"Στην πΈνα": "ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΜΑΣ ΧΡΟΝΟΣ" Γράφει η Μαργαρίτα Αρβανίτη

“Στην πΈνα” ✒️✒️

“ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΜΑΣ ΧΡΟΝΟΣ”
Γράφει η Μαργαρίτα Αρβανίτη

Εμείς και ο προσωπικός μας χρόνος..

Με το που γεννιόμαστε, γίνεται η δική μας έναρξη «χρόνου» μέσα σε αυτόν που ήδη υπάρχει από πάντα γύρω μας. Ξεκινάμε με τη γέννηση μας μια πορεία γραμμικής διαδρομής που τελειώνει με τον θάνατο. Το μεσοδιάστημα γέννησης και θανάτου το λέμε ζωή. Με το ξεκίνημα αρχίζει η πορεία μας σε αυτή τη γη τα υπαρκτά της όρια της οποίας καθορίζουν την προσωρινότητά μας, η οποία είναι γνωστή σε εμάς αφού γνωρίζουμε το αναπόφευκτο του τέλους χωρίς όμως να γνωρίζουμε το πότε.
Ανεκτίμητη η αξία του χρόνου την κάθε στιγμή αφού δεν ξέρουμε πόσο χρόνο έχουμε στην διάθεσή μας! Αξία που δεν εξαγοράζεται μόνο με τη διαχείρισή της μπορούμε να ασχοληθούμε για καλύτερη ζωή. Μπορούμε τον χρόνο να τον «χαλιναγωγούμε», να τον «επιταχύνουμε» ή τον «καθυστερούμε να τον σπαταλάμε με κωλυσιεργίες και άστοχους χειρισμούς ή να τον εξοικονομούμε και να το εκμεταλλευόμαστε με την έννοια πάντα της υποκειμενικής εκτίμησης που έχουμε γι αυτόν. Η αξία του χρόνου τη κάθε μας στιγμή ανάλογα με την συμπεριφορά μας,μπορεί να μας δώσει χαρές ή λύπες. Εξαρτάται αν μπορούμε να ερμηνεύουμε τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μας, αν μπορούμε να βλέπουμε και να χαιρόμαστε τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι, αν την αξιοποιούμε ανάλογα όπως επιθυμούμε και αν ζούμε όπως είμαστε προορισμένοι να τη ζήσουμε και όχι να περιμένουμε να προκύψει όπως φανταζόμαστε ότι θα τη ζήσουμε.
Πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη της ελευθέρας βούλησης των επιλογών απέναντι στα ζητήματα διαχείρισης του χρόνου όταν έρθει η δύσκολη στιγμή και αντιληφθούμε ότι λόγω κακοδιαχείρισης μας έφυγε ο χρόνος χωρίς να το έχουμε καταλάβει! Όταν έρχεται για παράδειγμα μια δύσκολη αρρώστια που απειλεί την ύπαρξη, φέρνει μαζί και τη συνειδητοποίηση της αδυναμίας για υλοποίηση των ποθητών της ζωής! Βασανιστική γίνεται η στιγμή όταν πλήθος κόσμου σε αίθουσες αναμονής ιατρείων και νοσοκομείων περιμένουν την επιστημονική γνωμάτευση , για να μάθουν ουσιαστικά πόσος χρόνος ζωής τους απομένει! Κάθε φορά που προβληματίζει ο εναπομείναν χρόνος ζωής, προβληματίζει και ο απολογισμό ζωής.

Όποιοι και αν είναι οι λόγοι που δεν φροντίσαμε μέσα από τις δραστηριότητές μας να βγάλουμε «μέρισμα» χρόνου και για μας, είτε γιατί είμαστε απασχολημένοι με την φροντίδα και τις υποχρεώσεις προς τρίτους, έστω αγαπημένων μας προσώπων, είτε γιατί περιμέναμε τον « κατάλληλο» χρόνο για να δράσουμε χωρίς να υπολογίσουμε ότι ο χρόνος κυλάει ανεξάρτητα από τις δικές μας προσδοκίες και δεν σταματάει να περιμένει τις καθυστερήσεις μας, είτε γιατί εμείς « τον προσπερνάγαμε » ακυρώνοντας το πολύτιμο μας παρόν τοκίζοντας σε ένα αβέβαιο μέλλον που κανείς δεν μας υποσχέθηκε ότι θα μας έχει στο πρόγραμμά του, αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Χάσαμε τον χρόνο! Τον χάσαμε ανεπιστρεπτί και ενώ πιστεύαμε αυθαίρετα σε περισσότερο χρόνο ζωής έρχεται η στιγμή να αντιμετωπίζουμε ξαφνικά το ενδεχόμενο να τελειώνει! Εφιαλτική γίνεται η κατάσταση η κατάσταση και ανεξέλεγκτος ο πανικός όταν συνειδητοποιούμε τη ρήση του λαού «Όποιος σκορπάει τον καιρό δεν τον ξαναμαζεύει»! Η διαπίστωση αυτή γίνεται ακόμα πιο βασανιστική όταν το τέλος του προσωπικού μας χρόνου, μας βρίσκει μπροστά σε ανάγκες ψυχής που δεν προλάβαμε να ζήσουμε, μπροστά σε ανοικτούς λογαριασμούς και υποθέσεις που δεν φροντίσαμε να κλείσουμε.

Οι καταγραμμένες αυτές εμπειρίες ζωής μας οδηγούν να συνειδητοποιήσουμε την αναγκαιότητα ότι πρέπει να φροντίσουμε εγκαίρως για όσα ποθούμε και δεν τα ζούμε
ώστε όταν έρθει το τέλος του προσωπικού μας χρόνου να μας βρει με εκπληρωμένες υποχρεώσεις και Όνειρα!
Ο επαναπροσδιορισμός της αξίας του χρόνου οδηγεί στην ανάγκη να ανοίξουμε «Τώρα» χώρο για τον δικό μας χρόνο μας! Γιατί αν υπολογίζουμε στην «κάποια άλλη στιγμή μπορεί να μην υπάρχει αυτή η στιγμή μαζί και η δυνατότητα να επανορθώσουμε τα όσα χάθηκαν.
Τα καλύτερα δεν κρύβονται στις αναμονές ούτε έρχονται με την επιμήκυνση του χρόνου. Διαδραματίζονται στο σήμερα γιατί όσα χρόνια και αν μας δοθούν πάλι λίγα θα είναι αν ξοδευτούν χωρίς νόημα και ουσία την κάθε μας στιγμή!