Γράφει η Άρτεμις Παπανδρεου

Ήταν τότε, κάμποσο καιρό πριν, που μια σπίθα ξεπήδησε από την
ψυχή σου και άναψε το καντήλι του νου σου…

Ήταν τότε, μήνες πριν, που σου γεννήθηκε η επιθυμία, η
ανάγκη, η ευχαρίστηση να αγγίξεις ξανά τα πλήκτρα και να αφήσεις τα
συναισθήματα που σε κατέκλυζαν να γεμίσουν με μαύρο μελάνι μια οθόνη
υπολογιστή.

Ήταν τότε, λίγο διάστημα πίσω στο χρόνο, που άφησες λεύτερη
τη ψυχή σου να ανοίξει τα χείλη της και να μιλήσει για κείνα που σε πονούσαν,
για κείνα που αγαπούσες…

Είχες σκύψει με αγάπη και ξεδίπλωνες κάθε πτυχή του εαυτού
σου, του μικρόκοσμου σου, είχες ανοίξει την πόρτα της καρδιάς σου και μέσα από
τα φύλλα της ξεπηδούσαν συναισθήματα κι ένας κόσμος που, για σε, φαντάζει ακόμη
ιδανικός…

Και δημιούργησες μέρα με την ημέρα, ώρα την ώρα, λεπτό το
λεπτό, ένα ακόμη παιδί σου. Ένα μωρό που σου γελούσε, σου μιλούσε μέσα από τα
ίδια τα δικά σου ειπωμένα. Αυτά τα ειπωμένα του νου σου. Της καρδιάς σου. Της
ίδιας σου της ύπαρξης. Δημιούργησες ένα παιδάκι μικρό που είχε ανάγκη από
κανάκεμα, από φροντίδα, από χαμόγελο και αγάπη για να μεγαλώσει, να ψηλώσει, να
μεστώσει και να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές σου.

Σαν την πρώτη φορά! Σαν τότε, πριν τόσα πολλά χρόνια, που
κράτησες το πρώτο σου παιδί στην αγκαλιά! Σαν τότε, που δεν ήσουν σίγουρη αν
είναι δικό σου ή σου το έδωσαν να το κρατήσεις για λίγο. Αναρωτιόσουν: «Μα
είναι δικό μου; Κατόρθωσα εγώ να πλάσω με τα ίδια μου τα κύτταρα ένα πλασματάκι
τόσο όμορφο και γελαστό;» Καμάρωνες που σε αποκαλούσαν μάνα του! Ήσουν η μάνα
του! Κι ας πόνεσες τόσο! Κι ας σκίστηκες στα δυο από τους αφόρητους πόνους, κι
ας άσθμαινε η καρδιά σου από την αγωνία. Είχες γίνει μάνα! Ό, τι πιο ιερό σε
τούτο τον κόσμο! Ό, τι πιο μεγάλο σε νόημα…!

Δεν είναι τούτο το μωρό το πρώτο σου παιδί. Ούτε καν το
δεύτερό σου. Δεν είναι ούτε το εγγόνι σου που σκίρτησε η ψυχή σου στο πρώτο του
κλάμα. Απέραντη και τούτη η αγάπη! Μοναδική! Διπλή! Γιατί του παιδιού σου το
παιδί είναι δυο φορές παιδί σου! Για τούτη την αγάπη, αν στο παρελθόν ίσιωνες
ολάκερα βουνά, τώρα γαληνεύεις θύελλες, μερώνεις τα πέλαγα τα τρικυμισμένα,
ανοίγεις τη γη και χάνεσαι στα βάθη της…. Άλλη αγάπη ετούτη! Μακαρίζεις το Θεό
που σε αξίωσε να τη ζήσεις! Ευχαριστείς καθημερινά τον Πλάστη και Δημιουργό σου
που κατάφερε να σου σταλάξει αυτού του είδους την ευτυχία στην ψυχή!

Αυτό το μωρό που περιμένεις να γεννηθεί δεν είναι ροδαλό, δεν
έχει χεράκια και ποδαράκια. Χάρτινο είναι το σωματάκι του, δίχως ματάκια, χωρίς
χειλάκια…

 Άλλο μωρό και τούτο!
Διαφορετικό. Κι όμως, ούτε αυτό είναι το πρώτο. Δεύτερο έρχεται στη σειρά, αλλά
το ίδιο αγαπημένο, όπως το πρώτο. Πώς να ξεχωρίσεις τα παιδιά σου; Πώς να
αρνηθείς ένα από αυτά; Πώς να τα διαχωρίσεις; Δεν μπορείς. Απλά, γιατί είσαι η
μάνα τους. Και μια μάνα αγαπάει όλα της τα παιδιά το ίδιο.

Ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Τούτο το παιδί σου θα ‘ρθει, σου
είπανε, σε λίγες μέρες. Σου το είπανε αυτοί που το φροντίζουν τώρα. Γιατί από
τα δικά σου χέρια έχει φύγει πια. Το στολίζουνε, το ομορφαίνουν, του γεμίζουν
χρώμα… Ξέρω. Θα μου πεις, πως εσύ το χρωμάτισες με τα χρώματα της ψυχής σου.
Ναι, το έκανες όμορφο πολύ, μα τώρα θέλουν να του φτιάξουν τα φκιασίδια του, τα
στολίδια του. Τώρα του φτιάχνουν τη φορεσιά του την καλή που θα φορέσει για να
βγει στο σεργιάνι. Είσαι ήσυχη. Είσαι σίγουρη πως το προσέχουν, αυτοί που
ξέρουν, το παιδί σου. Είσαι σίγουρη πως είναι σε καλά χέρια. Μα και πάλι. Είσαι
σίγουρη πως μόλις το δεις εμπρός σου δεν θα λυγίσεις; Είσαι σίγουρη πως μόλις
το αγγίξεις με τα ακροδάχτυλα δεν θα ριγήσεις; Είσαι σίγουρη πως μόλις το
σφίξεις μέσα στα χέρια σου δεν θα γεμίσει κόμπους ο λαιμός σου, δεν θα σου
σταλάξουν τα μάτια μια ψιχάλα στο πρόσωπο; Δεν είσαι. Στα σίγουρα και δεν
είσαι. Πάντα θα είναι σαν την πρώτη φορά. Γιατί ένα παιδί είναι μια δημιουργία,
μια ευλογία από το Θείο που σε κάλυψε απ’ άκρη σ’ άκρη του μυαλού σου, του
κορμιού σου, της καρδιάς σου! Και πάντα η πρώτη στιγμή είναι και θα παραμένει
μοναδική!

Ο χρόνος μετρά αντίστροφα. Και συ κοιτάς τους λεπτοδείκτες
που σπρώχνουν τις ώρες, και συ μετράς τα λεπτά για να σβήσει η μια μέρα και να
φέξει η άλλη και η επόμενη και η μετά από κείνη. Λίγες μέρες μόνο απόμειναν για
να ανταμωθείτε. Λίγες. Μα φαντάζουν αιώνες!

 «Άραγε» σκέφτεσαι «θα το αγαπήσουν
και κείνοι σαν και μένα; Άραγε, θα τους αγγίξει σαν το ξεφυλλίσουν, σαν
μεταγγίσουν τα κρυμμένα νοήματα, τις αξίες, στον νου τους;»

Ύστερα πάλι
χαμογελάς έχοντας τη σιγουριά που γεννά η αγάπη. Γιατί όλο σου αυτό το παιδί,
όλο σου αυτό το βιβλίο, μια αγάπη είναι. Και είναι αφιερωμένο στην αγάπη, σε
όποια μορφή κι αν υπάρχει σε τούτο τον κόσμο. Είναι όμως αφιερωμένο και στις
δυο λιλιπούτειες δικές σου αγάπες. Στα ματάκια τους που λάμπουν, στα χειλάκια
τους που σου ψελλίζουν «σ’ αγαπώ γιαγιά» και συ μελώνεις ολόκληρη και τα
παίρνεις μια μεγάλη αγκαλιά και ένα κουβάρι αγάπης γίνεστε…

Μετρώντας, λοιπόν, τον χρόνο που απομένει, αντίστροφα,
παίρνεις βαθιές αναπνοές, κοιτάς τον ουρανό τον γαλανό και ψάχνεις για το
χαμόγελό του. Γιατί, πάντα, εκείνος βαστά ένα χαμόγελο για τους ανθρώπους…