Τα παιχνίδια της παλιάς γειτονιάς μας…
Είναι κάποιες φορές που αναπολώ, τα παιχνίδια που παίζαμε κάποτε στις γειτονιές μας, όταν ήμασταν μικρά παιδιά. Η μόνη μας διασκέδαση τότε. Τα απογεύματα, ειδικά του καλοκαιριού, οι γειτονιές γέμιζαν γέλια και παιδικές φωνές. Είναι φόρες επίσης που ξεχνιέμαι και ψάχνω να βρω μπουλούκια παιδιών στις γύρω γειτονιές να παίζουν, μα με λύπη διαπιστώνω, πως δεν υπάρχει κανένα. Θα ήθελα να τα εξηγήσω στα παιδιά μου, να τους τα μάθω αλλά με ποιους να τα μοιραστούν; Με ποια παιδιά να τα παίξουν; Όμως εγώ θα την κάνω την προσπάθεια και ίσως κάτι να αλλάξει, προς το παρόν θα τα μοιραστώ μαζί σας. Όσα θυμάμαι…
.
Μήλα
.
Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες. Η μία ομάδα είναι “μέσα” και η άλλη “έξω” (δηλαδή εντός και εκτός ενός κύκλου). Τα παιδιά που είναι έξω ρίχνουν την μπάλα. Αν η μπάλα ακουμπούσε κάποιο παιδί από μέσα, έχανε, «καιγόταν» και έβγαινε έξω. (Αυτό το κλασικό χαιρέκακο «Κάηκεεεεες» αντηχεί ακόμα στα αυτιά μου, χαχαχα). Αν όμως την έπιανε είχε, “ένα μήλο” κέρδιζε μια ζωή ακόμα. Κέρδιζε η ομάδα που έμενε περισσότερο “μέσα” και είχε τα πιο πολλά μίλα..
Κρυφτό
.
5, 10, 15, 20, 25… 100 φτου και βγαίνω, πάντα όμως τραγουδιστά! Ένας τα «φυλούσε» με γυρισμένη τη πλάτη στον τοίχο και οι υπόλοιποι κρυβόταν. Μόλις τελείωνε το μέτρημα έπρεπε να τους βρει. Αν έβρισκε κάποιον πήγαινε πίσω στον τοίχο και έλεγε «φτου φτου ένας Γιώργος!». Τότε ο Γιώργος έπρεπε να τα φυλάει. Αν όμως κάποιος έβρισκε ανοχύρωτο τον τοίχο και πήγαινε και έλεγε «φτου ξελευθερία για όλους» τότε ήταν ήττα για αυτόν που τα φυλούσε και έπρεπε να τα ξαναφυλάει και στον επόμενο γύρο. Τώρα που το σκέφτομαι ήταν πολύ δύσκολο παιχνίδι δεδομένου ότι ήμασταν τόσα πολλά παιδιά!
Κουτσό
.
Γι αυτό το παιχνίδι χρειαζόμασταν πλακάκια πεζοδρομίου, αλλιώς αρκούσε μια κιμωλία ή ένα κομμάτι τούβλου για να ζωγραφίσουμε έναν “κουτσό” με νούμερα (από το 1 μέχρι το 8) και μια πετρούλα. Πετούσες την πετρούλα στο “κουτάκι” με το νούμερο ξεκινώντας από το 1. Η πέτρα έπρεπε να μην βγει έξω από το κουτάκι, αν έβγαινε έχανες τη σειρά σου. Κουτσαίνοντας έκανες τη διαδρομή και γυρνώντας έπαιρνες την πέτρα (πάντα στο ένα πόδι). Αν πατούσες έξω από το κουτάκι, πήγαινε στράφι όλη σου η προσπάθεια, έχανες τη σειρά σου και φτου και από την αρχή!
Τζαμί
.
Μια μπάλα, 7 κεραμίδια που χτίζονται το ένα πάνω στο άλλο και δύο ομάδες. Η μία είχε τη μπάλα και προσπαθούσε να γκρεμίσει εντελώς το κεραμιδοτζαμί και η άλλη περίμενε να το γκρεμίσει για να τους κυνηγήσει με την μπάλα. Όποιον χτυπούσε η μπάλα «καιγόταν» και έβγαινε έξω. Οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να ξαναχτίσουν το τζαμί με κίνδυνο τη «ζωή» τους, αφού αν σε αντιλαμβανόταν ο «έχων» την μπάλα θα σε χτυπούσε με αυτή και θα καιγόσουν. Αν κατάφερνες όμως να ξαναχτίσεις το τζαμί η ομάδα σου νικούσε! Πολλή αδρεναλίνη αυτό το παιχνίδι!
Αγαλματάκια αγαλματάκια
.
Ένα παιδί ακουμπισμένο στον τοίχο με τα μάτια κλειστά, φώναζε: «Αγαλματάκια, αγαλματάκια ακούνητα, τι είναι; Μέρα ή νύχτα;» Όταν όλοι λέγαμε “Μέραα”, έπρεπε να μείνουμε ακούνητοι. Το παιδί που “φυλούσε”, προσπαθούσε να δει εστω και μια μας κίνηση και τότε αυτό ήταν αρκετό για να “καούμε” και να τα “φυλάμε” εμείς. Αν κάποιος έλεγε “Νύχτααα”, το παιδί που φυλούσε δεν άνοιγε τα μάτια του μέχρι να ειμαστε όλοι έτοιμοι και να φωνάξουμε μέρα, ομόφωνα.
Λαστιχάκι
.
Καθαρά κοριτσίστικο παιχνίδι, αλλά συχνά τρύπωναν και αγόρια στην ομάδα μας. Δύο κορίτσια έβαζαν το λαστιχάκι στα πόδια τους ξεκινώντας από τον αστράγαλο και προχωρώντας μπορεί να έφτανε μέχρι και το λαιμό! Το κορίτσι που έπαιζε έπρεπε να κάνει 4 κινήσεις πηδώντας, χωρίς να πατήσει το λαστιχάκι. Αν τα κατάφερνε το λαστιχάκι ανέβαινε μια θέση πιο πάνω (η σειρά ήταν: αστράγαλος, γόνατα, γοφοί, μέση, μασχάλες, λαιμός) Αν το πατούσε έπαιρνε τη θέση ενός από τα δύο κορίτσια που «φορούσαν» το λαστιχάκι (πω πω, ήταν τόσο βαρετό όταν ήσουν σε αυτή τη θέση!). Πολλές φορές όταν ήμασταν σπίτι με τη Χριστίνα και δεν είχαμε τρίτο άτομο, βάζαμε το λαστιχάκι σε μια καρέκλα. 🙂
Μακριά γαϊδούρα ή “Βαρελάκια”
.
Μακριά γαϊδούρα Από τα πιο αστεία παιχνίδια της αυλής, η μακριά γαϊδούρα στήνει τους μισούς συμμετέχοντες σκυφτούς τον έναν μετά τον άλλον, όσο οι υπόλοιποι παίρνουν φόρα και τους… καβαλάνε για να φτάσουν όσο πιο μακριά μπορούν. Όποιος πέσει, χάνει. Όποιος παίζει, γελάει.Τα βαρελάκια Ανάλογης φιλοσοφίας παιχνίδι, τα βαρελάκια τοποθετούν τα παιδιά σε απόσταση και κάποιος προσπαθεί να περάσει από πάνω τους, προσπαθώντας να μην τους ακουμπήσει καθόλου, παρά μόνο με τα χέρια.
Σπασμένο τηλέφωνο
.
Λιγότερο δραστήριο παιχνίδι, αλλά ιδανικό για τα… πρώτα πάρτι της ζωής μας, το σπασμένο τηλέφωνο περιλαμβάνει την «αυτί με αυτί» σκυταλοδρομία μιας λέξης ή φράσης. Ο τελευταίος πρέπει να βρει την λέξη, κάτι που δεν είναι τόσο εύκολο, μιας και όλοι φροντίζουν με ηχητικά εφέ και αυτοσχεδιασμούς παρασίτων να αλλοιώσουν την… πρωτόγονη αυτή μορφή τηλεπικοινωνίας.
Πατητό
Ήταν το παιχνίδι που, κάθε φορά που ξεκινούσε, έκανε όσους φορούσαν ολοκαίνουρια παπούτσια να τρέμουν. Ο καθένας έχει την ευκαιρία με τρία βήματα –και τρεις ιαχές ταυτόχρονα, «πα – τη – το»- να πατήσει το πόδι ενός φίλου του –ή εχθρού μετά το παιχνίδι, δεν έχει σημασία. Όλοι στο τέλος επέστρεφαν στην τάξη ή στο σπίτι με μαυρισμένα παπούτσια, αλλά δεν ένοιαζε πραγματικά κανέναν, εκτός από τους γονείς
Σκοινάκι
.
Κατ’ αναλογία, δυο παιδιά κρατούσαν το σχοινάκι και το γυρνούσαν κάνοντας ”κάμαρες”. Οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να πηδήξουν μέχρι να μπερδευτούν σε αυτό. Να πηδάς ώσπου αντέχεις...και τώρα, ούτε να περπατήσουμε μέχρι το περίπτερο δεν αντέχουμε!
.
Ελληνικές ταινίες
.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμείς στην δική μου γειτονιά, μετά από κάθε ελληνική ταινία, βγαίναμε στον δρόμο, μοιράζαμε ρόλους και την ξαναπαίζαμε. Όλη κανονικά. Στις σκηνές φιλιού, βάζαμε το δάχτυλο ανάμεσα στα χείλη, να μην ακουμπήσουν και γίνει αληθινό φιλί και το μάθει η μάνα μας και μας σκοτώσει. Εντάξει…εκεί που θέλαμε, δεν το βάζαμε και πολύ καλά.. Και σας το λέω εγώ που υπήρξα κάποτε μια από τις μεγαλύτερες πρωταγωνίστριες της “γειτονιάς”…
Επιμέλεια άρθρου: Καλλιόπη Γιακουμή
Please follow and like us:
678
124
20