“Στην πΈνα”: “Πιέζουν οι άνθρωποι μάτια μου ” γράφει η Τόνια Κοντοπούλου

Στην πΈνα”

“Πιέζουν οι άνθρωποι μάτια μου ”

Γράφει η Τόνια Κοντοπούλου

***

«Πιέζουν οι άνθρωποι μάτια μου. Πιέζουν και πιέζονται.

Νιώθουν ανήμποροι μπροστά στις επιταγές της λογικής. Δεν ακολουθούν την καρδιά.

Τσακίζουν την ψυχή τους σε μια ζωή που διάλεξαν, που τους διάλεξε; Ποιος ξέρει;

Πιέζουν και πιέζονται σε μια αέναη μάχη για την ευτυχία.

Ευτυχία όμως χωρίς επιλογή δε γίνεται, γίνεται;

Και καταντάνε έρμαια των λαθών τους, έρμαια της συσσωρευμένης απατηλής συνοχής της καθημερινότητάς τους.

Πιέζουν οι άνθρωποι μάτια μου και πιέζονται.

Σαπίζει το μέσα τους για λίγο περισσότερη δόξα, για λίγα περισσότερα χρήματα,

για αναγνώριση, για ψεύτικη λάμψη.

Χωρίς να κατανοούν την αληθινή αξία της ύπαρξής τους. Χωρίς να προσπαθούν ν’ αγγίξουν την αλήθεια τους. Αυτή, φοβούνται, δεν τη μοιράζονται.

Τρέμουν μήπως αποκαλυφθούν τα αληθινά τους αισθήματα, μην ντροπιαστούν, μην ντροπιάσουν,

Μη χαρακώσουν τον εγωισμό που με τόσο κόπο έχτισαν, μη χάσουν την ανούσια εικόνα τους.

Λες κι αν πουν ότι αγαπούν, ότι ποθούν, ότι καίγονται, θα καεί κι η ίδια τους η ανάγκη.

Κι έτσι πιέζουν και πιέζουν και πιέζουν. Και πιέζονται…»

Τι είναι στ’ αλήθεια αυτό που πραγματικά φοβούνται οι άνθρωποι;

Γιατί τρέμουν τις ίδιες τους τις επιθυμίες;

Γιατί κρύβουν μέσα από τις κακές σκέψεις, τις ευχάριστες;

Τι είναι αυτό που μας πληγώνει ανεπανόρθωτα και γιατί πληγώνουμε εμείς τους άλλους;

Τι μας εμποδίζει να είμαστε ξεκάθαροι και διάφανοι ως προς τις επιλογές και τα συναισθήματά μας; Γιατί ντρεπόμαστε να εξομολογηθούμε αυτά που πραγματικά κρύβουμε στην ψυχή μας;

Έχουμε λοιπόν την ιδιαίτερη και κουτή, πολλές φορές ικανότητα, να στοιβάζουμε αισθήματα και να τα χώνουμε σ’ ένα σεντούκι, να το διπλοκλειδώνουμε και να πετάμε το κλειδί, τόσο βαθιά μέσα στη θάλασσα της καρδιάς μας, που είναι σχεδόν αδύνατο να το βρούμε κάποια στιγμή.

Κι έτσι, καταφέρνουμε να στροβιλίζουμε την ίδια μας τη ζωή, αυτό το θεσπέσιο δώρο, γύρω από τα «πρέπει» και τα «θέλω» μας, γύρω από το «τι θα πει ο κόσμος» και το «ας πει ό,τι θέλει, δε με νοιάζει, δική μου είναι η ζωή».

Γιατί όμως σπάνια επιλέγουμε τη δεύτερη εκδοχή; Μήπως ντρεπόμαστε; Μήπως τρέμουμε ότι θα ταπεινωθούμε; Κι έτσι όμως είναι μονόδρομος η πίεση.

Ζούμε άραγε πραγματικά έτσι;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΔΩ: Τόνια Κοντοπούλου

_____________________

Γίνετε μέλος της ομάδας μας “Βιβλίων Ορίζοντες” στο facebook πατώντας το παρακάτω σύνδεσμο

Βιβλίων Ορίζοντες