Στην πΈνα” 
“Το – ”
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μαρούγκας
***
Θυμάμαι σαν τώρα τη μέρα που έπεσε στο μπαλκόνι μου το – και τάραξε την πλάση. Είχε κάνει έναν παράξενο θόρυβο, όπως φαντάζομαι κάνουν όλα τα – και σηκώθηκα να δω τι είναι. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ από κοντά. Είχα ακούσει διάφορες ιστορίες για τα – αλλά ποτέ δεν είχα πιστέψει στην ύπαρξή τους. Στην αρχή τρόμαξα, όχι ότι είχε κάτι το τρομακτικό, αλλά πάντα η πρώτη επαφή είναι προσωπική υπόθεση. Το έβαλα γρήγορα μέσα στο σπίτι και έκλεισα τις κουρτίνες, να μην το μοιραστώ με κανέναν. Το φρόντισα, το τάισα, το χτένισα, το έπλασα, σχεδόν το οριοθέτησα, το προέτρεψα να ξαποστάσει, αλλά το – ήθελε να φύγει, να πάει σε άλλα μέρη.
Το άφησα ελεύθερο λοιπόν και πήγε σε άλλα μπαλκόνια, σπίτια, αυλές, δέντρα, καμινάδες, μνημεία, υπονόμους, συνειδήσεις. Έφτασε μέχρι την παραλία, σε μια βάρκα παρατημένη να της δώσει αξία.
Όσοι έβλεπαν το – από μακριά ήθελαν να το πλησιάσουν. Όποιος ήταν τυχερός, σχετικά δίπλα στο -, ένιωθε χαρούμενος, ήταν τόσο απαλό σε κάποιους, σε άλλους βέβαια πολύ σκληρό, αλλά πάντα πρόσφερε χαρά. Το – δεν μπορούσε να το περιγράψει κάποιος ακριβώς. Μεταβαλλόταν η όψη του, η υφή του, η μυρωδιά του ακόμη, αν είχε μυρωδιά. Ένα ήξεραν όλοι, ότι το – ήθελε να είναι ελεύθερο, έξω στο αστικό τοπίο, να το βλέπουν όλοι για λίγο και να συνεχίζουν τις ασχολίες τους. Να ανήκει σε όλους και σε κανέναν ταυτόχρονα. Οι άνθρωποι όμως, όντα αδηφάγα και εγωιστικά, θέλησαν να φυλακίσουν το -, ο καθένας για δικούς του λόγους, όπως έκανα κι εγώ τη μέρα που το είδα στο μπαλκόνι μου.
Έτσι, ξεκίνησε κυνήγι να το πιάσουν. Το – αντιστεκόταν, γεννήθηκε ατίθασο, δεν θα μπορούσε να ανήκει σε κανέναν. Πέταγε, μεταμορφωνόταν, βυθιζόταν, σερνόταν· έκανε τα πάντα για να μην το πιάσουν. Τότε οι άνθρωποι άρχισαν να παραπονιούνται και να κατηγορούν ο ένας τον άλλον που δεν μπορούν να το κρατήσουν. Οι κυβερνήσεις προκήρυξαν διαγωνισμούς για ευφάνταστους τρόπους εγκλωβισμού του. Κανείς δεν τα κατάφερε. Οι άνθρωποι αποτύγχαναν επανειλημμένα.
Το – πήγαινε από μυαλό σε μυαλό, έγινε σχεδόν μύθος αστικός, μέσα από στόματα διαχεόταν στους κόλπους της κοινωνίας. Δεν ήξερες τελικά ποιος το είχε δει και ποιος όχι. Άρχισαν να λέγονται ψέματα για το -, θεωρίες συνωμοσίας και κινδυνολογίες. Γράφτηκαν κείμενα, ειπώθηκαν τραγούδια, έγιναν ζωγραφιές, αγάλματα μέχρι και συνταγές μαγειρικής για το -. Όλοι ήθελαν να έχουν το – σπίτι τους, στην τσέπη τους, σε μια βιτρίνα να το βλέπουν.
Η καθημερινότητα δεν ήταν όπως πριν, άλλαξε ραγδαία. Οι άνθρωποι παράτησαν τις δουλειές τους, τις οικογένειες τους, τη λογική τους, τον πολιτισμό και ξανάγιναν αγρίμια για να πιάσουν το -. Το -, από την άλλη, νόμιζε ότι όλο αυτό ήταν ένα παιχνίδι, δεν ήξερε σε τι είδους κτήνη μετατρέπονταν οι άνθρωποι, για να πετύχουν τους σκοπούς τους και άρχισε να πλησιάζει. Ήταν μόνο του απέναντι από έναν ολόκληρο στρατό υπνωτισμένων με κλουβιά, σίδερα, φλόγες, όπλα και αλυσίδες. Τρέχανε όλοι καταπάνω του. Και την ώρα που πήγαν τελικά να το αιχμαλωτίσουν το – εξαφανίστηκε. Χάθηκε σαν να μην υπήρξε ποτέ! Και τότε τα έβαλαν όλοι μεταξύ τους. Έριχναν ευθύνες, σχεδόν αλληλοσκοτώθηκαν.
Και όσοι έμειναν ζωντανοί για λίγη ώρα έστεκαν αποσβολωμένοι, με τα κλουβιά τους άδεια, τα χέρια γεμάτα αίμα και το μυαλό τους θαμπωμένο. Ντροπιασμένοι κοίταζαν ο ένας τον άλλον, συνένοχοι για την κατάντια του είδους τους, να γίνουνε δυνάστες με αφορμή κάτι που δεν ήξεραν καν τι είναι.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ: Κωνσταντίνος Μαρούγκας
_____________________
Γίνετε μέλος της ομάδας μας “Βιβλίων Ορίζοντες” στο facebook πατώντας το παρακάτω σύνδεσμο
Επιμέλεια άρθρου : Καλλιόπη Γιακουμή
Κωνσταντίνος Μαρούγκας
678
124
20