Η άποψη της Καλλιόπης Γιακουμή-Κουγιώνη για το βιβλίο
***
***
Το βιβλίο “Επάγγελμα Νοσοκόμα” της Δήμητρας Κόμτσια, αποτελείται από 21 διηγήματα που αφορούν αληθινές ιστορίες, τις οποίες έζησε η ίδια η συγγραφέας ως νοσηλεύτρια σε ιδιωτικές κλινικές.
Η Δήμητρα Κόμτσια μεταφέρει με ιδιαίτερη ευαισθησία, τις εικόνες και τις εμπειρίες που αποκόμισε με σκοπό να προβληματίσει τον αναγνώστη πάνω σε θέματα κοινωνικά και να τον ευαισθητοποιήσει. Θέλει να τονίσει με τον δικό της τρόπο, καταθέτοντας αλήθειες ζωής, πως το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή είναι η υγεία και το να έχουμε ανθρώπους δίπλα μας. Ανθρώπους που να νοιάζονται, να σέβονται και να αγαπάνε τον συνάνθρωπο.
Εδώ και δυο χρόνια παλεύουμε με έναν πολύ επικίνδυνο εχθρό, τον κορονοιό. Οι μεγάλες και πιο δύσκολες μάχες δίνονται μέσα στα νοσοκομεία, από γιατρούς και νοσηλευτές. Τώρα μπορέσαμε να καταλάβουμε, άλλοι περισσότερο και άλλοι όχι, πόσο ζωτικός είναι ο ρόλος των νοσοκόμων. Η νοσοκόμα είναι ένα άτομο που στηρίζει, ενθαρρύνει και προστατεύει—ένα άτομο που είναι έτοιμο να φροντίσει τους αρρώστους, τους τραυματισμένους και τους ηλικιωμένους, όποτε την χρειαστούν. Ο γιατρός θεραπεύει, αλλά η νοσοκόμα φροντίζει τον ασθενή. Αυτό συχνά απαιτεί την ενίσχυση ασθενών που υποφέρουν τόσο συναισθηματικά όσο και σωματικά όταν, για παράδειγμα, μαθαίνουν ότι πάσχουν από κάποια χρόνια ασθένεια ή ότι είναι ετοιμοθάνατοι. Για να είσαι νοσοκόμα, πρέπει να είσαι στοργική. Πρέπει να δείχνεις ανεκτικότητα και κατανόηση, πρέπει να γίνεις για τους ασθενείς σου, ο δικός τους άνθρωπος, η μάνα τους, η κόρη τους, η αδελφή τους. Οι ηλικιωμένοι και οι μοναχικοί άνθρωποι είναι αυτοί, που τις έχουν περισσότερο ανάγκη, γιατί ανάγκη τις έχουμε όλοι όσοι νοσηλευόμαστε.
Το νοσηλευτικό έργο και λειτούργημα είναι δύσκολο και άγνωστο στον κόσμο. Όλα γίνονται πίσω από τις κλειστές πόρτες ενός θαλάμου νοσηλείας. “Το παρακαλώ περάστε λίγο έξω” από το στόμα μιας νοσοκόμας, είναι μια φωνή οικεία για τους πιο πολλούς από μας και τότε εκείνη, μένει μόνη με τον ασθενή της. Κάποιος μπορεί να σκεφτεί ότι δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να δώσεις χάπια, να βάλεις έναν ορό, να κάνεις μια ένεση, να πάρεις μια θερμοκρασία. Μα δεν είναι μόνο αυτό..Σε έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί σημαντικά είναι και η καθαριότητα, το τάισμα, η φροντίδα και είναι και κάτι ακόμα πιο δύσκολο και ίσως το σημαντικότερο. Η νοσοκόμα για τους ασθενείς της , μέσα στον θάλαμο είναι ο φύλακας άγγελος τους, είναι ο άνθρωπος τους, ο ψυχολόγος τους. Εκείνη πρέπει να τους παρηγορεί, να τους ακούει, να καταλαβαίνει τις ανάγκες τους ακόμα και αν δεν μπορούν να τις εκφράσουν, να τους νιώθει, να τους πονάει όταν δακρυσμένοι, φοβισμένοι, γεμάτοι αγωνία την ρωτάνε “Πότε θα έρθει ο γιος μου ή η κόρη μου;”, “Τι έχω..; Τι είπε ο γιατρός”, “Γιατί δεν με αφήνετε να πάω στο σπίτι μου να πεθάνω..;”. Είναι εκείνη που πρέπει να τους δίνει δύναμη, κουράγιο, ελπίδα και να τους χαμογελά πάντα. Είναι εκείνη που έρχεται κάθε μέρα αντιμέτωπη με τον θάνατο, σε μια αέναη μάχη, που άλλοτε κερδίζει και άλλοτε χάνει. Είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα ρωτήσουν οι συγγενείς και θα πρέπει να τους καθησυχάσει μα χωρίς να τους κρύψει την αλήθεια. Είναι εκείνη που όταν θα βγάλει την λευκή ποδιά της, θα πρέπει να τα αφήσει όλα αυτά πίσω και να γυρίσει στην οικογένεια της, στην προσωπική ζωή της. Μα πόσο εύκολο είναι στα αλήθεια αυτό; Νομίζω καθόλου.. Για να ΄σαι νοσοκόμα πρέπει να ΄σαι πρώτα άνθρωπος και οι άνθρωποι δεν δουλεύουμε με κουμπιά, ούτε η διάθεση μας αλλάζει τόσο εύκολα σαν να αλλάζουμε μπλούζα.
Μέσα από την συλλογή διηγημάτων της Δήμητρας Κόμτσια μαθαίνουμε επίσης πόσο δύσκολο πέρα από το συναισθηματικό κομμάτι, είναι και πρακτικά για μια νοσοκόμα να λειτουργήσει και να κάνει αυτό που ξέρει καλά. Οι πολλές ώρες εργασίας, η έλλειψη προσωπικού, η αυξημένη προσέλευση ασθενών, η κόπωση, η ψυχολογία, είναι μόνο κάποια από τα προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν. Εκείνες όμως στωικά, πρέπει να αντέχουν και να υπομένουν και να προσπαθούν πάντα να προσφέρουν ουσιαστική βοήθεια στους ασθενείς τους, απαλύνοντας τον πόνο τους, τον φόβο τους ή και την μοναξιά τους κάποιες φορές. Μα για να το κάνεις αυτό πρέπει να το έχεις πάρει από πριν απόφαση, πως τίποτα δεν γίνεται από αγγαρεία ή υποχρέωση. Μπορεί να καταφέρεις να ΄σαι είσαι μια υποδειγματική επαγγελματίας νοσοκόμα, μα νοσοκόμα της ψυχής δεν θα ΄σαι ποτέ, αφού η θεραπεία μιας ψυχής είναι η δυσκολότερη και η πιο απαιτητική. Αυτές τις νοσηλεύτριες έχουμε όλοι ανάγκη.
Οι ήρωες σε αυτές τις 21 ιστορίες που απαρτίζουν το βιβλίο “Επάγγελμα Νοσοκόμα” είναι αληθινά πρόσωπα που για ευνοήτους λόγους όμως, η συγγραφέας δεν αναφέρει με τα πραγματικά ονόματα τους. Είναι πρόσωπα οικεία, κυρίως άνθρωποι τρίτης ηλικίας, είναι οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μας, οι μάνες και οι πατέρες μας. Μέσα από την δική του ιστορία ζωής, ο καθένας από αυτούς έχει να μας πει κάτι διαφορετικό και να μας μεταφέρει το δικό του μήνυμα, με τον δικό του τρόπο. Είναι κάθε φορά μια κατάθεση ψυχής, η δική τους αλήθεια μέσα από τον θάλαμο νοσηλείας τους και η αλήθεια αυτή κάποιες φορές μπορεί να είναι σκληρή, άλλες τρυφερή, άλλες δύσκολη. Η αλήθεια αυτών των ανθρώπων και των νοσοκόμων που τους φρόντισαν, θα σε κάνει να θυμώσεις, να γελάσεις, να κλάψεις, να αναλογιστείς, να μετανιώσεις, να αναθεωρήσεις, μα πάντα εμπεριέχει μια δύναμη ανυπέρβλητη, που σε κάνει να στέκεις με δέος και σεβασμό μπροστά της.
Η Δήμητρα Κόμτσια γράφει με σεβασμό και τρυφερότητα και καταφέρνει να κάνει εύκολα, επιδέξια και χωρίς να ξενίζει αυτή την τρυφερότητα αφορμή για ενδοσκόπηση και αλήθειες που αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου. Η καθημερινή τριβή με τους ασθενείς της λόγω που επαγγέλματος της, της δίνει την εμπειρία που χρειάζεται, ενώ μέσω του συγγραφικού ταλέντου που διαθέτει, μπορεί να δείχνει με πολύ όμορφο, ευαίσθητο και ουσιαστικό τρόπο την αγάπη που τρέφει για το νοσηλευτικό έργο της. Ταυτόχρονα, αναδεικνύει εύστοχα και ηχηρά την αγάπη αυτή ως προαπαιτούμενο, για κάθε σωστό νοσηλευτή/νοσοκόμα.
Το ‘Επάγγελμα Νοσοκόμα” είναι ένα τρυφερό και ευαίσθητο βιβλίο. Ένα βιβλίο που μιλάει για αγάπη, για ανθρωπιά, για σεβασμό, για θυσία, για καθήκον, για ανιδιοτέλεια. Είναι όμως και ένας φόρος τιμής που απονέμει η συγγραφέας στους συναδέλφους της. Ένα βιβλίο με μια εξαιρετική αφήγηση που δεν θες πραγματικά να τελειώσει, που σε αγγίζει στην ψυχή και σου μαθαίνει για γεγονότα και πρόσωπα τόσο ενδιαφέροντα, που πραγματικά λες πως άξιζε τον κόπο να διαβάσω αυτό το βιβλίο. Πραγματικά αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε γιατί θα μεταφερθείτε σ’ έναν κόσμο που στην ουσία, παραμένει άγνωστος στο μεγαλύτερο μέρος του, έναν κόσμο όμως που θα σας γλυκάνει, θα ομορφύνει έστω για λίγο τη μέρα σας και θα σας συναρπάσει.
21ος Αιώνας, πλανήτης Γη, χώρα Ελλάδα. Σε μια επαρχιακή πόλη τα μάτια, η καρδιά, τα αυτιά και το μυαλό μιας νοσηλεύτριας προσλαμβάνουν ερεθίσματα από τον πραγματικό κόσμο των ανθρώπων που έχουν περάσει το φράγμα του ήχου…
Άνθρωποι της τρίτης ηλικίας –και όχι μόνο– καθορίζουν τις σκέψεις και τους προβληματισμούς της για τη ζωή και τον θάνατο. Μέσα από τη γραφή της αποτυπώνονται ιδέες, συναισθήματα, αλήθειες, καθημερινές ιστορίες ζωής…
Είναι ευαισθησία τελικά να βλέπεις αυτό που κρύβεται επιμελώς στη σιωπή, πίσω από τις κλειστές πόρτες;
Είναι θάρρος, ηρωισμός, αλτρουισμός ή απλώς πίστη στην αξία του να παραμένεις όρθιος υπομένοντας τα πάντα; Να παραμένεις άνθρωπος και να κοιμάσαι ήσυχα τα βράδια με τη συνείδησή σου καθαρή;
Λίγα λόγια για την συγγραφέα..
Η Κόμτσια Δήμητρα γεννήθηκε το 1993 στον Βόλο. Είναι η τρίτη και η τελευταία από τα αδέρφια της.
Σπούδασε Νοσηλευτική στο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Λάρισας και ολοκλήρωσε με επιτυχία το πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών με τίτλο Ψυχική υγεία του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Έχει εργαστεί για κάποια χρόνια ως Νοσηλεύτρια παθολογικού τμήματος στον ιδιωτικό τομέα και τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως Αναπληρώτρια Σχολική Νοσηλεύτρια στη Θεσσαλία.
Αγαπάει τα βιβλία και επιζητά τη συνεχή γνώση. Είναι παντρεμένη και ονειρεύεται μια μεγάλη οικογένεια.
Το “Επάγγελμα Νοσοκόμα” είναι το πρώτο της βιβλίο.
Ονομάζομαι Καλλιόπη Γιακουμή γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ρόδο. Είμαι παντρεμένη και έχω τρεις γιους. Ζω στην Κοζάνη με την οικογένειά μου. Λατρεύω τα βιβλία και ό,τι έχει σχέση με αυτά. Η αγάπη μου αυτή με έσπρωξε στο να δημιουργήσω τη βιβλιοφιλική ομάδα και το site «Βιβλίων Ορίζοντες». Παρ’ όλο που η επαφή μου με το βιβλίο, τους φίλους του και με συγγραφείς είναι καθημερινή, η αγάπη αυτή όλο και μεγαλώνει και με πλημμυρίζει.
678
124
20