“ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ..”
Περί Αγάπης….
– “Είναι ζόρι. Αλλά να σου πω κάτι, δεν μπορείς να επέμβεις και πολύ. Θέλω να πω, σίγουρα θα πεις τη γνώμη σου, θα κάνεις τις προσπάθειες σου, αλλά, πίστεψε με, αν δεν θέλει η ίδια, δεν θα καταφέρεις τίποτα. Είναι δική της η ζωή και οφείλεις να σεβαστείς κάποια πράγματα” σου λέω.
-“Δεν είναι έτσι, δεν είναι καθόλου έτσι! Τι να σεβαστείς; Αφού δεν της κάνει καλό! Αυτό, το να αφήσεις τον άλλον, για μένα, είναι αδιαφορία, είναι η εύκολη λύση, είναι δειλία η φυγή”μου απαντάς με έντονο ύφος.
Παρακαλώ; Πως είπατε; Από πότε ο σεβασμός στις επιθυμίες του άλλου είναι αδιαφορία; Ή μήπως το θέμα είναι να κάνει ο άλλος αυτά που θες, αλλιώς φεύγεις; Και από πότε η γνώμη η δική σου για την κατάσταση του ανθρώπου που λες πως αγαπάς και ο εγωισμός σου που δεν γίνονται τα πράγματα έτσι όπως τα θες, βαφτίζονται Αγάπη;
Και αν είναι έτσι όπως τα λες, και η πίεση η δική σου είναι η σωστή μορφή Αγάπης, γιατί δεν είσαι μαζί με τη μαμά σου; Γιατί δεν υπάρχει στην καθημερινότητα σου; Γιατί δεν μένεις μαζί της; Γιατί έχεις την οικογένεια σου, θα μου πεις. Ωραία, γιατί δεν την παίρνεις σπίτι σου, με την οικογένεια σου; Να μην είναι μόνη της, να χαίρεται εσένα, το παιδί της και τα εγγόνια της. Γιατί δεν θέλει να φύγει από το σπίτι της, θα μου πεις. Πως γίνεται να μην επιμένεις σε αυτό; Πως γίνεται να σέβεσαι την επιθυμία της να μένει στο σπίτι που έζησε όλα αυτά τα χρόνια με τον άνθρωπο της και να μην σέβεσαι το δικαίωμα της να έχει κουραστεί; Μήπως γιατί έτσι θα ξεβολέψει; Μήπως γιατί έτσι θα κουράσει; Πως ακριβώς τελικά δουλεύει αυτός ο επιλεκτικός σεβασμός;
Ξέρεις, σου έχω και άλλη λύση, να είσαι κοντά της κάθε μέρα. Αλήθεια, γιατί πηγαίνεις να τη δεις και να την κριτικάρεις για το πως ζει, όποτε σου μένει ελεύθερος χρόνος; Και πως γίνεται να την πιέζεις σε τέτοιο βαθμό που να επηρεάζεις άσχημα την υγεία της, να το βλέπεις, να το λες, αλλά να μην αλλάζεις;
Άραγε, την ρώτησες ποτέ να μάθεις πως νιώθει, τι έχει ανάγκη, τι χρειάζεται;
Και στα λέω εγώ αυτά, ένας άνθρωπος, που όταν έμαθα πως η μαμά μου είχε καρκίνο και δεν ήθελε να κάνει καμία θεραπεία γιατί δεν την πίστευε, την πίεσα όσο τίποτα άλλο. Και όταν στο τρίμηνο κάναμε τις εξετάσεις και είδαμε πως είχε γεμίσει, την κοίταξα και της είπα: Είχες απόλυτο δίκιο, σου ζητάω συγνώμη, πάμε να φύγουμε από εδώ τώρα. Και την πήρα σπό το νοσοκομείο.
Η διαφορά μας ξέρεις ποιά είναι φίλε; Το ότι κατάλαβα, πως ό, τι και να λέω εγώ ή οι γιατροί, ό, τι και να πιστεύω εγώ, ό, τι και να θέλω εγώ, δεν έχει καμία σημασία. Δεν μπορείς να επιβάλεις στον άλλον πράγματα τα οποία δεν πιστεύει ή δεν τα θέλει. Δεν είναι Αγάπη αυτό για μένα.
Και στα λέω εγώ, που ήμουνα κάθε μέρα εκεί, δίπλα της. Που έγινε η καθημερινότητα μου. Που φρόντισα να έχει στιγμές όμορφες, φρόντισα να έχουμε στιγμές όμορφες, που φρόντισα να γελάει και να χαίρεται το κάθε λεπτό. Εγώ, που όταν φτάσαμε στο τέλος, παρακαλούσα να “φύγει” στον ύπνο της, για να μην πονέσει άλλο, για να μην τρομάξει, για να μην φοβηθεί. Και ας ήμουνα ένα ζόμπι εγώ μετά, για χρόνια.
Γιατί αυτό είναι Αγάπη για μένα φίλε!Και τα περισσότερα από αυτά δεν στα είπα και ίσως να μην τα μάθεις και ποτέ.
Και ξέρεις γιατί;
Για δύο λόγους:
Πρώτον γιατί δεν θα σε έφερνα ποτέ στη δύσκολη θέση, μπροστά στην οικογένεια σου, να μην έχεις απαντήσεις στα ερωτήματα μου και δεύτερον γιατί σέβομαι τις απόψεις σου.
Και αν τα γράφω όλα αυτά τώρα και τα δείχνω, δεν είναι για να μου πείτε πόσο σωστή ή λάθος είμαι, αν είμαι. Ο κάθε ένας από εμάς αντιλαμβάνεται διαφορετικά την Αγάπη.
Και το δέχομαι,
Και το σέβομαι.
Καληνύχτα σας
678
124
20