητα με κυριεύει.

Είτε καλή είτε κακή, αυτή είναι η ζωή μου.

Αρκετή για να γεμίσει τη στάμνα μου, ικανή να με ολοκληρώσει. Απαλλαγμένη από τα «γιατί» και τα «πρέπει», με τη μία και μοναδική της αλήθεια.
Φυσάω!
Είμαι ο αγέρας που με χτυπάει, με ξεγυμνώνει, με ταξιδεύει, με ξυπνάει, με λυτρώνει.

.

Συγγραφέας Τόλης Αναγνωστόπουλος

«Κανείς δεν μπορεί να γυρίσει πίσω τη ζωή και να κάνει μια νέα αρχή, αλλά μπορεί σήμερα να κάνει ένα νέο τέλος».

Έχει σαστίσει. Σκοτάδι και πόνος. Ό,τι κι αν έγινε, ήταν δυνατό. Δίπλα του χαλάσματα, έπιπλα και μια γυναίκα νεκρή. Αυτός όμως πρέπει να επιζήσει, πρέπει να γυρίσει στη ζωή που έχτισε με μεγάλο αγώνα. Τίποτα δεν του χαρίστηκε.

Πέρασε πολλά, αλλά δεν το έβαλε κάτω.

Αρνείται να αποδεχτεί τη νέα πραγματικότητα. Προσποιείται ότι ακολουθεί το καθημερινό πρόγραμμα στην εταιρία που διευθύνει, φτιάχνει λίστες, στήνει εικονικούς διαλόγους με τον μοναδικό του φίλο. Μέσα στα όνειρα, στις παραισθήσεις, πρόσωπα από το βασανιστικό του παρελθόν τον επισκέπτονται και ζητάνε απαντήσεις. Δεν μπορεί να τ’ αντέξει κι αυτό.

Σκέφτεται ότι έξω υπάρχει ζωή, υπάρχει φως, τουλάχιστον γι’ αυτόν. Ή μήπως όχι;

Η Χριστίνα μεγαλώνει σε ένα χωριό της Μαγνησίας, με έναν αδιάφορο, άβουλο πατέρα και τη χειριστική γυναίκα του. Η ανάγκη να ονειρευτεί και να ορίσει τη μοίρα της, την ωθεί να εγκαταλείψει τον τόπο της. Ο Βόλος και η Αθήνα θα αποτελέσουν σύντομες στάσεις στη διαδρομή της.

Ύστερα από τη δικτατορία των συνταγματαρχών, η φυγή στο εξωτερικό μοιάζει μονόδρομος. Άγνωστη μεταξύ αγνώστων, συναντά προκλήσεις, αλλά δουλεύει σκληρά και προετοιμάζεται για τα επόμενα δύσκολα βήματα. Μια δεύτερη φωνή την ακολουθεί πάντα, σαν μικρή περιπλάνηση σε μια διαδρομή προς το φως και το σκοτάδι. Μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, η πάλη είναι συχνά εξαντλητική, μα η θέληση αποκτά φωνή και πρόσωπο και μάχεται σθεναρά.

Ο πόθος για την πραγμάτωση των ονείρων παραμένει ασίγαστος. Θα έρθει τελικά το πολυπόθητο ευεργετικό φως στο δύσκολο αυτό μονοπάτι;

Μια ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα.

.

«Φοβάμαι πως για κάποια πράγματα είναι αργά. Τελικά, είναι ποτάμι η ζωή. Κυλάει, κι αν δεν το ακολουθήσεις, μένεις πίσω μόνος. Εκείνο, δεν γυρίζει πίσω να σε βρει».

Η Λένα δεν είχε εύκολη ζωή. Μια σειρά από θλιβερά γεγονότα και μια σημαντική απώλεια, την οδήγησαν σε ενοχές, κρίσεις πανικού και εν τέλει σε κατάθλιψη.

Για πολύ καιρό αρνούνταν να ζήσει, αλλά ένα ακόμη συνταρακτικό γεγονός την έκανε να αναθεωρήσει… Εκείνο το βράδυ αποφάσισε να βρει το ποτάμι και να το ακολουθήσει.

Αν δεν τα κατάφερνε, απλώς θα χανόταν. Ακόμα και αυτό όμως, θα ήταν καλύτερο από το βάλτο της στασιμότητας. Θα μπορέσει κάποτε να απελευθερωθεί από τους δαίμονές της και να αγαπήσει, εκτός από τους άλλους και τον εαυτό της;

*Η άποψη της Καλλιόπης Γιακουμή για το βιβλίο

.

«Ψάρεψα τη συγκεκριμένη αγγελία προσπαθώντας να αποφύγω κάποιες άλλες που άφηναν να εννοηθεί ότι πρόσφεραν σκληρή δουλειά, τρέξιμο και ταλαιπωρία: “Ζητείται πωλητής από εργοστάσιο κατασκευής πλαστικών οικιακών ειδών, ηλικίας έως είκοσι πέντε ετών, με προϋπηρεσία”. Βέβαια, εγώ ήμουν είκοσι οκτώ, αλλά δε βαριέσαι, ποιος ασχολείται… Σχετικά με την προϋπηρεσία το έπαιξα έξυπνα· βρήκα μια εταιρία σχετική με το συγκεκριμένο είδος που έκλεισε πρόσφατα και αυτοχρίστηκα βασικό της στέλεχος των πωλήσεων. Αν με ψυλλιάζονταν, η μισή ντροπή δική μου και τα λοιπά…»

Ένα κοινωνικό δράμα με πρωταγωνιστή τον Οράτιο Χ., αγροκαλλιεργητή και συλλέκτη ρίγανης και σερνικοβότανων.

Εγκλωβισμένος σε μια βασανιστική πραγματικότητα, όμηρος σ’ ένα σύμπαν που το συνθέτουν επιχειρηματίες του υποκόσμου, τσατσάδες και κάθε είδους εργοδότες.

Ένα βιβλίο περιπλάνησης, χαμένων ελπίδων και ουτοπικών επιδιώξεων, στο πλαίσιο μιας απλής επιβίωσης.

.

Καταχωνιασμένα μυστικά περιμένουν χρόνια για να δουν το φως.

Ανομολόγητες πράξεις στιγματίζουν τους ήρωες επηρεάζοντας τις ζωές των απογόνων τους.

Το βιβλίο ακολουθεί τη ζωή μιας οικογένειας από τον Οκτώβρη του 1912, λίγες βδομάδες πριν από την απελευθέρωση της Μακεδονίας από τον τουρκικό ζυγό, μέχρι τη μεταπολίτευση, με ενδιάμεσους σταθμούς τη μικρασιατική καταστροφή, τον πόλεμο της Κριμαίας, τον Εμφύλιο και την περίοδο της δικτατορίας.

«Το μυστικό της παλιάς φωτογραφίας» είναι ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα γεμάτο εκπλήξεις και ανατροπές, περιπλεγμένο αριστοτεχνικά γύρω από τη Μαρία και τον άντρα της που έζησαν την αγάπη ως απωθημένο και τον έρωτα ως μαρτύριο.

Όταν κλείνει η κόκκινη πόρτα, οι κανόνες στο σπίτι είναι απλοί. Υπάρχει αυτός και η μοναξιά του, η πιο ιερή πραγματικότητα στον κόσμο.

Ο κύριος Αδαμόπουλος είναι μόνος από επιλογή και νιώθει ευλογημένος γι’ αυτό. Όταν κλείνει η κόκκινη πόρτα, οι κανόνες έξω από το σπίτι είναι πολλοί και σύνθετοι.

Ο κύριος Αδαμόπουλος είναι εκτεθειμένος σε όλους· στους γείτονες, στους συναδέλφους, στους προϊσταμένους. Ανίκανος να αντιμετωπίσει τη ζοφερή πραγματικότητα, καλεί σε βοήθεια τον παιδικό του φίλο, τον Κώστα. Και πράγματι, από κείνη την ημέρα η ζωή του παίρνει διαφορετική τροπή.

Αυτό θα ήταν καλό για τον κύριο Αδαμόπουλο, αρκεί οι αλλαγές να μην άφηναν πίσω τους τόσα πτώματα…

Μία; Μόνο μία;Μακάρι, Θεούλη μου, αν υπάρχεις και μ’ ακούς, μακάρι λέω, να ήταν μόνο μία. Αυτή η απαίσια, η μπάσα, η βραχνή, η υστερική, η άγνωστη και ταυτόχρονα τόσο γνώριμη φωνή, μακάρι να ήταν μόνο μία. Θα τη σκότωνα επί τόπου. Θα την είχα διώξει τώρα που μιλάμε. Σίγουρα όμως δεν πρόκειται για τη δική μου φωνή. Η δική μου είναι όμορφη, μελωδική. Κάνει και για ραδιόφωνο. Δυστυχώς δεν είναι μία. Είναι πάρα πολλές οι φωνές που με βασανίζουν τα βράδια –πάντα μετά τα μεσάνυχτα με επισκέπτονται, ξέρουν τι κάνουν– και παρ’ όλα τα χρόνια που έχουν περάσει, ακόμα άκρη δεν έχω βγάλει. Και τα χρόνια δεν είναι λίγα. Βρε λέτε να μην υπάρχει γιατρειά; Ποιος ξέρει…

Αυτό που ζω είναι για γέλια και για κλάματα. Η ζωή μου έχει μετατραπεί σε εφιάλτη ο οποίος μπερδεύεται με τους πραγματικούς εφιάλτες, αλλά σε κανέναν δεν το δείχνω, γιατί φοβάμαι. Αποφάσισα να τα εξομολογηθώ όμως. Όλα. Μεγάλη απόφαση πήρα, το ξέρω. Όχι για να το παίξω «ιστορία», τύπου «κοιτάξτε με, έχω αυτό και ξεχωρίζω», αλλά για έναν και μόνο λόγο. Να πείσω και τους υπόλοιπους που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση μ’ εμένα ότι δεν είναι μόνοι.