Όταν ήμουν 7 χρόνων είχαμε πάει με τον μπαμπά μου, οι δυο μας, διακοπές στη Μυτιλήνη. Εκεί ψηλά στο Κάστρο του Μολύβου, είχαμε ακούσει τους Φατμέ, το τότε συγκρότημα του Πορτοκάλογλου. Αυτή ακριβώς την αίσθηση που έδωσε αυτό το βιβλίο, από την πρώτη κιόλας σελίδα. Με σάουντρακ ελληνικά 80’ς, όπως απόψε λέω να μην κοιμηθούμε και το αξέχαστο Ρίτα Ριτάκι (που τώρα το Ριτάκι θα είναι 55αρα φιλόλογος που γκρινιάζει για το καινούργιο συνταξιοδοτικό).
Τα ελληνικά νησιά φαντάζουν πολύ ήρεμα, προ επελάσεως τεχνολογίας, η εξουσία της εποχής Πρόεδρος-Δάσκαλος-Παπάς, η σύζυγος του Προέδρου με στυλ Βίνα Ασικη-Τέτα Ντούζου και στρας με πονπον, που νόμιζε ότι βρήκε τον Πρίγκιπα (όχι τον Χάρυ ούτε καν τον Νικόλαο), μαγαζιά με ονόματα όπως Bleu Dreams που θυμίζουν Καλοκαιρινές Διακοπές του Καρβελα στα οποία η Τεκίλα Σανράιζ ήταν στη μόδα και τα ζιβάγκο καινοτομία, ένα συγκρότημα σαν τις κούκλες Τζεμ με τα φωσφορούχα μαλλιά και τις κιθάρες, ένας καπετάνιος με φαντάσματα από το παρελθόν, ψώνια από το Μινιόν που αποτελούσε πάντα την στάση της επαρχίας όταν κατηφόριζε, ένας Κουασιμόδος λιγότερο θαρραλέος από του Ουγκώ, ένας έρωτας η Αγάπη άργησε μια Μέρα (αν κι εδώ άργησε καμία 40ρια χρόνια), μια Περσεφόνη που στου κόσμου το μπαλκόνι δεν πρέπει να ξαναβγεί, το όνομα Κατερίνα, που ποτέ δεν θα είναι το ίδιο μετά τον Κορτώ, συνομιλίες με την φωτογραφία του μακαρίτη σαν να ακούς την Γεωργία Βασιλειάδου να φωνάζει Χαρίλαε (όχι τον Φλωράκη, τον αποθανόντα σύζυγό), ένα χρυσό κλουβί σαν αυτό του Γεωργίτση στο Μια Κυρία στα Μπουζούκια, η αιώνια μοίρα των ξανθών ηθοποιών όπως Κώστας Καρράς και Πολίτης να παίζουν τους Γερμανούς και να ξελαρυγκιαζονται στα Ραους και τέτοια, καμάκια Έλα να Αγαπηθούμε Ντάρλινγκ σε συνδυασμό με ποιήματα του Καββαδία και το Σαπιοκάραβο του Βασίλη (του Παπακωνσταντίνου όχι του δικού μου), η άποψη ότι έναν νικητή του Σαν Ρέμο ονόματι Ερος Ραμαζοτι δεν θα τον θυμάται σε λίγο κάνεις (μέσα έπεσε) κι άντε να εξηγήσεις στους Ιταλούς τι είναι τα κόλυββα (λιτλ σπινατς παι και παρόμοια).
Καταιγίδες που ξεσπούν απρόοπτα και αλλάζουν τα πάντα όπως στη θεωρία του Χάους κι εμείς τα παιδιά των 80’ς που λίγο τα αφορίζουμε και λίγο τα νοσταλγούμε, διαβάζουμε το Μυστικό της Καταιγίδας με αναπολήσεις και ονειροπόλο βλέμμα 😊😊😊
Σύνοψη από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
ΣΟΦΙΑ ΒΟΪΚΟΥ
Η ΣΟΦΙΑ ΒΟΪΚΟΥ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Sophia Antipolis της Νίκαιας, στη Γαλλία, στον τομέα της Επικοινωνίας και του Πολιτισμού των χωρών της Μεσογείου. Σπούδασε επίσης Ιστορία της Τέχνης στην École du Louvre στη Γαλλία. Έχει διδάξει Θεωρία της Επικοινωνίας και Ιστορία της Τέχνης στην ιδιωτική εκπαίδευση, ενώ για χρόνια διατηρούσε μόνιμη στήλη για τα εικαστικά δρώμενα σε διάφορα πολιτιστικά περιοδικά της Θεσσαλονίκης. Έχει ασχοληθεί με τη μετάφραση βιβλίων και έχει γράψει δύο παραμύθια για παιδιά, ενώ από το 1997 δραστηριοποιείται επαγγελματικά στον χώρο της διαφήμισης και επικοινωνίας. Έχοντας περάσει από τη θέση της κειμενογράφου, και καταλήγοντας διευθύντρια δημιουργικού, πολλές διαφημιστικές καμπάνιες φέρουν την υπογραφή της. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.
Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΗΜΑΔΙ, ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ, ΠΙΚΡΟ ΓΛΥΚΟ ΛΕΜΟΝΙ, ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ, ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ, ΨΙΘΥΡΟΙ ΤΟΥ ΒΑΡΔΑΡΗ και Η ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΔΑΚΡΥΖΕΙ.
Βιβλιογραφία
678
124
20