“Στην πΈνα”: “ΟΤΑΝ Η ΠΟΛΗ ΣΩΠΑΖΕΙ”.. ΓΡΑΦΕΙ Η ΡΑΦΑΕΛΛΑ ΑΝΝΑ ΜΠΟΥΧΛΑ

Στην πΈνα”

✒️✒️

Γράφει η Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα

Έχεις ποτέ αναρωτηθεί πως είναι η πόλη όταν σωπάζει;

Πόσοι   άνθρωποι μαγεύονται από αυτή
την εικόνα;

Μάλλον πόσοι έχουν την ευκαιρία να το δουν ή να το ζήσουν αυτό;

Ίσως όλοι, ή και λίγοι ή ελάχιστοι.

Γιατί είναι αυτοί που σηκώνονται τα πιο γλυκά χαράματα, αποχωρίζοντας την
ζεστασιά του κρεβατιού τους, την θαλπωρή του σπιτιού τους.

Εκείνοι που όταν η πόλη σωπάζει, παίρνουν τα ηνία της ζωής και ξάφνου
καταλαμβάνουν κάθε γωνιά της.

Θα τους δεις παντού μέσα της.

Στους δρόμους για τα σχολεία, προετοιμάζοντας το αυριανό μέλλον των παιδιών
τους με μεράκι, στην βιοπάλη της ζωής δίνοντας κουράγιο στον εαυτό τους να
παλέψει για μια ακόμη ημέρα.

Όταν η πόλη σωπάζει, οι άνθρωποι με κάποιο μαγικό και μοναδικό τρόπο την
κάνουν να φωνάζει.

Να παίρνει ζωή και ουσία από αυτούς.

Να την ανασταίνουν με την οχλαγωγία τους, με την κίνηση τους, με τα πρωινά
χαμόγελα τους, με την ακατανόητη επιθυμία τους να την δαμάσουν.

Όταν η πόλη κοιμάται για κάποιους, για άλλους τότε είναι ζωντανή.

Όταν μες στα χαράματα βάζουν μπρος την μηχανή αγουροξυπνημένοι, όταν με ένα
καφέ στο  χέρι, γεύονται στο πετσί τους
την πρώτη υγρασία, σερνιανίζουν τα
καντούνια τους για τις δουλειές τους.

Και ύστερα όταν η μέρα περνά και γίνεται ένα  ακόμη κομμένο χαρτάκι από το ημερολόγιο του
μήνα, η πόλη που για εσένα ήταν σιωπηλή, για εκείνους που ώρες την έκαναν άνω
κάτω, ήταν το κέντρο του  κόσμου τους,
για σήμερα, για αύριο, για όσο χρειαστεί.

Υπάρχει κάτι μαγικό σε μια πόλη όταν σωπάζει.

Η ακμή της δημιουργίας εμπλουτίζει τις σκέψεις των ανθρώπων, που
ανυπομονούν να την ζήσουν ξανά, χαρίζοντας τους το συναίσθημα ότι και σήμερα
έκαναν κάτι σωστό στην ζωή τους, ένα βήμα παραπέρα.

Όταν η πόλη σωπάζει, μαζί της σωπαίνουν και όλοι όσοι την κάνουν να μιλά
την ημέρα.

Από τον οδηγό νταλίκας μέχρι και το παιδάκι που στα όνειρα του βλέπει να
παίζει στο γήπεδο του σχολείου του.

Όταν μια πόλη σωπάζει, μπορείς να κατανοήσεις την ουσία των ανθρώπων, το
πόσο απτή, πραγματική μπορεί να γίνει η ζωή.

Σαν ένας καμβάς λευκός που περιμένει κάθε φορά το χέρι του ζωγράφου όπου
είναι οι άνθρωποι για να του δώσει χρώμα…….

Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ: