“ΤΟ ΚΕΛΑΡΙ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ”Ο τίτλος, η περίληψη, το εξώφυλλο με έκαναν να φανταστώ αυτοστιγμη μια ιστορία. Ταμπού της καθυστερημένης τότε (και τώρα..) Ελλάδας, η πρώτη σκηνή σαν πίνακας της Λεονόρα Καριγκτον γοτθικη αλλά αποστασιοποιημένη, ευχή και κατάρα στο νεκροκρέβατο ως άλλο Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα και του Volver του Αλμοδόβαρ, το αδικοκομμενο Τι Ψυχή θα παραδώσεις Μωρή, όλες οι σκηνές ακόμη κι οι καλοκαιρινές παγωμένες και χιονισμένες, ένα ματωμένο λευκό άλογο πάντα αμίλητος παρατηρητής, εφιάλτες του πολέμου πριν ανακαλυφθεί η ψυχανάλυση (τουλάχιστον στην ελληνική επαρχία), μια φτωχή ορφανή Ελένη Ανουσάκη, ο Αστραπόγιαννος στο πιο άσχημο και πολύ πιο αποκρουστικο που μεταμορφώθηκε στον Μπεκρη, σερνικοβοτανα και μαγγανείες, ένα κοράκι Κασσάνδρα συμφορών, αισθητική Θεία από το Σικάγο στο πιο αισχρό, εξαίρετες μαγείρισσες που πήγαιναν χαμένες πριν το Master Shef, χωριατοπούλες που ζουν το Αμερικανικό Όνειρο, αναγκαστικές απαλλοτριώσεις που φέρνουν στο μυαλό τόμους χιλιάδων σελίδων, εποχή που ιδαλμα ήταν η Νεράιδα Βουγιουκλάκη, πολιτικώς μη ορθοί χαρακτηρισμοί, ένα ζευγάρι βγαλμένο από τους Μεσημβρινούς της Ζωής, ο Πασχάλης με τους Ολυμπιανς να τραγουδούν το Κορίτσι του Μάη, Νύμφες των Βάλτων κι η πνιγηρή ατμόσφαιρα της Άντριους, η Σταυροπούλου με τη Βογιατζάκη στην Αυστραλία του Είσαι το Ταίρι μου (αναζητήσει τον Γεωργούλη αλλά δεν…), ένας κιθαριστας-Νεοζηλανδος Λεγκολας, η Δασκάλα με τα Χρυσά Μαλλιά (λίγο και Μάτια) κι ενας Κυνόδοντας που θα έκανε τον Λανθιμο να φρικιασει…
Η ιστορία ήταν αυτή ακριβώς που φαντάστηκα.
Αυτό που δεν φαντάστηκα ήταν πόσο διαφορετικά θα σκεφτόμουν μερικές ιστορίες, τώρα που έγινα μαμά 😏
.
Σύνοψη από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Δεκαετία του ’60. Σ’ ένα μικρό χωριό της Μεσσηνίας, τρεις αδελφές, η Δήμητρα, η Αναστασία και η Μυρτώ, μεγαλώνουν στη σκιά ενός πατέρα αφέντη και μιας μάνας που δεν έχει λόγο. Η μόνη έξοδός τους είναι κάθε Κυριακή για την εκκλησία και στο πανηγύρι του χωριού μία φορά τον χρόνο. Οι καιροί σκληροί, αλλά οι πράξεις σκληρότερες.
Και μια μέρα ο πατέρας τις εγκαταλείπει και εξαφανίζεται. Το κοινωνικό στίγμα είναι βαρύ για την οικογένεια που άφησε πίσω του, όμως μαζί έρχεται και η λύτρωση από τους αυστηρούς κανόνες που έχει επιβάλει. Σταδιακά τα κορίτσια ξενιτεύονται σε τρεις διαφορετικές ηπείρους και με τον καιρό οι οικογενειακοί δεσμοί κόβονται. Σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα ένα τηλεφώνημα από την πατρίδα θα ταράξει τη μέχρι τότε ήρεμη ζωή τους. Η επιστροφή στο χωριό τους γίνεται επιτακτική και ο επικείμενος θάνατος της μάνας που άφησαν ολομόναχη χωρίς να ενδιαφερθούν γι’ αυτήν θα τις φέρει αντιμέτωπες με μυστικά και αλήθειες που απέκρυψαν. Το παρελθόν γυρίζει στο παρόν ζητώντας απαντήσεις.
Τι συνέβη και τις παράτησε ο πατέρας τους; Γιατί εγκατέλειψαν τη μάνα τους στην τύχη της; Γιατί το πατρικό τους δεν πρέπει να φύγει από τα χέρια τους; Ποιο μυστικό κρύβει το κελάρι στο υπόγειο του σπιτιού; Οι τρεις αδελφές πάνω από την ετοιμοθάνατη μάνα κάνουν μόνο μια ερώτηση: «Μάνα, όλα αυτά τα χρόνια γιατί δεν καθάρισες την ντροπή;»
…και δυο λόγια από την συγγραφέα
Το νέο μου βιβλίο, ΤΟ ΚΕΛΑΡΙ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ, είναι αφιερωμένο σε όλες εκείνες τις γυναίκες που η βία σημάδεψε ή σημαδεύει τη ζωή τους. Αφιερωμένο σε όλα εκείνα τα πλάσματα που τα δάκρυα ράντισαν την ψυχή τους και ο τρόμος υπήρξε καθημερινός εφιάλτης. Αφιερωμένο σε όλες εκείνες τις γυναίκες που δεν τόλμησαν, που δεν τολμούν να υψώσουν φωνή οργής στον πόνο. Είθε αυτό το βιβλίο να τους δώσει τη δύναμη να το κάνουν. Γιατί η ανοχή, όταν μένει σιωπηλή και κρυμμένη στο σκοτάδι για καιρό, τότε μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη…
Το μυθιστόρημα αυτό γράφτηκε με έναν σκοπό: να βοηθήσει. Όμως πέρα απ΄την οποιαδήποτε ψυχολογική ή ηθική στήριξη, αποφάσισα και πρότεινα στον εκδοτικό μου οίκο να προσφερθεί και οικονομική βοήθεια. Κι εκείνοι το δέχτηκαν με χαρά. Έτσι, ένα ποσοστό από τα έσοδα κάθε βιβλίου θα δοθεί σε ιδρύματα υπέρ της προστασίας της Κακοποιημένης Γυναίκας και του Παιδιού. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε όλοι μας, γιατί θα συμμετέχετε κι εσείς σ’ αυτό, που το θεωρώ πολύ σημαντικό, επειδή εκεί έξω υπάρχουν γυναίκες και παιδιά που βρίσκονται κυριολεκτικά στο έλεος του Θεού. Στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν διευθύνσεις και τηλέφωνα, στα οποία θα μπορεί να καταφεύγει κάθε γυναίκα που νιώθει ότι κακοποιείται με οποιονδήποτε τρόπο και από τον οποιονδήποτε. Σ’ ένα πολιτισμένο κράτος δικαίου και μόνο η λέξη κακοποίηση πρέπει να προκαλεί αποτροπιασμό και ντροπή. Μη διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μου όταν νιώθετε ότι ο τρόμος είναι καθημερινός σας σύντροφος. Από την πλευρά μου, ως πολίτης αυτού του κράτους, άνθρωπος, συγγραφέας και γυναίκα, θα κάνω οτιδήποτε περνά από το χέρι μου να βοηθήσω και να σταματήσω αυτό τον τρόμο. Να θυμάστε πως ακόμη κι ένα λεπτό του ευρώ μπορεί να είναι πολύ σημαντικό για μια γυναίκα και ένα παιδί που βιώνουν τη βία.
Καλή ανάγνωση,
Χρυσηίδα Δημουλίδου
.
Λίγα λόγια για την συγγραφέα
ΧΡΥΣΗΙΔΑ ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ
Η ΧΡΥΣΗΙΔΑ ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Σέρρες. Μόλις αποφοίτησε, ήρθε στην Αθήνα και γράφτηκε στη Σχολή Αεροσυνοδών, την Α.S.T. Αμέσως μετά προσελήφθη στην Ολυμπιακή Αεροπορία ως ιπτάμενη συνοδός. Παράλληλα με τη δουλειά της, συνεργάστηκε για κάποιο διάστημα ως δημοσιογράφος με το περιοδικό Discomoda In, κάνοντας ρεπορτάζ σε όλο τον κόσμο. Το 1997 εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο από τις Εκδόσεις Λιβάνη. Από το 2009 μέχρι σήμερα συνεργάζεται με τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, όπου έχει εκδώσει συνολικά 26 έργα για ενηλίκους και παιδιά. Όλα της τα βιβλία έχουν γίνει μπεστ σέλερ. Ακούραστη, αστείρευτη και αγιάτρευτα ερωτευμένη με την πένα, όπως δηλώνει η ίδια, ζει πλέον για να γράφει. Για το βιβλίο της ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ ΤΗ ΝΥΦΗ πήρε το Πρώτο Βραβείο Αναγνωστικού Κοινού στην Κύπρο, ενώ παράλληλα ήταν υποψήφια για το ίδιο βραβείο και στην Ελλάδα. Για τρεις συνεχόμενες χρονιές ήταν υποψήφια για το βραβείο «Συγγραφέας της χρονιάς» του περιοδικού Life & Style. Το 2004 βραβεύτηκε από το ΠΟΛΚΕΟΑ, το Πολιτιστικό Κέντρο Εργαζομένων της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Το 2011 βραβεύτηκε από τη γενέτειρά της, τις Σέρρες, για την προσφορά της στα γράμματα. Τον Ιανουάριο του 2014, βραβεύτηκε από το λογοτεχνικό τμήμα της πρώην Ολυμπιακής Αεροπορίας. Το βιβλίο της ΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ μεταφράστηκε στα αγγλικά και ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ στα τσέχικα και τα βραζιλιάνικα, ενώ ΤΟ ΚΕΛΑΡΙ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ κυκλοφόρησε στα τουρκικά. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα σεναρίου και σεμινάρια φιλοσοφίας, γράφει σενάρια και στίχους και το 2014 έγραψε τα τρία πρώτα της θεατρικά έργα: Για ένα μπουκάλι φθηνό κρασί, Ποτέ δεν είναι αργά για την αγάπη και Εννέα χρόνια σιωπής. Άνθρωπος προσιτός και ιδιαίτερα κοινωνικός, έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και της αρέσει πολύ το διάβασμα και η έρευνα. Είναι φανατική φιλόζωη και οικολόγος, και θεωρεί ότι τα παιδιά είναι η μοναδική ελπίδα για ένα ειρηνικό αύριο, αρκεί να γαλουχηθούν σωστά.
Μότο της: σπίτι χωρίς βιβλία, δωμάτιο δίχως παράθυρα. Επιθυμία της: να τα προλαβαίνει όλα. Στόχος της: να γράφει βιβλία που θα αγαπηθούν. Όνειρό της: να υπάρξει αγάπη και δικαιωμένοι άνθρωποι.Ευχή της: να υπάρχουν ευτυχισμένα και χαρούμενα παιδιά. Ουτοπία της: να μπορούσε να γυρίσει πίσω τον χρόνο και να πετάξει ξανά με στολή, με τα φτερά της Ολυμπιακής, δίπλα στους παλιούς συναδέλφους της…
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
678
124
20