"Στην πΈνα”: "No. 6: Βόλτα το κατοικίδιο" γράφει η Άννη Παπαθεοδώρου

“Στην πΈνα”

“No. 6: Βόλτα το κατοικίδιο”

Γράφει η Άννη Παπαθεοδώρου

***

Ήταν ακόμα στην αγκαλιά του Μορφέα, όταν αισθάνθηκε το κρεβάτι να αναδεύεται ελαφρά. Το πάπλωμα κουνήθηκε κι αισθάνθηκε το σκούντημά του.

«Κοιμάμαι» μουρμούρισε μέσα από τα δόντια της, αλλά το σκούντημα συνεχίστηκε ακάθεκτο και χωρίς καμία μεταβολή.

Άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε τον Γλύκα που είχε ξυπνήσει και απαιτούσε τα δικαιώματά του.

Έβγαλε το χέρι της από τα σκεπάσματα και έκανε να τον χαϊδέψει. Εκείνος διαχυτικός και ορμητικός άρχισε να της γλύφει τα ακροδάχτυλα και να διακόπτει που και που για να συνεχίσει να την σκουντά.

Είχε ακόμα κλειστά τα μάτια, μπορούσε όμως να δει με το μυαλό της την ουρά του που κουνιόνταν πέρα δώθε. Το σκούντημα και το γλείψιμο συνέχιζαν χωρίς διακοπή.

«Τι σκυλί κι αυτό…» μουρμούρισε μέσα στο μυαλό της. «Καλά» είπε δυνατά. «Με έπεισες! Ήρθε η ώρα για βόλτα».

Στο άκουσμα της λέξης, που την είχε πια μάθει καλά, ο Γλύκας ακινητοποιήθηκε. Είχε νικήσει όπως κάθε μέρα: την είχε αποσπάσει από την αγκαλιά του ύπνου. Ήταν πια ρουτίνα και την είχε μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά. Έπρεπε να της δώσει χρόνο και χώρο, να σηκωθεί, να πλυθεί, να ντυθεί και μετά θα ήταν όλη δικιά του. Αυτή και όλα τα δέντρα και οι μικροί θάμνοι της περιοχής.

Είχε ξεκλειδώσει την πόρτα και ετοιμαζόταν να φύγει όταν ξαφνικά το θυμήθηκε. «Μάσκα και σημείωμα» είπε απευθυνόμενη στον Γλύκα. «Νο. 6» είπε ξανά δυνατά. «Βόλτα το κατοικίδιο.»

«Τι να φτιάξουμε το μεσημέρι Γλύκα;» η κλασική ερώτηση που του έκανε κάθε πρωί μετά την βόλτα. Λες και θα της απαντούσε… «Νο. 2» είπε πάλι δυνατά. Έγραψε το χαρτί και βγήκε από την πόρτα. «Να με περιμένεις να γυρίσω» είπε στον Γλύκα και έκλεισε την πόρτα. Λες και θα μπορούσε να φύγει… σκέφτηκε χαμογελώντας.

***

Το τηλέφωνο κουδούνιζε όταν γύρισε. Το πρόλαβε. Οι φιλενάδες πρότειναν βόλτα στο πάρκο τηρώντας όλα τα μέτρα φυσικά, μάσκες και αποστάσεις. Δέχτηκε. Ήταν ήδη ντυμένη και δεν χρειαζόταν να ντυθεί αλλιώς, ούτε καν να βαφτεί, αφού η μάσκα κρύβει τα πάντα. Δεν χρειαζόταν καν να έχει διάθεση. Ούτε καφέδες, ούτε μεζεδάκια, ούτε κρασάκια. Μια απλή βόλτα στο πάρκο για άσκηση, βιταμίνη D αλλά κυρίως μια μικρή υποτυπώδης ανθρώπινη επαφή. «Νο. 6» έγραψε στο χαρτί της και άνοιξε την πόρτα μία ακόμα φορά.

***

Το ραντεβού με τον οδοντίατρο ήταν στις 20.00. Προλάβαινε ευτυχώς να ακούσει τα νέα για τα κρούσματα και τους θανάτους. Όλη την ημέρα ένοιωθε καλά, μα είχε καταλάβει πως μετά τις βραδινές ειδήσεις η διάθεσή της έπεφτε κατακόρυφα. Ήξερε καλά, πως πρέπει να αποφεύγει τα νέα στην τηλεόραση, αλλά δεν μπορούσε να αντισταθεί στον πειρασμό. «Θα γίνει η συντέλεια του κόσμου και δεν θα έχω πάρει χαμπάρι!» προσπαθούσε να δικαιολογηθεί στον εαυτό της. Ούτε η ίδια όμως δεν το πίστευε αυτό. Η συντέλεια, για κείνην τουλάχιστον, είχε ήδη έρθει.

«Νο. 1» έγραψε πριν ξεκινήσει για το ραντεβού της. Τα είχε μάθει όλα απέξω. Όλη της η ζωή, όλων τους η ζωή, ήταν πλέον αριθμοί. «Η ελευθερία μας έγινε ένας αριθμός» σκέφτηκε με θλίψη κλείνοντας την πόρτα πίσω της.

***

Το βράδυ ξάπλωσε και ο Γλύκας έσπευσε να πάρει την θέση του στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι, με προσκεφάλι τις παντόφλες της. Άπλωσε το χέρι της και του χάιδεψε το κεφάλι. «Καληνύχτα Γλύκα» είπε. Έσβησε το φως στο κομοδίνο της και με το χέρι της έπιασε τον λαιμό της. Το περιλαίμιο ήταν εκεί. «Νο. 6» είπε μεγαλόφωνα. «Βόλτα το κατοικίδιο!»