“Μήπως γινόμαστε ελέφαντες…”
“Μνήμη ελέφαντα” λέμε για κάποιους που δεν ξεχνάνε ποτέ γιατί όμως; Η αλήθεια είναι πως αυτή η διαπίστωση δεν είναι καθόλου τυχαία.. Οι ελέφαντες δεν ξεχνούν ποτέ, είτε πρόκειται για κάτι κακό που τους έκαναν, είτε για κάτι καλό, είτε πρόκειται για δρόμους, είτε για άλλους ελέφαντες που έχουν συναντήσει όσο ζουν. Αν τύχει μάλιστα να επιστρέψουν στον “τόπο του εγκλήματος” η ιστορία λέει ότι εκδικούνται.
Ο άνθρωπος από την άλλη είναι ένα ακόμα θηλαστικό που έχει μεγάλη μνήμη, ικανή μάλιστα να επηρεάσει τα συναισθήματα και την συμπεριφορά του. Μα έχει και κρίση και ψυχή…
Ο διάσημος Ουγγροαμερικανός ψυχίατρος Thomas Szasz (1920-2012) δήλωσε πως στη φύση του ανθρώπου «Ο ανόητος ούτε συγχωρεί ούτε ξεχνά. Ο αφελής και συγχωρεί και ξεχνά. Ο έξυπνος συγχωρεί, αλλά δεν ξεχνά».
Εγώ λοιπόν πιστεύω πως πρέπει να φερθούμε έξυπνα..
Όταν ήμουν μικρή και έκανα ή έλεγα κάτι που δεν έπρεπε ή τσακωνόμουν με τα άλλα παιδιά οι δικοί μου με έβαζαν να ζητήσω συγγνώμη και αν πάλι κάποιος ζητούσε από μένα συγνώμη, έπρεπε να την δεχτώ. Ψυχαναγκαστικό θα σκεφτεί κανείς..όμως από την άλλη ας αναλογιστούμε πως τώρα που μεγαλώσαμε και μπορούμε να κρίνουμε και να λειτουργούμε μόνοι μας, ως ενήλικες, όλο και πιο σπάνια ζητάμε συγνώμη και ακόμα πιο σπάνια την δεχόμαστε. Δεν ξεχνάμε σχεδόν ποτέ τι μας έχουν κάνει και κουβαλάμε το βάρος αυτών των προσβολών ή τον πληγών που μας προξένησαν κάποιοι με την συμπεριφορά τους, για όλη μας την ζωή. Κάθε επόμενη συμπεριφορά που έχει το ίδιο αποτέλεσμα, από ανθρώπους που έχουμε σχέση, ερωτική, συγγενική, συνεργασίας, φιλική, γίνετε ακόμα ένα βαρίδιο στους ήδη κυρτωμένους από το βάρος ώμους μας και κάνει το φορτίο μας πιο δυσβάσταχτο, αποτρέποντας μας από το να ζήσουμε μια ευτυχισμένη ζωή.
Ένα από τα ομορφότερα δώρα λοιπόν που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας είναι να αναγνωρίσει τη σημασία της συγχώρεσης και να την προσφέρουμε ή να την ζητήσουμε. Εκείνος που είναι ικανός να δεχθεί και να προσφέρει το δώρο της συγχώρεσης και να αισθανθεί το μεγαλείο της και την θεραπευτική δύναμη που ασκεί μέσα μας, στην ψυχή μας, θα είναι και ικανός να ελευθερωθεί από τους δαίμονες του.
Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να συγχωρήσουν ακόμα και εκείνους που δεν το αξίζουν, αυτούς τους ανθρώπους εγώ τους ζηλεύω και τους θαυμάζω. Έχουν υπερβεί τους εαυτούς τους, ίσως επειδή ξέρουν ότι αυτό τους βοηθάει να προχωρήσουν και να εξελιχθούν σε έναν καλύτερο άνθρωπο..
Πως μπορούμε να προχωρήσουμε και να χαρούμε την ζωή μας κρατάμε κακίες, περιφρόνηση και δυσαρέσκεια. Αν σκεφτόμαστε την εκδίκηση και την κάνουμε σκοπό μας. Με αυτόν τον τρόπο κρατάμε τον πόνο μέσα μας. Ασχολούμαστε συνέχεια με τα γεγονότα του παρελθόντος που μας έβλαψαν παρά με τα ευχάριστα γεγονότα του παρόντος. Πρώτα από όλα, εμείς είμαστε που χρειαζόμαστε περισσότερο την συγχώρεση. Νομίζουμε, ότι η συγχώρεση αφορά εκείνον που μας έβλαψε ή μας πρόσβαλε. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι εμείς χρειαζόμαστε περισσότερο την συγχώρεση, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά και να μην ζούμε στο παρελθόν.
Η συγχώρεση είναι για όλους. Όχι μόνο για εκείνους που ζητάνε συγγνώμη. Αληθινά δυνατοί άνθρωποι είναι όσοι αφήνουν πίσω τους κάθε μνησικακία γιατί αυτή μπορεί να γίνει εμμονή, τραύμα ή κόμπλεξ και να κάνει δύσπιστους τους ανθρώπους γύρω μας ή εμάς απέναντι σε αυτούς.
Η συγχώρεση σημαίνει, ελευθερία. Μόνο όταν συγχωρούμε, μπορούμε να συμφιλιωθούμε με το παρελθόν μας και να μην το αφήσουμε να καταστρέψει το μέλλον μας.
Με την συγχώρεση φεύγει ο πόνος και δημιουργείται χώρος για καινούργια και χαρούμενα συναισθήματα.
Ας μοιάσουμε λοιπόν στην μνήμη τους ελέφαντες και όχι στην εκδικητικότητα.
Ας μην ξεχνάμε, μα ας κρατάμε από κάθε λάθος, δικό μας ή των άλλων, το σωστό μήνυμα. Ας ζητάμε πιο εύκολα συγνώμη και ας προσφέρουμε συγχώρεση.
Ας είναι αυτός ο στόχος και όχι η εκδίκηση…
Εξάλλου όπως είπε και ο Βολτέρος “Το να εκδικείται κανείς, ακόμη και τον εχθρό του, είναι κακό. Το να μην εκδικείται κανένα είναι ανωτερότητα.
Ένα άρθρο της Καλλιόπης Γιακουμή
678
124
20