“Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ SUNSIDE” γράφει η Κλαίρη Θεοδώρου

“Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ SUNSIDE”

-Μακριά από εκείνη, με ακούς;
-Μα εκείνη…
-Μακριά σου λέω. Δεν είδες τι έκανε; Τι βρομιάρα είναι; Άντρα και παιδιά παράτησε…
-Μα εκείνη…
-Αυτό που σου λέω εγώ. Όπως έστρωσε θα κοιμηθεί. Έχει άλλωστε πολλά κρεβάτια να την περιμένουν… Εμείς να δούμε τι θα κάνουμε, άσ’ την εκείνη…
-Μα εκείνη…
Μα εκείνη ήταν η μάνα. Η μάνα της. Αυτή που το όνομά της ήταν πλέον απαγορευμένο, όχι όμως και η ουσία της. Πώς να διαγράψει ένα παιδί την αγκαλιά της μάνας; Πώς να ξεχάσει το χάδι της, παρηγοριά ακόμα και ως μακρινή ανάμνηση στο τώρα;

Επαναστάτησε, όταν μπόρεσε και έτρεξε κοντά της. Σε εκείνη, στο βρομοθήλυκο όπως της έλεγαν όλοι, στη μαμά της, όπως έλεγε αυτή. Επαναστάτησε και όταν σε κόντρα όλων παντρεύτηκε, με το που τελείωσε το σχολείο, αφού κανείς δεν της προσέφερε τον δρόμο των σπουδών. Επαναστάτησε, γιατί έπρεπε να γλιτώσει. Από τη ρετσινιά της μικρής κοινωνίας και από τους ανθρώπους που την πόνεσαν, όταν το μόνο που θα έπρεπε να κάνουν ήταν να την αγαπούν.

Πνίγηκε στο αίμα η επανάστασή της. Στο αίμα και στο αλκοόλ. Δικό της το αίμα, δικό του το αλκοόλ. Χάθηκε η μάχη, όχι όμως και ο πόλεμος, όχι και η ελπίδα. Γιατί δώδεκα χρόνια μετά αντάριασε και πάλι το μέσα της. Και επαναστάτησε. Ξανά. Χωρίς φόβο, μα με πάθος. Πάθος για ζωή, πάθος για ευτυχία, πάθος για ανάσες δικές της και όχι δανεικές.

Μία μία έσπασε τις αλυσίδες που την κρατούσαν πίσω, έναν έναν εξολόθρευσε όλους τους εχθρούς, πρώτο και καλύτερο τη δική της ανασφάλεια. Και τώρα; Τώρα είναι εκείνη μάνα.
Mάνα και σύζυγος. Και τώρα πια μοιράζεται: στιγμές, ζωές, δάκρυα και χαρές. Με ανθρώπους που ξέρουν: πως οι επαναστάσεις ανήκουν πια στο παρελθόν…